บัญชามังกรเดือด บทที่ 208 อิทธิพลใหญ่ขนาดไหนกัน
ฉินเทียนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เมื่อเห็นว่าเป็นเหลิ่งเฟิง เขาจึงรับสาย: “ฮัลโหล——”
“พี่เทียน ไม่ใช่ว่าพี่ให้พวกผมรับคนใหม่หรือ? เมื่อครู่ผมเลือกมายี่สิบคน ทั้งหมดเป็นพวกเกษียณมาจากกองทัพ”
“พี่จะกลับมาเมื่อไหร่ มาตรวจสอบมาตรฐานด้วยตัวเองเถอะ”
ฉินเทียนคิดไม่ถึงว่าเจ้าหนุ่มคนนี้จะดำเนินได้อย่างรวดเร็วและเฉียบขาด คิดอะไรบางอย่างออก อดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วกล่าว: “ฉันอยู่ที่ริมแม่น้ำ”
“ลากมาให้หมดเถอะ”
เหลิ่งเฟิงนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง กล่าว: “ครับผม!”
เมื่อวางสายโทรศัพท์แล้ว ฉินเทียนกวาดมองหลี่เฉียงแวบหนึ่ง ยิ้มกล่าว: “คนเยอะใช่ไหม?”
“ถ้าหากพวกแกไม่กลัว ผู้ช่วยของฉัน อีกเดี๋ยวก็มาถึงแล้ว”
“รอก่อนเถอะ”
“ไอ้หนุ่ม แกเรียกพวก?” ในดวงตาของหลี่เฉียงปรากฏความลุกลี้ลุกลนขึ้นมาแวบหนึ่ง
ฉินเทียนคร้านจะสนใจ หันไปยิ้มกับชายชราที่อยู่ด้านข้าง: “คุณปู่ ปลาในแม่น้ำนี้เยอะมากเลยครับ”
“ผมตกมาได้ไม่น้อย อีกเดี๋ยวจะมอบให้คุณปู่สักสองตัว เอากลับไปตุ๋นน้ำแกง อบอุ่นร่างกาย”
ชายชราลังเลอยู่ครู่หนึ่ง กล่าวเสียงเบา: “พ่อหนุ่ม คนที่พ่อหนุ่มเรียกมาเป็นคนงานในแคมป์ก่อสร้างของพวกพ่อหนุ่มหรือ?”
“ฉันจะบอกพ่อหนุ่มให้นะ ไม่มีประโยชน์!”
“คนในแคมป์ก่อสร้างฉันรู้จัก พวกเขาจะกล้าลงมือกับคุณชายเหล่านี้ได้อย่างไรกัน”
“ตีจนบาดเจ็บ ใช้ทรัพย์สินทั้งบ้านของพวกพ่อหนุ่มก็ไม่มีปัญญาชดใช้หรอก!”
ฉินเทียนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นทุ่นลอยเบ็ดตกปลาก็ขยับลอยอย่างรุนแรง สายเอ็นตกปลาทั้งอันถูกลากจนตรงแน่วภายในพริบตา
ผิวน้ำ ระลอกคลื่นกลุ่มหนึ่งขยับอย่างฉับพลัน
“มีปลาตัวใหญ่!”
“พ่อหนุ่ม เร็ว!”
ดูเหมือนว่าชายชราก็เป็นผู้ที่ชื่นชอบการตกปลาเช่นเดียวกัน มีปลาติดเบ็ด แม้แต่ลูกหมาป่าที่อยู่ด้านข้างก็ลืมไปแล้ว
ฉินเทียนดีใจเป็นอย่างมาก ไม่ลุกขึ้นมาไม่ได้ ลากคันเบ็ดหนีอยู่ครู่หนึ่ง ถึงจะค่อยๆนำเจ้าปลาตัวใหญ่ตัวนี้ลากขึ้นฝั่งมาได้
ขั้นตอนทั้งหมด หลี่เฉียงและทายาทเศรษฐีสองสามคนนี้ก็ถูกดึงดูดเช่นเดียวกัน พวกเขาถือไม้เบสบอลเอาไว้เคลื่อนที่ไปตามฉินเทียน
มองดูไป ก็ค่อนข้างน่าตลก
“ปลากะรัง!”
