ตอนที่ 133 เปิดเผยความลับ
นี่เป็นเหตุการณ์ที่ชุลมุนวุ่นวายมาก ทำให้โจวเจ๋อรู้สึกหมดหนทางจะรับมือ ชาวบ้านเมินเสบียงอาหาร แต่กลับพุ่งเข้ามารุมโจวเจ๋ออีกครั้ง
เล็บของโจวเจ๋อฉีกทึ้งชาวบ้านตรงหน้าเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่อีกไม่นานพวกเขากลับรวมตัวกรูเข้ามาใหม่อีกครั้ง นี่เป็นการเข่นฆ่าที่ไม่มีวันสิ้นสุด เป็นยุทธการมดกัดช้างก็ว่าได้
มันจะต้องมีอะไรสักอย่างควบคุมที่นี่อยู่แน่ๆ ทำให้ที่นี่กลายเป็นการมีอยู่ของวัฏจักรต้องมนตร์ที่ตายแล้วเกิดใหม่วนลูปซ้ำๆ อย่างต่อเนื่อง อันที่จริงแล้วผีร้ายเหล่านี้ดูไม่แข็งแกร่งเท่าผีร้ายจริงๆ เอาเสียเลย แต่สิ่งที่วิปริตที่สุดของพวกเขาคือ หลังจากตายไปแล้วยังสามารถก่อตัวกลับมาใหม่ได้อีกนี่สิ
เจ้าลิงน้อยคว้าไหล่ของโจวเจ๋อเอาไว้ และมองโจวเจ๋อที่เข่นฆ่ามาตลอดทาง มันอยากจะช่วยแต่กลับช่วยอะไรไม่ได้ หากเป็นมันเมื่อในอดีตร่วมมือกับโจวเจ๋อแล้วละก็ ปีศาจหนึ่งตัวและยมทูตหนึ่งตนสามารถฝ่าออกไปได้แน่ แต่ในตอนนี้มันเอาแต่ตัวสั่นระริก แถมต้องอธิษฐานขอให้โจวเจ๋อยังไม่หมดแรงในเร็วๆ นี้อีกด้วย
มันรู้ดีว่าถ้าโจวเจ๋อพลาดท่า มันจะต้องจบเห่อย่างแน่นอน
ชาติที่แล้วถูกคนกินไปแล้ว ชาตินี้ยังจะต้องถูกผีกินอีกครั้งหรือนี่
มันไม่ต้องการแกรนด์สแลม[1]แบบนี้หรอกนะ
ดูเหมือนชาวบ้านเหล่านี้กำลังวางแผนที่จะล้อมปิดทางออกจากศาลบรรพบุรุษของโจวเจ๋อ แต่ละคนพุ่งไปข้างหน้าอย่างไม่กลัวตาย เพียงแค่เพื่อจะสกัดโจวเจ๋อเอาไว้ไม่กี่วินาทีเท่านั้น และพวกเขาก็ทำสำเร็จจริงๆ เสียด้วย โจวเจ๋ออยู่ไม่ไกลจากทางเข้าศาลบรรพบุรุษ ขอเพียงแค่วิ่งออกไปได้ก็จะหาทางหนีทีไล่ได้ง่ายขึ้น แต่ตอนนี้ตัวเขาถูกขวางไว้ ได้แต่ติดอยู่ในพื้นที่แคบๆ เท่านั้น มันอึดอัดมาก
“เจี๊ยกๆๆ!!!!”
