เสียงราบเรียบ หม้อสือฟางเข้าไปในมือชายคนนั้น
ไม่ต้องสงสัยเลยว่า คนคนนี้คือเซียนสือฟางผู้ล่วงลับ แสงสีขาวบนตัวลู่ฝานหายไป เขายังไม่เข้าใจว่า ทำไมจู่ๆ อีกฝ่ายถึงยอมรับเขาเป็นศิษย์
“ต้องเป็นนักเรกิที่อายุไม่ถึงร้อยปี ถึงจะเป็นผู้สืบทอดของคุณไม่ใช่เหรอ”
ลู่ฝานจ้องเซียนสือฟาง
เซียนสือฟางชี้ไปที่หัวใจลู่ฝาน แล้วพูดว่า “นายอายุไม่ถึงร้อยไม่ใช่หรือไง อีกทั้งพลังที่นายปล่อยออกมาเมื่อครู่ ถึงเกณฑ์นักเรกิแล้ว แม้พลังแปลกไปหน่อย แต่เจดีย์เสวียนเก้ามังกรบอกฉันว่า พลังของนายบริสุทธิ์และแข็งแกร่งมาก”
ลู่ฝานสีหน้าประหลาด เจดีย์เสวียนเก้ามังกรบอกเขาอย่างนั้นเหรอ
ขณะกำลังจะพูด ลู่ฝานรู้สึกไร้เรี่ยวแรง มันแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ลู่ฝานรู้สึกว่าสติตัวเอง ค่อยๆ หายไปเรื่อยๆ
เหมือนเซียนสือฟางก็รู้ว่าออร่าของลู่ฝานเปลี่ยนไป
แสงสีทองอบอุ่นปล่อยออกมาจากเจดีย์เสวียนเก้ามังกรในมือเขา เข้าไปในตัวลู่ฝาน
ลู่ฝานรู้สึกจมลงไปในแสงสีทอง พลังอันอบอุ่นและสบาย ไหลเวียนภายในตัวเขา ช่วยเขาฟื้นฟูพลังบาดเจ็บอย่างรวดเร็ว
พลังการฟื้นฟูของแสงสีทองนี้น่ากลัวมาก เพียงพริบตา เส้นลมปราณและกระดูก ที่เสียหายในตัวเขา ฟื้นฟูกลับมาเหมือนเดิม
แม้ปราณชี่ของเขายังอยู่ในสภาพไม่สมบูรณ์ แต่อาการบาดเจ็บคงที่แล้ว
ชิ้นส่วนค่ายกลหยินหยางกับค่ายกลเบญจธาตุในตัวเขา กลับเข้าไปในตันเถียน เศษชิ้นส่วนรวมตัวกันเป็นรูปทรงกลม ส่องแสงออกมาบางๆ
ฟู่วว……
ลู่ฝานพรูลมหายใจออกมา ทรงตัวอย่างมั่นคง
เซียนสือฟางยังมองเขาอย่างเป็นมิตร แล้วพูดว่า “นี่คือพลังของฉันและเป็นพลังของเจดีย์เสวียนเก้ามังกรด้วย ได้รับการถ่ายทอดจากฉัน บนโลกใบนี้ไม่มีใครฆ่านายได้ง่ายๆ”
ลู่ฝานมองเขาอย่างราบเรียบ “แต่คุณก็ยังโดนฆ่าตาย”
เซียนสือฟางพยักหน้า “ใช่ แต่ฉันทิ้งโครงกระดูกกับมรดกตกทอดของตัวเองเอาไว้ เป็นเพียงเซียนบำเพ็ญชี่แดนเล็กๆ โดนอริยปราชญ์สิบคนโจมตี เซียนบำเพ็ญชี่ร้อยคนล้อมโจมตี แต่ก็ยังทิ้งโครงกระดูกเอาไว้เป็นอย่างดี การถ่ายทอดมั่นคง แม้ตัวตาย แต่จิตวิญญาณไม่ตายตามไปด้วย”
ลู่ฝานพยักหน้า “ฟังดูไม่เลว แต่ผมเป็นผู้สืบทอดของคุณ ต้องทำอะไรบ้าง”
เซียนสือฟางโมโหขึ้นมา เสียงลมบ้าคลั่งดังไปทั่วโถงใหญ่
เสียงเหมือนสายฟ้าผ่าไม่หยุด เซียนสือฟางแผดเสียงอย่างโมโห
“ฉันต้องการให้นายฆ่าอู่ชิงเฉิง ไม่ว่าฟ้าถล่มดินทลาย เวลาเปลี่ยนแปลงไปนานแค่ไหน สักวันหนึ่ง ฉันต้องการให้นายไปโลกจู๋หลง ฆ่าอู่ชิงเฉิง วิญญาณของฉันจะติดตามคอยดูอยู่ข้างกายนาย ถ้าวันไหนนายทำไม่สำเร็จ หรือตายไป ฉันจะถ่ายทอดต่อให้คนอื่น”
เสียงของเซียนสือฟางแฝงไปด้วยความแค้นไม่สิ้นสุด
ลู่ฝานโดนเสียงเขาโจมตี จนตัวโงนเงน เสียงสะท้อนดังขึ้นข้างหู
เสียงค่อยๆ หายไป ใบหน้าโมโหของเซียนสือฟาง กลับมาสงบเหมือนเดิม
ลู่ฝานถามเบาๆ ว่า “อู่ชิงเฉิงคือใคร โลกจู๋หลงคืออะไร”
เซียนสือฟางพูดอย่างราบเรียบว่า “นายรับการถ่ายทอดจากฉัน นายจะรู้เอง”
ลู่ฝานครุ่นคิดผลได้เสีย สุดท้ายจึงพยักหน้า “ได้ ผมรับการถ่ายทอดจากคุณ”
เซียนสือฟางยิ้มกว้าง แล้วพูดว่า “ปลดปล่อยจิตใจและร่างกายนาย อย่าต้านทาน”
ลู่ฝานสูดหายใจลึก ผ่อนคลายร่างกายทั้งหมด
ต่อมาเซียนสือฟางปล่อยแสงสีทองกว่าหมื่นฟุตออกจากตัว ร่างของเขาเริ่มโงนเงน หม้อสือฟางกับเจดีย์เสวียนเก้ามังกรในมือลอยขึ้นพร้อมกัน มาถึงหน้าลู่ฝาน ภายใต้การผลักดันของแสงสีทอง