ตอนที่ 617 ฉันอยากเจอคุณ
แสงสุดท้ายยามอาทิตย์อัสดงสาดส่องบนผืนทรายอย่างเงียบงัน ส่องประกายเคียงคู่กับเม็ดทรายสีทอง
เหนียนเสี่ยวมู่กอดเสี่ยวลิ่วลิ่วไว้ เธอพิงอยู่ในอกของเขา บนใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ
เธออดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น แอบจูบเขาครั้งหนึ่ง
เมื่อเห็นเขาหลุบตาลง เธอก็ยิ้มเหมือนเด็กที่กำลังแอบกินขนมคนหนึ่ง “อวี๋เยว่หาน ฉันรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากเลย”
“หืม?” เขาเลิกคิ้วขึ้น เสียงแหบพร่าเซ็กซี่มากทีเดียว
หญิงสาวถูกแหย่เข้า เมื่อครู่เธออยากจะแอบจูบเขาอีกครั้ง ทว่ามือของเขาขวางริมฝีปากของเธอไว้อย่างแม่นยำแล้ว
“พูดให้ชัดเจนก่อนสิ”
“ให้ฉันจูบก่อนครั้งหนึ่ง!” เหนียนเสี่ยวมู่จูบไม่โดน จึงขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ
อวี๋เยว่หานกลับไม่ปล่อยมือ เขาตัดสินใจแล้ว ถ้าเธอไม่พูด ก็จะไม่ให้เธอจูบ
เธอจูบไม่โดนสักที จึงยู่ปากด้วยความไม่พอใจ
ขี้เหนียว จูบครั้งเดียวก็ให้ไม่ได้
จำไว้เลยนะ คืนนี้เธอไม่ให้เขาขึ้นเตียงของเธอแน่!
เฮอะ!
เหนียนเสี่ยวมู่เชิดปาก ก่อนจะดึงมือของเขาลง แล้วบ่นว่า “ฉันรู้สึกว่าตัวเองเจอกับโชคเข้า คิดไม่ถึงว่าจะหลอกแฟนหล่อๆ แบบนี้ได้”
“หลอก?” อวี๋เยว่หานเลิกคิ้ว
ในดวงตาสีดำสนิทฉายแววของประหลาดใจ
เขาอดใจไม่บอกเธอ ว่าตั้งแต่แรก มีแต่เธอที่ถูกหลอก
วันที่เธอเมาหนัก เขาต่างหากที่ล่อลวงเธอให้โผเข้าใส่เขา
แล้วก็เป็นเขา ตอนที่เธอทนไม่ไหวยื่นมือ ‘กรงเล็บปิศาจ’ มาให้เขาในที่สุด เขาก็ให้ความร่วมมือนอนนิ่งไม่ขยับ ให้เธอโผเข้าใส่
หลังจากตื่นขึ้น คนที่ทำหน้าตาใสซื่อ ให้เธอเป็นคนรับผิดชอบ ก็คือเขาเอง
อวี๋เยว่หานคิดดูแล้ว เขาช้อนดวงตาสีดำขึ้น แก้ว่า “แฟน? ไม่ใช่คู่หมั้นเหรอ”
“ยังไม่ได้แต่งงานกันสักหน่อย อย่าใส่ใจรายละเอียดพวกนี้สิ!” เหนียนเสี่ยวมู่กอดเสี่ยวลิ่วลิ่ว จึงไม่สามารถหมุนตัวไปได้ ทำได้เพียงเงยหน้ามองเขา
“อวี๋เยว่หาน คบกันฉันแล้ว ฉันทำให้คุณรู้สึกไม่เป็นธรรมหรือเปล่า”
อวี๋เยว่หาน “…”
“ใช่ๆๆ ฉันรู้ว่าฉันสวย แถมยังใจกว้าง ฉลาด แล้วก็น่ารัก ทำกับข้าวเป็นนิดหน่อย…แม้นางฟ้าจะมีข้อดีมากมายขนาดนี้ แต่ฉันก็เป็นคนที่จำเรื่องราวในอดีตไม่ได้ ถ้าก่อนหน้านี้ฉันเป็นคนเลว หรือเคยทำเรื่องไม่ดีไว้ หรือคนอื่นในตระกูลอวี๋…”
ริมฝีปากของชายหนุ่มจูบเธอในทันที
ทำให้คำพูดที่ยังพูดไม่จบ ติดอยู่ในปากของเธอ
หลังจากจูบเสร็จ ลมหายใจของทั้งคนก็กระชั้นขึ้นมาบ้าง
เหนียนเสี่ยวมู่พิงอยู่ในอ้อมกอดของเขาพร้อมกับสติอันเลอะเลือน ลืมไปแล้วว่าเมื่อกี้ตัวเองอยากจะพูดอะไร ได้ยินเพียงเสียงทุ้มต่ำของเขาดังมาจากข้างหูทีละคำ
