เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 101 หางาน
แจ็คสัน เวสต์ ยิ้มอย่างเบี้ยว ๆ “เปล่าครับ แต่ผมรู้จักลูกสาวของเขาดี”
พยาบาลรู้สึกได้ทันทีราวกับว่าสามีในอนาคตของเธอถูกคนอื่นฉกไปแล้ว ในน้ำเสียงของเธอบ่งบอกถึงความผิดหวังที่เธอไม่สามารถซ่อนเอาไว้ได้ “เอ่อ… ได้เลยค่ะ ดิฉันจะจัดการให้คุณเอง”
ณ คฤหาสน์ เทรมอนต์ แอเรียนรวบรวมเงินทั้งหมดที่เธอมีและวางขายภาพวาดของเธอบนอินเทอร์เน็ต น่าเสียดายที่การขายภาพวาดไม่ใช่รูปแบบหนึ่งของรายได้ที่มั่นคง จู่ ๆ เธอก็รู้สึกเสียใจที่ลาออกจากงานอย่างรีบร้อนในตอนนั้น เธอไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุร้ายเช่นนี้กับครอบครัวเลน หากไม่มีรายได้ที่มั่นคงจึงเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะบริจาคเงินแม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม
เธอโอนเงินที่มีให้ทิฟฟานี่ก่อน กลัวว่าทิฟฟานี่จะปฏิเสธความปรารถนาดีของเธอ เธอจึงส่งคำเตือนถึงเธอว่า “เราสามารถเอาชนะความเจ็บปวดนี้ไปได้ด้วยกัน เธอไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ ยังมีฉันและวิล อย่าดื้อรั้นในเวลาแบบนี้เลยนะ’
เมื่อทิฟฟานี่ได้รับเงินและข้อความในที่สุดเธอก็น้ำตาไหล เธอไม่สนใจสายตาแปลก ๆ ที่ผู้คนบนท้องถนนจ้องมาที่เธอขณะที่เธอเดินกลับไปที่โรงพยาบาลพร้อมกับกระติกน้ำร้อนที่เพิ่งซื้อมาใหม่ในมือ
ในสถานการณ์แบบนี้เธอต้องวิ่งเข้าไปหา แจ็คสัน เวสต์ ที่กำลังจะออกจากโรงพยาบาล เมื่อชายคนนั้นเห็นเธอจากระยะไกลเขาก็รู้สึกขบขันมากกว่าเห็นใจ “โอ้โฮ… คุณกำลังทำอะไรอยู่เหรอครับ? พนักงานขายไม่ให้ส่วนลดกระติกน้ำร้อนกับคุณเหรอไง?”
ทิฟฟานี่กลอกตามาที่เขา “มันไม่ใช่เรื่องของคุณซะหน่อย”
แจ็คสันก็รู้สึกอยากแกล้งเธอขึ้นมา “ผมแค่ถามคำถามคุณ ทำไมคุณถึงเกลียดผมนักล่ะ?”
ยิ่งทิฟฟานี่มองเขาเธอก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ เธอยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมด้วยความโกรธ “คุณ… มาที่โรงพยาบาล… เพื่อพบแพทย์ระบบทางเดินปัสสาวะ… และเข้ารับการตรวจหาซิฟิลิสใช่ไหม?” เธอสะอื้น
มุมปากของแจ็คสันกระตุก สายตาของคนอื่น ๆ ที่เดินผ่านไปมาที่ชายหนุ่มรูปงามเปลี่ยนจากความชื่นชมเป็นความขยะแขยงในทันที “โอ้ เอาเลย! ร้องออกมาให้หมดเท่าที่คุณต้องเลยนะ ผมจะไปก่อนที่คนอื่นจะคิดว่าผมทำอะไรกับคุณ”
ทิฟฟานี่เฝ้าดูแจ็คสันหนีจากที่เกิดเหตุจากนั้นตะโกนเสียงดังตามเขาว่า “ถ้าคุณไม่สบาย คุณต้องได้รับการรักษา! ไม่มีอะไรต้องอายนะ!”
