สำหรับการเปิดตัวอันสูงส่งของหยางเฟิง หลินมู่และคนอื่น ๆ ก็คุ้นชินกับมันแล้ว
มายบัคคันหน้าสุดเปิดประตู หยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียนเดินลงมาจากรถ
“ยินดีต้อนรับคุณหยาง!”
ในเวลาเดียวกัน หลินมู่และคนอื่นๆ พูดด้วยความเคารพ
หยางเฟิงพยักหน้าและถาม “ขั้นตอนการออกโรงพยาบาลของลูกสาวฉันจัดการเรียบร้อยรึยัง”
หลินมู่พยักหน้าตอบอย่างระมัดระวัง “คุณหยาง ทุกอย่างจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว”
“ดีมาก!”
หยางเฟิงไม่พูดอะไรมาก ตรงเข้าไปที่โรงพยาบาล
……
แผนกผู้ป่วยใน ห้องผู้ป่วยวีไอพี
“หนูจะเอาคุณพ่อ หนูจะเอาคุณแม่ หนูไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว!”
“เชื่อฟังนะ เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่ของหนูก็มารับหนูกลับบ้านแล้ว”
ในห้องผู้ป่วย หยางพั่นพั่นสีหน้าดูไม่มีความสุข
พยาบาลสาวสวยกลุ่มหนึ่งค่อยปลอบอย่างใจเย็น
ทันใดนั้น ประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก
“ลูกสุดที่รักของพ่อ พ่อกับแม่มาหาลูกแล้ว”
หยางเฟิงและ เย่เมิ่งเหยียนเดินเข้ามา พูดด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า
“คุณพ่อ!”
“คุณแม่!”
เมื่อเห็น หยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียนเดินเข้ามา หยางพั่นพั่นก็ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น
“ลูกรัก ให้คุณพ่อดูซิว่าหนูผอมลงไหม？”
หยางเฟิงเดินเข้าไป อุ้มหยางพั่นพั่นไว้ในอ้อมกอดโดยตรง
หยางพั่นพั่นหน้ามุ่ยแล้วพูดว่า “คุณพ่อ หนูอ้วนขึ้นตั้งหลายกิโลแล้ว เมื่อไหร่หนูจะออกจากโรงพยาบาลได้”
เมื่อเห็นว่าหยางพั่นพั่นเรียบร้อยดีทุกอย่าง ในใจของหยางเฟิงก็ผ่อนคลายลง
หยางเฟิงหัวเราะพูดว่า “ฮ่าๆ เจ้าหญิงน้อยของพ่อ วันนี้พ่อมาเพราะมารับหนูกลับบ้านไง”
“ดีที่สุดเลย ในที่สุดหนูก็ได้กลับบ้านแล้ว!”
หยางพั่นพั่นตะโกนอย่างตื่นเต้น
เย่เมิ่งเหยียนที่อยู่ข้างๆ มองดูช่วงเวลาครอบครัวที่อบอุ่นของหยางเฟิงและหยางพั่นพั่นบนใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มจาง ๆ
กาลครั้งหนึ่ง เธอเคยฝันว่ามีภาพอย่างนี้
ในวันนี้ ความฝันก็เป็นจริงในที่สุด
“แต่ก่อนที่จะพาหนูกลับบ้าน พ่อต้องให้ของขวัญหนูก่อน”
หยางพั่นพั่นถามด้วยความสงสัย “คุณพ่อ คุณพ่อจะให้ของขวัญอะไรกับหนูเหรอ？”
หยางเฟิงหันกลับไปพูด “มานี่ เอาของขวัญที่ฉันให้ลูกสาวมา!”
พูดจบ ชายในชุดสูทหลายคนก็มาพร้อมกับกล่องของขวัญในมือ
เปิดกล่องของขวัญ เห็นเพียงข้างในมีกระโปรงสวยงามอยู่หนึ่งตัว
กระโปรงตัวนี้ ได้รับการออกแบบเป็นพิเศษโดยหยางเฟิงนักออกแบบแฟชั่นที่มีชื่อเสียงระดับโลก
และทั้งหมดนี้เป็นงานทำมือ มีมูลค่าหนึ่งล้าน!
“เป็นชุดที่สวยมากเลย！”
หลังจากเห็นของของขวัญ ดวงตาของหยางพั่นพั่นก็สว่างขึ้นในทันใด
“พ่อคะ กระโปรงตัวนี้ให้หนูจริงๆเหรอคะ？”
หยางพั่นพั่นหันไปมองหยางเฟิงถามอย่างมีความหวัง
หยางเฟิงยิ้มตอบ “แน่นอน นี่เป็นของขวัญจากพ่อให้หนู”
“พั่นพั่น ไม่เคยใส่กระโปรงสวยขนาดนี้มาก่อนเลย”
ทันใดนั้น หยางพั่นพั่นพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ
เมื่อได้ยินคำนี้ หยางเฟิงเศร้าเสียใจขึ้นทันที
หยางเฟิงอุ้มหยางพั่นพั่นขึ้นและพูดว่า “พั่นพั่น เป็นความผิดของพ่อเอง ที่หนูต้องทนทุกข์มามากมายในอดีต แต่พ่อสัญญากับลูก ว่าต่อจากนี้ไป ให้หนูมีเสื้อผ้าสวยๆใส่ ขนมอร่อยๆให้ทานทุกวัน หนูว่าดีไหม? ”
หยางพั่นพั่นพยักหน้าอย่างแรงพูดว่า “อืม ดีที่สุดเลย ขอบคุณค่ะคุณพ่อ!”
“พั่นพั่น ให้แม่ช่วยใส่กระโปรงให้หนูมา!”
เย่เมิ่งเหยียนเดินไป แล้วช่วยเปลี่ยนกระโปรงให้หยางพั่นพั่น
“ว้าว สวยจังเลย!”
หลังจากที่หยางพั่นพั่น สวมกระโปรงแล้ว ก็เป็นเหมือนกับตุ๊กตา ใบหน้าที่ละเอียดอ่อน สวยงามมากๆ
พยาบาลที่ห้องผู้ป่วยใน อดไม่ได้ที่จะตะลึง
หยางเฟิงก็คิดไม่ถึง หลังจากที่หยางพั่นพั่นสวมกระโปรงแล้ว จะสวยขนาดนี้ ได้รับยีนอันยอดเยี่ยมของเย่เมิ่งเหยียนหมดเลย
หลังจากเดินออกจากห้องผู้ป่วย เห็นเพียงทางเดินในห้องผู้ป่วย มีเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์หลายร้อยคนยืนอยู่
“ยินดีกับเจ้าหญิงน้อย ออกจากโรงพยาบาล！”
“ยินดีกับเจ้าหญิงน้อย ออกจากโรงพยาบาล！”
“ยินดีกับเจ้าหญิงน้อย ออกจากโรงพยาบาล！”
……