ตอนที่ 110 ลมพายุในฤดูใบไม้ผลิ
เช้าตรู่วันจันทร์ เวลาแห่งการต่อสู้ดิ้นรนของคนทำงานเริ่มต้นขึ้น
หวังเจียสือเหมือนนักรบบ้าระห่ำที่อยู่ในแนวหน้าของสมรภูมิ ย่ำเท้าที่หนักหน่วงแข็งแรง แก่งแย่งกับผู้อื่นดันตัวแทรกเข้าไปในลิฟต์ แล้วหาที่มั่นอยู่ตรงกลางใกล้กับประตูที่สุด ตำแหน่งอันเป็นสมรภูมิชั้นยอด
สงสารห้องโดยสารแคบๆ ที่จุน้ำหนักได้เพียง 100 กิโลกรัม ถูกขย่มจนสั่นสะเทือน ลวดโลหะที่แขวนกล่องลิฟท์ด้านบนส่งเสียงกึงกังประท้วง ในที่สุดก็ทนรับน้ำหนักอันมหาศาลเป็นการทดสอบที่ยากเข็ญ
คนอื่นที่อยู่ในลิฟท์ตัวเดียวกันต่างจิตใจสั่นคลอน คิดกันไปถึงเหตุร้ายต่างๆ นานา
ชายเสื้อเชิ้ตสีขาวคนสุดท้ายย่างก้าวเข้ามาภายในลิฟท์ เสียงประท้วงน้ำหนักเกินก็ดังขึ้นทันที!
จากสายตาอันเย็นชาทุกคู่ที่จับจ้องมองเขา เขาทำได้เพียงหดขากลับไป ส่งสายตาอันเคียดแค้นให้หวังเจียสือที หนึ่ง
ถ้าไม่มีเจ้านี่ คนตัวขนาดเขาสองคนยังพอเบียดเข้าไปได้!
หวังเจียสือผู้ฝึกความทนทานหนาแน่นของหนังหน้ามาระดับ10 ไม่ใส่ใจสายตาพิฆาตที่ถูกส่งมา รอให้ประตูลิฟท์ปิดลง
จนถึงชั้น 10 เขาก็เป็นคนแรกที่พุ่งตัวออกไป
เมื่อหวังเจียสือบุกเข้าไปสแกนบัตรเข้างานเรียบร้อยแล้ว เวลาตัวเลขอิเล็กทรอนิกส์ที่แสดงบนเครื่องสแกนบัตรก็บอกเวลา 9 โมงตรงพอดี
การมาทำงานวันแรกหลังจากพักร้อนยาว เขาไม่สาย!
เจ้าอ้วนหวังยังใจสั่น เช็ดเม็ดเหงื่อจากหน้าผาก รู้สึกเหมือนเพิ่งรอดตายอย่างหวุดหวิด
เมื่อครึ่งปีก่อนบริษัทซินเทียนอี้ที่เขาทำงานเพิ่งเปลี่ยนผู้ถือหุ้นใหม่ CEO ที่เข้ามารับตำแหน่งใหม่ได้สร้างกฎเหล็กอันเข้มงวดขึ้นมา หากมาสายหนึ่งครั้งจะถูกตัดเบี้ยขยัน หากมาสายสองครั้งจะถูกตัดเงินเดือนในเดือนนั้น
หวังเจียสือรูปร่างอุ้ยอ้าย ยังรู้สึกง่วงหงาวหาวนอน ได้ลาพักร้อนมาครึ่งเดือน การปรับเวลายังไม่ปกติ ดังนั้นจึงนอนตื่นสายจนเกือบมาทำงานไม่ทัน โชคดีที่สแกนบัตรเข้างานทันเวลา
“เหล่าหวัง นายกลับมาแล้ว?”
