สุดท้ายเส้นหมี่ก็ตามกลับไปที่เมืองAอย่างเห็นด้วย
ไม่ใช่เพราะอะไร แต่เป็นเพราะเธอปล่อยเด็กๆเหล่านี้ไว้ไม่ได้จริงๆ เธอลองชั่งน้ำหนักดู ถ้าเธอดึงดันจะกลับเมืองเคลียร์ ในสถานการณ์แบบนี้ เธอจะพาลูกไปไม่ได้สักคน
ดังนั้น กลับเมืองA ก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอตอนนี้
พอได้ยินว่าหม่ามี๊ยอมกลับ เด็กสามคนก็วิ่งเข้ามา ทำให้เส้นหมี่แปลกใจอย่างมาก และต่างดูมีความสุขกันสุดๆ
“หม่ามี๊ หม่ามี๊ยอมกลับไปกับแด๊ดดี้จริงๆเหรอ？ดีจังเลย รินจังคิดซะอีกว่าหม่ามี๊จะไม่ยอม”
หนูรินจังวิ่งเข้ามาคนแรก พอเห็นหม่ามี๊ ก็เข้ามาในอ้อมแขนเธอทันที
เส้นหมี่แปลกใจอย่างมาก：“ลูกก็อยากให้หม่ามี๊กลับไปกับแด๊ดดี้เหรอ？”
หนูรินจัง：“ใช่ค่ะ หม่ามี๊ รินจังไม่ชอบโดนเพื่อนๆที่โรงเรียนอนุบาลถามว่าแด๊ดดี้ของรินจังล่ะแบบนี้อีก ถึงตอนนี้แด๊ดดี้ยังไม่รู้จักกับรินจัง แต่ว่ารินจังก็มีความสุขมาก”
ความคิดของเด็กสาวมักจะเรียบง่าย อบอุ่นเล็กน้อย ก็พอใจได้แล้ว
จมูกเส้นหมี่ร้อนผ่าว โอบเธอไว้ทันที
คิวคิวก็เข้ามา เขาเห็นหม่ามี๊ ก็พูดกับเธอด้วยความเคร่งขรึม：“หม่ามี๊ ผมก็คิดว่าหม่ามี๊ควรจะกลับไปกับแด๊ดดี้ พวกเราทิ้งแด๊ดดี้ไว้ไม่ได้”
เขาจูงมือเล็กๆของพี่ชายที่อยู่ด้านข้าง
ชินจัง：“……”
และก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ได้แต่ก้มหน้าเล็กๆลงตรงหน้าหม่ามี๊ เบ้าตาเล็กๆที่สวยงามคู่นั้น กลับแดงก่ำ
เส้นหมี่เห็น ก็ปวดใจทันที ย่อตัวลงโอบลูกชายคนโตไว้ในอ้อมแขนด้วย
“เอาล่ะ หม่ามี๊ไม่สามารถทิ้งพวกลูกไว้ได้สักคน ขอโทษนะ เมื่อก่อนเป็นหม่ามี๊เองที่คิดไม่รอบคอบ ทำให้ลูกคนโตของหม่ามี๊ต้องน้อยใจ หม่ามี๊ขอโทษลูกนะ”
“หม่ามี๊……”
ในที่สุดชินจังก็กอดคอของหม่ามี๊ กอดไว้อย่างแน่น
เด็กสามคนนี้ ที่จริงถ้าว่ากันแล้ว ถึงแม้จะมีเอกลักษณ์กันไปแต่ละคน แต่ทุกคนล้วนเป็นเด็กที่จิตใจดีและมีความชอบธรรม
ไม่ว่าจะเป็นคิวคิวกับรินจังที่ฝังใจกับหม่ามี๊ หรือชินจังที่อาลัยอาวรณ์ถึงแด๊ดดี้เสมอ พวกเขาล้วนแต่เป็นเทพบุตรเทพธิดาที่น่ารักที่สุดในโลกใบนี้ เส้นหมี่ขาดใครไปสักคนหนึ่งไม่ได้เลย
ดังนั้นวันที่สาม สี่คนแม่ลูกก็ตามแสนรักกลับประเทศไปหมด
——
ในขณะเดียวกัน แป้งร่ำที่อยู่ต่างประเทศ กลับรอข่าวดีของเรื่องนี้
สายของสุขาวดีมีเยอะมาก
ดังนั้น พอเกิดเรื่องที่เส้นหมี่พาลูกหนี ทันใดนั้น เธอก็ได้รับข่าวทันที ดังนั้นเธอจึงรีบบอกแป้งร่ำ
แป้งร่ำมาที่นี่ ก็เพื่อสมัครเป็นตำแหน่งของนายหญิงแห่งหิรัญชากรุ๊ป พอได้ยินว่าอุปสรรคก้อนโตนี้หายไป และยังเอาลูกหนีอีก
