ไม่มีสิทธิ์ถูกสักการะ!
เมื่อได้ยินคำนี้ หัวใจของเย่เซิ่งเทียนกำลังมีเลือดไหล
พวกต่ำเลือดเย็น ไร้เยื่อใย เนรคุณ เป็นสายเลือดเดียวกับแม่!
พวกเขาลืมไปแล้ว ตระกูลหมิงมีทรัพย์สินและตำแหน่งในวันนี้เพราะใคร
ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ อย่างมากตระกูลหมิงก็เป็นได้แค่ตระกูลเล็กๆ ระดับล่าง
แต่สุดท้าย การตอบแทนที่แม่ได้ คือการโดนแทงข้างหลังจากพี่ชายและพ่อ!
น้ำตาของเย่เซิ่งเทียนหยดลงบนป้ายวิญญาณ
เขารู้สึกไม่คุ้มค่าแทนแม่
เขาเข้าใจว่าผ่านไปหลายปี สองพ่อลูกจะรู้สึกผิดบ้าง
เพราะยังไงแม่ก็เป็นลูกสาวและน้องสาวแท้ๆ ของพวกเขา
แต่พวกเขายิ่งรุนแรงกว่าเมื่อก่อน คิดว่าการตายของแม่ คือโทษที่สมควรได้รับ
“บังอาจ!” หมิงชุนชิวโมโหทันที!
“ไม่มีแม่ฉัน พวกคุณก็ไม่มีอะไร” เย่เซิ่งเทียนพึมพำ “แม่ แค่คนพวกนี้ตาย แม่ถึงจะได้ตายตาหลับ”
“แม่แกทำให้ตระกูลหมิงอับอาย มีเพียงการตาย ถึงจะชำระล้างบาปได้”
หมิงฮุยยิ้มร้ายกาจ เดินเข้ามา ยื่นมือไปแย่งป้ายวิญญาณในมือเย่เซิ่งเทียน “ผู้หญิงที่ทำลายชื่อเสียงตระกูล ไม่มีสิทธิ์วางป้ายวิญญาณ เอามา!”
หมิงชุนชิวแววตาร้ายกาจ “วันมงคลของตระกูลหมิง ใส่ชุดขาว ถือป้ายวิญญาณคนตาย จงใจมาเล่นงานตระกูลหมิง ไม่รู้จักดีชั่วจริงๆ ทำลายป้ายวิญญาณ แล้วทิ้งลงไปในบ่อเกรอะ อย่าให้เธอได้พลิกตัว! หักแขนขาไอ้ชั่วนี่ ขังมันไว้ เสร็จเรื่องค่อยจัดการ”
“คุกเข่ารับโทษ!”
หมิงเจ๋อหัวและคนอื่น ก่นด่าเสียงดังอยู่ข้างๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกของผู้ที่อยู่เหนือกว่า
“จะคุกเข่าให้แม่ฉัน”
ตอนที่หมิงฮุยยื่นมือมา เย่เซิ่งเทียนเตะไปที่เข่าของหมิงฮุย
ได้ยินเสียงกรอบสองครั้ง เข่าของหมิงฮุยงอไปด้านหลังอย่างเหลือเชื่อ คุกเข่าตรงหน้าป้ายวิญญาณของแม่เย่เซิ่งเทียน
คนตระกูลหมิงคนอื่นๆ พากันตกตะลึง
เงียบสงัดเหมือนตาย
ใครก็คิดไม่ถึงว่าเย่เซิ่งเทียนจะกล้าลงมือ
“อ๊ากกกกก……”
หมิงฮุยร้องโอดครวญเหมือนหมูโดนเชือด ทำให้รู้สึกขนลุกซู่
“แกไม่คู่ควรมาคำนับแม่ฉัน”
เย่เซิ่งเทียนเตะใส่หน้าหมิงฮุย จนกระเด็นไปสิบกว่าเมตร สลบอยู่ตรงนั้น
