บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 98
มาเดลีนตะคอกเสียงเเข็งทันทีราวกับหุ่นเชิดที่ไม่มีสายเชิด ไม่มีสติหลงเหลือใดๆทั้งสิ้น
โลกของเธอดูเหมือนจะมืดลงในทันทีและความเจ็บปวดที่รุนแรงราวกับผิวหนังของเธอกำลังลอกได้กลืนกินสติของเธอไปทั้งหมด
“ไม่!”
เธอรีบพุ่งเข้าไปที่เถ้าถ่านค่อยๆถูกหิมะและฝนชะล้างไปแล้ว
มาเดลีนร้องไห้อย่างเสียใจ มือที่สั่นเของเธอถูกับพื้นดินที่ขรุขระอย่างหมดหวังขณะที่เธอพยายามเก็บขี้เถ้าที่เหลืออยู่
ขี้เถ้าเหล่านั้นค่อยๆถูกย้อมเป็นสีแดงจากเลือดที่ไหลออกมาจากฝ่ามือของเธอ และไม่นานนักมันก็ละลายหายไปกับสายฝนและหิมะ
ความหวังอันริบหรี่เพียงอย่างเดียวของเธอก็ดับวูบลงอย่างสิ้นเชิง
เธอร้องไห้และหัวเราะอย่างน่าสังเวช ดวงตาสีแดงที่เปียกชุ่มของเธอจ้องมองไปที่เจเรมี่
เธอจำเขาไม่ได้อีกต่อไป
ไม่ใช่ เธอไม่เคยรู้จักเขาต่างหาก
มาเดลีนกัดฟันของเธอแน่นมองไปที่ชายผู้ที่ใจเด็ดคนนั้น ดวงตาของเธอคมชัดมาก
“เจเรมี่ สักวันคุณจะเสียใจ!”
เมื่อเห็นการจ้องมองที่แสดงความเกลียดชังของมาเดลีนในขณะนี้ เจเรมี่หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา
“ไม่มีคำว่า” เสียใจ “ในพจนานุกรมของผม”
เขามองไปที่บอดี้การ์ดและกวักมือให้มอบขี้เถ้าของปู่ของมาเดลีนให้เขา
“เอามานี่”
ทันใดนั้นมาเดลีนก็พุ่งไปข้างหน้า เธอคว้าโกศของปู่ของเธอและกอดไว้ในอ้อมแขนของเธออย่างแน่นหนา
บอดี้การ์ดคนดังกล่าวไม่คิดว่ามาเดลีนจะวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นโกศถูกนำไปแล้ว เขาจึงหันกลับมาเพื่อคว้ามัน
มาเดลีนจะไม่ลดละ เขายกขาขึ้นและเตะหน้าท้องของมาเดลีน
พับ!
โกศตกลงที่พื้น กลิ่นที่คุ้นเคยลอยขึ้นในลำคอของมาเดลีน
แต่เธอสนใจเรื่องนี้น้อยลง เธอคลานไปบังที่โกศไว้ด้วยร่างของ เธอกัดฟันจนกรามแทบพัง
“ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้แตะขี้เถ้าปู่ของฉัน! เจเรมี่ถ้านายโหดเหี้ยมขนาดนี้ ก็บดฉันให้เป็นขี้เถ้าไปด้วย!”
เธอตะโกนใส่เจเรมี่ ฟันขาวเกลี้ยงเกลาของเธอ เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงสดและร่างกายของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
เมื่อเห็นการกระทำของเธอ บอดี้การ์ดก็ยกกำปั้นขึ้นทุบมาเดลีน แต่ก่อนที่หมัดของเขาจะร่วงลง เจเรมี่ก็จับไว้แน่น
“ไปให้พ้น! ใครใช้ให้แกแตะเธอ!”
เขาพุ่งไปที่บอดี้การ์ดคนนั้นด้วยความโกรธในทันที ก่อนจะใช้ขาข้างเดียวเตะบอดี้การ์ดออกไป
ฝนและหิมะก็ตกหนักขึ้นในทันที เจเรมี่ย่อตัวลง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความซับซ้อน
เขามองไปที่มาเดลีน เธอนอนอยู่บนพื้นและผมสีดำสั้นของเธอปกคลุมไปด้วยเกล็ดหิมะสีขาวเป็นหย่อมๆ ร่างกายของเธอสั่นอย่างรุนแรง ริมฝีปากของเธอเปื้อนเลือด แต่ถึงกระนั้น เธอก็จับโกศไว้ ไม่ปล่อยมันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม
ทันใดนั้นหัวใจของเจเรมี่ถูกบีบแน่นมาก สภาพของมาเดลีนในขณะนี้เปลี่ยนไปจนจำไม่ได้อย่างรวดเร็ว มีเพียงดวงตาคู่นั้นที่สะอาดเหมือนก่อนหน้านี้ ซึ่งทำให้เขาประหลาดใจอย่างอธิบายไม่ถูก
มาเดลีนไม่ได้ร้องไห้อีกต่อไปแต่เธอยิ้มขณะที่เธอมองไปที่ผู้ชายที่หมอบลงเพื่อมองเธอ
“เจเรมี่แค่ฆ่าฉันซะ ฉันไม่อยากพบเจอคุณอีก”
เจเรมี่ชะงัก จากนั้นแยกริมฝีปากออกเบาๆ “ตอนนี้เธอรู้หรือยัง?”
มาเดลีนมองไปที่เขาและมุมปากที่เปื้อนเลือดของเธอก็กระตุก “แน่นอนฉันรู้”
เธอจ้องมองผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเคยรักเธออย่างสุดซึ้งและใครที่เธอเฝ้าอยากจะได้เจอกันอีกครั้งด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น
“ความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉันคือการเชื่อในคำโกหกของคุณกับการที่หลงรักคุณมาหลายปี”