แสนรักเข้าใจทัศนคติเหล่านี้ของพวกเขา ดังนั้น พอเขาเห็นว่าเขายังไม่พูด ก็มาตรงหน้าเขาทันที จากนั้นชายหนุ่มที่ตัวสูงใหญ่ ก็คุกเข่าลงตรงหน้าเด็กคนนี้
“sorry เรื่องนี้ แด๊ดดี้ทำรุนแรงไปหน่อย แต่ว่าแด๊ดดี้ก็หมดหนทาง ถ้าไม่ทำแบบนี้ หม่ามี๊ลูกก็จะไม่ตามแด๊ดดี้ออกมาดีๆ”
“……”
คำนี้พอพูดออกไป คิวคิวที่มีอารมณ์ต่อต้านรุนแรงมาตลอด ในที่สุดดวงตาเล็กๆที่เป็นพระจันทร์เสี้ยวนั้นก็ขยับ
“แด๊ดดี้ทำเพื่อให้หม่ามี๊ไปกับแด๊ดดี้เหรอ？”
“ใช่ ลูกก็เห็นแล้ว หม่ามี๊มีนิสัยดื้อรั้น ถ้าแด๊ดดี้ไม่คว้าจุดอ่อนเธอไว้ เธอก็จะไม่เชื่อฟังและต่อต้าน ดังนั้น ให้อภัยแด๊ดดี้ OK ไหม？”
แสนรักไม่ปิดบังลูกชายของตัวเอง พูดสาเหตุที่เขาทำแบบนี้ออกมา
คิวคิวได้ยิน ในที่สุด มือเล็กๆที่กำแน่นคู่นั้น ก็ค่อยๆปล่อยออก
แต่ว่า เขาก็ยังไม่พุ่งเข้าหาตัวเขา ใกล้ชิดแบบเมื่อก่อน แต่ยังกอดน้องสาวไว้ แล้วรักษาระยะห่างกับแด๊ดดี้
“แต่ว่า หม่ามี๊เป็นแบบนี้ เพราะว่าแด๊ดดี้รังแกเธอ แด๊ดดี้ ในเมื่อแด๊ดดี้ไม่ชอบหม่ามี๊ แล้วทำไมไม่ปล่อยเธอไปล่ะ？ถ้าไปจากกัน ก็ดีต่อพวกแด๊ดดี้หม่ามี๊ไม่ใช่เหรอ？”
จู่ๆเด็กชายก็เบ้าตาแดง และยังสะอึกสะอื้น
แสนรักตะลึงงัน
ใช่ ทำไมเขาไม่ให้เธอไปล่ะ？ในเมื่อเขารำคาญเธอ เกลียดเธอขนาดนั้น ถ้าเธอหายไปต่อหน้าก็ดีไม่ใช่เหรอ？
แสนรักก็อยากถามเช่นกัน
แต่ว่า ไม่รู้ว่าทำไม แค่เขาคิดว่าต่อไปผู้หญิงคนนี้จะหลุดพ้นสายตาของตัวเอง ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตั้งแต่นี้ของเธอตลอดไป เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ
ก็เหมือนว่าเดิมทีของที่เป็นของเขา จู่ๆก็จะไม่เกี่ยวอะไรกับเขาอีก
ทำให้เขาแย่ไปหมด！
โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนอยู่ที่วิลล่าคริส แล้วเขาเห็นฉากนั้นในห้องจัดเลี้ยง เขาก็มีความคิดอันน่ากลัวที่อยากจะจับผู้หญิงคนนี้กลับไป แล้วขังเธอไว้ไม่ให้ใครก็ตามได้เห็นอีกเลย
เขาบ้าแล้วจริงๆ
แสนรักยืน“พึ่บ”ขึ้นมาตรงหน้าลูกชายทันที：“เพราะว่าแด๊ดดี้อยากให้พวกลูกทั้งสองคนโตอยู่ในสภาพที่มีพ่อแม่เหมือนกัน ชินจังไม่อยากเสียหม่ามี๊ไป แล้วลูกล่ะ？ลูกอยากที่จะโตโดยไม่มีแด๊ดดี้อยู่ด้วยเหรอ？”
คิวคิว：“……”
ประโยคนี้ ทำให้หัวใจของเด็กชายคนนี้ ในที่สุดก็เหมือนโดนอะไรกระแทกเข้าใส่
เขาไม่อยากอยู่แล้ว
ถึงแม้แด๊ดดี้คนนี้จะน่ารำคาญมาก เอาแต่รังแกหม่ามี๊
แต่ เขายอมรับอย่างตรงไปตรงมาว่า เขาไม่อยากจากเขาไปเลย เขาเป็นแด๊ดดี้ของเขานะ บนโลกนี้ นอกจากหม่ามี๊แล้ว ก็เป็นอีกคนที่รักเขามากที่สุด
