ตุ๊บ!
หวางเปียว หลี่หลานและคนอื่น ๆ ต่างตกตะลึง
ไม่อยากจะเชื่อ!
มันเหลือเชื่อ!
ไม่คิดว่านายหญิงใหญ่จะคุกเข่า! !
สิ่งนี้ต้องไม่ใช่ความจริง
มันเป็นไปได้อย่างไร?
คงจะเป็นความฝัน
หวางเปียวบีบต้นขาของเขาอย่างแรง
ซู่
เจ็บมาก
เป็นความจริง
คุณย่าคุกเข่าลงจริง ๆ คุกเข่าอ้อนวอนหวางซี!
นี่……
หวางเปียวกล่าวว่า “คุณย่า……”
หวางเอี๋ยนกล่าวว่า “หวางซี คุณนั้นไร้คุณธรรมและจริยธรรม กล้าให้คุณย่าคุกเข่าหรือ?!”
เย่เซิ่งเทียนกล่าวอย่างเย็นชา “ถ้าต้องการให้ตระกูลหวางล้มละลาย พวกคุณก็ไม่ต้องคุกเข่า”
“คุกเข่าลงแล้วขอโทษ””
นายหญิงใหญ่หวางออกคำสั่ง
หวางเปียวและหวางเอี๋ยนกัดฟัน
คุกเข่าต่อหน้าหวางซี
แววตาเต็มไปด้วยความแค้น!
ถึงแม้พวกเขาจะไม่พอใจมาก แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น
ถ้าไม่คุกเข่า หวางซีก็จะไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ และตระกูลหวางจะต้องล้มละลาย
“น้องหวางซี พวกเราผิดไปแล้ว”
หวางซียิ้มด้วยความเศร้า “คุณย่า คุณถือว่าฉันเป็นหลานสาวจริง ๆ หรือ? เพื่อครอบครัวของลุงใหญ่ ตอนนั้นคุณย่าช่วยลุงใหญ่บีบบังคับพ่อออกไปจากตระกูล และตอนนี้คุณเต็มใจที่จะคุกเข่าให้ฉัน……ฮ่าฮ่า คุณลุกขึ้นเถอะ นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะช่วยตระกูลหวาง”
นายหญิงใหญ่หวางลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว รีบคว้าข้อมือของหวางซี และกล่าวด้วยความร้อนใจว่า “คุณโทรศัพท์ไปหาเจ้าบ้านจ้าวตอนนี้เถอะ”
หวางเปียวและหวางเอี๋ยนลุกขึ้นเช่นกัน เย่เซิ่งเทียนกล่าวเยาะเย้ยว่า “ถ้ากล้าลุกขึ้น ตระกูลหวางจะล้มละลายตอนนี้เลย”
ทั้งสองคนรู้สึกโมโหมาก
พวกเขาจ้องเย่เซิ่งเทียนอย่างดุดัน
เย่เซิ่งเทียนกล่าวราบเรียบ “ผมชอบเห็นท่าทางที่พวกคุณอยากจะฆ่าผมแต่ทำอะไรไม่ได้”
“เย่เซิ่งเทียน แม่งฉิบหายอย่าผยองนัก ต้องมีวันที่คุณต้องร้องไห้! หวางซี คุณมันไร้คุณธรรมและจริยธรรม แล้วยังกล้าให้คุณย่าคุกเข่า ผม……..”
เย่เซิ่งเทียนตบไปที่หน้าของหวางเปียว “ตบหน้าตนเองร้อยครั้ง ยอมรับผิดและขอโทษด้วย”
หวางเปียวกล่าวด้วยความโมโหว่า “เย่เซิ่งเทียน อย่ารังแกคนมากจนเกินไป!”
