ตอนที่ 597 เจ้าของเดิมของแหวนราชินี
เขาเดินๆ อยู่ แต่ทันใดนั้นก็วิ่งขึ้นมา
ฟ่านอวี่หรี่ตาลง แล้วตามไปอย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มเห็นฟางจื่อวิ่งข้ามถนนเก่า พุ่งไปยังโรงพยาบางฝั่งตรงข้ามราวกับคนคลั่ง
จากนั้นฟางจื่อก็อ้อมประตูหลักของโรงพยาบาล วิ่งไปในตรอกเล็กๆ ที่อ้างว้างโดยตรง สุดท้ายก็หยุดที่ทางออกของตรอกนั้น แล้วชี้ไปที่ทางเข้าถนน สีหน้าตระหนกทีเดียว
“ตรงนี้แหละ! ผมนึกออกแล้ว! ตอนนั้นผมเมามาก ก็เลยพิงกำแพงอ้วกอยู่ตรงนี้ คิดไม่ถึงว่าพอกลับหลังหัน จะเห็นอัญมณีชิ้นนั้นกำลังเปล่งประกาย ผมคิดว่าตัวเองเมาจนเกินไป เลยเห็นภาพหลอน คิดไม่ถึงว่ายื่นมือไปเก็บขึ้นมา ถึงได้รู้ว่ามันเป็นแหวน!”
“ตอนเพิ่งเก็บแหวนขึ้นมา ผมเห็นมีผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่ตรงหน้า ตอนนั้นฟ้ามืดมาก มองไม่เห็นหน้าตาของเธอ ผมแค่เห็นเธอนอนคว่ำอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับตัวสักนิด บนตัวของเธอเหมือนจะมีเลือดอยู่เยอะมาก ผมเรียกเธออยู่หลายครั้งก็ไม่ตอบ เลยถือวิสาสะเห็นแก่ตัว เพราะไม่อยากซวย ตอนนั้นคิดแค่ว่าต้องหยิบแหวนหนีไป…”
“จริงสิ ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมรีบวิ่งมาก ตอนวิ่งออกจากปากตรอก ได้เจอกับคนหนึ่งพอดี เป็นผู้หญิง! ดูจากทิศทางของเธอในตอนนั้น หลังจากผมไปแล้ว เธอเข้าไปต้องเจอศพของ…”
ฟางจื่อนึกถึงภาพในตอนนั้น ก็รู้สึกลุกลี้ลุกลน พูดเร็วขึ้นมากทีเดียว
ทว่าจากความทรงจำของเขา เรื่องในอดีตค่อยๆ ปรากฏออกมาแล้ว
นักสะกดจิตก้าวตามฟางจื่อไปข้างหน้า เพื่อตรวจสอบสภาพอารมณ์ของเขาด้วย
หลังจากแน่ใจว่าสภาพจิตใจของเขาอยู่ในสภาวะปกติ และเขานึกออกแล้วจริงๆ จึงหันหน้าไปมองฟ่านอวี่
ผู้ช่วยก็รีบเดินเข้ามา ตรวจสอบสิ่งของที่ฟางจื่อพูดถึง
“คุณชายฟ่าน ผ่านไปนานมากแล้ว คราบอาเจียนกับรอยเลือดน่าจะถูกทำความสะอาดไปแล้ว ตรวจสอบได้ยากมาก แต่ดูจากร่องรอยที่เหลืออยู่ สิ่งที่ฟางจื่อพูดอาจจะเป็นความจริงครับ!”
ที่สำคัญไปกว่านั้น คนที่เขาพูดถึงเป็นคนสุดท้าย คนที่เข้าไปในตรอกช้ากว่าฟางจื่อก้าวหนึ่ง ผู้หญิงที่เขาชนเข้า ถ้าไม่เกินไปจากความคาดหมาย ก็น่าจะเป็น…ถานเปิงเปิง!
ตอนนี้หลักฐานทุกอย่างชี้หัวหอกไปในทิศทางเดียวกัน
คนที่พวกเขาตามหามาโดยตลอด ก็คือเหนียนเสี่ยวมู่!
