“เอาล่ะ! พระชายาโยวอ๋อง ปรากฎว่าผู้ที่ข่มเหงดูหมิ่นเหม่ยเจียเป็นคนจากสกุลของท่าน เรื่องนี้ท่านควรให้คำอธิบายแก่พวกเรา พระชายาโยวอ๋อง ครานี้ท่านคงไม่ปกป้องคนผิดใช่หรือไม่” ฮูหยินเว่ยกั๋วกงพูดขึ้น
ในความเป็นจริง คราแรกที่เว่ยกั๋วกงและฮูหยินเว่ยกั๋วกงได้รับข่าว พวกเขารู้เพียงว่าเกิดเรื่องขึ้นกับเว่ยเหม่ยเจีย ทว่าไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ใด
เฉินไท่เฟยเอาแต่ได้เห็นแก่ตัว ตอนที่พบเว่ยเหม่ยเจีย ฮั่วปี้ก็อยู่ที่นั่น ดังนั้นนางจึงแอบลักพาตัวฮั่วปี้โดยไม่บอกผู้ใดแม้แต่เว่ยกั๋วกงและฮูหยินเว่ยกั๋วกง
ในคราแรกความเห็นแก่ตัวของเว่ยกั๋วกง ฮูหยินเว่ยกั๋วกง และเฉินไท่เฟยนั้นมีจุดประสงค์เหมือนกัน พวกเขาต้องการผลักความรับผิดชอบทั้งหมดไว้บนตัวของซูจิ่นซี พยายามทำให้ซูจิ่นซียอมจำนน เพื่อให้นางไปพูดโน้มน้าวเยี่ยโยวเหยาให้ยอมรับเว่ยเหม่ยเจีย
ทว่าหลังจากที่ไหวหยางจวิ้นจู่มาปรากฎตัววุ่นวายได้อย่างพอดิบพอดี เว่ยกั๋วกงและฮูหยินเว่ยกั๋วกงจึงรู้ว่าผู้ที่ข่มเหงเว่ยเหม่ยเจียเมื่อคืนนี้เป็นฮั่วปี้ บุตรชายคนโตจากจวนจงอู่โหว
แม้ฮั่วปี้ไม่ได้เยือกเย็นและงดงามดั่งเยี่ยโยวเหยา อีกทั้งสถานะทางราชวงศ์ก็ไม่ได้สูงส่งน่านับถืออย่างหาใดเปรียบมิได้เช่นเยี่ยโยวเหยา ทว่าอย่างไรก็ตามยังถือได้ว่าเขาเป็นครึ่งราชวงศ์ที่ใกล้ชิดฮ่องเต้
หากเว่ยเหม่ยเจียแต่งเข้าจวนจงอู่โหว คงสมกันดีราวกับผีเน่ากับโลงผุ
นอกจากนี้เว่ยกั๋วกงและฮูหยินเว่ยกั๋วกงรู้ดีว่าตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ เยี่ยโยวเหยาไม่เคยมองเว่ยเหม่ยเจีย ยิ่งไปกว่านั้นบัดนี้เว่ยเหม่ยเจียเป็นเช่นนี้แล้ว หากยังคิดให้เยี่ยโยวเหยายอมรับเว่ยเหม่ยเจียก็เหมือนกับพันหนึ่งราตรี [1]
ดังนั้นพวกเขาจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่จวนจงอู่โหว
อย่างไรก็ตาม เมื่อข้าวหุงสุกแล้วจึงเหลือเพียงกระบวนการเดียวเท่านั้น
ทว่าในฐานะสตรี พวกเขาไม่สามารถล้มลงกับพื้นและพูดเรื่องนี้ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการใช้ซูจิ่นซีเป็นเครื่องมืออีกครั้ง
สิ่งเหล่านี้ ซูจิ่นซีจะมองไม่ออกได้อย่างไรกัน?
