บทที่ 3 ดาร์ก เดม่อนไม่เข้าใจว่าความริษยาคืออะไร
“ฉันชื่อไดแอนนา เกรท เบเยอร์ แล้วนายล่ะ?”
“ดาร์ก เดม่อน”
เกรท เบเยอร์ หมีแห่งราชอาณาจักร!
ทุกคนในตระกูลเกรท เบเยอร์จะเกิดมาพร้อมกับพลังเหนือธรรมชาติ ทั้งชายและหญิงต่างก็แข็งแกร่งราวกับหมีสีน้ำตาล!
ว่าแต่โลลิตัวน้อยตรงหน้าฉันนี่มันอะไรกันเนี่ย?
ไดแอนนา เกรท เบเยอร์ซึ่งเพิ่งเข้าสู่วัยเรียน มีความสูงน้อยกว่าเพื่อนของเธอเล็กน้อย หลังจากปีนขึ้นมาบนเก้าอี้แล้ว เท้าเล็ก ๆ ไม่แม้แต่จะแตะพื้นได้ ใบหน้าที่กลมมนของเธอก็ดูอ่อนโยนและนุ่มนิ่ม
ดาร์กแทบอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปบีบแก้มเด็กผู้หญิงตรงหน้า…
[ราคะ +1]
[โลภะ +1]
“เดี๋ยวก่อน!”
จู่ ๆ ดาร์กก็นึกอะไรบางอย่างออก
‘เธอเป็นตัวละครที่เหมือนกับผู้ติดตามสองคนของ <เจ้าลูกแหง่ผมทองเลือดบริสุทธิ์> ในเกมนี้หรือเปล่า’
มีพวกซื่อบื้อไม่กี่คนหรอกที่กล้าเข้าใกล้บุตรชายของดัชเชสทันทีที่เข้ามาในสถาบันศึกษา!
แต่ให้ตายเถอะ ในเกมขยะนี่ทุกคนเป็นตัวละครหญิงหมดเลย!
ดาร์กสงบลงและตัดสินใจที่จะรักษาระยะห่างจากไดแอนนาและติดต่อเท่าที่จำเป็นเพื่อรักษาชีวิตของเขาเอง
สิ่งหนึ่งที่ทำให้เกม ‘ดูเอล! เซนต์แมเรียน ซูเปอร์ XX อะคาเดมี’ เหมือนกับเกมจีบสาวทั่วไปที่มีวางขายในตลาด นั่นคือตราบใดที่เป็นตัวละครผู้หญิงน่ารัก ๆ สักหน่อย พวกเขาทั้งหมดก็เป็นตัวละครที่จีบได้
จากมุมมองของผู้เล่น การเอาชนะใจสาวสวยข้างกายตัวร้ายนั้นเป็นสิ่งที่น่าดึงดูดใจมาก
นอกจากนี้โลลิก็ยังเป็นองค์ประกอบสำคัญของเกมจีบสาว
แต่สิ่งเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับดาร์ก
เขาไม่มีความคิดใด ๆ กับไดแอนนานอกจากอยากบีบหน้านิ่ม ๆ ของเธอ
การรักษาระยะห่างก็เป็นการป้องกันตัวเองจากความอยากบีบด้วย
ในระยะเริ่มต้นของการฝึกฝนตนเอง การอยู่ห่างจากสิ่งล่อตาล่อใจนับว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุด
และด้วยประสบการณ์สิบนาทีนี้ ดาร์กได้สูญเสียความมั่นใจในตัวเองไปอย่างสิ้นเชิง!
การหลีกเลี่ยงอัตตานั้นไมค่อยเท่าไหร่ แต่เขาจะหลีกเลี่ยงโทสะ โลภะ และราคะได้อย่างไร?
ความโลภเป็นแรงผลักดันเบื้องหลังความก้าวหน้าของมนุษย์!
การขยายพันธุ์ก็เป็นการกระทำที่จำเป็นสำหรับการคงอยู่ของเผ่าพันธุ์!
ดาร์กจึงรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา
…
“เอ็มม่า มอร์ติส!”
“บ้านอัศวิน!”
…
“ซาร่า สวาติ!”
“บ้านนักปราชญ์!”
…
“ไคลน์ โมเร็ตติ!”
“บ้านคนเขลา!”
…
เมื่อเวลาผ่านไป ในที่สุดก็เหลือเพียงนักเรียนใหม่คนสุดท้ายที่ยังไม่ได้เข้าร่วมพิธีคัดสรร!