“พี่หวังเกาะภูเก็ตสนุกไหม? ดูสิพี่ตากแดดจนตัวดำหมดแล้ว”
“เจ้าหน้าที่หวัง ตารางงานของคุณผมวางไว้ให้บนโต๊ะทำงานแล้ว เป็นกระดาษถ่ายเอกสารสองใบ”
“บ่ายสองมีประชุม…”
เพื่อนร่วมงานคนอื่นมาถึงก่อนแล้ว พวกเขาเริ่มงานกันแล้ว เห็นหวังเจียสือเข้ามาก็รีบทักทาย
หวังเจียสือ อายุ 32 ปีถือเป็นพนักงานเก่าแก่ของบริษัทซินเทียนอี้ นิสัยดีมากทั้งยังมีความฉลาดหลักแหลมรอบรู้ ด้วยเหตุนี้เขาจึงมีความสัมพันธ์อันดีกับบรรดาเพื่อนร่วมงานทั้งหมด
แต่ในเวลาทำงาน พวกเพื่อนร่วมงานเพียงแค่ทักทายเขาไม่กี่คำ ถ้าเป็นเมื่อก่อนพวกเขาจะต้องเข้ามารุมล้อมถามว่าเที่ยวเป็นยังไงบ้าง มีเรื่องน่าตื่นเต้นไหม ของฝากที่นำมาฝากทุกคนอยู่ไหน?
หวังเจียสือยิ้มแหยตอบกลับไปไม่กี่ประโยค และไม่ได้นำของฝากในกระเป๋าออกมาแจก รีบไปให้ถึงออฟฟิศของตัวเองก่อนที่เจ้านายจะมาถึง
ออฟฟิศขนาดประมาณ 5 ตารางเมตร สามารถวางโต๊ะคอมพิวเตอร์ตัวเล็กได้หนึ่งตัว และใช้พื้นที่ว่างที่เหลือทำประโยชน์ ชั้นหนังสือถูกตรึงอยู่บนผนัง ในนั้นเต็มไปด้วยตำราต่างๆ
แม้จะบอกว่าสถานที่คับแคบ แต่หวังเจียสือก็พึงพอใจแล้ว
แค่ปิดประตูลง ในนี่ก็เป็นโลกของเขาคนเดียว จะจุดบุหรี่สูบสักมวนยังไม่มีปัญหา บริษัทปฏิบัติต่อเขาผู้เป็นพนักงานอาวุโสและเป็นสิงห์อมควันตัวยง ถือว่าดูแลเป็นอย่างดีแล้ว
หวังเจียสือเป็นบรรณาธิการในบริษัทซินเทียนอี้ ในเครือ ‘หลิวซิงเซ่อ’ ‘หลิวซิงเซ่อ’ เป็นเอเจนซี่นิตยสารออนไลน์ใหม่ ระบบแอพพลิเคชั่นของบริษัทสามารถรักษาอันดับยอดขายทางการตลาดติดหนึ่งในสามมาโดยตลอด ดังนั้นในวงการถือว่ามีชื่อเสียงอยู่พอตัว รายได้จากโฆษณาถือว่าใช้ได้
‘หลิวซิงเซ่อ’ ติดตามกระแสความเปลี่ยนแปลงของทั้งในประเทศและต่างประเทศ รวมถึงภาพยนตร์ ละครโทรทัศน์ ดนตรี แบรนด์ที่ได้รับความนิยมเป็นต้น เป้าหมายคือกลุ่มตลาดวัยรุ่น
หวังเจียสือเป็นบรรณาธิการด้านดนตรี เขาทำงานมาสิบปี รูปแบบงานเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ใช้นามปากกาว่า ‘มนุษย์หิน’ เป็นที่รู้จักในวงการอย่างกว้างขวาง คำวิจารณ์ดนตรีที่เขียนออกมามักจะได้ขึ้นอยู่ในหน้าแรกเสมอ
เมื่อเปิดหน้าต่างให้ลมเข้ามาแล้ว หวังเจียสือจุดบุหรี่หลันฉวนอย่างเคยชิน มือขวากุมเม้าส์คลิกเปิดเว็บเบราว์เซอร์ ลงทะเบียนเข้าเว็บไซต์จัดอันดับเพลงผลงานจีน
เขามองดูเพลงที่ติดอันดับในช่วงไม่กี่สัปดาห์นี้
หน้าผลการค้นหาปรากฏขึ้น หวังเจียสือมองเห็นเพลงที่ติดอันดับแรกคือ ‘ในฤดูใบไม้ผลิ’!
เพลงนี้หวังเจียสือพอนึกออก จำได้ว่าก่อนที่เขาจะลาพักร้อน สัปดาห์นั้นได้ติดอันดับในอันดับเพลงจีน เพียงแต่อยู่อันดับท้าย ไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่
ช่วงเวลาเพียงครึ่งเดือน ได้ขึ้นสู่อันดับสูงสุดแล้ว?
