“ปรมาจารย์แดนคุ้มกายเหรอ? เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด! ไอ้หนุ่มคนนี้จะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!” นักบู๊อีกคนดูเหมือนจะเชื่อว่าเฉินโม่ต้านการโจมตี้ไม่ได้ เปลี่ยนจากการเรียกชื่อเฉินไต้ซือเป็นชื่อไอ้หนุ่ม
ในสนาม เฉินโม่ยืนอยู่ตรงกลางวังวนทั้งหมด ความประมาทเล็กน้อย คือจุดจบของร่างกายและวิญญาณ
แต่ ในสายตาของเฉินโม่ยังไม่มีความหวาดกลัวสักนิด เผชิญหน้ากับการโจมตีที่ทรงพลังที่บดบงท้องฟ้าและดวงอาทิตย์ แหงนหัวเบาๆ มือไพล่หลัง!
“คิดจะรังแกคนที่มีจำนวนน้อยกว่างั้นเหรอ? เหอะ ฉันเคยบอกแล้ว พวกแกเลือกผิดคนแล้ว!”
เฉินโม่พูดเสียงเย็นชา พร้อมความรู้สึกประชดประชันเล็กน้อย ค่อยๆเหยียดมือขวา
หนึ่งหมัด ทรงพลัง!
“ท่าที่สามของหมัดเทพเทียนเสวียน ปราบฟ้าดิน!”
พลังทิพย์อันทรงพลังพัฒนาเป็นรูปแบบลึกลับ ทันใดนั้นดึงชี่ฟ้าดินออกไปในรัศมีหนึ่งไมล์ นั่นไม่ใช่ทักษะศิลปะการต่อสู้ทางโลก แต่เป็นความเข้าใจของแนวความคิดหลัก
ปัง!
เสียงดังสะเทือนเลือนลั่น ผู้คนรู้สึกว่าทั่วทั้งลานทะเลสาบกลับคืนรังกำลังสั่นสะเทือน
กู่เชียนซารวมตัวศิษย์ทั้ง 5 คน ช็อกจนอาเจียนเป็นเลือด วิญญาณหยินเมนหลัก 6 ตนนั้นไม่มีโอกาสแม้แต่จะต่อต้าน ถูกหมัดเดียวของเฉินโม่ฆ่าตาย!
ในบรรดาศิษย์ทั้งห้า เจ้าสองหวงซื่อหรงและเจ้าห้าได้รับบาดเจ็บสาหัส ที่เหลืออีก 3 คนถูกฆ่าตายด้วยหมัดอันทรงพลังนี้
แม้แต่กู่เชียนซาก็มีเลือดออกที่มุมปาก วิญญาณหยินเมนหลักถูกทำลาย ความแข็งแกร่งลดลงไปครึ่งหนึ่ง
แต่ว่า เฉินโม่ก็ไม่สบายใจเช่นกัน หมัดนี้ใช้พลังทิพย์ส่วนใหญ่ในร่างกาย ใบหน้าของเขาซีด
สามท่าก่อนของหมัดเทพเทียนเสวียน สยบภูเขา แยกน้ำ ปราบฟ้าดิน มีเพียงปราบฟ้าดินเท่านั้นที่เป็นการโจมตีขนาดใหญ่ การสูญเสียพละกำลังก็ต้องมีมากอยู่แล้ว
“ปรมาจารย์แดนแปรภาพไม่ธรรมดาจริงๆ หนึ่งหมัดนี้ฆ่าเขาไม่ตาย!” เฉินโม่มองกู่เชียนซา ผิดหวังเล็กน้อย
ครั้งนี้ กลุ่มผู้มีอิทธิพล ลูกน้องนับร้อย รวมถึงนักบู๊เหล่านั้น ไม่มีใครพูดเลย ทั้งสนามนิ่งเงียบ!