“พ่อหนุ่ม พ่อหนุ่มโชคไม่เลวเลยนะ!”
“ปลากะรังธรรมชาติตัวใหญ่ขนาดนี้ พบได้น้อยมากแล้ว อืม น่าจะประมาณสักเจ็ดแปดชั่ง”
ชายชราหยิบสวิงขึ้นมาด้วยตนเอง ช่วยฉินเทียนนำปลากะรังตักขึ้นมา ใส่ลงไปในถังน้ำ
ฉินเทียนหัวเราะชอบใจ!
ปลากะรังนึ่งซีอิ๊ว รสชาติสดอร่อย มีเมนูนี้ จะต้องสามารถทำให้คุณภรรยากินได้อย่างยิ้มแย้มร่าเริง
เนื่องจากมีความสุข แม้กระทั่งหลี่เฉียงและคนอื่นๆที่อยู่ด้านข้าง มองดูไปหน้าตาก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดขนาดนั้นแล้ว
“กล่องใบนี้ใส่ไม่ได้แล้ว บนรถผมยังมีกล่องอีกใบ”
“แก ไปช่วยหยิบลงมาให้ฉัน”
ฉินเทียนชี้ไปที่เหล่าไป๋แล้วกล่าว
“โอเค” เหล่าไป๋ตอบรับทันทีตามสัญชาตญาณ เตรียมที่จะไปเปิดท้ายกระบะของรถแลนด์ครุยเซอร์
ทันใดนั้นก็ตระหนักขึ้นได้ว่า แม่งเอ๊ยไม่ใช่ซิ!
ฉันเป็นคนที่จะตีคนตาย นึกไม่ถึงว่าไอ้บ้านี่จะกล้าชี้นิ้วสั่งฉัน?
เมื่อเห็นว่าฉินเทียนนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง ใส่เหยื่อตกปลา นำเบ็ดเหวี่ยงลงไปในแม่น้ำ
เขาใช้ไม้เบสบอลชี้ไปที่ฉินเทียน กัดฟันกล่าว: “ไอ้เวรเอ๊ย!”
“แกแน่ใจว่าจะแข็งข้อกับฉันไหม?”
ถูกต้อง นี่คือการทะเลาะวิวาท ควรจะต้องจริงจังสักหน่อย
หลี่เฉียงและคนอื่นๆ รีบร้อนนำฉินเทียนล้อมเอาไว้อีกครั้ง ต่างก็พากันด่ากราด
แต่ว่า ก็คือการวางมาดใหญ่โตเพื่อขู่ขวัญ ฉินเทียนยิ่งเงียบสงบ พวกเขาก็ยิ่งไม่กล้าลงมืออย่างเปิดเผย
“คุณชายหลี่ ปลากะรังตัวนั้นสดมากเลยนะ”
“ฉันอยากกิน” เวยเวยเอ่ยกล่าวอย่างออดอ้อน
หลี่เฉียงเอ่ยด่า: “พวกคนงานก่อสร้างขาเปื้อนโคลน จะคู่ควรกินปลากะรังได้อย่างไรวะ!”
“รู้ไหมว่าปลากะรังต้องกินอย่างไร?”
“พี่น้องทั้งหลาย หยิบไป!”
ทันทีที่เขาออกคำสั่ง ทายาทเศรษฐีสองคนก็วางไม้เบสบอลลง กำลังจะไปหยิบปลากะรังตัวนั้นจากในถังน้ำ
สายตาของฉินเทียนแข็งกร้าวทันที
ปลากะรังที่รักตัวนี้ เขาไว้ใช้สำหรับต้อนรับภรรยาสุดที่รัก
กล้าแตะต้องปลากะรังของเขา ยังยากที่จะรับได้เกินกว่าตีเขาด้วยไม้เสียอีก
เขาคิดอยากจะลงมือ ชายชราด้านข้างกล่าวอย่างรีบร้อน: “เอาละเอาละ ให้พวกเขาเอาไปเถอะ”
“ก็ถือซะว่าเป็นของขวัญขอโทษแก่พวกเขา”
“ปลากะรังตัวหนึ่งแลกกับการไม่โดนตี ก็ถือว่าคุ้มค่า!”