เสียงอันเย็นยะเยือกดังขึ้น “ให้เวลาพวกแกหนึ่งเดือน ทุกคนในตระกูลหมิง ไปคุกเข่าสำนึกผิดหน้าหลุมศพแม่ฉันเจ็ดวัน ฉันแค่ลงโทษคนชั่วที่สุด”
“ไม่งั้น ทั้งตระกูลหมิงต้องตายตามแม่ฉันไป”
“ไอ้เด็กสารเลว แกกล้าทำพ่อฉัน ฉันจะฆ่าแก”
หมิงเจ๋อหัวคว้าเก้าอี้ พุ่งเข้าไปที่หัวของเย่เซิ่งเทียน
เย่เซิ่งเทียนยกขาเตะ ไม่ใช่แค่เก้าอี้ที่แตกกระจาย หมิงเจ๋อหัว ก็โดนเตะนี้กระแทกจนปลิว กระแทกกับโต๊ะเก้าอี้จนพังไปหลายตัว
อ้าปากกระอักเลือดออกมา
“หมิงชุนชิว พวกแกไม่ตาย แม่ฉันไม่มีทางตายตาหลับ หนึ่งเดือนนี้ เป็นช่วงเวลาสุดท้ายที่พวกแกจะมีชีวิตอยู่”
เย่เซิ่งเทียนกวาดตามองด้วยแววตาอาฆาตและเย็นยะเยือก จากนั้นก็เดินเหยียบหิมะออกไป
“ทำร้ายคน ยังคิดจะออกไปเหรอ ฆ่ามัน”
คนตระกูลหมิงจะขัดขวางเขา ทนความโกรธนี้ไม่ได้
“ปล่อยเขาไป!”
หมิงชุนชิวพูดด้วยแววตาร้ายกาจ “วันนี้ไว้ชีวิตต่ำๆ ของมันไปก่อน เจ้าเทพกำลังจะมาถึง นี่เป็นสิ่งสำคัญ”
ตระกูลหมิงเป็นตระกูลอันดับต้นๆ ของเฉียนถัง ขาดเพียงแค่โอกาสเดียว ที่จะเข้าไปเป็นตระกูลอันดับต้นๆ ของมณฑล
มีเพียงจ่งตู ที่จะให้โอกาสนี้กับตระกูลหมิงได้
ดังนั้น ไม่ว่าอยากฆ่าเย่เซิ่งเทียนมากแค่ไหน ต้องรอหลังต้อนรับจ่งตูเรียบร้อย
หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง
เสียงมือถือของหมิงชุนชิวดังขึ้น “พ่อ รีบเตรียมตัว ขบวนรถของเจ้าเทพใกล้ถึงแล้ว”
หมิงชุนชิวถึงกับโล่งอก มองไปรอบๆ อย่างมีพลัง “ถ้าได้ญาติดีกับเจ้าเทพ เกี่ยวข้องถึงการที่ตระกูลหมิง จะได้อยู่ในตระกูลอันดับต้นๆ ของมณฑลหรือไม่”
“ถ้าใครมาทำให้พลาด ทำลายเรื่องใหญ่ของตระกูลหมิง ฉันจะฝังมันทั้งเป็น”
คนที่เหลือไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง รีบตั้งสติขึ้นมาทันที
คนตระกูลหมิงยืนหน้าประตู ต้อนรับขบวนรถของเจ้าเทพอย่างตื่นเต้น
แต่ทว่าก็ยังไม่มาสักที
เสียงมือถือหมิงชุนชิวดังขึ้นอีกครั้ง ลูกชายคนที่สองของตระกูลหมิงพูดติดๆ ขัดๆ “พ่อ ขบวนรถของเจ้าเทพ เลี้ยว……เลี้ยวกลับไปแล้ว บอกว่า……”
หมิงชุนชิวขมวดคิ้ว พูดเสียงดุ “พูดมา!”