เย่เซิ่งเทียนกล่าวราบเรียบว่า “ถ้าไม่ต้องการให้ตระกูลหวางล้มละลาย ก็ปฏิบัติตามที่ผมบอก”
“คุณย่า”
หวางเปียวโกรธจนตัวสั่น
นี้เป็นความอัปยศอย่างยิ่ง
เขาเกิดมาจนโตขนาดนี้ และนี่เป็นครั้งแรกที่ถูกคนเหยียบหยามมากขนาดนี้
“ตบ”
แววตาของนายหญิงใหญ่หวางฉายแววดุร้าย
เพี๊ยะ
หวางเปียวตบหน้าตนเอง
เย่เซิ่งเทียนกล่าวช้า ๆ ว่า “ยังแรงไม่พอ แรงอีก”
หวางเปียวกัดฟัน ดวงตาของเขาแดงก่ำ
เพี๊ยะ
เขาตบหน้าตนเองอย่างแรง หลังจากตบไปหลายครั้ง ใบหน้าของเขาชา และเลือดออกจากมุมปาก
ดวงตาของเขานั้นเคร่งขรึมและโกรธแค้น
ไม่ช้าก็เร็วความเกลียดชังนี้จะถูกส่งกลับไปยังเย่เซิ่งเทียนและหวางซี
“หวางซี ขอโทษด้วย ผมเป็นคนปากเสีย ผมไม่ควรด่าคุณ”
เพี้ย เพี้ย เพี้ย
หวางเปียวตบหน้าตนเองและขอโทษเสียงดัง
หวางซีถึงได้โทรหาจ้าวปิง
เธอกล่าวอย่างประหม่าว่า “สวัสดีค่ะ เจ้าบ้านจ้าว ฉันหวางซีค่ะ ฉันจะปรึกษาหารือกับคุณเรื่องสัญญา……. ”
อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ จ้าวปิงถ่อมตนที่สุดเท่าที่จะทำได้ “คุณหวางซี เมื่อคุณเป็นคนเอ่ยปาก เรื่องจ่ายค่าชดเชยสามเท่านั้นก็ช่างมันเถอะ……. ”
นายหญิงใหญ่หวางกล่าวด้วยสีหน้าที่อึดอัดอีกครั้งว่า “ซีเอ๋อร์ คุณไปเซ็นสัญญากับโครงการเมืองใหม่ในฐานะตระกูลหวางเถอะ พ่อของคุณหวังมาตลอดว่าตระกูลหวางจะกลายเป็นครอบครัวชั้นสอง คุณวางใจเถอะ ฉันจะคืนคฤหาสน์เขตจวนสวรรค์ให้คุณ”
หวางซีกล่าวด้วยสีหน้าราบเรียบว่า “ฉันจะไปพรุ่งนี้ค่ะ”
เย่เซิ่งเทียนไม่ได้ขัดขวาง เขาต้องการดูว่าคนตระกูลหวางนั้นจะไร้ยางอายเพียงใด
ถ้ายังไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีอีก
เขาไม่แคร์ที่จะทำลายล้างตระกูลหวาง
“พวกเราไปกันเถอะ” หญิงชรามองเย่เซิ่งเทียนอย่างลึกซึ้ง
หวางเปียวหยุดและกำลังจะลุกขึ้น
เซิ่งเทียนกล่าวอย่างเย็นชา “ยังไม่จบ”
“คุณ!!!”
หวางเปียวโมโหจนอาเจียนเป็นเลือด แต่ทำได้เพียงตบหน้าตนเองต่อไป
และในที่สุด ก็ตบหน้าตนเองจนครบหนึ่งร้อยครั้ง
ใบหน้าของหวางเปียวไม่เหมือนมนุษย์อีกต่อไป บวมเหมือนหัวหมู หมดความรู้สึก เละตุ้มเป๊ะและเต็มไปด้วยเลือด
แม้แต่หายใจยังรู้สึกเจ็บแปลบ
หวางเปียวก้มศีรษะลง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น
กลับมาถึงตระกูลหวาง นายหญิงใหญ่หวางสั่งด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “พรุ่งนี้รอให้หวางซีเซ็นสัญญาเสร็จแล้ว เอี๋ยนเอี๋ยนให้คนไปที่โรงเรียนอนุบาลและลงมือจับเด็กนอกคอกทันที!”
หวางเอี๋ยนกล่าวด้วยความโหดเหี้ยมว่า “คุณย่า วางใจเถอะ ฉันวางแผนทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว”
เช้าวันรุ่งขึ้น.
เย่เซิ่งเทียนส่งซือซือไปโรงเรียน
หวางเปียวตามหวางซีไปเซ็นสัญญาด้วยใบหน้าที่บวมเฉ่ง
หลังจากเซ็นสัญญาเสร็จสิ้นแล้ว เป็นเวลาสิบเอ็ดโมง หวางเปียวตรวจสอบสัญญาหลายครั้ง จากนั้นก็ส่งสัญญาไปที่หวางซื่อกรุ๊ปทันที
หวางเปียวแสดงสีหน้าถ่อย และกล่าวด้วยความรู้สึกเหนือกว่า “หวางซี ผมขายบ้านของพวกคุณไปแล้ว และพรุ่งนี้จะมีคนมารับมอบบ้าน พวกคุณรีบไสหัวออกไปเถอะ”
หวางซีรู้สึกประหลาดใจ “คุณหมายความว่าอย่างไร”
“แน่นอนว่าคุณย่านั้นกำลังโกหกคุณ อีโง่!”
หวางเปียวชี้ไปที่หวางซี ดวงตาเต็มไปด้วยอาฆาตแค้น “ให้คุณย่ากับพวกเราคุกเข่า คุณยังต้องการจะมีชีวิตเป็นสุขอีกหรือ? สำหรับคุณย่าแล้ว คุณเป็นเพียงเครื่องมือที่สามารถทิ้งได้ และคุณคิดว่าคุณย่าจะสนใจความเป็นความตายของคุณจริง ๆ หรือ?”