ลิ่วลิ่ว…
ฟ่านอวี่มองภาพตรงหน้า ดวงตาอ่อนโยนปรากฏแววร้อนระอุ
เปล่งเประกายแข่งกับดวงจันทร์
เกือบสิบปีแล้ว
เวลาผ่านไปนานมาก เขาแทบจะลืมหน้าตาของเธอไปแล้ว
เขาแทบจะคิดว่า อาจจะไม่ได้เจอเธออีกแล้วตลอดชีวิต
น่าประหลาด ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เป็นสิ่งที่นอกเหนือความคาดหมาย
จู่ๆ ฟ่านอวี่ก็ยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ซึมลึกไปถึงในดวงตา และแตกต่างกับรอยยิ้มห่างเหินก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง
เงาร่างหล่อเหลาหมุนตัวในทันที ชายหนุ่มออกจากตรอก มุ่งตรงไปที่รถ แล้วขับรถไปยังบริษัทตระกูลอวี๋ทันที
“คุณชายฟ่าน…”
ผู้ช่วยตอบสนองไม่ทันโดยสิ้นเชิง คนตรงหน้าหายไปไม่เห็นฝุ่นแล้ว!
บริษัทตระกูลอวี๋
ห้องทำงานประธานบริษัท
อวี๋เยว่หานนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน นิ้วมือเรียวเห็นข้อกระดูกชัดเจนจับด้ามปากกา กำลังเซ็นชื่อลงบนเอกสารอย่างรวดเร็ว
ครั้นได้ยินเสียงเคาะประตู เขาถึงช้อนสายตาขึ้นเล็กน้อย
“คุณชายหานครับ เรื่องที่คุณให้ผมไปตรวจสอบ ได้เรื่องแล้วนะครับ” ผู้ช่วยนำผลการตรวจฉบับหนึ่งเดินเข้ามาจากข้างนอก เขาเดินมาตรงหน้าเขา
“ก่อนที่คุณจะประมูลแหวนราชินีมาได้ มันเคยหมุนเวียนผ่านมือผู้ซื้อในตลาดมืดมาแล้วหลายครั้ง ผลที่พวกเราตรวจสอบมาได้ พบว่าสุดท้ายแล้วผู้ซื้อที่ซื้อแหวนวงนี้ได้ตามช่องทางที่ถูกกฎหมาย เป็นผู้หญิงครับ”
“…”
อวี๋เยว่หานวางปากกาในมือลง หลุบตาเจ้าเล่ห์ลงด้วย “เป็นใครกัน”
ตอนที่ 598 แฟนเด็ก vs แฟนแก่
“ยังสืบไม่พบครับ เล่ากันว่าตอนผู้หญิงคนนั้นซื้อแหวนราชินี เพิ่งจะอายุสิบสามเท่านั้น” ผู้ช่วยวางข้อมูลในมือลงตรงหน้าอวี๋เยว่หาน แล้วกล่าวต่อ
“แหวนราชินีถูกประมูลอย่างเป็นทางการนั้น เป็นเรื่องเมื่อสิบปีก่อน ในสิบปีนี้ แหวนราชินีไม่เคยเปลี่ยนเจ้าของ พวกเราเลยไม่สามารถยืนยันได้”
เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋เยว่หานก็ตาเป็นประกายเล็กน้อย
เด็กผู้หญิงอายุสิบสาม?
ตอนนี้เธอน่าจะอายุยี่สิบสามแล้ว
คนคนนี้จะเป็นคนที่ฟ่านอวี่กำลังตามหาอยู่หรือเปล่า
อวี๋เยว่หานเลิกคิ้ว ยื่นมือไปพลิกเปิดเอกสารตรงหน้า พลางกวาดตามองข้อมูลบนนั้น แล้วขมวดคิ้ว
“มีแค่บันทึกการประมูลเหรอ”
“ครับ ตอนนั้นแหวนราชินีถูกประมูลไปได้ในราคาไม่สูง บวกกับคนที่ซื้อแหวนในตอนนั้นเป็นเด็กผู้หญิง ก็เลยแทบจะไม่ดึงดูดความสนใจใครเลย นอกจากบันทึกการประมูลแล้ว ก็สืบไม่พบข้อมูลที่มากกว่านี้ คุณชายหานครับ จะให้สืบต่อไปไหม”
ผู้ช่วยเอ่ยถามอย่างนอบน้อม
ฝ่ายอวี๋เยว่หานครุ่นคิดอยู่หลายวินาที ก่อนจะปิดเอกสาร “ไม่ต้องแล้ว นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของฟ่านอวี่ ขอแค่ไม่ส่งผลกระทบต่อบริษัทตระกูลอวี๋ ก็ไม่ต้องไปรบกวนเขา”
“ครับ” ผู้ช่วยหยิบเอกสารขึ้นมา แล้วกลับหลังหันเตรียมจะออกไป
ทว่าเพิ่งก้าวเท้า จู่ๆ อวี๋เยว่หานก็พูดขึ้นมา
“วันนี้วันวาเลนไทน์เหรอ”
“เอ๋?” ผู้ช่วยชะงักฝีเท้า ก่อนจะหันกลับไปด้วยความงุนงงอยู่บ้าง
ด้วยเขาเป็นหนุ่มโสด ไหนเลยจะสนใจว่าเป็นวันวาเลนไทน์หรือเปล่า
ทันใดนั้นอวี๋เยว่หานก็ถลึงตาใส่เขา จนเขาต้องรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูปฏิทิน แล้วตอบด้วยความเคารพ “ใช่ครับ คุณชายหาน วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์!”