เขาจะไม่อาลัยอาวรณ์ได้อย่างไร？
ในที่สุดคิวคิวก็ก้มหน้าลงไปด้วยน้ำตา
จากนั้น เขาก็ถูกแด๊ดดี้อุ้มเข้าไปในห้องน้ำอย่างเชื่อฟัง อาบน้ำเสร็จก็เปลี่ยนเสื้อผ้าตัวเล็กๆ แน่นอนว่า น้องสาวก็ด้วย คืนนี้ แด๊ดดี้ดูแลเด็กสองคนนี้กับตัวเลย
หลังจากค่ำคืนเงียบๆผ่านไป เด็กสองคนก็นอนบนเตียงด้วยกันและกระซิบกระซาบ
รินจังลูกรัก：“พี่ รินจังก็ไม่อยากไปจากแด๊ดดี้ พี่ดูสิ มีแค่แด๊ดดี้ที่ปกป้องพวกเราได้ คืนนี้ ถ้าไม่ใช่ว่าแด๊ดดี้มา หม่ามี๊ก็คงถูกอาคริสนั่นรังแกไปแล้ว”
สาวน้อยก็รู้สึกไม่พอใจอยู่บนเตียง
คิวคิวคิดถึงเรื่องนี้ ในใจก็โมโหขึ้นมา ในขณะเดียวกัน แด๊ดดี้ก็เดินก้าวใหญ่เข้ามา ในใจเขาแล้ว
“แต่ว่า หม่ามี๊ครั้งนี้ น่าจะไม่ยกโทษให้แด๊ดดี้แล้ว”
“อ๋า？”
เด็กสาวตัวเล็กที่เต็มไปด้วยความรู้สึกสนใจ ถูกโจมตีจนดวงตาหม่นลงไปทันที ……
เหรอ งั้นจะทำอย่างไรดี？
——
คืนนี้เส้นหมี่ยังไม่ตื่น
อาจเป็นเพราะเธอหมดเรี่ยวแรง หรืออาจเป็นเพราะว่า สองวันนี้ จิตวิญญาณของเธอเครียดเกินไป บวกกับคืนก่อนที่ไม่ได้พักผ่อนเท่าไหร่อีก
ดังนั้น ทั้งคืน เธอนอนอยู่บนเตียงที่โรงแรมนั้น โดยไม่ได้ขยับทั้งคืน
ในที่สุดก็ลืมตาขึ้นมา เป็นเช้าวันถัดมาที่แสงพระอาทิตย์สีทอง ส่องเข้ามาจากนอกหน้าต่างห้อง ความสว่างเจิดจ้ากระทบไปยังหน้าเธอ
ขนตาหนาๆของเธอสั่น แล้วจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“ตื่นแล้วเหรอ？”
พอลืมตามา น่าจะเพราะว่าขยับตัว ทันใดนั้น ข้างหูก็มีเสียงทุ้มต่ำและดึงดูดของชายหนุ่มเข้ามา
เส้นหมี่ได้ยิน ทันใดนั้น ร่างเธอก็แข็งทื่อ
นี่มันสถานการณ์อะไรกัน？
ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนกันแน่？ทำไมคนสารเลวคนนี้อยู่นี่？เมื่อคืนเขาแย่งลูกไปแล้วไม่ใช่เหรอ？เธอยังจำได้ว่าเธอตามไปด้วย
สมองเส้นหมี่ที่เพิ่งตื่นขึ้นมา ก็เริ่มพยายามคิดย้อนถึงเรื่องก่อนที่ตัวเองหมดสติไป
แต่ว่า เธอยังไม่ทันได้คิดดีๆ ข้างหูก็ได้ยินแค่เสียงฝีเท้าหนักๆเข้ามา เธอหันข้างไป ร่างสูงตรง ก็เข้าสู่สายตาเธอนิ่งๆ
“แสนรัก！！”
เธอนั่งขึ้นมาตัวตรงจากเตียง เหมือนโดนอะไรทิ่มแทงทันที
แสนรัก ถูกต้อง คนตรงหน้านี้ ก็คือคนเลวที่เพิ่งแย่งลูกเธอไปเมื่อวาน
แต่ว่าน่าเสียดายมาก เธอเพิ่งนั่งขึ้นมา ทันใดนั้น ในหัวก็รู้สึกวิงเวียน แล้วเธอก็ล้มกลับไปแรงๆอีกครั้ง ในทันที
แสนรัก：“ผมแนะนำว่าคุณอย่าใจร้อนนักเลย ถ้าคุณยังอยากมีชีวิตไปเจอลูก”