หางของเจ้าลิงน้อยถูกชาวบ้านคนหนึ่งคว้าเอาไว้ เจ้าลิงน้อยส่งเสียงร้องน่าสงสารออกมา มันรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถูกกิน
โจวเจ๋อหันกลับมาทันที เล็บที่มีมวลหมอกสีดำฉีกชาวบ้านคนนั้นเป็นชิ้นๆ และคว้าเจ้าลิงน้อยกลับมาอีกครั้ง เพียงแต่เมื่อทำเช่นนี้ โจวเจ๋อก็ออกห่างจากประตูไปไกลขึ้น
พวกชาวบ้านต่างฮึดสู้ขึ้นมา และคอยกดดันเข้าไปข้างในเรื่อยๆ ทำให้การตีฝ่าออกไปทุกครั้งของโจวเจ๋อล้วนไร้ประโยชน์ ในตอนนี้โจวเจ๋อถูกกดดันเข้าไปอยู่ตรงโต๊ะเซ่นไหว้ที่วางป้ายวิญญาณไว้ ซึ่งเป็นส่วนที่ลึกที่สุดของศาลบรรพบุรุษ
‘แฮ่ก…แฮ่ก…แฮ่ก…’
โจวเจ๋อหอบหายใจหลายครั้ง เริ่มเหนื่อยขึ้นมาบ้างแล้วจริงๆ แต่ชาวบ้านเหล่านี้กลับไม่ให้โอกาสเขาได้ผ่อนคลายเลยสักนิด
‘เคร้ง’
เสียงดังฟังชัด
โจวเจ๋อกวาดป้ายบนโต๊ะเซ่นไหว้ทั้งหมดกระเด็นออกไปทันที เขาหวังว่าพวกชาวบ้านจะปกป้องป้ายบรรพบุรุษของตัวเอง เพื่อให้เขามีเวลาพักบ้าง
แต่น่าเสียดายที่ชาวบ้านไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับป้ายบรรพบุรุษเลยแม้แต่น้อย และแม้ว่าป้ายบรรพบุรุษจะตกลงบนพื้นพวกเขาก็เฉยเมย แถมยังพุ่งเข้าหาโจวเจ๋อต่อไปเรื่อยๆ
เป็นครั้งแรกที่โจวเจ๋อรู้สึกว่าตัวเองน้อยใจ
อย่างแรก เขาอยากมาช่วยเหลือคนอื่นจริงๆ จนมโนธรรมของเขาเจ็บปวดไปหมดแล้ว!
‘พวกแกบอกว่าพวกแกหิว ฉันดูออก แต่ข้าวอยู่ตรงหน้าแท้ๆ พวกแกกลับไม่กิน อยากกินฉันแทนงั้นเหรอ มันไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย! พวกแกไม่มีเหตุผล ถ้าอย่างนั้นก็อย่าโทษที่ฉันไร้เหตุผลก็แล้วกัน!’
ความโกรธจากก้นบึ้งหัวใจของโจวเจ๋อถูกกระตุ้นขึ้นมา ความเมตตาและความเห็นอกเห็นใจของมนุษย์มีขีดจำกัด
โจวเจ๋อรีบพุ่งเข้าไป คราวนี้เขาไม่คิดที่จะวิ่งหนีอีกแล้ว แต่จับเอาดวงวิญญาณมาฆ่า ในขณะเดียวกันก็ระเบิดความหงุดหงิดและความโกรธที่ยังคงสะสมเอาไว้ไม่หยุด และผิวของโจวเจ๋อก็เริ่มเป็นสีทองแดงอย่างช้าๆ
เห็นได้ชัดว่าการเข้าโจมตีด้วยอารมณ์โกรธผสมโรงกับความอ่อนล้า เริ่มปลุกอีกด้านหนึ่งของโจวเจ๋อขึ้นมาอย่างช้าๆ
‘ตู้ม!’
วิญญาณสองดวงถูกโจวเจ๋อจับเอาไว้ทั้งสองมือ แล้วเหวี่ยงลงกับพื้นอย่างรุนแรงทันที
‘ตู้ม!’