ผู้ช่วยนึกขึ้นได้ จึงถามด้วยความเป็นห่วง “ต้องช่วยคุณจองดอกกุหลาบไหมครับ”
“ส่งไปแล้ว คุณคิดอะไรใหม่กว่านี้ไม่ได้แล้วเหรอ” อวี๋เยว่หานขมวดคิ้ว ชำเลืองมองอีกฝ่ายอย่างเมินเฉย
ผู้ช่วย “…” !!
คุณชาย ผมเป็นคนโสด ไม่มีคนรักอยู่ด้วยในวันวาเลนไทน์ก็น่าสงสารพอแล้ว
ยังต้องมองคนอื่นรักใครกันอีก มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอครับ
น่าโมโห!
“แล้วช็อคโกแล็ตล่ะครับ” ผู้ช่วยคิดอยู่หลายวินาที ถึงจะเอ่ยปากออกมา
“เธอไม่ชอบ บอกว่าโบราณ” อวี๋เยว่หานปิดเอกสารตรงหน้า เผยสีหน้าลำบากใจเสียยิ่งกว่าตอนจัดการสัญญาระหว่างประเทศเสียอีก
ชายหนุ่มประสานนิ้วทั้งสองมือรองไว้ใต้คาง ครุ่นคิดอย่างจริงจัง
ตอนนี้เป็นเวลาตอนบ่ายแล้ว
ถ้าผ่านไปอีกสองชั่วโมงจนถึงเวลาอาหารเย็น แล้วเขายังคิดเรื่องเซอร์ไพรส์เธอมากกว่านี้ไม่ออก เขาอาจจะกลายเป็นโสดภายในค่ำคืนอันสมบูรณ์แบบของวันวาเลนไทน์
ที่น่าเวทนากว่าคนอื่นด็คือ วันวาเลนไทน์ของคนอื่นต้องเอาใจคนรักเพียงคนเดียว แต่เขามีถึงสองคน
เอาใจแฟนแก่ เพื่อมีความสุขในค่ำคืนนี้ไปด้วยกัน
เอาใจแฟนเด็ก เพื่อที่เธอจะทำให้เขาได้มีความสุขในค่ำคืนนี้ไปพร้อมกับแฟนแก่
เมื่อคิดได้อย่างนี้ วันนี้เขาเจอกับเรื่องยากเข้าแล้ว!
อวี๋เยว่หานยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือมา เริ่มค้นหากลยุทธ์บนอินเทอร์เน็ต
คำถาม: ต้องทำยังไงกับวันวาเลนไทน์แรกหลังจากคบกัน
เพื่อน A: ดอกกุหลาบ ช็อคโกแล็ตอะไรพวกนี้มันล้าหลังไปแล้ว ตอนนี้ไม่มีลิปสติกแบรนด์เนมสักแท่ง คุณยังกล้านัดสาวไปฉลองวันวาเลนไทน์ได้ยังไง
เพื่อน B: คนข้างบนก็เวอร์เกินไป ความจริงแล้วผู้หญิงก็ชอบดูความตั้งใจ ถ้าไม่มีเงินจริงๆ ก็หาดอกไม้กระดาษมาสักดอก อย่าเข้าใจผิด ที่พูดถึงก็คือดอกไม้กระดาษที่ใช้ธนบัตรมาพับ ส่วนดอกกุหลาบแดงดูดีที่สุด พวกคุณว่าไง!
เพื่อน C: ความเห็นข้างบนสุดยอด
เพื่อน D: อย่าพูดโอเวอร์กันเกินไป ความจริงคนสองคนคบกัน ถึงแม้แค่จูงมือเดินเล่น ก็ทำให้หน้าแดง ใจเต้นแรงได้แล้ว