หวังเจียสือรู้สึกคาดไม่ถึง ต้องรู้ว่าวงเฮสิเทชั่นที่เป็นเจ้าของเพลงยังไม่มีชื่อเสียงในวงการเพลงเลย เมื่อก่อนแทบไม่เคยได้ยินชื่อ ผลงานเพลงใหม่ของพวกเขาได้ติดอันดับเร็วขนาดนี้เชียวเหรอ?
เรื่องนี้ต้องไม่ธรรมดา!
หวังเจียสือคาบบุหรี่เอาไว้ เปิดดูอันดับเพลงจีนของสัปดาห์ก่อน
‘ในฤดูใบไม้ผลิ’ อยู่ในอันดับแรกสุดเหมือนกัน!
นี่ทำให้หวังเจียสือเกิดความสนใจอย่างมาก ถ้าอยู่ในอันดับเพลงจีนแค่สัปดาห์เดียวอาจบอกได้ว่าเป็นเพราะโชคช่วย แต่นี่อยู่ต่อเนื่องกันนานขนาดนี้จะต้องมีพลังบางอย่างซ่อนอยู่ แม้สองปีมานี้ความยุติธรรมของการจัดอันดับเพลงจีนจะเป็นที่น่าสงสัย แต่ตอนนี้ในประเทศจีนไม่มีการจัดอันดับเพลงจีนที่ไหนจะมีอำนาจเท่ากับการจัดอันดับเพลงจีนนี้อีกแล้ว
เขากดเปิดดูลิงก์วิดีโอเพลง ‘ในฤดูใบไม้ผลิ’
การจัดอันดับผลงานเพลงมีผู้ร่วมมือได้แก่ เว็บไซต์ดนตรีเฟยซวิ่น เว็บไซต์ดนตรีอี้หว่าง ช่องเพลงยอดนิยม และเว็บไซต์วิดีโอโยวซื่อ เป็นตัวแทนในระบบออนไลน์ ดังนั้นเพลงที่ติดอันดับอันดับเพลงจีนจึงมีลิงก์เว็บไซต์ที่เกี่ยวข้อง
ลิ้งค์ของเว็บไซต์โยวซื่อนั่นคือมิวสิควิดีโอ ดึงดูดผู้เข้าชมมากกว่า
เขาคลิกเปิดเข้าไปตรงหัวข้อที่มีชื่อว่า ‘พลังแห่งร็อกแอนด์โรลระลอกใหม่ เฮสิเทชั่นในฤดูใบไม้ผลิ’ ในหน้าของคลิปวิดีโอ
คลิปวิดีโอนี้ถูกอัปโหลดขึ้นเมื่อเดือนกว่าที่แล้ว ยอดการคลิกเข้าชมมากถึงหนึ่งพันเจ็ดร้อยล้านครั้ง!
จำนวนตัวเลขที่น่าตกใจนี้ ทำให้หวังเจียสืออดส่ายหน้าไม่ได้
สื่อออนไลน์ในสมัยนี้ชอบใช้ตัวเลขมาสร้างกระแส การคลิกเปิดแค่ครั้งเดียวก็โม้ว่าเป็นสิบครั้งร้อยครั้ง ใส่ไฟตีไข่ใส่สีจนคนพูดไม่ออก ไม่เพียงแต่เว็บไซต์โยวซื่อ เว็บไซต์ดนตรีเฟยซวิ่นและอี้หว่างก็เช่นกัน เดี๋ยวก็เพิ่มยอดผู้ชมเป็นหลายร้อยล้าน เดี๋ยวก็เพิ่มยอดผู้เข้าเว็บไซต์ อาศัยจำนวนตัวเลขมหาศาลนี้เรียกค่าโฆษณาที่สูงๆ
รวมทั้งลูกเล่นที่ปั่นอันดับเพลงจีน สร้างกระแสมีไม่ขาดสาย จนยากจะแบ่งแยกชัดว่าเป็นของจริงหรือของปลอม
มากน้อยแค่ไหนก็ไม่ได้ทำให้หวังเจียสือหมดอารมณ์สุนทรีในเพลงลง เขากดคลิกปุ่มเปิดด้วยความตื่นเต้น
หลังโฆษณา 15 วินาทีมิวสิควิดีโอก็เริ่มขึ้น
เสียงแหบห้าวมีโทนเสียงขึ้นลงเริ่มสะท้อนไปมาให้ห้องเล็กๆ อย่างรวดเร็ว
