เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 104 สถานการณ์เปลี่ยนไปตามกาลเวลา
ทิฟฟานี่กัดช้อนตัวเอง เหมือนกวางที่ถูกไฟหน้ารถส่องมาที่หน้าในเวลากลางคืน เธอเลื่อนสายตาไปมาระหว่าง วิลและแอเรียน จากนั้นก็เลือกที่จะเงียบ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอแก้ไขได้
วิลขมวดคิ้วมองเธอ “คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมอยู่ที่นี่?”
เวนดี้ยิ้มแล้วมานั่งข้างๆ “คุณจะเชื่อฉันไหมถ้าฉันบอกคุณว่า ฉันแค่เดินผ่านมาน่ะ?”
วิลไม่ได้พูดอะไร แต่แอเรียนพูดแทน “คุณกินข้าวหรือยังคะ? ถ้าคุณไม่รังเกียจก็ทานด้วยกันเถอะค่ะ”
เวนดี้ยิ้มให้เธอแล้วสั่งให้พนักงานนำจานและช้อนส้อมมาให้เธอ “คุณไม่มีแผนอะไรเลยหลังอาหารกลางวันใช่ไหม? ฉันกำลังคิดว่าจะไปช็อปปิ้งกับวิล สาว ๆ อยากไปด้วกันไหมคะ?”
แอเรียนเป็นคนแรกที่ตอบเธอ “ฉันต้องไปหางานทำต่อหลังจากนี้ค่ะ”
“ฉันต้องกลับไปที่โรงพยาบาลและดูแลพ่อของฉัน คุณสองคนไปสนุกกันเถอะ!” ทิฟฟานี่รีบทำตาม
ความสงสารปรากฏบนใบหน้าของเวนดี้ “เอาล่ะ อย่างนั้นก็เดาว่าจะมีแค่วิลกับฉัน”
ไม่นานหลังจากนั้นวิลวางช้อนส้อมลง “ฉันอิ่มแล้ว”
ในขณะที่ยังคงแทะกุ้งครึ่งตัว เวนดี้จ้องมองเขาด้วยดวงตาที่ไร้เดียงสุด ๆ ของเธอ “คุณกินน้อยขนาดนั้นเลยเหรอ? ที่นี่อาหารค่อนข้างดีเลยนะคะ คุณน่าจะกินเยอะกว่านี้…”
บุคลิกที่ดูเรียบง่ายของเธอค่อนข้างคล้ายกับทิฟฟานี่ ดังนั้นช่วงหลังจึงไม่รู้สึกขุ่นเคืองใด ๆ กับเธอเลย เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าบึ้งตึงบนใบหน้าของวิลและความเงียบของเขา ทิฟฟานี่ก็พยายามทำลายความตึงเครียดนั้น “เขาเป็นคนกินจุบจิบมาโดยตลอด ไม่ต้องสนใจเขาหรอกนะคะ เพียงแค่คุณทานให้อร่อยก็พอ”
เวนดี้หันกลับมาสนใจจานของเธอและเป็นคนสุดท้ายที่วางช้อนส้อมลง หลังจากกินและดื่มจนอิ่มแล้วก็เช็ดปาก “ฉันจะไปห้องน้ำก่อนนะคะ รอฉันก่อนนะ วิล!”
สิ่งแรกที่เธอทำหลังจากออกจากโต๊ะและเข้าไปในห้องน้ำคือทำให้ตัวเองอาเจียนออกมา หากไม่ได้ทำเพื่อสร้างความประทับใจให้กับวิลเธอก็คงไม่มีวันบังคับตัวเองให้กลืนอาหารประเภทนั้นลงไปได้ เธอแทบจะอาเจียนตั้งเเต่คำแรกของอาหารที่เสิร์ฟในสถานที่แบบนี้
เมื่อเธออาเจียนเสร็จ เธอก็บ้วนปากเพื่อชะล้างกลิ่นเหม็นเปรี้ยวที่หลงเหลืออยู่ในนั้น เธอมองดูตัวเองในกระจกรอยยิ้มเย็น ๆ ที่คืบคลานผ่านใบหน้าของเธอ “แอเรียน วินน์ วันหนึ่งเธอจะต้องจ่ายสองเท่าสำหรับสิ่งที่ทำให้ฉันต้องทนทุกข์ทรมานในวันนี้”
เมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำและผ่านเคาน์เตอร์ชำระเงินเธอก็หยิบใบเรียกเก็บเงินและแสดงความคิดเห็นกับแคชเชียร์ “อาหารในร้านของคุณรสชาติเหมือนขยะ”
แคชเชียร์มองไปที่รูปลักษณ์ที่น่ารังเกียจบนใบหน้าของเธอ เมื่อเธอหันกลับมาและเห็นวิลเธอก็ทำหน้าตาน่ารักทันที “ฉันจ่ายเงินแล้ว ตอนนี้เราไปกันเุถอะ!”
ทิฟฟานี่รู้สึกอายเล็กน้อย “ฉันตั้งใจว่าจะเป็นคนเลี้ยง ราคาเท่าไหร่คะ? ฉันจะจ่ายคืนให้คุณ”
รอยยิ้มที่น่ารักปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเวนดี้ขณะที่เธอควงแขนของวิล “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ! เพื่อนของเขาก็เป็นเพื่อนของฉันเช่นกัน อย่ากังวลกับเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ไปเลยค่ะ อย่าลืมเชิญฉันไปทานอาหารด้วยกันอีกนะคะ”
วิลไม่สามารถอยู่ได้อีกต่อไปเขาจึงกระตุ้นเธอว่า “มาเถอะ ไปกันได้เเล้ว”
แอเรียนเฝ้าดูพวกเขาจากไปอย่างไร้คำพูดรู้สึกสูญเสียเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางประการ สถานการณ์เปลี่ยนไปตามกาลเวลาไม่มีการย้อนกลับไปในอดีต
ทิฟฟานี่คว้ามือของเธอ “หยุดมองได้เเล้ว แอริ ไปกันเถอะ”
“ฉันไม่เป็นไร… ฉันแต่งงานแล้วและเขาก็หมั้นเเล้วเหมือนกัน นั่นเป็นสิ่งที่ดี” แอเรียนกล่าวด้วยความรู้สึกที่ต้องอธิบาย