หวางซีตกตะลึงและหัวเราะเยาะตนเอง
ตนเองยังมีความหวังสุดท้ายกับคุณย่าด้วยความโง่ที่เขลา
แต่พวกเขาไม่เคยถือว่าตนเองเป็นญาติเลย
หวางเปียวกล่าวอย่างโหดเหี้ยมว่า “หวางซี คุณควรห่วงลูกสาวของคุณเถอะ ฮ่าฮ่า”
หวางซีตกใจและมีลางสังหรณ์ไม่ดี “คุณหมายความว่าอย่างไร?”
หวางเปียวตบหน้าหวางซี จนหวางซีล้มลงบนพื้น และเขายังใช้เท้าเตะอีกหลายครั้ง แล้วด่าด้วยความอาฆาตแค้นว่า “อีสารเลว กล้าให้ผมคุกเข่า คุณกลับไปดูที่บ้านเถอะ ผมจะทำให้ลูกสาวคุณตายต่อหน้าคุณ!”
หวางซีรู้สึกเวียนศีรษะเหมือนโลกหมุน รีบวิ่งกลับบ้านอย่างบ้าคลั่ง
เย่เซิ่งเทียนกำลังทำอาหารอยู่ที่บ้าน
หลี่หลานไปที่บริษัทหัวหยวน เพราะเป็นบริษัทที่สามีของเธอเป็นคนก่อตั้งขึ้นมา และเพิ่งได้บริษัทกลับคืนมา เธอจึงอยากจะไปดู
เย่เซิ่งเทียนที่กำลังทำอาหารกลางวันให้หลี่หลาน เมื่อเขาเห็นหวางซีมีสภาพเช่นนี้ ทำให้เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
“ซีเอ๋อร์ ใครทำร้ายคุณ!!”
หวางซีกล่าวโดยไม่คำนึงถึงอะไร “ซือซืออยู่ไหน? ซือซืออยู่ไหน?”
หัวใจของเย่เซิ่งเทียนกระตุก และกล่าวว่า “ซือซืออยู่ที่โรงเรียนอนุบาล ซีเอ๋อร์ เกิดอะไรขึ้น…….”
ก่อนที่เขาจะกล่าวจบ โทรศัพท์มือถือของหวางซีก็ดังขึ้น
มีเสียงร้องไห้ของซือซือดังออกมาจากโทรศัพท์ “คุณแม่ ช่วยหนูด้วย หนูกลัว…….”
ซือซือถูกปิดปาก เธอร้องไห้ออกมาเป็นเสียงฮือฮือ
เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ หัวใจของหวางซีแตกสลาย เธอคำรามอย่างบ้าคลั่งว่า “คุณเป็นใคร ทำไมต้องลักพาตัวลูกสาวของฉัน ซือซือไม่ต้องกลัว แม่จะไปช่วยหนู”
ขณะนี้ เสียงเคร่งขรึมของผู้ชายดังออกมาจากโทรศัพท์ “หวางซีใช่ไหม? เตรียมเงินไว้ห้าสิบล้าน และอย่าแจ้งตำรวจ มิเช่นนั้นถ้าแขนและขาลูกสาวของคุณขาด ก็อย่ามาโทษผม”
ลูกสาวถูกลักพาตัว
หวางซีร้อนใจจนคลั่ง ร้องไห้และกล่าวว่า “ได้โปรดเถอะ อย่าทำร้ายลูกสาวของฉัน ครอบครัวของพวกเราไม่มีเงินมากขนาดนั้น”
“แม่งฉิบหาย ล้อผมเล่นใช่ไหม? ไม่มีเงินแล้วจะจัดงานแต่งงานใหญ่ขนาดนั้นได้อย่างไร? กูเป็นคนมีเมตตาแล้วน่ะ แม่งฉิบหายให้เกียรติแต่ไม่รับเกียรติ”
ขณะนี้มีเสียงตบหน้าดังออกมาจากโทรศัพท์ จากนั้นก็มีเสียงร้องไห้ของซือซือ
หวางซีขอร้องอ้อนวอน “อย่าตีลูกสาวฉัน ฉันรับปาก ฉันรับปาก พวกคุณอย่าทำร้ายลูกสาวฉัน”
“ผมจะให้เวลาคุณหาเงินหนึ่งชั่วโมง และผมจะสอนว่าคุณต้องทำอย่างไร ถ้าคุณเชื่อฟังลูกสาวคุณก็จะปลอดภัย ถ้าคุณกล้าเล่นตุกติกกับกู กูจะแยกชิ้นส่วนลูกสาวของคุณทีละชิ้นแล้วส่งไปเป็นของขวัญให้คุณ”