เขากลายเป็นบุคคลที่ถูกจับตามองมากที่สุดจากบรรดานักเรียนทั้งหมดของเซนต์แมเรียน
ดาร์กก็อดที่จะมองไปไม่ได้เช่นกัน
นักเรียนใหม่คนสุดท้ายก้าวขึ้นไปบนเวที เขามีผมสั้นสีดำ ใบหน้าไม่ได้หล่อเหลามากนัก แต่นับว่าสูงกว่าค่าเฉลี่ยคนทั่วไป และเครื่องหน้าของเขาก็ดูดีทีเลยเดียว
จะว่าไปแล้ว ดาร์กเองก็เป็นเด็กผมบลอนด์ที่หล่อเหลา ซ้ำยังมีทุกคุณลักษณะที่แสดงถึงความประณีตรังสรรค์จนเกินบรรยาย
ในฐานะตัวร้ายประจำเกม เขาจึงถูกผู้เล่นเรียกด้วยเสน่หาว่า ‘หนุ่มผมทอง’ และถูกเรียกหาว่าเป็นพี่ชายของ ‘เจ้าเด็กหัวเหลือง’
“เวอร์เธอร์ กาวด์!”
เล่นคำกับเวอร์เธอร์ ก็อธหรือ?
ชื่อนี้มันอะไรกัน?
ดาร์กพูดไม่ออก
อืม แค่นี้ก็ชัดเจนแล้วล่ะ… หมอนี่ต้องเป็นพระเอกแน่นอน!
…
“กาวด์? ตระกูลของวีรบุรุษคนนั้นหรือ?”
ด้วยการปรากฏตัวของเวอร์เธอร์ กาวด์ นักเรียนในห้องโถงก็เริ่มอดไม่ได้ที่จะพูดคุยกัน
เมื่อเทียบกับตระกูลเดม่อนซึ่งอยู่ในสายตาของสาธารณชนมาตลอดแล้ว ตระกูลกาวด์นั้นได้เงียบหายไปหลังจากการเสียสละของวีรบุรุษ
พอมีคนถามถึง ผู้เผยพระวจนะก็มักจะพูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาเสมอ ว่านับตั้งแต่สมัยโบราณ เมื่อใดก็ตามที่วีรบุรุษปรากฏตัวขึ้น เมื่อนั้นมักจะเป็นตอนที่มนุษยชาติต้องการเขา!
ดังนั้น หากถามว่าภัยพิบัติและวีรบุรุษ สิ่งไหนเกิดก่อนกัน?
มันย่อมเป็นการมาถึงของหายนะที่ทำให้วีรบุรุษปรากฏตัว
หรือกลับกัน การปรากฏตัวของวีรบุรุษจะทำให้เกิดหายนะ?
ไม่ว่าจะเป็นผู้ทำนายหรือนักปราชญ์ พวกเขาล้วนต่างก็ต้องการหาคำตอบ
“ดาร์ก นายคิดว่าลูกชายวีรบุรุษจะมาที่บ้านเราไหม?” ไดแอนนาถามด้วยดวงตาเป็นประกาย
ไม่เพียงแค่เธอเท่านั้น แต่หลายคนในบ้านขุนนางต่างก็ตั้งตารอที่จะรับเวอร์เธอร์ กาวด์เข้ามา!
ถึงตระกูลกาวด์จะเป็นตระกูลที่ต่ำต้อย แต่ก็เป็นตระกูลที่มีเกียรติมาตั้งแต่สมัยโบราณ แม้จะถูกกำหนดให้เข้าบ้านขุนนางก็ยังเป็นที่เข้าใจได้!
“ถ้าเวอร์เธอร์ กาวด์เข้าร่วมสถาบันของเราด้วย ‘ดาบคู่แห่งอาณาจักร’ เขาจะไม่อยู่ด้วยกันเหรอ?”
นักเรียนของบ้านขุนนางพูดโดยมีความตื่นเต้นซ่อนอยู่ในน้ำเสียงของพวกเขา
อย่างไรก็ตาม ความปรารถนาของพวกเขาถูกกำหนดให้ต้องผิดหวัง
ดาร์กมองไปที่ [โทสะ -1] ซึ่งปรากฏอยู่ในสายตาของเขา จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
‘ดูเหมือนว่าตราบใดที่ฉันต้องการ มันก็ยังทำได้อยู่สินะ?’
…
“เวอร์เธอร์ กาวด์!”
“บ้านอัศวิน!”
ดอกไม้ไฟที่ปล่อยออกมาจากการ์ดคัดสรรก่อตัวเป็นหอกขนาดใหญ่ในอากาศ
เวอร์เธอร์ กาวด์เดินไปที่โต๊ะอาหารท่ามกลางเสียงเชียร์ของบ้านอัศวิน
“เรามีกาวด์ล่ะ!”
“เราได้กาวด์ล่ะ!”
ชื่อ ‘เวอร์เธอร์ กาวด์’ กู่ก้องไปทั่วห้องโถง ในสุ้มเสียงมีความกระตือรือร้นและคลั่งไคล้มากกว่าเสียงเชียร์ของดาร์กตอนที่เขาเสร็จสิ้นพิธีคัดสรรเสียอีก!
[ริษยา +1]
‘บ้าเอ๊ย!’
[โทสะ +1]
ดาร์กระงับอารมณ์ของเขาอย่างรวดเร็ว
เขาแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้อิจฉาเลย
แต่ทำไมค่า [ริษยา] ถึง +1
ระบบโง่เง่านี่คงมีปัญหาแน่!