สายตาของทุกคน ทั้งหมดจับจ้องไปที่ร่างหนุ่มน้อยผอมเพรียวคนนั้น
หนึ่งคน หนึ่งหมัด ดูเหมือนว่าจะสามารถต่อกรกับคนทั้งโลกได้เลย!
กู่เชียนซามองไปที่ศิษย์หลายคนที่นอนอยู่ทั่วทุกที่ เบิกตากว้าง การต่อสู้นี้ ทั้งพรรคภูตผีแทบจะถูกทำลาย เขาเกลียดเฉินโม่มากดั่งมหาสมุทร!
“ไอ้หนุ่ม แกทำลายทายาทพรรคภูตผีของฉัน ความเกลียดชังนี้จะไม่ยอมอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกัน! ถ้าฉันไม่ฆ่าแก ไม่งั้นฉันก็ไม่ใช่คน!”
กู่เชียนซาคำรามออกมาด้วยใบหน้าที่ดุร้าย ราวกับบ้าคลั่ง
ทุกคนตื่นตระหนก ต่างก็ถึงจุดนี้แล้ว กู่เชียนซายังมีไม้ตายอีกหรือไม่?
ม้วนหนังสือโบราณหนังแกะสีเหลืองแผ่นหนึ่งถูกกู่เชียนซาบูชาออกมา แสงสีเขียวส่องขึ้นเหนือศีรษะเล็กน้อย
ฟู่!
กู่เชียนซาอ้าปากพ่นดาบเลือดออกมาเล่มหนึ่ง ยิงไปบนม้วนหนังสือโบราณหนังแกะ
ทันใดนั้น ทั้งม้วนหนังสือโบราณหนังแกะเป็นแสงสีแดงสด ส่องสว่างครึ่งท้องฟ้า บนนั้น ราวกับว่ามีหัวคนนับหมื่นพุ่งออกมา ผีนับพันกรีดร้อง
กลิ่นอายความเป็นโบราณวังเวงและชั่วร้ายขีดสุด แพร่กระจายจากม้วนหนังสือโบราณหนังแกะ ครอบคลุมรัศมี 100 เมตรทันที
“ไอ้หนุ่ม แกทำลายทายาทของฉัน ทำลายการสืบทอดของพรรคภูตผี ฉันแลกมาด้วยค่ายกลคงรากของพรรคภูตผี จะทำลายคุณให้เป็นเถ้าถ่าน!”
หวงซื่อหรงที่นอนอยู่บนพื้นในตอนแรก มองดูม้วนหนังสือโบราณหนังแกะเล่มนั้น แววตาเผยให้เห็นถึงความหวาดกลัว และร้องไม่มีเสียงว่า: “ภาพค่ายกลหมื่นผี!”
“ภายในค่ายกลหมื่นผี โจมตีใครก็ได้ นอกจากคนที่บงการพวกมัน ที่เหลือคือโจมตีไม่เลือก อาจารย์ ฉันไม่อยากตาย!” หวงซื่อหรงปล่อยเสียงร้องโหยหวนออกมา
กู่เชียนซานไม่ได้สนใจเขาเลย เสื้อคลุมเต็มตัวสะบัดขึ้นมาด้วยความโกรธ พละกำลังทั้งตัวเข้าสู่ภาพค่ายกลหมื่นผีให้มากที่สุด ทั้งตัวซูบลงไปหลายรอบ
“หมื่นผีพิชิตใต้หล้า!”
กู่เชียนซาตะโกนเสียงดัง ม้วนหนังสือโบราณหนังแกะ ‘ปัง’ระเบิดเป็นผุยผง ในภาพค่ายกลหมื่นผีวิญญาณชั่วร้ายหมื่นตนถูกผนึก กรูกันออกมาพร้อม แน่นขนัดไปหมด บดบังท้องฟ้าและดวงอาทิตย์
ทั้งลานทะเลสาบกลับคืนรัง กลายเป็นขุมนรกสิบแปดชั้น เหมือนวันโลกาวินาศ