ดวงวิญญาณระเบิดแตกกระจุย ไม่รู้ว่าจะวิ่งไปก่อตัวขึ้นมาใหม่แล้วพุ่งเข้ามาอีกครั้งตอนไหน ในขณะเดียวกันพื้นก็ถูกทุบเป็นหลุมอีกครั้ง และข้าวขาวก็เริ่มสาดกระเซ็นกระจายไปทั่วทุกที่
ทันใดนั้น หลังจากที่โจวเจ๋อลุกขึ้นยืนก็รู้สึกงุนงงเล็กน้อย เพราะชาวบ้านแต่ละคนที่ร้องหิวๆ และพากันกระโจนเข้าใส่ตัวเขาราวกับบ้าคลั่งก่อนหน้านี้จู่ๆ ก็พากันนั่งยองๆ ลงไปหมดเลย และเริ่มหยิบเมล็ดข้าวบนพื้นขึ้นมา แม้แต่เมล็ดข้าวที่อยู่ระหว่างรอยแตกร้าวก็ไม่ปล่อยให้หลุดรอดไป
จากนั้นโจวเจ๋อผู้เป็นที่รักบนเวทีที่รวบรวมแสงสปอตไลต์เอาไว้ก่อนหน้านี้ ก็ไม่มีใครสนใจอีกเลย
มันเป็นความแตกต่างอย่างใหญ่หลวง
มันทำให้โจวเจ๋อรู้สึกไปไม่เป็น พูดได้เพียงว่าชาวบ้านเหล่านี้ดูเหมือนจะบ้ากันไปแล้ว หิวโหยกันขนาดนี้ยังรักษาเสบียงอาหารเอาไว้มากมายในศาลบรรพบุรษโดยไม่แตะต้องมันเลย
แต่ละคนต่างก็ขี้เหนียวกันหมดเลยอย่างนั้นหรือ
โชคดีที่โจวเจ๋อรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลามาจริงจัง เขารีบพาเจ้าลิงน้อยออกจากศาลบรรพบุรุษทันที คราวนี้ไม่มีใครขวางเขาเอาไว้ หลังจากวิ่งไปถึงคันนาอีกครั้ง ร่างของโจวเจ๋อที่ก่อนหน้านี้เป็นสีทองแดงเริ่มจางลงอย่างช้าๆ
โจวเจ๋อถอนหายใจด้วยความโล่งอก สภาวะเช่นนั้นถ้าเป็นไปได้ก็อย่าเข้าไปเลย กุญแจสำคัญคือหลังจากสิ้นสุดสภาวะนั้นแล้ว ไม่เพียงแต่จิตวิญญาณจะทุกข์ทรมานเท่านั้น ยังทำให้ร่างกายเป็นอัมพาตใช้ชีวิตด้วยความไม่สะดวกเป็นระยะเวลานาน ยิ่งทำให้โจวเจ๋อต่อต้านขึ้นไปอีกด้วยซ้ำ
โจวเจ๋อคว้าเจ้าลิงที่อกสั่นขวัญแขวนออกจากไหล่ของตัวเอง แล้วโยนมันลงบนพื้น
“หาทางออกไป”
โจวเจ๋อไม่อยากชักช้าอยู่ที่นี่จนชาวบ้านเก็บเมล็ดข้าวเสร็จแล้ววิ่งกรูเข้ามาล้อมตัวเองเอาไว้อีก
เจ้าลิงน้อยไม่ทำให้โจวเจ๋อผิดหวัง หลังจากวิ่งไประยะหนึ่งและวนอยู่สองสามรอบก็กระโจนเข้าไปในกองฟาง แล้วก็หายวับไปทันที
นี่ทำให้โจวเจ๋อสงสัยว่าตัวเองเลี้ยงลิงหรือสุนัขกันแน่ เพราะตอนที่เจ้าลิงตัวนั้นเดินวนๆ อยู่บนพื้น ยังใช้จมูกดมฟุดฟิดไปมาที่พื้นไม่หยุดด้วย
โจวเจ๋อก็วนตามสองสามรอบ แต่ไม่ได้เอาจมูกลงไปชิดติดพื้นอย่างที่มันทำ จากนั้นก็กระโจนเข้าไปในกองฟาง
รู้สึกเพียงเบาหวิวไปทั้งตัว
โจวเจ๋อพบว่าตัวเองปรากฏตัวอยู่บนถนน โดยทั่วไปแล้วในเวลานี้ร้านค้าบนถนนสายนี้ต่างก็ปิดร้านกันไปหมดแล้ว เห็นได้ชัดว่ามันดึกมากแล้ว