ดาร์กรู้สึกว่าบุคลิกของเขาถูกดูแคลน!
…
เสียงอันแผ่วเบาของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้กลบเสียงเชียร์ที่ดังทั่วห้องโถง “นักเรียนใหม่ เก็บการ์ดคัดสรรของตัวเองไว้ มันจะคอยให้คำแนะนำสำหรับชีวิตนักเรียนของเธอไปอีกหกปี!”
ที่สถาบันเซนต์แมเรียน พิธีคัดสรรยังเป็นกระบวนการออกการ์ดคัดสรรอีกด้วย
น้องใหม่ทุกคนจะได้รับการ์ดคัดสรรระหว่างทำพิธี
การ์ดคัดสรรนี้ไม่เพียงแสดงถึงตัวตนของนักเรียนเท่านั้น แต่ยังเป็นการ์ดเวทมนตร์ใบแรกที่นักเรียน ‘ทำด้วยมือ’ หลังจากเข้าศึกษาอีกด้วย!
พวกมันเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับชีวิตในสถาบันและจะอยู่คู่กับนักเรียนเป็นเวลาทั้งหมดหกปีการศึกษา!
ดาร์กมองไปที่การ์ดคัดสรรของเขา
ในฐานะบุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูลดยุก เขาจึงได้รับการศึกษาระดับสูงจากตระกูลขุนนางก่อนเข้าเรียน ดังนั้นจึงมีความเข้าใจพื้นฐานเกี่ยวกับพลังเวทมนตร์ จอมเวท และการ์ดเวทมนตร์
ในราชอาณาจักร ผู้ที่ได้รับใบตอบรับจากสถาบันเซนต์แมเรียนนั้นต้องมีความสามารถด้านเวทมนตร์ และยังจะเป็นจอมเวทในอนาคต
พลังเวทมนตร์ของจอมเวทนั้นเติบโตขึ้นตามอายุ การใช้พลังเวทมนตร์ซ้ำ ๆ จะช่วยพัฒนาความแข็งแกร่งของพลังเวทมนตร์ แต่ความช่วยเหลือในการเติบโตของพลังเวทมนตร์นั้นมีจำกัดมาก
เนื่องจากไม่มีวิธีลับในการเพิ่มพลังเวทมนตร์อย่างการทำสมาธิ มนุษย์ในอดีตจึงไม่สามารถเอาชนะปีศาจที่เกิดมาพร้อมกับพลังเวทมนตร์อันทรงพลังได้
จนกระทั่งการปรากฏตัวของเมอร์ลิน จอมเวทที่ทรงพลังที่สุดในประวัติศาสตร์ สงครามก็เกิดการพลิกผัน
เมอร์ลินขัดเกลาความรู้เกี่ยวกับพลังเวทมนตร์ จินตนาการ การปรุงยา และองค์ประกอบอื่น ๆ ให้กลายเป็นการ์ด และได้สร้างการ์ดเวทมนตร์ที่อยู่เหนือกาลเวลาขึ้นมา!
ทั้งยังเผยแพร่ความรู้นี้อย่างไม่เห็นแก่ตัว!
ตั้งแต่นั้นมา จอมเวทก็ละทิ้งไม้กายสิทธิ์ แล้วก็หันไปสร้างการ์ดเวทมนตร์อันทรงพลังอย่างต่อเนื่องเพื่อกวาดล้างเหล่าปีศาจที่ล่วงลับไปแล้ว!
การ์ดคัดสรรที่เดิมให้มาโดยสถาบันเป็นการ์ดเวทมนตร์กึ่งสำเร็จรูป นักเรียนจำเป็นต้องทำขั้นตอนสุดท้ายให้เสร็จเพื่อสร้างการ์ดคัดสรรที่สมบูรณ์ขึ้นมา
…
อาจารย์ใหญ่อาร์เต้กล่าวปิดพิธีด้วยคำพูดสั้น ๆ จากนั้นเธอก็ดึงการ์ดเวทมนตร์ชุดอาหารออกมา
ด้วยการโบกเพียงครั้งเดียวของเธอก็แจกจ่ายอาหารโอชะอันวิจิตรงดงามไปทั่วทั้งโต๊ะ
ต่อหน้าอาหารอร่อยนับไม่ถ้วน นักเรียนทุกคนหยุดทำเรื่องอื่นไว้ชั่วคราวและกินอาหารกันอย่างมีความสุข
มีเพียงดาร์กเท่านั้นที่จ้องไปที่อาหารตรงหน้าและตัวแข็งทื่อ!
“หือ? ดาร์ก นายไม่ชอบขาแกะเคลือบน้ำผึ้งเหรอ? ให้ไดแอนนาช่วยกินมันเอง!”
ไดแอนนารีบคว้าขาแกะย่างราดซอสน้ำผึ้งของดาร์กไปอย่างรวดเร็ว
[ริษยา +1]
[ตะกละ -1]