ตอนที่ 573 เซอร์ไพรส์ งานหมั้น (2)
จางอี๋เสวี่ยและหลิงนีมองหน้ากันด้วยความตกใจ หลิงนีตีหน้านิ่งมองอวี๋กานกานและกล่าวด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยคำ “หมออวี๋ ของขวัญของคุณใหญ่เกินไปแล้วมั้ง เมื่อมีคนเห็นก็ไม่รู้ว่าจะพูดนินทาอะไร”
คนที่มางานเลี้ยงในวันนี้มากหน้าหลายตา
หากถูกนินทาว่าคุณท่านฟางรับของขวัญชิ้นใหญ่ขนาดนี้ จงใจข่มบารมีของคุณท่านใช่ไหม
อวี๋กานกาน “…”
คนพวกนี้เอาใจยากจริงๆ ของขวัญราคาถูกไปก็ไม่ได้ ราคาแพงไปก็ไม่ได้อีก
เธอยิ้มและพูดว่า “ฉันให้มันออกไปอย่างจริงใจไม่ได้ขโมยมาสักหน่อย จะไปเป็นเรื่องน่านินทาได้ยังไง”
หลิงนียังอยากจะพูดอะไรต่อ แต่จู่ๆ คุณปู่ก็หัวเราะร่วนออกมา “ฮ่าๆๆๆ…ดีๆๆ”
เขาพูดคำว่า “ดี” ติดกันสามครั้ง
ไม่รู้ว่าชอบใจภาพวาดหรือชอบใจอวี๋กานกาน
อวี๋กานกานยังคงสงบนิ่ง
ไม่มีความตื่นตระหนกไม่มียินดีและความสะใจ ไม่สูญเสียความเป็นตัวเองเหมือนนกกระจอกบินเกาะกิ่งไม้
เพียงแต่มองไปทางคุณท่านพร้อมกับเอ่ยคำขอโทษ “ขอโทษนะคะ ดิฉันไม่รู้ว่าท่านเป็นทหารชั้นผู้ใหญ่ ดิฉันคิดว่าท่านเป็นแค่คนไข้ธรรมดา หากรู้ตั้งแต่แรก ดิฉันจะไม่ปล่อยให้เกิดเรื่องเดือดร้อนท่านแบบนี้เด็ดขาด”
ชายชราปัดป่ายมืออย่างไม่ใส่ใจ “จะเดือดร้อนได้ยังไง ฉันดีใจแทบตาย แต่เธอให้ของขวัญชิ้นใหญ่กับฉันขนาดนี้ งั้นฉันก็ควรให้ของขวัญกลับไปเหมือนกันถึงจะดี”
พูดพลางมองพนักงานรักษาความปลอดภัยข้างๆ เขา ซึ่งก็คือผู้ช่วยผู้บังคับบัญชากองทหารเฉินเจิ้งเหอ
เฉินเจิ้งเหอรีบพยักหน้า วิ่งเหยาะๆ ขึ้นไปชั้นบน ไม่นานนักเขาก็ลงมาพร้อมถือถาดที่วางกล่องกำมะหยี่สีแดงเดินเข้ามา
คุณท่านกวักมือเรียกอวี๋กานกานให้เข้ามาหาใกล้ๆ
อวี๋กานกานไม่เคยคิดอยากได้ของขวัญกลับไปแต่อย่างใด เธอจึงปัดมือพัลวัน “ไม่เป็นไรค่ะๆ”
เฉินเจิ้งเหอที่ยืนอยู่ข้างกันเปิดกล่องของขวัญ
กำไลสีเขียวเข้มเป็นประกายสีเขียวมรกตยามต้องแสงไฟบางครั้งเหลือบสีคราม ด้วยเนื้อละเอียดประกายแวววาวและสีเขียวระยับ คือสีเขียวของจักรพรรดิที่ล้ำค่าหรือไม่
เมื่อกำไลสีเขียวจักรพรรดิออกสู่สายตา ก็ทำให้ผู้คนรอบข้างที่กำลังสนใจพวกเขาอยู่ตกตะลึง อาจเพราะไม่คาดคิดว่าคุณท่านจะใจดีกับแพทย์แผนจีนมากขนาดนี้
โดยเฉพาะหลิงนีที่แสดงออกอย่างชัดเจน เธอจ้องคุณท่านจนตาแทบถลนออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ
“คุณปู่ฟังคะ…ท่าน…ทำไมท่านถึงให้ของขวัญชิ้นนี้กลับไปให้เธอล่ะคะ”
เธอพึมพำเสียงแผ่วเบา จางอี๋เสวี่ยที่อยู่ข้างๆ ได้ยินเข้าจึงมองเธอด้วยความสงสัยแล้วกระซิบถาม “อันนี้มันทำไมเหรอ”
“เป็นของคุณย่าฟาง”
คุณท่านหยิบกล่องกำไลหยจักรพรรดิแล้วสวมใส่ที่ข้อมือให้อวี๋กานกาน
ดวงตาของอวี๋กานกานเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อเช่นกัน “คุณท่านคะ ของขวัญที่ท่านให้แพงเกินไป ดิฉันไม่กล้ารับไว้หรอกค่ะ”
แม้เธอไม่รู้มูลค่าหยกเขียวจักรพรรดิ แต่มูลค่าของหยกชั้นยอดนั้นไม่ถูกอย่างแน่นอนกำไลสีเขียวเช่นนี้ไม่ได้ต่ำกว่าราคาของภาพวาดโบราณอย่างแน่นอน
หลิงนีขมวดคิ้วตะคอกเสียงลั่น “แน่นอนว่าเธอรับไว้ไม่ได้!”
กำไลหยกนี้มีความหมายพิเศษมากจะเอาไปให้แพทย์แผนจีนคนนี้ได้อย่างไร
คุณปู่ฟังกำลังคิดอะไรอยู่ นี่เป็นของคุณย่าฟาง ก่อนคุณย่าฟังจะจากโลกนี้ไปเคยพูดเอาไว้กำไลนี้เก็บไว้ให้หลานสะใภ้
ซึ่งนั่นก็คือภรรยาในอนาคตของคุณชายหัน
คุณปู่ฟังจะให้แพทย์แผนจีนคนนี้ตามอำเภอใจได้อย่างไร
ตอนที่ 574 เซอร์ไพรส์ งานหมั้น (3)
ให้ของขวัญตามอำเภอใจจริงเหรอ หรือว่าคุณปู่ชอบหมอคนนี้เลยอยากได้มาเป็นหลานสะใภ้ของตัวเอง
แต่เรื่องของความรู้สึกและการแต่งงาน ทำไมเขาถึงไม่ถามความคิดเห็นจากเจ้าตัวก่อนล่ะ
คนที่ต้องแต่งงานด้วยไม่ใช่เขา แต่เป็นหลานของเขาต่างหาก
เมื่อเห็นสีหน้าเรียบตึงของหลิงนี อวี๋กานกานก็นึกขึ้นได้ทันทีว่ากำไลหยกนี้มีความหมายอะไรพิเศษหรือเปล่า จากนั้นจึงคิดที่จะถอดมันออกมาอย่างรวดเร็ว
“คุณท่านคะ กำไลแพงเกินไป”
เธอพยายามถอดออกหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ
กำไลมีขนาดเล็ก ตอนใส่ช่างง่ายดายแต่พอจะถอดออกกลับยากมากจำเป็นต้องใช้น้ำมันหล่อลื่นเข้าช่วยถึงจะถอดออก
น้ำเสียงของชายชรานุ่มนวลและรอยยิ้มของเขาก็ดูอบอุ่น “แพงเหรอ แพงกว่านี้ก็ไม่เทียบเท่าของขวัญที่เธอให้หรอก ไม่ต้องถอดแล้ว ของขวัญที่ฉันมอบให้ไม่เอาคืนเด็ดขาด”
น้ำเสียงทรงอำนาจทำให้ดวงตาของอวี๋กานกานตกตะลึงและสับสนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร “…”
หลิงนีเขยิบเข้ามาใกล้ๆ แล้วเอ่ยขึ้น “คุณปู่คะ แต่ว่านั่น…”
คุณท่านหัวเราะขัดจังหวะหลิงนี “งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มแล้ว”