เมื่อเห็นว่าใบหน้าของฉินเทียนเต็มไปด้วยความเดือดดาล ชายชรากล่าวขึ้นอีกครั้ง: “ไม่ใช่เรื่องใหญ่ กลับไปฉันตกปลากะรังแล้ว จะส่งไปให้พ่อหนุ่ม”
ฉินเทียนยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง บริเวณริมโขดหินที่อยู่ไกลๆ เสียงรถดังสะเทือนเลื่อนลั่น
รถเอสกาเลดสองคัน รถตู้สองคันด้านหลัง ขับกรูกันเข้ามา
ฉินเทียนยิ้มแล้วกล่าว: “คนของฉันมาแล้ว”
“พวกแกแน่ใจว่ายังจะเอาไปไหม?”
หลี่เฉียงและคนอื่นๆนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก็เห็นประตูรถเปิดออก คนเริ่มกระโดดลงมาจากด้านในรถ
คนที่อยู่ด้านหน้าสุด เป็นชายรูปร่างสูงใหญ่ในเสื้อสีดำ แต่ละคนดวงตาจ้องเขม็ง ราวกับท่านพญายมที่ยืนตระหง่าน
ด้านในรถตู้ด้านหลังสองคัน คนประมาณยี่สิบคนพอดี สวมชุดลายพราง มองดูไปอายสังหารพวยพุ่งเช่นเดียวกัน
ทายาทเศรษฐีสองสามคนตกใจจนหน้าซีดเผือดในทันที
เหลิ่งเฟิงมองดูท่าทางนี้ ดวงตาจ้องมอง กล่าวเสียงดัง: “พี่เทียน นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“ถ้าหากผมมองไม่ผิด มีลูกหมาป่าตาบอด ต้องการจะแตะต้องพี่งั้นหรือ?”
ฉินเทียนยิ้มกล่าว: “ถูกต้อง”
นี่มันใช้ได้ที่ไหนกัน!
เหลิ่งเฟิงตะโกนเสียงดัง: “จัดการมันเดี๋ยวนี้!”
ชายหนุ่มเหล่านี้ เรียกง่ายๆก็คือหมาป่าฝูงหนึ่ง แผดเสียงก้องแล้วก็กรูกันเข้ามา
“อย่า!”
“ไว้ชีวิตด้วย!”
ทายาทเศรษฐีสองสามคนแผดร้องเสียงแหลม โยนไม้เบสบอลทิ้งทันทีทันใด คุกเข่าลงบนพื้น
เน็ตไอดอลสาวสองสามคนก็สีหน้าซีดเผือด คุกเข่าอยู่ด้านหลังตัวสั่นระริก
“กล้าล่วงเกินพี่เทียน ดูท่าพวกแกคงใช้ชีวิตจนเบื่อแล้ว” ทันทีที่เหลิ่งเฟิงโบกมือ: “โยนลงในแม่น้ำเป็นอาหารตะพาบเถอะ”
“ครับผม!” ลูกน้องตอบรับคำหนึ่ง กำลังจะลงมือ
“หยุด!” ในที่สุดชายชราก็ได้สติกลับคืนมา รีบขัดขวางเอาไว้ กล่าวอย่างประหม่า: “พวกเธอเป็นคนงานแคมป์ก่อสร้างที่ไหน?”
“ทะเลาะเบาะแว้งกันยังพอได้ แต่อย่าให้ถึงชีวิตเลย!”
“พวกเขาล้วนเป็นทายาทเศรษฐี! ครอบครัวมีเงินมีอิทธิพล พวกเธอหาเรื่องได้งั้นหรือ?”
