บัญชามังกรเดือด บทที่ 220 เหลือครึ่งหนึ่งไว้ให้ฉัน
เมื่อได้ยินคำพูดของเจี่ยเซี่ยวเหลียน เจี่ยซานนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง กล่าว: “พ่อ ความหมายของพ่อคือ?”
เจี่ยเซี่ยวเหลียนกล่าวอย่างดูแคลน: “การตายของอานกั๋ว ราชาหนานเจียง หลิวเช่อยากที่จะหนีพ้น สงครามนองเลือดเมื่อคืนนี้ ก็คือหลักฐาน”
“หลังจากสองพ่อลูกตระกูลจี้ได้ควบคุมอำนาจใหญ่ เพื่อให้เป็นที่ยอมรับ จะต้องเปิดสงครามขนานใหญ่กับเป่ยเจียงแน่นอน”
“เสือสองตัวต่อสู้กัน พวกเราก็นั่งอยู่บนป้อมปราการดูสองฝ่ายรบกัน”
“เมื่อพวกเขาบาดเจ็บกันทั้งสองฝ่าย ก็เป็นเวลาที่พวกเราตระกูลเจี่ยจะประกาศศักดา”
“เมื่อถึงเวลานั้น ไม่เพียงแค่หนานเจียงเท่านั้น จัดการเป่ยเจียงในคราวเดียว ก็ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้!”
“เป็นราชาหนานเจียงจะนับอะไร? จะเป็น พวกเราต้องเป็นราชาของทั้งสองเจียง!”
“พ่อ ฉลาดหลักแหลม!” เจี่ยซานกล่าวอย่างตื่นเต้น: “ฉะนั้นตอนนี้ พวกเราสามารถทำอะไรได้?”
“ก็คือรองั้นหรือ?”
เจี่ยเซี่ยวเหลียนครุ่นคิดครู่หนึ่ง กล่าว: “ในเวลานี้ ตามหลักเหตุผลแล้ว ไม่ทำอะไรทั้งนั้น ถึงจะดีที่สุด”
“แต่ว่า เพื่อทำให้ดูดีขึ้น แกนำคนไปช่วยจี้เฟิง ค้นหาและจับกุมตัวฉินเทียนเถอะ”
“จับตัวฉินเทียนได้ จะต้องได้รับความรู้สึกดีดีของตระกูลอาน”
“มอบให้ผมจัดการ!” เจี่ยซานหัวเราะชอบใจ เดินออกประตูไปเพื่อเตรียมการ
หลี่ชุนจงเพื่อแสดงความเป็นมิตร จึงมอบหมายให้หลี่เม่าหลี่เม่าลูกชาย ระดมกองกำลังของตระกูลหลี่ ค้นหาและจับกุมฉินเทียนให้ทั่วเมือง
เมื่อได้ยินข่าวคราว ในที่สุดพานหู่ของตระกูลพานก็หาสถานที่ให้ระบายได้แล้ว
กองกำลังลูกน้องที่เหลืออยู่อันน้อยนิดทั้งหมดของเขาระดมพลขึ้นมา ก็เพิ่มเข้าไปในกองทัพค้นหาและจับกุมตัวฉินเทียนเช่นกัน
ตระกูลอาน ตระกูลเจี่ย ตระกูลหลี่รวมถึงตระกูลพาน หนึ่งราชาสามพยัคฆ์ของเมืองหลวง ระดมพลทั้งหมด อำนาจและอิทธิพลยิ่งใหญ่เกรียงไกร
แต่ทว่า ไม่ว่าพวกเขาจะหาอย่างไร ก็หาร่องรอยของฉินเทียนไม่เจอ
ที่สามารถแน่ใจได้ก็คือ เขาไม่ได้ออกจากเมืองหลวงโดยเด็ดขาด เนื่องจากปากทางทุกแห่ง ต่างก็เฝ้าเอาไว้อย่างแน่นหนา
ด้านในเมืองหลวง เขายังสามารถไปหลบที่ไหนได้อีก?