เมื่อเธอกลับไปที่วอร์ดลิเลียนดึงเธอไปด้านข้างด้วยความตื่นเต้น “ทิฟฟ์ มีคนบริจาคให้เรา ตอนนี้พ่อของเธอสามารถรับการผ่าตัดได้แล้วนะ”
ทิฟฟานี่แปลกใจเล็กน้อย “ มีคนบริจาค? ทุกคนหลบเลี่ยงเราตั้งแต่เกิดเหตุ ใครกันที่ใจดีพอที่จะบริจาคนี้?”
ลิเลียนส่ายหัว “ไม่รู้สิ พยาบาลแจ้งให้ฉันทราบว่าบุคคลนั้นยืนยันที่จะไม่เปิดเผยตัวตนของเขา เขาบริจาคเงินมากกว่าสามหมื่นดอลลาร์ซึ่งครอบคลุมค่าใช้จ่ายด้านโภชนาการเพิ่มเติมในอนาคตอีกด้วย เราต้องตอบแทนความกรุณาของบุคคลนี้ในอนาคตเมื่อเราสามารถค้นหาตัวตนของเขาได้นะ ตามที่กล่าวไปไม่ใช่ทุกคนที่พูดดีกับเราแล้วจะเป็นเพื่อนที่ดี แต่คนที่ช่วยเราในยามตกทุกข์ได้ยากจริง ๆ นี่สิ คือผู้มีพระคุณอย่างแท้จริง”
ทิฟฟานี่ทนไม่ได้กับความอยากรู้อยากเห็นของเธอ เธอจึงเดินตรงไปที่แผนกสอบถาม “คุณคะ ใครเป็นคนบริจาคให้พ่อของดิฉันเหรอคะ?”
พยาบาลมองเธออย่างสนุกสนาน “เราไม่สามารถบอกคุณได้เนื่องจากอีกฝ่ายต้องการที่จะไม่เปิดเผยตัวตน เขาบอกแค่ว่าเขารู้จักคุณ เราไม่สามารถบอกอะไรคุณได้จริง ๆ ค่ะ…”
ทิฟฟานี่เลิกคิ้ว “รู้จักฉันหรอ? หลายคนรู้จักฉัน แล้วฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาคือใคร? เขาพยายามที่จะให้ฉันเดาเหรอ? ทำไมคุณไม่บอกฉันว่าเขาสูงแค่ไหนและหน้าตาเป็นอย่างไร? บางทีดิฉันอาจจะคิดออกก็ได้”
นางพยาบาลรู้สึกท่วมท้นด้วยความปรารถนาของเธอที่จะเป็น “ความลับ” กับทิฟฟานี่และดูเหมือนว่าเธอกำลังถูกบีบบังคับ “ค่อนข้างเด็ก ค่อนข้างหล่อ และค่อนข้างสูง ไม่เพียงแค่นั้นดูเหมือนว่าเขาจะร่ำรวยจริง ๆ นั่นคือทั้งหมดที่ฉันสามารถพูดได้ อย่าถามคำถามดิฉันอีกเลยนะคะ ฉันจะไม่สามารถอดกลั้นมันได้… ”
ทิฟฟานี่ไม่ได้เซ้าซี้พยาบาลอีกต่อไป เธอแค่พยายามคิดว่าใครคือผู้บริจาค หนุ่มหล่อสูงและรวย… เธอรู้จักคนแบบนั้นมากมาย แต่แทบไม่มีใครให้ยืมมือในเวลาแบบนี้ ถ้าเป็นวิลเขาจะไม่เปิดเผยชื่อ
เธอนึกถึงเอธานโดยไม่รู้ตัว เขาไม่ได้ร่ำรวย แต่เขาอาจจะไปรอบ ๆ เพื่อหาเงิน แน่นอนว่าพยาบาลจะรู้สึกว่าเขาร่ำรวยถ้าเขาสามารถบริจาคได้มากกว่าสามหมื่นเหรียญในคราเดียว …