กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 135
เมื่อเอเลนได้ยินเกี่ยวกับสร้อยข้อมือที่มีมูลค่าห้าหรือหกล้าน ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง และมีประกายไฟอยู่ในนั้น!
“สร้อยข้อมือ? มันอยู่ที่ไหน? เอามาให้ฉันดูสิ!”
ชาร์ลีระมัดระวังตัวเล็กน้อย เขาพูดอย่างใจเย็น “แม่ครับ สร้อยข้อมืออยู่ในห้องนอนของผม แต่ผมวางแผนที่จะคืนให้พวกเขาครับ”
“อะไรนะ? ส่งคืนทำไมล่ะ?” เอเลนขมวดคิ้วด้วยความตกใจ “นี่นายคิดไม่ออกเหรอ? ทำไมนายถึงต้องการคืนของขวัญล้ำค่าเช่นนี้?”
“มันเป็นเพียงความโปรดปรานเล็กน้อย ผมไม่สมควรได้รับของขวัญราคาแพงเช่นนี้”
“หุบปากซะนะ!” เอเลนโพล่ง “เนื่องจากเขาให้นายไปแล้ว งั้นก็รับไปสิ! สร้อยข้อมืออยู่ไหน? ถ้านายไม่ต้องการ แต่ฉันต้องการมัน!”
ชาร์ลีรู้ว่าอะไรกำลังแล่นอยู่ในความคิดตลบตะแลงของแม่ยายเขา จริง ๆ แล้วเขาอยากจะให้สร้อยข้อมือกับแคลร์ แต่เขาคิดไม่ออกว่าจะหาข้อแก้ตัวที่เหมาะสมสำหรับมันได้อย่างไร เขาจึงลืมมันไปในระหว่างนี้ ใครจะรู้ว่าพ่อตาของเขาจะโพล่งออกมาอย่างลวก ๆ !
ไม่ใช่ว่าชาร์ลีไม่เต็มใจที่จะมอบสร้อยข้อมือให้ เขามีเงินในบัตรเกือบ 10,000 ล้านเหรียญเขาสามารถซื้อกำไลทั้งหมดในโลกได้!
แต่ประเด็นหลักคือเพราะแม่ยายของเขาฉลาดแกมโกง และไม่มีรสนิยมที่จะสวมใส่เครื่องประดับล้ำค่าเช่นนี้ เธอจะเหมาะกับเครื่องประดับราคาถูกกว่าตามสไตล์ของเธอมากกว่า
อย่างไรก็ตามเอเลนไม่อยากพลาดโอกาสนี้ คงเป็นเกียรติ และความภาคภูมิใจเช่นนี้ที่ได้สวมสร้อยข้อมือมูลค่าหกล้านดอลลาร์!
ดังนั้นเธอจึงเอาแต่รบเร้าชาร์ลี “สร้อยข้อมืออยู่ที่ไหน? เอามาให้ฉันดู!”
แคลร์รู้ว่าถ้าแม่ของเธอจับสร้อยข้อมือได้ก็ไม่สามารถนำมันกลับไปได้ เธอจึงเริ่มพูดว่า “แม่คะ เราคิดว่าเราควรเก็บมันไว้ดีกว่า เพราะเราต้องการคืนมันในกรณีที่เราเสียหาย หรือทำให้มันเสีย มันจะไม่ดีที่จะคืนสิ่งที่พัง ๆ ให้กับพวกเขา”
“อะไรนะ? นี่ลูกต้องการส่งคืนจริงหรือ?” เอเลนยกเท้าขึ้น และร้องเสียงดัง “ลูกบ้าหรือเปล่า?”
แคลร์รู้ว่าแม่ของเธอจะทำอารมณ์ฉุนเฉียวต่อไป เธอจึงพูดอย่างหนักแน่นว่า “แม่หยุดเถอะค่ะ หนูได้คุยกับชาร์ลีแล้ว ข้อตกลงตามที่ว่าแล้วค่ะ”
ในฐานะแม่ เอเลนเข้าใจอารมณ์ของแคลร์อย่างชัดเจน เธอไม่สามารถหยุดเธอได้ถ้าเธอยืนกรานที่จะคืนสร้อยข้อมือ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ดวงตาของเธอเปียกไปด้วยน้ำตา “มันแย่มากพอที่จะมีความสับสน ในฐานะลูกเขย ลูกสาวของฉันไม่อยากเข้าข้างฉันเลยด้วยซ้ำ! นี่ไม่ยุติธรรมเลย!”
แคลร์หั่นอาหารบนจานของเอเลน และปลอบโยน “พอแล้วแม่ หนูจะซื้อสร้อยข้อมือให้แม่ทีหลังนะคะ”
“ก็ได้! ลูกสัญญาว่าจะไม่กลับคำพูดของลูกนะ!”
***
ในวันประมูล
เมื่อชาร์ลีออกมาจากห้องของเขาในตอนเช้า เจคอบก็รออย่างใจจดใจจ่ออยู่ในห้องนั่งเล่น และทักทายเขาทันทีที่เห็นเขา
“ชาร์ลีไปกันเถอะ อย่าชักช้า!”
เจคอบตื่นเต้นมากเมื่อนึกถึงการประมูล เขานอนไม่หลับ เขารอชาร์ลีในห้องนั่งเล่นก่อนที่ดวงอาทิตย์จะออกมา และดึงเขาไปเมื่อชาร์ลีโผล่ออกมา
เทรชัวร์ พาวิลเลียน เป็นสมาคมของโบราณและของที่ระลึกทางวัฒนธรรมที่ก่อตั้งขึ้นโดยกลุ่มผู้ที่ชื่นชอบของที่ระลึกทางวัฒนธรรมในโอลรัส ฮิลล์ สถานที่จัดงานเป็นคฤหาสน์ที่ตั้งอยู่ในชานเมืองที่สวยงาม
มีข่าวลือว่านายกสมาคมเป็นเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ในจังหวัดที่ชื่นชอบของเก่า และโบราณวัตถุทางวัฒนธรรม เขาให้การสนับสนุนเงินทุน 100 ล้านดอลลาร์ และรวบรวมกลุ่มนักธุรกิจที่มีความสนใจเหมือนกันเพื่อก่อตั้งเทรชัวร์ พาวิลเลียน
ชาร์ลี และเจคอบมาถึงทางเข้าคฤหาสน์เทรชัวร์ พาวิลเลียน และจอดรถไว้ที่ลานจอดรถที่กำหนดไว้ เมื่อพวกเขาลงจากรถพวกเขามองไปรอบ ๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น
ทิวทัศน์โดยรอบนั้นน่าทึ่ง และเงียบสงบพร้อมความหรูหรา นอกจากนี้รถทุกคันที่จอดอยู่นอกคฤหาสน์ยังเป็นรถหรู และรถที่เหมือนจะด้อยที่สุดในบรรดารถเหล่านั้นคือปอร์เช่
อย่างไรก็ตาม BMW ซีรี่ย์ 5 ของชาร์ลีกลายเป็นที่จับตามองในบรรดารถยนต์ที่มีราคาแพง และหรูหรา
เจคอบเริ่มเดินเข้ามา