หลันซินไม่กล้าบอกความจริงที่ว่าหยางเฟิงเป็นสหายร่วมรบของแม่ทัพเทพมรณะ
แค่เพียงพูดออกมา คนของตระกูลหลันไม่ยอมเอาใจตัวเองอย่างตอนนี้แน่
หลังงานเลี้ยง เพลิดเพลินกับบริการของตระกูลหลันทุกวัน ในใจหลันซินอย่างว่าเลยว่าได้ใจขนาดไหน
เมื่อได้ยินคำพูดของหลันซิน คนตระกูลหลันก็มองหน้ากัน
สำหรับคำพูดของหลันซิน พวกเขาไม่เชื่อ 100%
หลันซินเป็นคนยังไง พวกเขายังเข้าใจมาก
หลันเจิ้นตามองไปที่เย่ไห่ และถามว่า “เย่ไห่แกบอกพ่อ หยางเฟิงเป็นแม่ทัพเทพมรณะหรือเปล่า”
“หยางเฟิง…”
เย่ไห่ยังไม่ทันพูด หลันซินก็จ้องมองเขาอย่างเขม็ง
เย่ไห่ไม่กล้าพูดขึ้นมาทันที
“ฮืม！”
หลันเจิ้นถอนหายใจเบา ๆ: “ที่จริงแล้วหยางเฟิงจะเป็นแม่ทัพเทพมรณะหรือไม่ก็ไม่สำคัญว่า เราเป็นครอบครัวเดียวกันเสมอ แต่ว่าเย่ไห่ ฉันเป็นพ่อตาของนาย นายก็ไม่ยอมบอกความจริงกับฉันเหรอ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่ไห่กัดฟันและพูดว่า “ที่จริงแล้วหยางเฟิงไม่ใช่แม่ทัพเทพมรณะ เขาเป็นสหายร่วมรบแม่ทัพเทพมรณะ…”
“เย่ไห่คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร หุบปากเดี๋ยวนี้!”
เมื่อได้ยินคำพูดของเย่ไห่ หลันซินก็กระโดดขึ้นทันที
อะไรนะ？
สหายร่วมรบของแม่ทัพเทพมรณะ?
เมื่อได้ยินเช่นนี้ คนตระกูลหลันก็หยุดอยู่กับที่
ไม่นาน พวกเขาก็ได้สติกลับมา
หลันเฟิงถือกล้วยที่ปอกเปลือกแล้ว เตรียมยื่นให้หลันซิน
เมื่อได้ยินดังนี้ ก็รีบยัดกล้วยเข้าปากตัวเองทันที
“เฮอะ! ฉันว่าหลันซิน ฉันเป็นพี่ชายคนโตของเธอ เธอก็ไม่น่าโกหกฉันอย่างนี้ หยางเฟิงไม่ใช่แม่ทัพเทพมรณะ ทำไมเธอไม่บอกตั้งแต่แรก？ ให้ฉันจะซื้อผลไม้ให้เธอตั้งแต่เช้า ยังจะเอาเชอร์รี่อีก เธอฝันไปเถอะ!”
สมาชิกคนอื่นตระกูลหลัน รีบยกผลไม้บนโต๊ะไปทันที
หลันจื่อสีหน้าก็ดูไม่ดี ปล่อยมือ นั่งบนโซฟา นั่งไขว่ห้าง
“คุณป้า หนูไม่ได้ว่านะ เป็นถึงผู้หลักผู้ใหญ่ ปากเต็มไปด้วยเรื่องไร้สาระ ให้หนูนวดให้คุณ คุณป้ารู้ไหมอะไรเรียกว่า อย่าเสือก!”
ถ้าไม่คิดว่าหยางเฟิงเป็นแม่ทัพเทพมรณะ เธอคงไม่ไปเอาใจหลันซิน
“หลันซิน ทั้งครอบครัวของพวกเธอล้วนแต่โกหก ทำให้เราปฏิบัติต่อเธอดีมาก แต่เธอกลับเป็นคนโกหก! ไม่น่าแปลกใจเลยที่ทั้งครอบครัว เป็นขยะหมด!”
หลันเจิ้นยืนขึ้น ด้วยความโกรธกราดเกรี้ยว
เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่ไห่ก็ตกตะลึง
ที่แท้คนตระกูลหลันล้วนเรียนการเปลี่ยนหน้ามานี่เอง!
“พ่อ…ฉัน…”
หลันซินสีหน้าเยาะเย้ยแล้วพูด
“ออกไปจากที่นี่! พวกเธอรีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”
หลันซินพูดจบ หลันเจิ้นพูดด้วยความโกรธ
“ถูกต้อง หลันซิน พวกฉันผิดหวังในตัวพวกเธอมาก ออกไปจากที่นี่ มิฉะนั้นฉันจะให้คนใช้ไล่พวกเธอออกไป!”
“ทั้งหมดเป็นเพราะพวกเธอ ทำฉันเกือบจะหย่ากับโจวห้าว หลังจากนี้ครอบครัวของพวกเธออย่าเข้ามาที่ประตูตระกูลหลันของเราอีก!”
แค่คิดว่าตัวเองถูกหลอก เหมือนคนใช้รับใช้หลันซิน หลันเฟิงและหลันจื่อทั้งสองคน ใบหน้าแดงก่ำ สายตาจิกกัด!
“พวกเธอทำแบบนี้ได้ยังไง？เมื่อกี้พวกเธอไม่ได้เป็นแบบนี้นิ…”
เมื่อเห็นคนตระกูลหลัน ใบหน้าที่เปลี่ยนไป หลันซินก็ตกตะลึง
“เมื่อกี้เพราะพวกเราถูกนายหลอก ยังไม่ออกไปใช่ไหม บอดี้การ์ด!”
หลันเจิ้นคำรามด้วยความโกรธ
ฟิ้ว！
บอดี้การ์ดของตระกูลหลันสิบกว่าคนพุ่งออกมา
หลันเจิ้นใช้มือชี้ไปที่หลันซินและเย่ไห่: “เอาขยะทั้งสองนี้ออกไป!”
“ครับ!”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลันเจิ้น ผู้บอดี้การ์ดสิบกว่าคนก็พุ่งเข้าหาหลันซินและเย่ไห่ราวกับหมาป่า
หลันซินกลิ้งไปมา: “ฉันไม่ไป! พ่อ ฉันเป็นลูกสาวพ่อนะ พ่อแข็งใจไล่ฉันออกไปได้ยังไง … ”
หลันเจิ้นพ่นลมอย่างเย็นชา สีหน้าดูเฉยเมย