เขายกมือส่งสัยญาณให้เฉินเจิ้งเหอ “แกพาหมออวี๋ไปเติมหน้าเติมตาไป๊”
เฉินเจิ้งเหอพยักหน้ารับแล้วผายมือเชิญอวี๋กานกาน
อวี๋กานกานคิดว่าตัวเองไม่ต้องเติมหน้าเติมตาอะไรทั้งนั้น แต่พอดีเลยเธอจะใช้โอกาสนี้ไปถอดกำไลออกคืนให้คุณท่าน
เธอจึงยิ้มให้คุณท่านก่อนจะตามเฉินเจิ้งเหอออกไป
เธอไม่ได้ไปห้องพักรับรองแต่ให้เฉินเจิ้งเหอพาเธอไปห้องน้ำแทน ทั้งยังให้เฉินเจิ้งเหอออกไปอีกด้วย
“ไม่จำเป็นต้องให้ของขวัญตอบแทนฉัน ที่จริงฉันไม่ได้ซื้อภาพวาดโบราณนั่นมันเป็นแฟนของฉันที่ซื้อมาต่างหาก แฟนของฉันไม่เคยเห็นคุณท่าน เขาเพิ่งได้ยินฉันพูดว่าจะไปดื่มเหล้าที่บ้านของคนไข้ ดังนั้นจึงให้ภาพวาดกับฉัน ตอนนี้ฉันสงสัยว่าเขาอาจจะหยิบภาพผิดเขาอาจจะอยากหยิบภาพราคาถูกกว่า แต่บังเอิญเอาภาพที่ราคาแพงมาให้ฉัน ถ้าพวกคุณคิดว่าภาพวาดนี้จะเดือดร้อนคุณท่าน ฉันเอามันกลับไปก็ได้ ส่วนกำไลข้อมือก็ไม่จำเป็นแล้ว…”
อวี๋กานกานยืนหน้าอ่างล้างมือกำลังใช้ความลื่นจากน้ำยาล้างมือถอดกำไลออกพลางบ่นพึมพำ
ในที่สุดก็ถอดออกมาจนได้ อวี๋กานกานยิ้มโล่งอกไปทีแล้วล้างกำไลอย่างรวดเร็วจากนั้นเช็ดด้วยผ้าขนหนูนุ่มๆ เตรียมมอบให้เฉินเจิ้งเหอที่อยู่ข้างๆ
เพื่อให้เขานำกำไลไปคืนคุณท่าน
เมื่อหันไปรอบๆ อย่างช้าๆ พบว่าเฉินเจิ้งเหอซึ่งยืนอยู่ข้างๆ เธอในชุดสูทสีดำดูเหมือนจะหายไป ในขณะนี้ข้างๆ เธอเป็นชายในชุดสูทสีขาว
อวี๋กานกานค่อยๆ เงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคย
“อ๊ะ!”
เธอตะลึงไปชั่วขณะแล้วร้องอุทานด้วยความตกใจ
ดวงตาเบิกกว้างอ้าปากค้าง
ฟังจือหันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
เขาบอกว่าไปธุระต่างจังหวัดไม่ใช่เหรอ หรือว่ามางานเลี้ยงเป็นเพื่อนเธอ ทำไมถึงใส่ชุดสูทสีขาวมายืนหล่อตรงนี้ล่ะ
ขณะนั้นเองอวี๋กานกานคิดว่าตัวเองตาฝาด คิดว่าฟังจือหันเป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น
เธอหลับตาแล้วพึมพำ “ตอนนี้คุณไม่ต้องมาแล้ว ฉันเอากำไลคืนก็จะเตรียมกลับบ้านแล้วล่ะ”
ชายหนุ่มยกนิ้วเรียวยาวดีดหน้าผากเธอเบาๆ “ไม่อยากให้ผมมาแล้วเหรอ”
อวี๋กานกานตกใจอ้าปากค้าง ปากกว้างจนแทบกลืนไข่ไก่เข้าไปได้ ผ่านไปครู่หนึ่งถึงจะควานหาเสียงพูดออกมา “คุณๆๆๆ ฟังจือหัน คุณจริงๆ ด้วย”
ฟังจือหันตอบกลับ “ไม่ใช่ผม แล้วจะเป็นใครล่ะ”