“จำได้ว่าในฤดูใบไม้ผลิเมื่อหลายปีก่อน ฉันยังไม่ได้ตัดผมอันยาวสลวย ไม่มีบัตรเครดิตและไม่มีเธอ ไม่มีบ้านที่มีน้ำร้อน 24 ชั่วโมง”
“แต่ตอนนั้นฉันมีความสุข แม้จะต้องตัดไม้มาทำกีตาร์ ทั้งถนน สะพาน หรือที่นา ตะโกนร้องเพลงโดยไม่มีใครสนใจ!…”
ห้านาทีต่อมามิวสิควิดีโอก็สิ้นสุดลง
หวังเจียสือนั่งอึ้งอยู่บนเก้าอี้ บุหรี่ที่คาบอยู่ใกล้หมดมวนแล้ว ขี้บุหรี่ครึ่งท่อนตกใส่ตัวเขาโดยไม่รู้สึกตัว สายตาของเขาฉายแววหวั่นไหวและสับสน
เพลงนี้ ทำไมเขาถึงเพิ่งได้ฟัง?
ริมฝีปากขมุบขมิบไม่กี่ครั้ง หวังเจียสือรู้สึกว่าเขาต้องถ่ายทอดอะไรบางอย่างออกมา ระบายความรู้สึกที่กำลังปะทุอยู่ในอก
สุดท้ายยังไม่ทันเอ่ยอะไร บุหรี่ในปากก็ร่วงลงมา
ตกลงบนเป้ากางเกงของเขาพอดี!
“โธ่เอ๊ย!”
กางเกางสำหรับคนอ้วนเป็นผ้าเนื้อบางติดไฟไหม้ขึ้นมาทันทีจนเป็นรู เกือบจะลวกไปถึงอวัยวะด้านใน หวังเจียสือรู้สึกตัวขึ้นมาทันใด เขากระโดดลุกขึ้นยืน ผลก็คือต้นขาไปกระแทกกับลิ้นชักวางแป้นพิมพ์ด้านล่างอย่างจัง
เกือบจะทำให้โต๊ะคอมพิวเตอร์ล้มลงมา
หวังเจียสืออยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา รีบเอื้อมมือไปตบลูกไฟที่ติดอยู่บนกางเกง
หลังจากปัดกางเกงวุ่นวาย เขานั่งลงใหม่อีกครั้ง
มิวสิควิดีโอเล่นเพลงจบลงแล้ว ทั้งยังเกือบเกิดโศกนาฏกรรมขึ้นกับเขาด้วย แต่อารมณ์ของหวังเจียสือยังไม่ถูกรบกวน ในใจของเขายังเหมือนถูกกระตุ้นอยู่ยังไม่สงบ
ทำงานในวงการนี้มาเป็นสิบปี เมืองหลวงอันมโหฬารแห่งนี้สำหรับเขาแล้วยังเหมือนเป็นสิ่งแปลกหน้า อุดมการณ์และความหลงใหลที่ครั้งหนึ่งเคยมีได้จางหายไปตามเวลา เหลือแต่การต่อสู้ดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด
หวังเจียสืออยู่ในเมืองหลวงยังไม่มีบ้าน เพราะเขาซื้อไม่ไหว
เขาไม่มีแฟน เพราะไม่มีหญิงสาวคนไหนชอบเขา
ชีวิตของเขาได้ผ่านประสบการณ์อันหรูหราที่สุดครั้งเดียว นั่นคือเขาเพิ่งกลับจากการไปเที่ยวพักร้อนที่ต่างประเทศครึ่งเดือน!
ตอนนี้เขากำลังฟังเพลง ‘ในฤดูใบไม้ผลิ’ มองดูเรื่องราวสุขทุกข์ที่สะท้อนออกมาจากมิวสิควิดีโอ หวังเจียสือค้นพบว่าสิ่งที่ตัวเองคิดว่ามันคือความแข็งแกร่ง ความจริงแล้วไม่อาจทนรับแรงกระทบกระแทกได้
เขาถูกทำให้ซาบซึ้ง ประทับใจ!