นักพรตเฒ่าย่อตัวลงลูบเจ้าลิงที่ออกมาก่อนหน้านี้อยู่ด้านข้าง เมื่อเห็นว่าโจวเจ๋อตามออกมา ก็รีบยืนขึ้นทันทีและถามว่า
“เถ้าแก่ เจ้าสบายดีใช่ไหม”
โจวเจ๋อส่ายหน้า
มีรถนิสสันจอดอยู่ฝั่งตรงข้าม และสวี่ชิงหล่างก็กำลังนั่งอยู่ข้างใน เมื่อโจวเจ๋อออกมา เขาก็ลงจากรถและถามขึ้น
“เรื่องราวคลี่คลายไปแล้วหรือยังครับ”
“ก่อนหน้านี้นายไปอยู่ที่ไหนมา ฉันโทรหานายไม่ติดเลย”
“สัญญาณในห้องใต้ดินของห้องสมุดไม่ดีละมั้ง ขึ้นรถก่อนเถอะครับ ผมพบเบาะแสอะไรบางอย่างแล้ว”
หลังจากขึ้นรถ โจวเจ๋อก็พูดสั้นๆ ง่ายๆ ให้ฟังอีกรอบว่าเกิดอะไรขึ้นข้างในบ้าง
สวี่ชิงหล่างพยักหน้าและพูดขึ้น “ผมไปห้องสมุดประจำเมืองก่อน ไปตรวจสอบข้อมูลมาเล็กน้อย และพบบันทึกของสถานที่หนึ่งในสมัยสาธารณรัฐจีน แต่จริงๆ ไม่นับว่าเป็นสาธารณรัฐจีนแล้วละ ที่นี่เป็นพื้นที่ที่ญี่ปุ่นยึดครองในตอนนั้น มันคือสมุดบันทึกที่รัฐบาลหุ่นเชิดในพื้นที่บันทึกและถูกเก็บรักษาไว้ ด้านในบันทึกเรื่องราวการสังหารหมู่ที่หมู่บ้านซานเซียงเอาไว้ ตามคำกล่าวในนั้น เป็นเพราะชาวบ้านในพื้นที่ได้ซ่อนผู้ที่ได้รับบาดเจ็บของกองกำลังต่อต้านญี่ปุ่นเอาไว้และถูกค้นพบเข้า มันเลยเป็นที่มาของการล้างแค้นของเหล่าปีศาจ”
“เข้าประเด็นเลย” โจวเจ๋อเตือน
“จากนั้นผมก็สืบบันทึกการยืมของหนังสือเล่มนี้ นี่เป็นหนังสือที่หายากมากและคนธรรมดาจะไม่มีทางสังเกตเห็นมันได้เลย แต่ในปี 2009 มีคนยืมมันไป เขาชื่อหลี่ซื่อ ผมสงสัยว่าคนคนนี้จะเป็นคนเดียวกับคนที่โพสต์กระทู้”
โจวเจ๋อพยักหน้า
ในช่วงเวลานั้น มีคนที่ให้ความสนใจกับหมู่บ้านซานเซียงจริงๆ ไม่มากนัก
“เมื่อผมสืบเรื่องหลี่ซื่อคนนี้ต่อ ก็พบว่าเขาเสียชีวิตด้วยอาการหัวใจวายเฉียบพลันเมื่อปลายปี 2009 แต่เบาะแสของเขาไม่ได้ขาดหายไปเสียทีเดียว เพราะตอนนั้นที่เขาหัวใจวายเฉียบพลัน บังเอิญว่าขับรถไปชนต้นไม้เข้าพอดี
สถานที่ที่เสียชีวิตอยู่บนถนนในป่าแถบชานเมือง ที่นั่นรกร้างมาก รกร้างมาตั้งแต่ปี 2009 แล้ว ตอนนี้ก็ยังรกร้างมากเช่นกัน แต่ทว่าที่นั่นมีสถานพักฟื้นผู้ป่วยแห่งหนึ่ง ซึ่งคล้ายกับบ้านพักคนชราแต่มีระดับกว่าหน่อย สร้างจากความร่วมมือระหว่างภาครัฐและเอกชน”
“ดังนั้นนายเลยคิดว่าก่อนที่หลี่ซื่อคนนี้จะตายได้ขับรถไปที่นั่นเพื่อที่จะไปสถานพักฟื้นผู้ป่วยอย่างนั้นเหรอ”