ดวงตาของเหลิ่งเฟิงครุ่นคิด มองไปทางฉินเทียน
ชายชรารีบเอ่ยกล่าวกับฉินเทียนอีกครั้ง: “วันนี้ก็พอแค่นี้ พวกเธอรีบไปเถอะ”
ฉินเทียนยิ้ม หันหน้ากลับไปกวาดตามองหลี่เฉียงแวบหนึ่ง กล่าว: “ครอบครัวของพวกแกล้วนมีเงินมีอิทธิพลงั้นหรือ?”
“ลองว่ามา ว่ามีเงินเท่าไหร่ มีอิทธิพลยิ่งใหญ่ขนาดไหน?”
ทายาทเศรษฐีสองสามคนสงบสติลงแล้ว
ใช่แล้ว ถึงแม้ว่าพวกเขาตีไม่ชนะคนไม่มีความรู้เหล่านี้ แต่ว่าพวกเขามีเงินมีอิทธิพลนี่!
เอาเงินออกมานิดหน่อยแบบสบายๆ ใช้เส้นสายแบบสบายๆ ไม่ใช่ว่าก็สามารถจัดการพวกขาเปื้อนโคลนเหล่านี้จนตายได้แล้วหรือ!
หลี่เฉียงน้ำเสียงดูถูก กำลังจะลุกขึ้นยืน
“ให้แกลุกขึ้นมาแล้วหรือ? คุกเข่าพูด” เหลิ่งเฟิงตบเข้าไปบนบ่าของเขาฉาดหนึ่ง
หลี่เฉียงฟึดฟัด หัวเข่าทั้งสองข้าง กระแทกบนหิน เสียงดังตึง เจ็บจนเขากัดฟันแยกเขี้ยว
เขากัดฟันกล่าว: พวกแกตายแน่!”
“พ่อของฉันคือหลี่เฉิงหนานแห่งร้านยาเฉิงหนาน”
“เขาเป็นสมาชิกสมาคมหลงเจียง รู้จักกับหัวหน้าแก๊งทั้งหมดของหลงเจียง!”
“ส่วนเงินของครอบครัวฉัน ฮึ่ พูดออกมาพวกแกต้องตกใจแน่!”
ชายหนุ่มคนอื่นๆอีกสองสามคนต่างก็พากันเปิดเผยตัวตนของบิดา เปิดเผยทรัพย์สินของครอบครัว
ที่แย่ที่สุด ก็เป็นคนที่มีฐานะหลายร้อยล้าน
เมื่อได้ยินประโยคนี้ ชายชราก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น กล่าวเสียงเบา: “ยังไม่รีบปล่อยพวกเขาไปอีก!”
“ร้านยาเฉิงหนานฉันรู้จัก นั่นไม่ใช่ที่คนธรรมดาจะสามารถหาเรื่องได้!”
แท้ที่จริงแล้วเป็นลูกของครอบครัวคนพวกนี้เอง ฉินเทียนไม่ใช่ไม่คุ้นเคย
วันนี้เล่นสนุกอย่างมีความสุข เขาไม่รีบร้อนที่จะไป ยิ่งไปกว่านั้นยังคิดอยากจะตกปลากะรังได้อีกสักตัว
ดังนั้นจึงหันไปยิ้มกับเหลิ่งเฟิง กล่าว: “ให้พวกเขาโทรศัพท์หาพ่อของพวกเขา”
“ให้เวลาครึ่งชั่วโมง พ่อของใครมาไม่ทัน ก็นำคนนั้นโยนลงไปในแม่น้ำ”
“ครับผม!” เหลิ่งเฟิงรู้ว่าฉินเทียนต้องการเล่นสนุก เขาก็ยินดีที่จะมีส่วนร่วม
“พวกแกจะจับตัวเรียกค่าไถพวกฉันจริงๆ ขู่กรรโชกเอาทรัพย์สินเงินทอง?”
“ยอดเยี่ยมมาก! พวกแกคอยดู!” หลี่เฉียงและคนอื่นๆนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง รีบโทรศัพท์หาพ่อของพวกเขาแต่ละคน