สูดลมหายใจเข้าลึกๆ หวังเจียสือคลึงลูกตาที่เมื่อยล้า เริ่มจุดบุหรี่มวนใหม่
หวังเจียสือเตรียมเขียนบทความให้เพลงนี้ ลงในหน้าแนะนำเพลงของสัปดาห์ใหม่ใน ‘หลิวซิงเซ่อ’ แน่นอนว่าอย่างแรกเขาต้องเข้าใจอย่างท่องแท้ทุกด้านที่เกี่ยวกับเพลงนี้ อย่างเช่นวงเฮสิเทชั่น ยังมีคนเขียนเพลงด้วย
แล้วเขาก็ได้พบกับเรื่องที่น่าสนใจเรื่องหนึ่ง นั่นคือวงเฮสิเทชั่นมีเพลงสามเพลงที่ติดอันดับเพลงจีน นอกจากเพลง ‘ในฤดูใบไม้ผลิ’ แล้ว ยังมีเพลง ‘เหตุผลอันมั่นคง’ อยู่ในอันดับที่ 7 และเพลง ‘ฉันอยากมีบ้าน’ อยู่ในอันดับที่ 12 ทั้งหมดมาจากคนเขียนเพลงคนเดียวกัน
ลู่เฉิน!
หวังเจียสือไม่คุ้นกับชื่อนี้เลย แน่นอนว่าไม่ใช่ชื่อของนักแต่งเพลงที่มีชื่อเสียงแน่นอน
ผู้ฟังทั่วไปมักจะไม่ค่อยสนใจผู้แต่งเนื้อเพลงว่าเป็นใคร เหมือนกับเวลาสั่งอาหารในร้านอาหาร ทุกคนคิดว่าอาหารจานนี้อร่อยมาก แค่จำชื่อร้านกับชื่อเมนูอาหารก็พอแล้ว ไม่คิดจะไปถามว่าพ่อครัวที่ทำอาหารจานนี้เป็นใคร
แต่หวังเจือสือไม่ใช่คนธรรมดา
การเป็นบรรณาธิการหัวข้อดนตรีแห่ง ‘หลิวซิงเซ่อ’ เขาสนใจเรื่องราวที่ซ่อนอยู่หลังบทเพลงนั้นมากกว่า นอกจากผู้ร้องวงเฮสิเทชั่นแล้ว ลู่เฉินผู้แต่งเพลงยิ่งทำให้เขาคิดอยากจะค้นคว้าต่ออย่างรุนแรง
ว่าความจริงแล้วเป็นใคร สามารถเขียนเพลงร็อคแอนด์โรลที่โดดเด่นเช่นนี้ได้?
ในสมองของหวังเจียสือ วาดภาพชายวัยกลางคนผู้เคยผ่านชีวิตมาอย่างโชกโชน มีแววตาที่หนักแน่นมั่นคง
เขาเร่ร่อนไปในโลกกว้าง ผ่านลมพายุและน้ำค้างแข็ง มีอุดมการณ์เต็มเปี่ยมแต่ไม่อาจแสดงออกมา เขาถือกีตาร์ร้องเพลงอยู่กลางสายลม
“หากมีวันหนึ่ง ฉันจากไปอย่างกะทันหัน ช่วยฝังฉันไว้ ในฤดูใบไม้ผลิ!”
หวังเจียสือพิมพ์คำค้นหาลงในเว็บเบราว์เซอร์: ในฤดูใบไม้ผลิ + ลู่เฉิน
กดปุ่มเอนเทอร์ ผลการค้นหาเปิดเผยถึงข่าวที่ทั้งเกี่ยวข้องและไม่เกี่ยวข้อง
และหัวข้อแรกด้านบนสุด เป็นโพสต์ของเว็บบอร์ดเทียนคง
‘ข่าวไม่ตรงกับความจริง รายการนักร้องนักแต่งสุดสตรอง เขี่ยผู้เข้าแข่งขันซึ่งเป็นผู้เขียนเพลงในฤดูใบไม้ผลิ ลู่เฉิน ออกจากการคัดเลือก’
คำสำคัญ: นักร้องนักแต่งสุดสตรอง ในฤดูใบไม้ผลิ ลู่เฉิน
………………………………………………………………………………..