“ใช่ครับ ดังนั้นผมคิดว่าน่าจะมีเบาะแสอะไรสักอย่างซ่อนอยู่ในสถานพักฟื้นผู้ป่วยแห่งนั้นแน่ๆ และเขาพบมันแล้ว แม้กระทั่งผมคิดว่าคนคนนี้ได้เข้าไปในหมู่บ้านซานเซียงเป็นครั้งที่สองด้วยซ้ำ ตามที่คุณพูดมา ชาวบ้านในนั้นหิวโหยจนบ้าคลั่งรังแต่จะกินคน แต่ในปี 2009 ปัญหายังไม่น่าจะรุนแรงขนาดนั้น
จากนั้น เขาได้รับข้อมูลบางอย่างจากในหมู่บ้าน เพียงแต่ว่าคนที่สามารถเข้าไปในหมู่บ้านซานเซียงได้นั้น นอกจากถูกยกเว้นเป็นกรณีพิเศษแล้ว ก็มีแต่คนที่กำลังจะตายเท่านั้น”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ สวี่ชิงหล่างมองไปยังนักพรตเฒ่าที่นั่งอยู่เบาะหลังโดยไม่รู้ตัว
ในตอนแรกนักพรตเฒ่ารู้สึกเศร้าซึมมาก
เจ้าลิงผลุบเข้าไปแล้ว
เถ้าแก่ก็เข้าไปแล้ว
ปรากฏว่าตัวเองไม่สามารถเข้าไปได้ เขารู้สึกว่าตัวเองพ่ายแพ้
เมื่อสวี่ชิงหล่างมาถึงและบอกเขาภายหลังว่ามีเพียงคนที่ใกล้ตายเท่านั้นที่มีโอกาสเข้าไปได้ นักพรตเฒ่าหัวเราะเสียงดังอย่างมีความสุข และฟองน้ำมูกก็ออกมาจากปลายจมูกของเขาทั้งสองข้าง
“หลี่ซื่อยังไม่ทันจะได้แก้ปัญหานั้น เขาก็ตายกลางทางไปเสียก่อน”
โจวเจ๋อมองสวี่ชิงหล่างที่ขับรถไปด้วยคุยไปด้วย แล้วถามว่า “ดังนั้น ตอนนี้เรากำลังจะไปสถานพักฟื้นผู้ป่วยนั่นใช่ไหม”
สวี่ชิงหล่างพยักหน้า
ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น
รถแล่นเข้าไปในสถานพักฟื้นผู้ป่วย เนื่องจากเป็นเวลากลางดึก ดังนั้นสถานพักฟื้นผู้ป่วยจึงปิดประตูแล้ว แต่โจวเจ๋อ สวี่ชิงหล่าง และคนอื่นๆ ก็ยังกระโดดข้ามกำแพงและเข้าไปในสำนักงาน เพื่ออ่านข้อมูลลูกค้าของสถานพักฟื้นผู้ป่วยโดยตรง
เวลาพิเศษก็ต้องใช้วิธีการพิเศษเป็นธรรมดา ถ้าปัญหาในหมู่บ้านซานเซียงไม่ได้รับการแก้ไข เกิดผีร้ายหลุดออกจากกรงจริงๆ อย่างนั้นปัญหาที่เกิดขึ้นตามมาคงจะน่ากลัวมากเลยทีเดียว
โจวเจ๋อ นักพรตเฒ่า รวมไปถึงสวี่ชิงหล่างกำลังช่วยกันหา การค้นหาแบบนี้ จริงๆ แล้วเป็นการงมเข็มในมหาสมุทร
เพราะไม่มีใครรู้แน่ชัดเลยว่าคนที่เจ้าของกระทู้ตามหาเมื่อเก้าปีที่แล้ว ตอนนี้จะเสียชีวิตไปหรือยัง
ถึงอย่างไรผู้คนจำนวนมากที่เข้ามาในสถานพักฟื้นผู้ป่วยต่างก็เป็นคนชราหรือไม่ก็เป็นคนที่มีสุขภาพร่างกายไม่ดีนัก เวลาผ่านมาเก้าปีแล้วอาจจะทนไม่ไหวแล้วก็ได้
นอกจากนี้ยังไม่มีข้อมูลเฉพาะเจาะจง ทำได้เพียงค้นหาด้วยโชคชะตาเท่านั้น