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอดีใจแค่ไหน！
“สมองเธอมีปัญหาเหรอ？ถึงพาลูกหนี”
“แกจะสนยัยนั่นทำไม ยัยนั่นพาลูกหนี ก็สมหวังแกแล้วไม่ใช่เหรอ？แบบนี้ ก็จะประหยัดแรงแกในการเขียนหนังสือเก่าๆเล่มนี้”
สุขาวดีดื่มกาแฟไป ก็เหลือบมองคอมตรงหน้าแป้งร่ำที่กำลังเขียนต้นฉบับชุ่ยๆอย่างไม่พอใจไปด้วย
แป้งร่ำเห็น ใบหน้าก็โมโหขึ้นมาทันที
เธอรีบกดออก เหมือนกลัวจะถูกคนเห็นของเหล่านี้ของตัวเอง：“พูดอะไรเหลวไหลน่ะ？หนังสือเล่มนี้ฉันเซ็นสัญญาไปแล้ว”
“เหรอ？งั้นแกต้องเขียนให้ดี ถ้าถูกพบว่ามีมาตรฐานต่างกับหนังสือก่อนหน้านี้ แกจะมีปัญหาได้”
สุขาวดียังไม่เกรงใจ
สีหน้าแป้งร่ำซีดขาว อยากจะตอบกลับ แต่สุดท้าย เธอก็จบหัวข้อนี้ลงอย่างอึดอัด
เรื่องนี้ เป็นความเจ็บปวดของเธอจริงๆ เธอได้ตีพิมพ์หนังสือหลายเล่ม รวมทั้งเล่มดั่งเข็มในใจเธอนั้นที่หลายปีก่อนขายดีมาก ก็เป็นของเธอ
แต่ สองปีให้หลังนี้ มาตรฐานการเขียนของเธอไม่ดีเหมือนเมื่อก่อน
แม้ว่าสำนักพิมพ์จะยกเว้นให้เพราะชื่อหนังสือเล่มเดียวโดยการเซ็นหนังสือนี้ให้เธอ เธอก็เขียนไม่ออกมานานแล้ว
แป้งร่ำปิดคอมพิวเตอร์ด้วยความโกรธ แล้วไปชงกาแฟ
“พวกเรามาคุยว่าต่อไปจะทำอย่างไรดีกว่า ยัยแพศยาเส้นหมี่นี่พาลูกไปแล้ว แสนรักจะต้องโมโหมากแน่ ฉันว่าฉันน่าจะกลับประเทศได้”
“ข้อเสนอนี้ไม่เลวเลย”
ครั้งนี้ถือว่าสุขาวดีเห็นด้วยกับความคิดของหลานสาว
จู่ๆครอบครัวก็เกิดการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน ผู้ชายที่กำลังโกรธจัดย่อมต้องการใครสักคนมาปลอบอยู่แล้ว
ไม่ว่าเขาจะตามลูกกลับมาได้หรือไม่ เวลานี้ ก็ต้องการผู้หญิงมาอยู่ข้างเขา ตามคืนมาได้ ก็แสดงเป็นภรรยาและแม่เลี้ยงที่แสนใจดีใหม่อีกครั้ง
ถ้าตามกลับมาไม่ได้ ก็ยิ่งดี เธอก็สามารถปลอบอยู่ข้างๆเขาได้
ใบหน้าแป้งร่ำมีแต่ความภูมิใจ：“แต่ว่า ก่อนฉันกลับไป ก็สามารถไปสอบถามร่องรอยของผู้หญิงคนนี้ได้”
สุขาวดีตะลึง：“แกยังจะไปถามถึงเธออีก？แกจะบ้าเหรอ？”
“อาอย่าเพิ่งร้อนใจสิ ที่ฉันบอกว่าถาม ก็แค่แกล้งทำ แน่นอนว่า ถ้ายัยแพศยานั่นโชคไม่ดี จนพวกเราเจอ ก็จะดีมากๆ ฆ่าเธอตายซะ แล้วเอาเด็กกลับมา ไม่ดีกว่าเหรอ？”
เธอค่อยๆชิมกาแฟ พูดคำนี้ออกมาอย่างสบายๆ
สุขาวดีพูดไม่ผิดจริงๆ เธอจำเป็นต้องใจเย็น จำเป็นต้องนิ่งไว้ ดูที่เธอพูดตอนนี้ สมองนั้น เป็นการกลับไปสู่ช่วงจุดพีคที่เธออยู่ตระกูลหิรัญชาไม่ใช่เหรอ？
สุขาวดีพอใจมาก
ตอนนี้ สองคนอาหลานก็เริ่มจัดการเรื่องนี้ทันที