ตอนที่ 1414 จุดจบของโอวหย่า (1)
เมื่อเห็นโอวหย่าเดินเข้ามาหานาง หวงอิงอิงก็ถอยหลังไปสองสามก้าว ดวงตาเป็นประกายเดือดดาล
“แม่นางอวิ๋นมีนายท่านจีอยู่เคียงข้าง เจ้าทำร้ายนางไม่ได้”
“คิกๆ” โอวหย่าหัวเราะเหมือนนางได้ยินมุกตลกดวงตาเต็มไปด้วยการดูถูก
“หวงอิงอิง ก็จริงที่หัวหน้าเผ่าเราไม่กล้าแตะต้องจีจิ่วเทียนเพราะเขาแข็งแกร่ง แต่ไม่ว่าเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน เขาก็ตัวคนเดียว แล้วเผ่าผู้ใช้เวทจะกลัวเขาจริงๆ หรือ อีกอย่าง เป้าหมายของหัวหน้าเผ่าไม่ใช่จีจิ่วเทียนแต่เป็นอวิ๋นลั่วเฟิง”
เมื่อได้ยินคำพูดของโอวหย่า หวงอิงอิงก็หน้าซีดเผือด นางเสียใจที่พาอวิ๋นลั่วเฟิงมายุ่งกับเรื่องนี้
เทียบกับคนเจ้าเล่ห์อย่างโอวหย่า หวงอิงอิงเรียบง่ายและบริสุทธิ์กว่ามาก แล้วก็เพราะความไร้เดียงสานี้เองที่ทำให้นางถูกหลอกได้อย่างง่ายดาย
“เจ้าอยากให้ข้าทำอะไร” หวงอิงอิงถาม นางก้มหน้ากัดฟัน
“มีบางอย่างผิดปกติกับร่างกายข้า ข้าต้องการเลือดเจ้าเพื่อรักษา ถ้าเจ้ายินดีเปลี่ยนเลือดกับข้า ข้าจะปล่อยอวิ๋นลั่วเฟิงและคนอื่นๆ ไป”
โอวหย่าเข้าหาหวงอิงอิงอีกครั้ง นางเชิดคางขึ้นแล้วพูดอย่างโอหัง “หวงอิงอิง ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ใช้อวิ๋นลั่วเฟิงมาขู่เจ้า เจ้าก็ควรรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้ช่วยข้า นักบุญหญิงแห่งเผ่าผู้ใช้เวท”
พูดจบ นางก็เหลือบมองหวงอิงอิงที่ยังลังเลแล้วพูดต่อ “ถ้าครั้งนี้เจ้ายอมช่วยข้า ข้าจะลืมสิ่งที่ตระกูลหวงทำกับข้าแล้วเลิกแล้วต่อกัน ดีหรือไม่”
“เจ้ามันคนหน้าไม่อาย!” ดวงตาของหวงอิงอิงแดงก่ำ “เจ้าสังหารครอบครัวข้า! เจ้าคิดว่าข้าจะให้อภัยเจ้างั้นหรือ”
“ตระกูลหวงของเจ้าสมควรตายแล้ว!” โอวหย่ายิ้มเยาะ “ถ้าเจ้าไม่ขัดขวางการหนีของข้า ข้าคงไม่ทำร้ายเจ้า แล้วตระกูลหวงก็คงไม่ไล่ล่าข้าทำให้ข้าต้องกำจัดตระกูลหวงทั้งตระกูล”
จนถึงตอนนี้โอวหย่าก็ยังโยนความผิดให้หวงอิงอิง นางแค่ขโมยปิ่นอัญมณีอันเดียว ทำไมหวงอิงอิงต้องโกรธด้วย แล้วพวกเขายังพานางไปที่ตำหนักลงทัณฑ์! ในเมื่อพวกเขาโหดร้ายกับนาง นางก็ไม่คิดจะปรานีพวกเขา!
เมื่อเห็นว่าหวงอิงอิงตัวสั่นด้วยความโกรธ โอวหย่าก็พูดอย่างเย็นชา “ข้าจะให้เวลาเจ้าคิดสิบห้านาที เจ้าควรคิดให้ดี เจ้าอยากเห็นอวิ๋นลั่วเฟิงทรมานเพราะเจ้างั้นหรือ เจ้าเป็นคนจิตใจดี ถ้าพวกเขาโดนทำร้ายเพราะเจ้า เจ้าจะรู้สึกผิดไปทั้งชีวิต!”