ซูจิ่นซียกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา นางเอ่ยฉีกหน้าฮูหยินเว่ยกั๋วกงอย่างตรงไปตรงมา “ฮูหยินเว่ยกั๋วกง ท่านต้องการให้ข้าพูดกับท่านอย่างไร? ท่านพูดออกมาตามตรงดีหรือไม่? ”
ให้ฮั่วปี้รับผิดชอบต่อเว่ยเหม่ยเจีย!
ทว่าคำพูดเช่นนี้ฮูหยินเว่ยกั๋วกงไม่สามารถพูดออกมาได้อย่างแน่นอน
ดังนั้นนางจึงหลีกเลี่ยงใจความสำคัญและพูดอย่างแผ่วเบาว่า “ท่านเป็นต้นเหตุของเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ นอกจากนี้จงอู่โหวยังมีความสัมพันธ์ทางเครือญาติกับท่าน หากท่านไม่ให้คำอธิบายเรื่องนี้แก่พวกเรา แล้วผู้ใดจะสามารถให้คำอธิบายกับพวกเราได้เล่า? พระชายาโยวอ๋อง หากท่านไม่อธิบายให้กระจ่าง พวกเราจะไปที่วังหลวงเพื่อให้ฮ่องเต้ทรงช่วยเหลือ! ”
ความสัมพันธ์ระหว่างสมาชิกสกุลฮั่วและซูจิ่นซีที่เป็นเช่นนี้ ถือว่าเป็นเครือญาติ?
“อวดดี! ” ทันใดนั้นดวงตาของซูจิ่นซีพลันดุดันขึ้นมา นางพูดอย่างเย็นชาว่า “ฮูหยินเว่ยกั๋วกง ข่าวลือ ข่าวโคมลอยเกี่ยวกับข้าในเมืองตี้จิงบัดนี้ ข้าได้อธิบายไว้อย่างชัดเจนที่ประตูจวนโยวอ๋องก่อนที่จะมาหนานย่วนแล้ว หากสติปัญญาของท่านถูกปิดกั้นจนไม่สามารถรับรู้สิ่งใดได้ ข้าสามารถให้เวลาท่านในการแสวงหาพยานหลักฐาน ทว่าหากท่านกล้าพูดจาไร้สาระและโยนโถอุจจาระมาใส่ข้า ก็อย่าหาว่าข้าไม่เห็นแก่จิตใจของท่านและท่านแม่เล่า”
ฮูหยินเว่ยกั๋วกงตกตะลึงไปทั้งร่าง ใบหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ
เฉินไท่เฟยไม่ได้บอกว่าซูจิ่นซีเป็นลูกพลับที่สุกนิ่มหรอกหรือ? เหตุใดจึงดุร้ายถึงเพียงนี้เล่า?
ที่จริงแล้ว อย่าว่าแต่ฮูหยินเว่ยกั๋วกงเลย กระทั่งทุกคนที่อยู่ที่นี่รวมไปถึงเฉินไท่เฟยและไหวหยางจวิ้นจู่ ล้วนคิดไม่ถึงว่าเมื่อครู่ซูจิ่นซีที่นิ่งเงียบจะเกรี้ยวกราดขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“พระชายาโยวอ๋อง ท่านวางอำนาจบาตรใหญ่ต่อหน้าพวกเราจะมีประโยชน์อันใด อย่างไรเสียจวนจงอู่โหวก็มีความสัมพันธ์เครือญาติกับท่าน เรื่องนี้ท่านควรร้องเรียนแทนไหวหยางจวิ้นจู่” อย่างไรเสียเว่ยกั๋วกงก็เป็นบุรุษ แม้ซูจิ่นซีจะแข็งแกร่งเพียงใดก็คงมีความหวั่นเกรงอยู่ไม่น้อย
ดีนี่!
