บทที่ 232
ศิษย์พี่ใหญ่กับฉู่เทียน เดินลงจากหอคอยท่ามกลางสายตาทุกคน แล้วไปนั่งลงอีกด้าน
การกระทำของทั้งสองคน ทำให้ท่านผอ.กับอาจารย์ทุกคนขมวดคิ้วเบาๆ อย่าบอกนะว่า คณะหนึ่งเดียวส่งเพียงสามคนมารับมือ
ซิงยวนพูดว่า “อี้ชิง ศิษย์ของนายไม่ยอมสู้เหรอ”
อาจารย์อี้ชิงเดินกลับไปนั่งที่ตัวเอง นั่งลงช้าๆ แล้วพูดว่า “ไม่ใช่ไม่ยอม แต่ไม่จำเป็น พวกนายส่งมาห้าคน เราส่งสามคนก็พอแล้ว ชนะสามในห้าใช่ไหม”
เมื่อพูดออกมา เสียงฮือฮาดังไปทั่ว
ซิงยวนพูดเย็นชา “อวดดีว่าตัวเองเก่ง”
ฮวาหยู่ เถียนปู้ชิงและคนอื่น ก็สีหน้าอึมครึม คณะหนึ่งเดียวกล้าดูหมิ่นพวกเขาขนาดนี้ รนหาที่ตายอย่างแท้จริง
นักเรียนคณะหยินหยางด้านล่าง พากันตะโกนด้วยเช่นกัน
“ขยะคณะหนึ่งเดียว พวกนายเตรียมแพ้ทั้งสามรอบสินะ”
“หึ กลัวขายหน้า เลยส่งมาแค่สามคน คิดว่าเราตาบอด มองไม่ออกว่าพวกนายร้อนตัวหรือไง”
“ศิษย์พี่เหลิ่งหาน ศิษย์พี่ฮวาหยู่สู้ๆ จัดการพวกขยะคณะหนึ่งเดียวให้ตายไปเลย”
……
นักเรียนคณะหยินหยางต่างขุ่นเคือง เหมือนจะขึ้นไปจัดการพวกลู่ฝาน
หานเฟิงยิ้มแล้วมองพวกเขา “พวกปัญญาอ่อน อีกเดี๋ยวพวกเขาจะได้หุบปาก ศิษย์น้องลู่ฝาน ศิษย์พี่ฉู่สิง ให้ผมรอบแรกละกัน ให้ตายเถอะ ในที่สุดก็ใช้เคล็ดวิชาบู๊ระดับดินได้แล้ว ผมขอปลดปล่อยสักหน่อย อย่าขวางผม”
หานเฟิงพูดแล้วเดินออกมา
ลู่ฝานกับฉู่สิงมองหน้ากัน แล้วหัวเราะออกมา ได้สิ ให้หานเฟิงไปสู้รอบแรก
ดูเหมือนเขาอัดอั้นมานาน อัดอั้นจนจะผิดปกติแล้ว ให้เขาได้ปลดปล่อย ถือโอกาสให้พวกคณะหยินหยางหยุดลงสักที ตะโกนแบบนี้ น่ารำคาญจริงๆ
หานเฟิงเอากระบี่ฟ้าครามของตัวเองออกมา เมื่อตวัดกระบี่ พลังปราณเหมือนของจริง ทำให้พื้นหินแยกออก
“ใครจะมาสนุกกับฉัน”
สีหน้ามีความเหิมเกริม ไม่สบอารมณ์และดูหมิ่น หานเฟิงแทบจะเชิดหน้าใส่พวกซิงยวน
ฮวาหยู่เดินออกมาอย่างทนไม่ไหว “ฉันเอง พวกนายอย่าขวางฉัน”
อาจารย์ซิงยวนพยักหน้า พละกำลังของฮวาหยู่ถือว่าไม่เลว ผลการฝึกตนปราณในขั้นสูงสุด จัดการเด็กปากดีคนนี้ ไม่ใช่ปัญหาแน่นอน
ฮวาหยู่ปล่อยพลังปราณออกมา รวมตัวเป็นดาบยาวในมือ
รวมปราณเป็นอาวุธ แม้ไม่ใช่ผลการฝึกตนแดนปราณนอก แต่ก็อีกไม่ไกลแล้ว
ดาบยาวสีขาวชี้หน้าหานเฟิง ฮวาหยู่พูดว่า “ไอ้เด็กน้อย ถ้าวันนี้ไม่หักกระดูกนาย ไม่จบแน่นอน”
หานเฟิงหัวเราะ เสียงหัวเราะแสบหูและไม่น่าฟัง ทำให้สีหน้าฮวาหยู่อึมครึมขึ้นอีก
เขาปักกระบี่ฟ้าครามลงบนพื้น
มือข้างหนึ่งเท้าเอว หานเฟิงชี้หน้าฮวาหยู่ “มาสิ ให้ฉันเห็นพละกำลังนายหน่อย แค่วันนี้นายแตะต้องฉันได้ ถือว่านายชนะ!”
ฮวาหยู่โดนยั่วจนโมโห กระทืบเท้าบนพื้นอย่างแรง เศษหินปลิวขึ้นมา พุ่งไปหาหานเฟิงเหมือนลูกธนูออกจากคันธนู
“ตายซะเถอะ ดาบฝ่าลมฝน!”
ดาบยาวพุ่งออกมาพร้อมสายลม จนผมหานเฟิงปลิวไปมา
“ลมแรงมาก!”
หานเฟิงยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม พวกนักเรียนคณะหยินหยางด้านล่าง เบิกตาโต ยกยิ้มมุมปาก
ไอ้ปัญญาอ่อน กล้ารับวิชาดาบของศิษย์พี่ฮวาหยู่ เขาตายแน่นอน!
ดาบของฮวาหยู่มีสายลมของความคมออกมาเป็นแถบ ดาบยาวมาถึงหน้าหานเฟิง จู่ๆ เมื่อห่างจากหานเฟิงเพียงสองก้าว ดาบหยุดลงทันที
ฮวาหยู่เบิกตาโต ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกว่าดาบของตัวเอง ฟันลงไปบนกระแสลมที่มองไม่เห็น