คนคนนี้ เหมือนกับว่าหายไปอย่างไม่มีมูล
……
ด้านในด้านนอกลานของบ้านพักมังกรหมอบ ถูกคนนับร้อยเฝ้าเอาไว้อย่างแน่นหนา คนนอกไม่มีใครเข้าใกล้ได้
ภายในห้อง ก็มีคนอยู่สามสิบคน มีมีดและปืนอยู่ในมือ ปิดล้อมประตูและช่องบันได
คนนอกเข้าไม่ได้ คนด้านใน ก็อย่าได้คิดจะได้ออกมา
หูปินถูกขังอยู่ภายในห้อง ใส่กุญแจมือและโซ่ตรวน เขาเหมือนกับว่ารู้ดีว่าไร้ซึ่งความหวัง ยอมรับชะตากรรมแล้ว
นั่งอยู่บนพื้น ไม่กินไม่ดื่ม ก้มหน้าไม่พูดจา
ประตูชั้นสองปิดสนิท จุยเฟิงเหมือนกับคนโง่อย่างไรอย่างนั้น เฝ้าอยู่ข้างศพของอานกั๋ว
เหมือนกับว่าขอเพียงแค่ไม่มีคนไปแตะต้องศพของอานกั๋ว เช่นนั้นโลกทั้งใบ ล้วนไม่มีความเกี่ยวข้องกับเขาจุยเฟิง
ลูกสมุนเหล่านี้ ถึงไม่กล้าที่จะเข้าไปในห้องโดยพลการ เนื่องจาก ด้านในมีคนตายนอนอยู่หนึ่งศพ
ด้านหนึ่งเป็นเพราะข้อห้ามต่างๆ
อีกด้าน ก็เป็นเพราะกลัวว่าวิญญาณที่พยาบาทของอานกั๋วจะมาคิดบัญชีกับพวกเขา
ด้วยเวลาที่ไหลไปดั่งสายน้ำ ลูกสมุนเหล่าที่ว่างสุดๆแบบไม่มีอะไรทำเริ่มจะอดทนเอาไว้ไม่ได้นิดหน่อยแล้ว
“รอให้เรื่องนี้จบสิ้น ได้รับรางวัล สิ่งแรกที่ข้าทำคือจะไปผ่อนคลายเป็นอย่างดีสักหน่อย!”
“คิดถึงเสี่ยวเฟิ่งเหลือเกิน!”
ชายหนุ่มคนหนึ่งแยกเขี้ยวบ่นพึมพำ
“โก่วซาน ด้วยนิสัยที่มีศีลธรรมของแก ยังไงก็ช่างมันเถอะ!”
“เท่าที่ฉันรู้มา เสี่ยวเฟิ่งเธอถูกคนใหญ่คนโตที่ลึกลับเลี้ยงดูแล้ว คนธรรมดาทั่วไป ไม่มีทางได้พบเลยสักนิด”
ชายหนุ่มดำผอมคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้าง อดไม่ได้ที่จะพูดจาดูหมิ่น
“แกแม่งพูดจาเหลวไหล!”
“ขอเพียงแค่ฉันไป เสี่ยวเฟิ่งก็จะเปิดประตูรอฉันตลอด”
“ถ้าไม่เชื่อแกถามเจ้าอ้วน”
“เจ้าอ้วน ครั้งที่แล้วเสี่ยวเฟิ่งบอกใช่หรือไม่ว่า ต่อไปเธอจะรับแขกคือฉันคนเดียว?”
ชายอ้วนที่อยู่ด้านข้างคนหนึ่ง กวัดแกว่งขวานใหญ่ที่อยู่ในมือ ส่งเสียงฉั่บ นำโต๊ะน้ำชาไม้ต้นพุทราที่อยู่ตรงหน้าผ่าออกเป็นสองท่อน
“ข้าหิวแล้ว!”
“ข้าจะไปกินข้าว!” พูดไป ก็หิ้วขวานเดินมุ่งหน้าออกไปข้างนอก
“เจ้าอ้วน!” โก่วซานรีบดึงเขาเอาไว้ กล่าว: “พี่ชุนมีคำสั่ง พวกเราใครก็ออกไปไม่ได้!”
“ไม่ใช่แค่แกที่หิว ทุกคนต่างก็หิว”
“มา สั่งอาหารเดลิเวอรี่ ฉันเลี้ยงเอง!”
เจ้าอ้วนกล่าวเสียงขรึม: “ข้าจะกินขาแพะย่าง!”
หัวโจกหน้าดำที่อยู่ด้านนอกคนหนึ่งเดินเข้ามา กล่าวเสียงขรึม: “ไม่ต้องร้องโอดครวญ!”
“แพะย่างทั้งตัวสิบตัว พี่ชุนสั่งให้พวกเราเรียบร้อยแล้ว จะนำมาส่งเดี๋ยวนี้”
“พี่ชุนบอกว่า ตอนนี้เป็นเวลาที่พิเศษ พวกเรามีภารกิจอันสำคัญอยู่บนบ่า ห้ามดื่มเหล้า”
“รอจนกว่าเรื่องสำคัญเสร็จสิ้น เขาจะให้พวกเราหยุดหนึ่งเดือน ให้เงินคนละหนึ่งแสน แฮปปี้ให้เต็มที่!”
“ดีซิ!”
“ยอดเยี่ยม!” ชายหนุ่มทั้งกลุ่มส่งเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจ
หลี่ชุนเป็นคนที่ตีสนิทได้เก่งจริงๆ ผ่านไปครู่หนึ่ง รถตู้คันหนึ่ง ดึงแกะอ้วนย่างสิบตัวกลิ่นหอมฉุยออกมา ส่งเข้าไปด้านใน
ชายหนุ่มทั้งกลุ่มไม่ได้เป็นกังวลว่าหูปินจะหลบหนี แล้วก็ไม่มีทางที่จุยเฟิงจะออกจากห้องด้วยเช่นกัน
พวกเขากินดื่มอย่างสนุกสนาน
ชั้นสอง ประตูห้องปิดสนิท ด้านในห้อง เต็มไปด้วยความเงียบสงัด
อานกั๋วนอนราบอยู่บนเตียง เลือดที่กระจายอยู่บริเวณหน้าอก แห้งไปตั้งนานแล้ว
กลายเป็นสีม่วงดำ
แสงแดดกลุ่มหนึ่งที่ส่องแสงเข้ามา ใบหน้าของเขา มองดูไปสงบเยือกเย็นเป็นอย่างยิ่ง ถ้าหากไม่ใช่ไม่ได้หายใจ คาดว่าใครมองต่างก็นึกว่า เพียงแค่นอนหลับไปเท่านั้น
มือของจุยเฟิงจับด้ามมีด คุกเข่าอยู่ด้านหน้าเตียงนอน ไม่ขยับเขยื้อนสักนิด เป็นเวลานานแล้ว
สีหน้าของเขาไร้ซึ่งอารมณ์ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
ในเวลานี้เอง ลมภูเขาสายหนึ่ง นำหน้าต่างริมหน้าผาสูงชันพัดเปิดออก
เงาดำเงาหนึ่ง เหมือนกับด้ายสีดำที่ล่องลอยอยู่กลางอากาศ ลอยเข้ามาด้านในอย่างไรเสียง พร้อมกับสายลม
มือหนึ่งของเขาถือไก่ตัวหนึ่ง อีกมือหนึ่ง นึกไม่ถึงว่ายังหิ้วเหล้าขาวขวดหนึ่งเอาไว้
มองดูอานกั๋วที่อยู่บนเตียงและจุยเฟิงที่คุกเข่าอยู่ข้างเตียงแวบหนึ่ง เขาหัวเราะเยาะหยัน นั่งที่ด้านข้างโต๊ะ กินอย่างสนุกสนาน
จุยเฟิงไม่ได้หันหน้าไปมอง กล่าวอย่างเย็นยะเยือก: “แกใช้การรักษาเป็นข้ออ้าง เพื่อสังหารนายท่าน”
“ตอนนี้ ทั้งเมืองกำลังตามออกหมายจับแก นึกไม่ถึงว่าแกยังกล้ามาถึงที่นี่!”