เว่ยกั๋วกงผู้นี้ถึงกับกล่าวยั่วยุออกมาเอง
ซูจิ่นซีจ้องเขม็งไปที่เว่ยกั๋วกงและไม่พูดจาอันใด ทว่าดวงตากลับค่อยๆ หรี่ลงอย่างเชื่องช้า
เห็นได้ชัดว่าซูจิ่นซีมีร่างกายผอมบาง ยิ่งไปกว่านั้นยังดูเหมือนคนอ่อนแออยู่บ้าง ทว่าแผ่นหลังของเว่ยกั๋วกงกลับรู้สึกเย็นเยือกจากการจ้องมองของซูจิ่นซี
เมื่อจ้องมองอีกครั้ง เขากลับไม่พบว่าซูจิ่นซีผอมแห้งอ่อนแอ ทว่านางคือนกอินทรีที่แข็งแกร่งอย่างเห็นได้ชัด เป็นนางในสวรรค์ชั้นเก้าที่ชำเลืองมองลงมายังใต้หล้า
“โยว… พระชายาโยวอ๋อง ท่านคิด… คิดจะกระทำสิ่งใด? ” เว่ยกั๋วกงอดก้าวถอยหลังสองก้าวไม่ได้
ซูจิ่นซียังคงไม่พูดสิ่งใดกับเขา นางยกยิ้มมุมปากให้เขาอย่างเย็นชาและหันไปมองไหวหยางจวิ้นจู่
“ไม่ทราบว่าฮ่องเต้พระราชทานบรรดาศักด์ขั้นใดแก่ไหวหยางจวิ้นจู่หรือเพคะ? ” ซูจิ่นซีถามขึ้น
ใบหน้าของไหวหยางจวิ้นจู่เปลี่ยนไปและไม่พูดจา
ทันใดนั้นซูจิ่นซีก็ถามฮั่วปี้ว่า “ขออนุญาตถามคุณชายใหญ่ฮั่ว มารดาของท่านเป็นองค์หญิงขั้นใดหรือ? ”
แท้จริงแล้วฮั่วปี้ก็เหมือนกับฮั่วอวี้ ตัวอ้วนและหูกางใหญ่ กระทั่งยังโง่เซ่อกว่าฮั่วอวี้ ในคราแรกเขามองไม่ออกด้วยซ้ำว่าซูจิ่นซีถามสิ่งนี้เพื่ออันใด
คาดไม่ถึงว่าฮั่วปี้จะยืดคอขึ้นอย่างภาคภูมิใจและเย่อหยิ่งสำคัญตัว “พระชายาโยวอ๋อง ท่านโปรดฟังให้ดี มารดาของข้าคือองค์หญิงไหวหยางลำดับขั้นที่เก้าของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน”
“ลำดับขั้นที่เก้า! ” ซูจิ่นซีจงใจเบิกตาโต
ฮั่วปี้ยิ่งมองซูจิ่นซีอย่างยโสโอหังกว่าเดิม “เป็นอย่างไรเล่า? ตกใจมากใช่หรือไม่? ”
ซูจิ่นซียิ้มเยาะที่มุมปากชั่วครู่ นางเอ่ยกับไหวหยางจวิ้นจู่ว่า “ไหวหยางจวิ้นจู่ ท่านกล้าหาญยิ่ง เป็นเพียงองค์หญิงบรรดาศักดิ์ลำดับเก้าเท่านั้นยังอาจหาญอวดดีพูดจาโผงผางต่อหน้าข้า ทั้งยังกล้าพากองกำลังมาที่ตำหนักหนานย่วนของข้า ผู้ใดมอบความกล้าหาญให้แก่ท่าน ในสายตาของท่านยังมีข้า ยังมีพระชายาลำดับสี่เช่นข้าอยู่หรือไม่? ”
เมื่อพิจารณาลำดับศักดิ์อย่างจริงจัง ไหวหยางจวิ้นจู่กระทำผิดจริง นางคิดจะอ้าปากพูดกระไรบางอย่างทว่ากลับไม่พูดออกมา
“ซูจิ่นซี เจ้าคิดจะทำกระไร? มารดาของข้าเป็นองค์หญิงที่ได้รับการแต่งตั้งจากฮ่องเต้ด้วยพระองค์เอง! ” ฮั่วปี้เริ่มวิตกกังวลในทันใดและพูดขึ้นอย่างโง่เขลา
ถุย!