ลูกชายคนที่สองของตระกูลหมิงสูดหายใจลึก พูดตะกุกตะกักว่า “เจ้าเทพบอกว่าคนตระกูลหมิงเป็นคนโง่ ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี มีตาหามีแววไม่ ไม่สมควรให้เขามาเยี่ยมเยียน”
เมื่อได้ยิน หมิงชุนชิวโกรธจนแทบหงายหลัง ซัดมือถือลงพื้น “เย่เซิ่งเทียน ไอ้สวะ ทำให้เจ้าเทพโมโหจนกลับไป ทำลายโอกาสของตระกูลหมิง ฉันจะสับแกเป็นหมื่นชิ้น!!”
คนตระกูลหมิงยืนแข็งทื่อ
จากนั้นตั้งสติได้ เจ้าเทพต้องรู้เรื่องที่เย่เซิ่งเทียนใส่ชุดขาวบุกเข้ามาในตระกูลหมิงแน่ๆ
คนใหญ่คนโตอย่างเจ้าเทพ ให้เกียรติตระกูลหมิง แต่เจอคนใส่ชุดขาวไว้อาลัย นี่เป็นการล่วงเกินที่ยิ่งใหญ่!!
ดังนั้น จึงกลับไประหว่างทาง
หมิงชุนชิวกัดฟัน “พรุ่งนี้เป็นงานแต่งของเจ้าเทพ เตรียมเงินพันล้าน รวมไปถึงสมบัติล้ำค่าของตระกูล มอบให้เจ้าเทพเป็นการขอโทษ”
เมื่อออกมาจากตระกูลหมิง ความอึดอัดในใจเย่เซิ่งเทียน ค่อยๆ คลายลง
เย่เซิ่งเทียนกอดป้ายวิญญาณของแม่เอาไว้แน่น เหมือนตอนนั้น ที่เขากับแม่ระหกระเหินตามถนนในเมือง แม่กอดเขาไว้แน่น
เขาเอาหน้าแนบกับป้ายวิญญาณ พูดเบาๆ ว่า “แม่ อีกหนึ่งเดือน ผมจะให้พวกหมิงชุนชิว สำนึกผิดต่อหน้าหลุมศพของแม่!”
เมื่อวางป้ายวิญญาณของแม่ไว้เรียบร้อย เย่เซิ่งเทียนจึงกลับบ้าน
ถึงแม่ยายเคียดแค้นเขา ถึงแม่ยายเอามีดหั่นผักมาฟันเขา เขาก็เข้าใจ!
แต่ไม่ว่ายังไง เขาก็จะไม่จากไป
ตอนนี้ ความโกรธของแม่ยายคงลดลงแล้ว เย่เซิ่งเทียนสูดหายใจลึกอยู่หน้าประตู แล้วเดินเข้ามา
ซือซือที่มีผ้าก๊อซติดอยู่บนหน้า กำลังนั่งดูบูนี่แบร์อยู่บนโซฟาเก่าๆ หลังเห็นเย่เซิ่งเทียน ดวงตาก็เป็นประกายทันที เธอพูดว่า “คุณยาย แม่ เย่เซิ่งเทียนมาแล้ว”
หลี่หลานพุ่งออกมาจากครัว ชี้หน้าด่าเย่เซิ่งเทียน “ไอ้เวร ไอ้คนชอบหักอกผู้หญิง คุณมาทำไม ไสหัวไปซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ!”
“แม่”
หวางซีเรียกอย่างทุกข์ใจ
หลี่หลานตวาดอย่างโมโห “ทำไมฉันถึงคลอดลูกสาวที่ไม่มีความทะเยอทะยาน แบบแกออกมา ลืมความไม่ยุติธรรมที่แกเจอมาตลอดปีแล้วเหรอ แกอยากโดนเขาทำร้ายอีกครั้งใช่ไหม!!”
“แม่ เขา เขาก็มีเรื่องทุกข์ใจของเขา หนู หนูไม่โทษเขา”
หวางซีพูดอย่างขมขื่น
ซือซือพูดเบาๆ ว่า “คุณยาย อย่าไล่เย่เซิ่งเทียนไปได้ไหม หนูไม่ชอบเขา รู้สึกว่าเขาน่าสงสารมาก”
หลี่หลานพูดอย่างโมโห “เย่เซิ่งเทียน แกเรียกแบบนี้เหรอ! ถึงเขาเป็นคนเลว แต่เขาก็เป็นพ่อแก ใครสอนให้แกเรียกชื่อ!”