“เหนียนเสี่ยวมู่ ผมไม่ตอบคำถามจากการสมมติหรอกนะ”
“…” โอ้ ถ้าเป็นเรื่องจริง เขาจะทิ้งเธอไหม
หญิงสาวบ่นอยู่ในใจ ทันได้นั้นก็ได้ยินคำพูดหนักแน่นจากปากของเขา
“จำไว้นะ ผู้ชายของคุณชื่ออวี๋เยว่หาน ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ผมจะเป็นที่พึ่งของคุณเอง”
“…”
เธอพลันตะลึงงัน เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่กล้าเชื่อ
พระอาทิตย์ตกดินแล้ว ท้องฟ้าก็มืดลงด้วย
ทุกอย่างเริ่มพร่าเลือนขึ้น
มีเพียงเครื่องหน้าสมบูรณ์แบบของเขา ที่ค่อยๆ ชัดเจนและสลักลงไปในสายตาของเธอ
เหนียนเสี่ยวมู่ขอบตาแดงก่ำในทันที พลางเม้มปาก เพื่อไม่ให้ตัวเองร้องไห้
“ยัยโง่”
อวี๋เยว่หานขยี้ผมของเธอ แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก แค่กอดเธอไว้เงียบๆ
ฟ้าดินทางฝั่งนี้เหมือนกับถูกตัดขาดไปแล้ว
เหลือเพียงพวกเขาพ่อแม่ลูก
เสียงละเมอของเสี่ยวลิ่วลิ่วดังขึ้นข้างหู “ปาปา…มามา…รักเสี่ยวลิ่วลิ่วที่สุดเลย…”
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เหนียนเสี่ยวมู่ถึงหยิบโทรศัทพ์มือถือออกมาพิมพ์ข้อความส่งให้ฟ่านอวี่
ในข้อความมีเพียงประโยคสั้นๆ
“ฉันอยากเจอคุณ”
ตอนที่ 618 ตกใจจนแทบทำช้อนร่วง!
ร้านกาแฟที่ประดับตกแต่งอย่างสวยงาม ตั้งอยู่ใจกลางเมือง
เหนียนเสี่ยวมู่เดินไปถึงหน้าร้านเพียงลำพัง กำกระเป๋าถือในมือจนแน่น
เผชิญหน้ากับอดีตของตัวเอง เป็นการตัดสินใจของเธอ หลังจากผ่านการไตร่ตรองอย่างลึกซึ้ง
แต่ถึงแม้จะตัดสินใจแล้ว เมื่อวินาทีนี้มาถึง ในใจของเธอก็อดตึงเครียดอยู่บ้างไม่ได้
“คุณคะ ไม่ทราบว่ามากี่ท่านคะ” พนักงานที่เคาท์เตอร์ด้านหน้าเห็นเธอเปิดประตูเข้ามา จึงถามอย่างมีมารยาท
“ฉันมาพบใครบางคนค่ะ เขาน่าจะมาแล้ว” เหนียนเสี่ยวมู่หันไปมองรอบๆ ร้านกาแฟครั้งหนึ่ง สุดท้ายก็เห็นฟ่านอวี่นั่งเงียบๆ อยู่ในมุมร้าน
เขาไม่ได้สวมชุดสูทเป็นทางการเหมือนเคย วันนี้เขาสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาว เข้าคู่กับกางเกงลำลองสีขาว
เครื่องหน้าอันโดดเด่นทำให้เขาดูหล่อเหลาไม่เหมือนใคร
นิ้วมือเรียวยาวถือช้อนคันเล็กๆ คนกาแฟตรงหน้าไม่ยอมหยุด ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
เธอดูออกว่าเขากำลังเหม่อ
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า ชายหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นทันที
ดวงตาทั้งสองคู่สบกัน ก่อนที่ทั้งสองฝ่ายจะตะลึงงัน
ฟ่านอวี่ยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว เขายิ้มให้เหนียนเสี่ยวมู่เล็กน้อย จากนั้นก็ดึงเก้าอี้ให้เธออย่างเป็นสุภาพบุรุษ