ข้าก็เป็นองค์หญิงลำดับสี่ที่ได้รับการแต่งตั้งจากฝ่าบาทเช่นกัน!
ทว่าซูจิ่นซีคร้านจะสนใจเรื่องพวกนี้เหมือนเช่นคนงี่เง่า
นางถามฮั่วปี้ว่า “เมื่อคืนเจ้าทำอันใดเว่ยเหม่ยเจีย? พูดมาตามตรงดีกว่า หากกล้าพูดโกหกไร้สาระ ข้าจะสั่งให้คนฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้! ”
เมื่อซูจิ่นซีถามขึ้นเช่นนี้ สาวใช้ทั้งสองที่ดูแลเว่ยเหม่ยเจียต่างตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง น้ำตาของนางเริ่มไหลลงมาไม่หยุดราวกับน้ำท่วมเขื่อนแตกอย่างไรอย่างนั้น
แววตาของเว่ยกั๋วกงและฮูหยินเว่ยกั๋วกงเป็นประกาย รอคอยคำตอบของฮั่วปี้
เฉินไท่เฟยตกตะลึงอย่างมาก คาดไม่ถึงว่านางจะกระวนกระวายใจมากกว่าเว่ยกั๋วกงและฮูหยินเว่ยกั๋วกงเสียอีก เฉินไท่เฟยกำหมัดทั้งสองข้างแน่น
“เจ้ากล้ายิ่งนัก! ” ไหวหยางจวิ้นจู่ตะโกนขึ้น
“ไหวหยางจวิ้นจู่ ท่านควรดูแลตนเองดีกว่า! ข้าเคยกล่าวอภัยให้ท่านที่ดูถูกเหยียดหยามข้าหรือไม่? ” เสียงของซูจิ่นซีแข็งกร้าวยิ่งกว่าเสียงของไหวหยางจวิ้นจู่
ไหวหยางจวิ้นจู่สำลักคำพูดของซูจิ่นซี ใบหน้าแดงก่ำเล็กน้อย นางไม่พูดอันใดอีก
“พูดมา! ” ซูจิ่นซีดุฮั่วปี้อย่างรุนแรง
ร่างกายของฮั่วปี้สั่นเทา ทันใดนั้นก็เห็นกระจ่างแล้วว่าพระชายาโยวอ๋องที่อยู่ตรงหน้าตนท่านนี้มีความงามที่น่าทึ่งยิ่ง
นอกจากนั้น ฮั่วปี้ที่หยิ่งทะนงในมารดาของตนเสมอ คาดไม่ถึงว่ามารดาที่เขาคิดว่าสามารถยกเอาฐานะสูงส่งมาข่มขู่ได้กลับไม่กล้าแม้แต่จะพูดต่อหน้าสตรีผู้นี้ด้วยซ้ำ
เจอบุคคลสำคัญเข้าเสียแล้ว…
ความคิดของฮั่วปี้นั้นเรียบง่ายเหมือนคนโง่เง่าอย่างไรอย่างนั้น ทว่าไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าเขาไม่เพียงเป็นคนโง่เง่าเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังไร้ยางอายเสียด้วย
ทันใดนั้นเขาก็ชี้ไปที่เว่ยเหม่ยเจียและพูดว่า “เมื่อคืนนางเป็นคนปลุกปล้ำข้า! เป็นนางที่ถอดเสื้อผ้าออกต่อหน้าข้าและล่อลวงข้า ข้าเมาแล้ว ไม่รู้กระไรเลยแม้แต่น้อย มันไม่ใช่เรื่องของข้า! ”
……
เชิงอรรถ
[1] พันหนึ่งราตรี คือสำนวนจีน หมายถึง เรื่องที่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน