“ชินจัง นายมาจริงๆเหรอ”
“……”
เส้นหมี่ตกใจอย่างมาก รีบตามออกไป จึงเห็น และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ใต้คอนโดพวกเขานี้ ก็มีร่างเล็กๆยืนอยู่ ตอนนี้ มาพร้อมกับชายหนุ่มชุดดำที่สวมแว่นกันแดด กำลังยืนอยู่ตรงหน้าประตูไม่ขยับ
เด็กคนนี้จริงๆเลย……
เส้นหมี่ก็ร้อนรน หันกลับไปในห้องทันที แล้วก็เปิดประตูลงไป
“หม่ามี๊——”
จริงๆเลย พอเธอลงมา ก็เห็นเด็กอีกคนยืนอยู่หน้าประตูตึก
และตอนนี้ ถึงแม้เขาจะสวมเสื้อขนเป็ดหนาๆ และหมวกกับถุงมือเล็กๆ แต่อากาศหนาวแบบนี้ หน้าเล็กๆของเขาก็แข็งจนแดงระเรื่อ แม้แต่น้ำมูกก็ไหลออกมา
“พวกคุณทำอะไรเนี่ย？หนาวแบบนี้ทำไมยังพาเขามานี่อีก？”
“ขอโทษครับคุณเส้นหมี่ พวกเราทำอะไรไม่ได้จริงๆ คุณชายเล็กงอแงจะมานี่ให้ได้ เขาบอกว่าจะไปโรงเรียนอนุบาลกับคุณชายเล็กคิวคิว”
บอดี้การ์ดที่ถือร่ม ได้แต่รีบอธิบายตรงนั้น
เห็นแบบนี้แล้ว เส้นหมี่ก็หมดหนทาง ได้แต่อุ้มเด็กคนนี้เข้าไป พอเด็กสองคนด้านบนกินเสร็จ ก็พาพวกเขาไปส่งที่โรงเรียนอนุบาลพร้อมกัน
——
ใจกลางเมือง ตึกหิรัญชากรุ๊ป
แสนรักที่เพิ่งถึงบริษัท ได้รูปที่เด็กทั้งสามคนเข้าไปโรงเรียนอนุบาลกันหมดแล้วจากบอดี้การ์ด ก็ปิดโทรศัพท์ แล้วถือโน้ตบุ๊กเข้าไปในโต๊ะทำงาน
เคมีถือโปรแกรมวันนั้นเข้ามา
“ประธานครับ คุณไม่อยู่บริษัทสองวัน โปรแกรมที่จัดไว้เยอะเล็กน้อย คุณอาจจะดูอีเมลที่คุณแป้งร่ำส่งมาให้คุณก่อนไหม？”
“แป้งร่ำ？”
แสนรักที่เพิ่งนั่งลง ได้ยินประโยคนี้ เดิมทีที่ดูอารมณ์ดี คิ้วของข้างที่สวยงามก็ขมวดขึ้นมาทันที：“อีเมลอะไร？”
เคมีหยิบโน้ตบุ๊กของตัวเองมาทันที แล้วเปิดอีเมลฉบับนั้นที่แป้งร่ำส่งมา
เรื่องนี้ ที่จริงแล้วเสียดสีหน่อยๆ
เพราะว่าแป้งร่ำอยู่กับแสนรักมาหลายปี กลับส่งอีเมลให้เขามาไม่ได้ตลอด อีเมลของแสนรัก ตั้งเครื่องมือคัดกรองอีเมลขยะไว้ นอกจากเรื่องบริษัทแล้ว โดยพื้นฐานแล้วไม่มีใครที่จะส่งอีเมลให้เขาตามอำเภอใจได้
หนึ่งในนั้น ก็รวมถึงแป้งร่ำด้วย！
แสนรักมองไปที่อีเมลฉบับนั้น กลับเห็นว่า นั่นเป็นต้นฉบับฉบับหนึ่ง
“ประธานครับ คุณแป้งร่ำบอกว่า นี่คือต้นฉบับที่เธอเพิ่งเขียนเสร็จ จะส่งให้บรรณาธิการในทันที เธออยากให้คุณช่วยเธอดูหน่อย ถ้าไม่มีปัญหา เธอก็จะส่ง”
เคมีอธิบายเล็กน้อย
เป็นแบบนี้จริงๆ เมื่อก่อนแค่ทุกครั้งที่แป้งร่ำออกตีพิมพ์หนังสือ สุดท้ายแล้วต้นฉบับนั้นจะให้แสนรักดูด้วย และเขาก็จะทำตามที่เธอต้องการในทันที
แต่วันนี้ พอผู้ชายคนนี้เห็นแล้ว เคมีกลับพบอย่างละเอียดถี่ถ้วนว่า แป๊บหนึ่งในดวงตาเขาปรากฏความทนไม่ไหว
“วางไว้นี่ก่อน แล้วเอาโปรแกรมอื่นมาก่อน”
“ครับ ท่านประธาน”
เคมีปิดโน้ตบุ๊ก จากนั้นยื่นตารางโปรแกรมไปให้
ไม่ถึงสิบนาที ชายหนุ่มที่ดูโปรแกรมเสร็จ ก็หยิบข้อมูลและโน้ตบุ๊กบนโต๊ะ ไปที่ห้องประชุม
ทั้งวัน ไม่ได้หยุดเลย
แต่วันนี้ เขากลับไม่คิดว่า จู่ๆจะดันเกิดเรื่องที่เขาคาดไม่ถึงขึ้นได้
“ประธานครับ แย่แล้ว จู่ๆคุณท่านก็มาที่โรงเรียนอนุบาล จะเอาคุณชายทั้งสองไป”
“คุณพูดอะไรน่ะ？”
แสนรักได้ยินในห้องประชุม ก็ตกใจจนปากกาในมือตกลงไปบนโต๊ะทันที
ไม่สิ ชายชรานี่ อยู่ดีๆทำไมทำแบบนี้ได้？เขาไม่รู้เหรอว่าเขาเพิ่งพาเด็กๆกลับมาจากต่างประเทศ？ถ้าทำยัยนั่นโกรธอีกล่ะ
ถ้าจู่ๆเธอหายไปอีกครั้งจะทำไง？
สีหน้าแสนรักเปลี่ยนไปมาก ยืนขึ้นมาดัง“พึ่บ”โดยไม่สนว่ายังประชุมอยู่ ก็ออกไปจากห้องประชุมเลย
ทิ้งไว้ให้เหล่าผู้บริหารมองหน้ากัน
นิสัยของท่านประธานดูเหมือนจะไม่คงที่ขึ้นทุกวัน……
ไม่กี่นาทีถัดมา ในรถเบนท์ลีย์สีดำที่ขับออกไปจากลานจอดรถชั้นล่างอย่างรวดเร็ว แสนรักเหยียบคันเร่งไป ก็สวมหูฟังบลูทูธโทรหาชายชราไปด้วย
“ตู้ด……ตู้ดตู้ด……”
“ฮัลโหล？”
“พ่อ พ่อทำอะไรอยู่น่ะ？ทำไมจู่ๆพ่อก็รับเด็กทั้งสองออกมาจากโรงเรียนอนุบาลล่ะ？พ่อถามความเห็นผมยัง？”
ในที่สุดก็ได้ยินเสียงของชายชรา แสนรักพูดด้วยความโกรธไปในสายทันที
แต่คิดไม่ถึงว่า พอเขาพูดประโยคนี้จบ เสียงชายชราในสายก็ตะคอกออกมาเสียงดังกว่าว่า：“แกมันระยำ แกยังมีหน้ามาด่าฉัน？ทั้งๆที่แกรู้ว่าฉันมีหลานสองคน และลูกสะใภ้ฉันก็ยังไม่ตาย แต่แกดันไม่บอกฉัน！！”
แสนรัก：“……”
หูฟังอื้อหึ่งๆ อยู่เป็นเวลานาน
“พ่อ ผมไม่บอกพ่อหรอก มันมีเหตุผลของผมอยู่แล้ว”
“ไร้สาระ แกคิดว่าฉันไม่รู้ความคิดแกเหรอ？นั่นก็เพราะยัยสาวน้อยหมี่นั่นเรียบง่าย ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น แกคิดว่าเธอจะปล่อยแกไป？”
ชายชราด่าออกไปอีกครั้ง
แสนรักได้ยิน เสียเลือดก็ปูดออกมาทันที อยากจะด่ากลับไปทันที
เรียบง่าย？
ไม่งั้นให้ผมเปิดโปงเธอให้พ่อดูไหม？ดูว่าสองวันนี้เธอทำอะไรไปบ้าง？！！
แสนรักกัดฟันแน่น ขับรถไป บังคับให้ตัวเองใจเย็นไปด้วย