นี่ไม่ใช่การมองหาเข็มในมหาสมุทรแล้ว แต่เป็นการจับปลาในทะเล
แต่ทว่าข้อมูลของผู้ป่วยรายหนึ่งทำให้ดวงตาของโจวเจ๋อหรี่ลงเล็กน้อย เขาส่งสัญญานให้สวี่ชิงหล่างและนักพรตเฒ่าที่อยู่ข้างๆ เข้ามา จากนั้นชี้คนในรูปภาพและเอ่ยขึ้น
“เฉิงกวงหนง เกิดปี 1919”
“เชี่ยแม่ง เถ้าแก่ ชายคนนี้อายุเก้าสิบเก้าปีเลยมั้งเนี่ย” นักพรตเฒ่าอุทานขึ้น แล้วก็เอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย “นี่…ไม่ได้หาคนที่อายุมากที่สุดอยู่หรอกเหรอ ตรงข้ายังมีคนชราอายุร้อยกว่าปีตั้งหลายคนเลยนะ”
ทงเฉิงเป็นเมืองที่มีอายุยืนยาว และจำนวนคนชราที่มีอายุครบหนึ่งร้อยปีก็ติดอันดับต้นๆ ในบรรดาเมืองต่างๆ ของประเทศ
โจวเจ๋อส่ายหน้าและพูดขึ้น “นี่มันไม่เหมือนกัน เหมือนว่าฉันจะเคยได้ยินเกี่ยวกับคนคนนี้มาก่อน เคยทำงานเป็นข้าราชการในทงเฉิงเมื่อหลายปีมาแล้ว”
โจวเจ๋อเปิดหน้าเว็บและเริ่มค้นหาในนั้นโดยใช้สารานุกรมไป๋ตู้ค้นหาออกมาโดยตรง นี่เป็นชีวประวัติของเฉินกวงหนงคนนี้
“เป็นคนปฏิวัติเหรอ” สวี่ชิงหล่างสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่าง
“ตามบันทึก คนคนนี้เป็นผู้บัญชาการกองพันในยุทธการไหวไห่ตอนทำสงครามปลดแอก นำกองกำลังทหารไปปฏิวัติ และเข้าร่วมในสงครามต่อต้านการรุกรานของสหรัฐฯ และช่วยเกาหลี ต่อมาก็กลับมาเป็นข้าราชการในทงเฉิงอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง จากนั้นก็เกษียณอายุ”
“ฉันคิดว่าน่าจะเป็นคนคนนี้ คนที่หลี่ซื่อตามหาน่าจะเป็นคนคนนี้แหละ” โจวเจ๋อพูด
คนในตำนานมักจะต้องมีตำนานชีวิตที่คู่ควร ชีวประวัติของคนคนนี้ยอดเยี่ยมพอสมควร
โจวเจ๋อเจอห้องผู้ป่วยของเขาก่อน แต่สิ่งที่ทำให้โจวเจ๋อ สวี่ชิงหล่าง และนักพรตเฒ่าตะลึงก็คือ เมื่อไม่กี่ปีก่อนเฉินกวงหนงอยู่ในสภาพอาการโคม่ามาเป็นเวลานานแล้ว สภาพคล้ายกับผัก เพียงแต่ว่าตอนนี้ร่างกายยังไม่ตายก็เท่านั้นเอง
“แม่ง อะไรของมันวะเนี่ย” นักพรตเฒ่าสับสนมึนงง
โจวเจ๋อเปิดประตูห้องผู้ป่วยและเดินเข้าไป สวี่ชิงหล่างส่งสัญญาณให้นักพรตเฒ่าและเจ้าลิงดูต้นทางอยู่ด้านนอก จากนั้นตัวเองก็เดิมตามเข้าไป
ในห้องผู้ป่วยน่าหดหู่เล็กน้อย เหลืออีกเพียงแค่ปีเดียวเท่านั้นชายชราคนนี้ก็จะประสบความสำเร็จอายุยืนหนึ่งร้อยปี แต่ชะตาชีวิตของเขาเข้าสู่ช่วงที่ชีวิตดุจไฟใกล้มอดดับจริงๆ แล้ว