ท่าทางอันคุ้นเคยนี้ ราวกับเคยทำมาแล้วเป็นพันเป็นหมื่นครั้ง
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความคิดจากในจิตใจหรือเปล่า เธอรู้สึกคุ้นเคยกับเขามากเป็นครั้งแรก
ราวกับว่าเขาเป็นพี่ชายที่รักและเอ็นดูเธอมาก…
“ขอบคุณ” เหนียนเสี่ยวมู่นั่งลง ก่อนจะเอ่ยปากเสียงเบา
ทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น ฟ่านอวี่ก็ตัวแข็งทื่อ
มุมปากของเขาปรากฏรอยยิ้มขมขื่น “เมื่อก่อนคุณไม่เคยเกรงใจผมขนาดนี้”
“เมื่อก่อน? หมายถึงตอนที่เพิ่งรู้จักกัน หรือว่าก่อนที่ฉันจะจำอะไรไม่ได้” เหนียนเสี่ยวมู่เม้มปาก ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นอยู่บ้าง
เมื่อเห็นเธอพูดอย่างเปิดเผย ฟ่านอวี่ก็เก็บความผิดหวังบนใบหน้าไป
ในแววตาฉายแววความรักและเอ็นดู
“เหมือนกันนั่นแหละ คุณก็คือคุณ ทำให้ผมจนใจได้อย่างแท้จริง” ฟ่านอวี่นั่งลงอีกครั้ง ก่อนจะยกมือเรียกพนักงาน
เขาส่งเมนูให้เหนียนเสี่ยวมู่
“คุณอยากดื่มอะไร ของหวานของที่นี่ไม่เลวเลยนะ อยากชิมหน่อยไหม”
ฟ่านอวี่พูดพลางพลิกหน้าเมนูในมือ ไปจนถึงหน้ารายการเค้ก
“ทีรามิสุเป็นยังไง”
“ฉันอยากกินทีรามิสุ”
ทั้งสองคนกล่าวพร้อมกันอย่างน่าประหลาด
หลังจากพูดจบ ทั้งคู่ก็เงียบไปพร้อมกัน
เหลือเพียงพนักงานที่ยังคงจดรายการอาหาร จากนั้นก็รับเมนูไป “ทั้งสองท่านต้องการอะไรอีกไหมคะ”
“ขอคาปูชิโน่ให้ฉันแก้วหนึ่งด้วยค่ะ” เหนียนเสี่ยวมู่ดึงสติกลับมาได้ก่อน จึงกล่าวเสริมพร้อมรอยยิ้ม
พนักงานนำเมนูจากไปอย่างรวดเร็ว
ในมุมร้านเหลือเพียงพวกเขาสองคน
ทุกอย่างเมื่อครู่นี้ทำให้บรรยากาศแปลกๆ ไปบ้าง
เหนียนเสี่ยวมู่อยากพูดอะไรบาอย่างอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่รู้ว่าควรเริ่มพูดอย่างไร
จนกระทั้งพนักงานนำกาแฟและของหวานมาเสิร์ฟ เหนียนเสี่ยวมู่ถึงใช้ช้อนตักเค้กเข้าปากคำหนึ่ง
รสหวานที่คุ้นเคยแทรกผ่านริมฝีปากไป
เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอย่างเชื่องช้า “ก่อนหน้านี้พวกเราสนิทกันมากไหม”
ตอนที่เธอเอ่ยปาก ฟ่านอวี่กำลังดื่มกาแฟอย่างสง่างาม
ครั้นได้ยินคำพูดของเธอ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มก็เปล่งประกาย ชายหนุ่มวางกาแฟลง แล้วกล่าวเสียงเรียบ
“รักกันตั้งแต่เด็ก”
“…” เหนียนเสี่ยวมู่ตกใจจนแทบทำช้อนร่วง
นางฟ้าสูญเสียความทรงจำไป จู่ๆ ตัวเองก็เจอรักในวัยเด็กของตัวเอง ตอนนี้เธอหมั้นหมายแล้ว ใครก็ได้รับผิดชอบที
เธอคงไม่ได้ทำอะไรไว้ก่อนความจำเสื่อม จนฟ่านอวี่จดจำมาถึงทุกวันนี้หรอกนะ…
ไม่ถูกต้อง