หวงอิงอิงเงียบ
เป็นตัวเองนางที่อยากแก้แค้นโอวหย่า และนางก็ไม่ควรเชื่อหนานกงอวิ๋นอี้และเฉินอวี้ชิงที่บอกว่าอวิ๋นลั่วเฟิงสามารถช่วยนางได้ ไม่อย่างนั้นนางก็คงไม่พาอวิ๋นลั่วเฟิงมายุ่งกับเรื่องนี้ เผ่าผู้ใช้เวททรงพลังมาก ไม่ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะมีพรสวรรค์ขนาดไหน นางก็ไม่สามารถต่อต้านเผ่าผู้ใช้เวทได้…
“ข้า…”
หวงอิงอิงกัดปาก นางเงยหน้ามองโอวหย่าแล้วกำหมัดแน่น “ข้ามีเรื่องอยากจะขอ เจ้าต้องคืนปิ่นอัญมณีให้ข้า!”
“ไม่มีปัญหา”
โอวหย่าฉีกยิ้มกว้าง
คืนนางงั้นหรือ ฝันไปเถอะ! ในเมื่อปิ่นอัญมณีอยู่ในมือนางแล้ว มันก็ควรเป็นของนาง! ทำไมนางต้องคืนให้หวงอิงอิง
หวงอิงอิงก้มหน้าแล้วไม่พูดอะไรอีก นางเชื่อว่าถ้าอวิ๋นลั่วเฟิงไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องนี้ ด้วยพรสวรรค์ของนางแล้ว สักวันหนึ่งอวิ๋นลั่วเฟิงต้องแก้แค้นให้ครอบครัวนางได้แน่!
“หวงอิงอิง เรามาเริ่มกันเถอะ”
โอวหย่าสูดหายเข้าลึกๆ หลังจากสั่งให้สาวใช้เฝ้าประตูเรียบร้อย นางก็หยิบเข็มเงินสองสามเล่มออกมาแล้วทิ่มไปที่นิ้วของนางแล้วตามด้วยนิ้วหวงอิงอิง
ตอนที่ 1415 จุดจบของโอวหย่า (2)
เจ็บ!
หวงอิงอิงเจ็บและรู้สึกได้ว่าเลือดไหลย้อนกลับ ทำให้นางอดตื่นตระหนกไม่ได้
“เจ้าเสียใจหรือไม่” โอวหย่าสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของหวงอิงอิง นางหัวเราะเสียงดัง “โชคร้ายที่เจ้าไม่มีโอกาสอีกแล้ว เลือดของพวกเราถูกสับเปลี่ยนกันแล้ว จากนี้ไป ข้าก็เป็นนักบุญหญิงอย่างแท้จริง ฮ่าๆ!”
นักบุญหญิงอย่างแท้จริงงั้นหรือ นางหมายความว่าอย่างไร
ดวงตาหวงอิงอิงฉายแววสับสน นางต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่เมื่อเห็นว่าเลือดที่นิ้วนางยังไม่หยุด นางก็รู้สึกสับสนมากขึ้น
ปัง!
ทันใดนั้น ประตูก็ถูกเตะให้เปิดออก ร่างสีขาวพุ่งเข้ามาในห้อง อวิ๋นลั่วเฟิงยกตัวหวงอิงอิงที่นั่งอยู่ที่พื้นขึ้นแล้วเตะเข้าที่อกของโอวหย่า
พรวด!
โอวหย่ากระอักเลือดออกมาขณะที่ร่างของนางกระเด็นไปชนกำแพง นางหน้าซีดด้วยความเจ็บปวด
“เจ้าเป็นอะไรหรือไม่” อวิ๋นลั่วเฟิงก้มมองหวงอิงอิงแล้วก็เห็นเข็มเงินปักอยู่ที่นิ้วของนาง นางขมวดคิ้วแล้วจ้องโอวหย่าที่นอนอยู่ที่พื้นอย่างเย็นชา
“เจ้าต้องการเปลี่ยนเลือดกับนางงั้นหรือ” เสียงของเด็กสาวเย็นเยียบเหมือนมีกริชพุ่งเข้ามาปักกลางใจนาง
เมื่อครู่หลังจากที่ไหน่ฉาบอกนางว่าหวงอิงอิงถูกโอวหย่าพามา นางก็ส่งไหน่ฉาให้ตามมา แล้วนางจะตามมาเหมือนกัน นางสงสัยว่าทำไมโอวหย่าถึงพาหวงอิงอิงมาที่นี่ ตอนนี้นางก็รู้แล้วว่าโอวหย่าต้องการเปลี่ยนเลือดกับหวงอิงอิง แต่โอวหย่าจะทำแบบนี้ไปทำไมกัน
หวงอิงอิงรีบจับแขนเสื้ออวิ๋นลั่วเฟิงแล้วส่ายหน้า ร่องรอยความวิตกกังวลปรากฏบนใบหน้าซีดขาวของนาง
“ไม่ต้องห่วง” อวิ๋นลั่วเฟิงพูดเมื่อรู้ถึงความกังวลของนาง “ข้าจะไม่ยอมให้นางทำร้ายเจ้า”
ข้าจะไม่ยอมให้นางทำร้ายเจ้า
หวงอิงอิงเงยหน้ามองใบหน้าด้านข้างที่งดงามของหญิงสาวอย่างงุนงง แล้วความอบอุ่นก็คืบคลานเข้าสู่จิตใจนาง
ไม่เคยมีใครพูดกับนางเช่นนี้ตั้งแต่ครอบครัวนางถูกกวาดล้าง
เพียงแค่คำนี้ นางก็ไม่ต้องการให้อวิ๋นลั่วเฟิงเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก นางพยายามยืนขึ้นจับมืออวิ๋นลั่วเฟิงแล้วเงยหน้ามองโอวหย่า
“แม่นางอวิ๋น ข้าเลือกสิ่งนี้เอง เจ้าไม่ต้องห่วงข้า”
โอวหย่า เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าข้ายินดีเปลี่ยนเลือดกับเจ้า
บางทีเจ้าคงไม่รู้ว่าข้าแอบใส่ยาพิษไว้ที่แผลแล้ว เมื่อเลือดของข้าถูกย้ายไปที่เจ้า เจ้าก็ต้องตายไปกับข้าแน่นอน
นี่เป็น…ราคาที่เจ้าต้องจ่ายหลังจากสังหารครอบครัวข้า!
“แค่ก” โอวหย่าไอแล้วยืนขึ้น นางยกยิ้ม ประกายร้ายกาจพาดผ่านดวงตา “อวิ๋นลั่วเฟิง เจ้าได้ยินหรือไม่ นางเลือกเอง ข้าไม่ได้บังคับนาง!”
“เสี่ยวโม่” อวิ๋นลั่วเฟิงตะโกนด้วยเสียงเย็นเยียยบ “ปกป้องหวงอิงอิง”
“รับทราบ”
เมื่อได้ยินแบบนั้น เสี่ยวโม่ก็รีบเดินไปข้างหน้าแล้วกดไหล่หวงอิงอิงเพื่อหยุดไม่ให้นางเดินไปข้างหน้า
“เจ้ากำลังทำอะไร ปล่อยข้านะ ข้า…”
“หุบปาก!”
เสี่ยวโม่มองหวงอิงอิงแล้วพูดเสียงดังอย่างโกรธเคือง “ผู้หญิงโง่เง่า! ทำไมเจ้าไม่อยู่ในห้อง นายหญิงข้ามีแผนที่ดีอยู่แล้วแต่เจ้ากลับทำลายมัน!”
หวงอิงอิงรู้สึกเสียใจจนน้ำตาไหล นางแค่ไม่อยากให้พวกเขามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เท่านั้นเอง!
“ตอนนี้เจ้าอยู่เฉยๆ อย่าขยับ นายหญิงกำลังจะจัดการเรื่องนี้” เสี่ยวโม่พูดด้วยเสียงอ่อนลงแต่ก็อดยกมือมาตบศีรษะหวงอิงอิงเบาๆ ไม่ได้ “ฉลาดสักที! อะไรทำให้เจ้าคิดว่าโอวหย่าจะจับข้าได้ ข้าสังหารนางได้ง่ายดายไม่ต่างกับตบยุง!”