ตอนนี้เขานอนหมดสติอยู่ตรงนั้น
คุณบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่ แต่กลับไม่ต่างจากตายไปแล้ว
โจวเจ๋อนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง และเหลือบมองดูข้อมูลบนเครื่องมือต่างๆ ด้านข้างชายชรา สภาพของชายชราดูไม่สู้ดีนัก
“มีวิธีปลุกเขาไหมครับ” สวี่ชิงหล่างถาม
เขารู้ว่าโจวเจ๋อเคยเป็นแพทย์คนหนึ่งมาก่อน
โจวเจ๋อส่ายหน้า ถ้าคนหรงเฉิงคนนั้นยังไม่ถูกถังซือพาไปก็คงจะดี เชิญเขามาที่นี่อาจจะสะดวกกว่า ตามหลักแล้วผู้ชายคนนั้นเป็นจิตแพทย์คนหนึ่ง อีกทั้งฝีมือการสะกดจิตก็น่ากลัวมาก แม้แต่ผีก็สามารถสะกดจิตควบคุมได้หมด
“ตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะเหลือทางเดียวเท่านั้น” โจวเจ๋อพูด
“วิธีอะไร”
“ฆ่าเขาตอนนี้ แล้วจับดวงวิญญาณของเขามาถาม”
“…” สวี่ชิงหล่าง
โจวเจ๋อส่ายหน้าบ่งบอกว่าเมื่อสักครู่ตัวเองแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง คนที่ใช้ชีวิตอยู่มาถึงเก้าสิบเก้าปีได้ไม่ใช่ง่ายๆ เลย ตัวเขาเองไม่สามารถฆ่าใครสักคนด้วยเหตุผลเพียงเพราะอยากจะถามคำถามสองสามข้อหรอกนะ
และเมื่อมองดูเขาที่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้แล้ว แม้ว่าจังหวะชีวิตของคนเรามีขึ้นมีลง หลากหลายสีสัน แต่เขาอาจจะได้เห็นอะไรต่อมิอะไรมาหมดทุกอย่างแล้วก็ได้ การที่นอนอยู่ที่นี่มาหลายปี บางทีอาจจะปลงได้แล้ว ถ้าตัวเองฆ่าเขา ไม่แน่ว่าวิญญาณของเขาอาจจะลงนรกไปเลยทันที จนแม้แต่ตัวเองอาจจะไม่ทันได้ถามคำถามเขาเสียด้วยซ้ำ
“มีหนังสืออยู่ในลิ้นชัก”
สวี่ชิงหล่างเปิดลิ้นชักออกและพูดขึ้น
“หนังสืออะไร”
“อัตชีวประวัติ น่าจะได้รับความช่วยเหลือในการตีพิมพ์จากคนรุ่นหลังหรือคนอื่นๆ เป็นการเผยแพร่ด้วยตัวเองน่ะ”
สวี่ชิงหล่างหยิบหนังสือออกมาแล้วพลิกดู
“ดูชีวิตช่วงแรกๆ สิ” โจวเจ๋อเตือน
“ผมรู้น่า”
ไม่นาน สวี่ชิงหล่างก็หาบันทึกหนึ่งเจอและเอ่ยขึ้น “ก่อนสงครามต่อต้านญี่ปุ่น เขาเป็นผู้บัญชาการกองร้อยในกองทหารรักษาการณ์ทงเฉิง”
กองทหารรักษาการณ์ก็คือกองกำลังท้องถิ่น คล้ายกับที่แสดงในละครสงครามต่อต้านญี่ปุ่น โดยพื้นฐานแล้วไม่มีกำลังในการสู้รบ
“ตอนที่ปีศาจบุกรุกทงเฉิง มีการต่อต้านหรือไม่” โจวเจ๋อถาม