ซือซือเบะปากไม่พูดอะไร เธออยากเรียกพ่อ แต่เธอเรียกไม่ออก
ตอนแม่โดนคนรังแก เขาก็ไม่กลับมา
เย่เซิ่งเทียนเศร้าจนน้ำตาไหลออกมา เขาปาดน้ำตา แล้วพูดว่า “แม่ ผมกลับมาครั้งนี้ ไม่ไปไหนแล้ว ผมจะชดใช้ให้ซีเอ๋อร์ ปกป้องพวกเธออย่างดี”
เมื่อได้ยิน หลี่หลานเริ่มหายโกรธ แต่ปากก็ยังด่า “ชดใช้ ชดใช้กะผีน่ะสิ! ตอนซีเอ๋อร์ท้อง โดนพวกหวางหงใช้ให้เดินประจาน พ่อตาคุณโดนรถชนตาย เพราะช่วยลูกสาวคุณ ขนาดสุสานยังเข้าไปไม่ได้ ครอบครัวเราโดนคนขี่คอ ขี้เยี่ยวรดหัว ตอนนั้นคุณอยู่ไหน ชดใช้ คุณชดใช้ไหวเหรอ คุณชดใช้ความทุกข์ที่ลูกสาวฉันเจอมาหลายปีได้ไหม!!!”
พูดพลาง หลี่หลานน้ำตานองหน้า แผดเสียงออกมาว่า “คุณทุกข์ ทุกข์เท่าลูกสาวฉันเหรอ!!”
“แม่ ไม่ต้องพูดแล้ว”
หวางซีกอดซือซือ ร้องไห้สะอื้น
“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้!”
หลี่หลานกัดฟันพูด “คุณจะชดใช้ใช่ไหม ได้ คุณเอาบริษัทสามีฉันกลับมา คุณให้ฉันไปงานแต่งเจ้าเทพวันพรุ่งนี้ จัดงานแต่งยิ่งใหญ่ ชดเชยให้ลูกสาวฉัน ให้ลูกสาวฉันลืมตาอ้าปากได้ ฉันจะไม่พูดอีก ถ้าทำไม่ได้ ก็ไสหัวไป! อย่ามาทำร้ายลูกสาวฉันอีก!”
“แม่ ซีเอ๋อร์ ขอโทษ ผมผิดไปแล้ว”
เย่ซิ่งเทียนปวดใจจนปากสั่นเทา น้ำเสียงแน่วแน่ “ผมจะเอาบริษัทพ่อกลับมา ส่วนเรื่องแต่งงานพรุ่งนี้……ซีเอ๋อร์ คุณอยากไปไหม”
เดิมทีเย่เซิ่งเทียนวางแผนว่าจะมาสู่ขอพรุ่งนี้
หวางซีพยักหน้า “ตอนนี้ฉันโดนไล่ออกจากบริษัทแล้ว มีตระกูลหวางอยู่ ไม่มีบริษัทไหน ในเมืองเฉียนถังต้องการฉัน ดังนั้นฉันจึงต้องเริ่มต้นธุรกิจเอง พรุ่งนี้ฉันจะติดต่อกับเพื่อนเก่าของพ่อ ในงานแต่งของเจ้าเทพ ดูว่าจะขอความช่วยเหลือจากพวกเขาได้หรือเปล่า”
เย่เซิ่งเทียนลูบหัวซือซือเบาๆ พูดอย่างอ่อนโยนว่า “แม่ ซีเอ๋อร์ ไม่ต้องกังวล งานแต่งพรุ่งนี้ ถึงทุกคนเข้าไปไม่ได้ แต่เราสามารถเข้าไปได้”
หลี่หลานเช็ดน้ำตา ส่งเสียงหึแล้วพูดว่า “ใครพูดโม้ไม่ได้บ้าง ฉันจะดูว่าคุณทำได้หรือเปล่า ทำไม่ได้ก็ไสหัวไป อย่ามาก่อกวนลูกสาวฉันอีก”