ฉินเทียนดื่มเหล้าขาวอึกหนึ่ง กล่าว: “คำพังเพยกล่าวไว้ ที่ที่อันตรายที่สุด ถึงจะเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดนี่นา”
“พวกเขาปิดกั้นทั่วทั้งเมืองหลวง ค้นหาและจับกุมไปทั้งเมือง ฉันทำได้เพียงแค่มาที่นี่เท่านั้นละ”
“ด้านนอกโคตรหนาวเลยจริงๆ แกอยากจะดื่มสักอึกสองอึก เพื่ออบอุ่นร่างกายสักหน่อยไหม?”
จุยเฟิงลุกขึ้นยืน กลับหลังหัน ดวงตาทั้งสองข้างจ้องฉินเทียนเขม็ง
“ฉันทราบดี ว่าฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแก”
“แต่ว่าแกก็น่าจะรู้ดีว่า เพื่อนายท่านแล้ว ฉันตายก็ไม่เสียดาย”
“มือมีดที่ไม่กลัวตายคนหนึ่ง แกจะไม่เห็นอยู่ในสายตาจริงๆ?”
พูดไป ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น กำด้ามมีดเอาไว้แน่น มองดูไป พร้อมที่จะโจมตีอย่างดุเดือดรุนแรงอยู่ตลอดเวลา
ฉินเทียนใช้มือแยกไก่ย่างออกจากกัน กล่าวอย่างเรียบเฉย: “แล้วแต่แก”
ทันทีที่สายตาของจุยเฟิงขยับ
ยกมือขึ้น ในที่สุดมีดยาวก็ออกจากฝักแล้ว!
ลำแสงเย็นวาบกลุ่มหนึ่งวาบผ่าน ผ่าแยกช่องว่าง มุ่งฟันลงไปที่ฉินเทียน
ฉินเทียนไม่แม้แต่จะขยับสักนิด
และก็ไม่ได้มีการเตรียมการป้องกันใดๆ
เสียงดังฉัวะ ไก่ย่างในมือถูกผ่าออกเป็นสองซีก เขากล่าวอย่างโมโหเล็กน้อย: “ไอ้เด็กบ้า แกคิดจะทำอะไร?”
จุยเฟิงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ นั่งลงตรงข้าม หยิบไก่ย่างครึ่งตัวขึ้นมา กล่าวอย่างเย็นยะเยือก: “ผมอยากจะให้คุณเหลืออีกครึ่งไว้ให้ผม”
พูดไป หยิบไก่ย่างขึ้นมากินคำโต
ฉินเทียนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก กล่าว: “นายท่านตายแล้ว ถูกฉันฆ่า ตอนนี้ แกยังมีอารมณ์มานั่งกินไก่ย่างตรงข้ามฉัน?”
จุยเฟิงไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น กล่าว: “นายท่านไม่ได้ตาย”
“หืม?” ฉินเทียนยิ้มกล่าว: “แกค้นพบได้อย่างไร?”
“เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีลมหายใจและชีพจรแล้ว”
จุยเฟิงกล่าว: “ความรู้สึก”
ฉินเทียนหมดคำจะพูด
ถูกต้อง บางครั้ง บางคน ความรู้สึก อยู่เหนือคำพูดและความจริงทั้งหมด