“ผมสืบมาแล้ว หน่วยกำลังทหารปีศาจอิซูกะ ดูเหมือนจะเป็นกองพล 101 รายละเอียดไม่ชัดเจนมากนัก แต่ว่ากันว่ากองพลปีศาจที่หนึ่งร้อยขึ้นไปกำลังในการต่อสู้ไม่สูงมากนัก ดูเหมือนว่ากองพลนี้จะถูกโจมตีค่อนข้างโหดร้ายมากในมณฑลเจียงซี
อย่างไรก็ตาม ทงเฉิงในเวลานั้นไม่มีกองทัพประจำการของประเทศจีน มีเพียงการต่อต้านของกลุ่มติดอาวุธท้องถิ่นในทงเฉิงเท่านั้นที่สู้รบกับปีศาจ แต่กองพลมือใหม่ถึงจะใหม่ แต่ก็แข็งแกร่งกว่ากองทหารรักษาการณ์ติดอาวุธท้องถิ่นอยู่มากโข ดังนั้นทงเฉิงในตอนนั้นถึงได้ล่มจมอย่างรวดเร็ว”
“ดังนั้นจะบอกว่าเขาเข้าร่วมในการต่อต้านกองทัพญี่ปุ่นในทงเฉิงตอนนั้นด้วยเหรอ”
“น่าจะเป็นอย่างนั้น น่าจะไม่ยอมจำนนในฐานะคนทรยศ ไม่อย่างนั้นไม่มีทางขึ้นเป็นผู้บังคับบัญชากองพันในกองทัพแห่งชาติได้หรอก”
โจวเจ๋อขมวดคิ้วน้อยๆ
ร่างชายชราที่เต็มไปด้วยกระผู้สูงอายุที่หลับใหลอยู่ตรงหน้าคนนี้เหมือนกันกับชาวบ้านทั้งหมดในหมู่บ้านซานเซียงนั่น ต่างก็ทำให้เขารู้สึกไร้เรี่ยวแรง หมดแรงไปทั้งตัว ทำได้เพียงชกผ้าฝ้ายเท่านั้น
เมื่อสักครู่ตัวเองและสวี่ชิงหล่างยืนพูดอะไรบางอย่างอยู่ที่นี่มานาน ชายชราก็ยังคงหลับตาและไม่มีการตอบสนองใดๆ เห็นได้ชัดว่าเขาสูญเสียการรับรู้โลกภายนอกไปแล้วจริงๆ
แต่ถ้าจะไปทั้งอย่างนี้ โจวเจ๋อเองก็รู้สึกไม่เต็มใจสักเท่าไร ดังนั้นโจวเจ๋อจึงก้มลงไปข้างหูของชายชรา แล้วถามช้าๆ
“ท่านครับ ท่านยังจำหมู่บ้านซานเซียงได้หรือไม่”
ทันใดนั้น ปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น
จู่ๆ นิ้วของชายชราเริ่มสั่นขึ้นมา ต่อมาเปลือกตาก็เริ่มสั่นไม่หยุด
ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินหรือถูกกระตุ้นเข้าแล้ว ริมฝีปากของเขาอ้าขึ้นเล็กน้อย คล้ายกับเขากำลังส่งเสียงที่เบามากออกมา
“พวก…ชาว…บ้าน…”
“เขาพูดว่าอะไรนะ” สวี่ชิงหล่างถาม
โจวเจ๋อส่ายหน้า เสียงเบาเกินไป
สวี่ชิงหล่างผลักโจวเจ๋อออกไป แล้วเอาหูตัวเองแนบข้างๆ ปากของชายชราและฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ
หลังจากนั้นไม่นาน สวี่ชิงหล่างก็ยืนขึ้นด้วยท่าทางจริงจัง
“เขาพูดว่าอะไร” โจวเจ๋อถาม
“เขาบอกว่า…อยากจูบคุณ?”
………………………………………………………………………..
[1] แกรนด์สแลม เป็นการแข่งขันชิงแชมป์แบบบุคคลหรือแบบรวมที่นักกีฬาหรือทีมกีฬาชนะในการแข่งขันบางรายการ รวมถึงการแข่งขันกีฬาโอลิมปิก การแข่งขันชิงแชมป์โลก และฟุตบอลโลก