บทที่ 218
เอี๋ยนชิงเดินออกมาหน้าประตูที่พัก แล้วเงยหน้าขึ้นมอง
เอี๋ยนชิงเล่นกระบี่หนักในมือ มองพลางลูบลวดลายบนกระบี่หนัก
อี้ชิงกับซิงยวนต่อสู้ฟัดเหวี่ยงกันอยู่บนท้องฟ้า เร็วจนไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า เห็นเพียงแสงสองดวง ฟาดฟันกันไปมาบนท้องฟ้า มีพลังกระเพื่อมออกมาไม่หยุด
วันนี้คณะหยินหยางต้องเละแน่นอน
ตอนนี้อาจารย์ซิงยวน เสียเปรียบอาจารย์อี้ชิง ไม่มีเวลาสนใจพลังที่กระเพื่อมออกไป
ส่วนอาจารย์อี้ชิง……นี่ไม่ใช่คณะหนึ่งเดียวสักหน่อย เละก็เละสิ ทางที่ดีคือทำลายให้หมด!
เมื่อมีความคิดเช่นนี้ อาจารย์อี้ชิงลงมือรุนแรงขึ้น
พลังฟ้าดินบริเวณรอบๆ แตกกระจายและโดนทำลายอย่างต่อเนื่อง ทั้งท้องฟ้าเต็มไปด้วยพลังอันน่ากลัว
“อี้ชิง รับกระบวนท่าฉันไปซะ วงล้อม!”
วงแหวนสองอันออกไปจากมือ ล็อกแขนทั้งสองข้างของอาจารย์อี้ชิงเอาไว้ ซิงยวนกดฝ่ามือลงไป พลังสีขาวดำอันน่ากลัว ฟาดฟันกัน มังกรดำและมังกรขาวเป็นสิบตัว พุ่งออกมาจากรอบทิศ
“มังกรคำราม!”
ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!
เสียงระเบิดดังติดต่อกันสี่ครั้ง ทั่วท้องฟ้าเป็นสีดำทั้งหมด
แสงอาทิตย์โดนบดบัง เห็นเพียงแสงเล็กน้อยตรงสุดสายตา
อาจารย์ซิงยวนเหงื่อไหลจากหน้าผาก มุมปากมีรอยยิ้ม
“โดนกระบวนท่านี้ไป ครั้งนี้นายต้องบาดเจ็บสาหัส!”
เมื่อพูดจบ กระบี่ยาวส่องแสง ตัวของอาจารย์อี้ชิงเดินออกมาอีกครั้ง
ค่ายกลหยินหยางปรากฏขึ้นล่างเท้า รอบตัวอาจารย์อี้ชิงปกคลุมด้วยเกราะสีขาวดำ นี่คือเกราะรบอย่างแท้จริง หลังจากเป็นนักบู๊ปราณดิน ถึงสามารถรวมเกราะได้
ซิงยวนขมวดคิ้ว มองอี้ชิงอย่างงุนงง
เกราะของนักบู๊ปราณดิน เมื่อถึงแดนปราณฟ้า ประโยชน์จะไม่มากแล้ว เพราะนักบู๊ปราณฟ้า มีกายปราณบู๊ที่แข็งแกร่งกว่า ร่างกายของพวกเขาเท่ากับเกราะ ถึงขั้นที่แข็งแกร่งกว่าเกราะเป็นสิบเท่าร้อยเท่า
อี้ชิงสะบัดมือแทงกระบี่ออกมา ไม่มีพลังปราณ ไม่มีแสง เป็นเพียงกระบี่ธรรมดา แต่ฟันจนซิงยวนถอยหลังกรูดอยู่กลางอากาศ
ซิงยวนมองอี้ชิงอย่างตกใจ พูดอย่างตะลึงว่า “นี่มัน……”
อี้ชิงพูดเสียงกังวาน “ดูออกแล้วเหรอ เดิมทีฉันไม่อยากเปิดเผย แต่นายไม่ควรยั่วโมโหฉัน และยิ่งไม่ควรรู้เห็นเป็นใจกับศิษย์ของนาย ฆ่าศิษย์ของฉัน”
เกราะบนตัวส่องแสงลึกลับขึ้นมา ทันใดนั้น เกราะหายไป อี้ชิงเหมือนเทพลงมาจากฟ้า ทั้งตัวดูมีกลิ่นอายของความลึกลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
อยู่ใกล้ขนาดนี้แท้ๆ ซิงยวนกลับรู้สึกว่าอี้ชิงอยู่ไกลออกไปเป็นหมื่นฟุต ไม่ได้ปล่อยพลังปราณอะไรออกมา อี้ชิงกลับทำให้เขารู้สึกเหมือนไม่สามารถเอาชนะได้
“ขอบเขตวิถีบู๊! นายเข้าสู่แดนฟ้าดินแล้ว”
ซิงยวนกัดฟันพูดออกมา
อี้ชิงพูดว่า “เหยียบเข้ามาเพียงก้าวเดียวเท่านั้น แต่แค่นี้ ก็เพียงพอจัดการนายแล้ว”
อี้ชิงยกกระบี่ช้าๆ ปลายกระบี่ชี้หน้าซิงยวน
ตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไม ซิงยวนคิดถึงที่ตัวเองเย้ยหยันอี้ชิงหลายปีมานี้
ตอนนี้ดูไร้สมองเป็นอย่างมาก น่าขำชะมัด
ซิงยวนโมโหจนตัวสั่น จู่ๆ เขายกฝ่ามือตบอกตัวเอง กระอักเลือดออกมาจนเลอะแขนเสื้อ ขณะเดียวกันวงแหวนในมือก็มีสีแดง
สีหน้าอี้ชิงเคร่งขรึม ซิงยวนกระตุ้นเลือดสารจำเป็น จะเล่นกันถึงชีวิตแล้ว
ส่งเสียงหึออกมา ถ้าเล่นถึงชีวิต คนของคณะหนึ่งเดียว ไม่เคยกลัวใคร!
เอี๋ยนชิงที่อยู่ด้านล่าง ไม่สามารถมองการต่อสู้บนท้องฟ้าได้ตรงๆ อีกแล้ว
การต่อสู้ข้างบน นักบู๊ระดับอย่างเขาไม่สามารถมองดูได้ พลังแฝงในนั้น ขืนดูต่ออีก ต้องทำให้เขารู้สึกอยากกระอักเลือดแน่นอน