เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่เมิ่งเหยียยนทำอะไรไม่ถูก
เธอมีแม่ที่ไร้เหตุผลเช่นนี้ได้อย่างไร?
หยางเฟิงก็พูดอะไรไม่ออก
แม่ยายของเขาเป็นคนที่เอาแต่ใจที่สุดในโลก
เมื่อเผชิญกับการด่าทอที่หยาบคายของหลันซิน สีหน้าของเย่ไห่ดูอึดอัด
เมื่อเห็นว่าหลันซินไม่ยอมไป คนในตระกูลหลานก็โกรธจนตัวสั่น
หลันเจิ้นตะโกนพูดเสียงดัง: “หลันซิน ไสหัวออกไป นับตั้งแต่วันนี้ฉันขอตัดขาดความเป็พ่อลูกกับแก!”
หืม?
หลันซินเงยหน้าขึ้นและมองหลันเจิ้นอย่างเหลือเชื่อ
เธอไม่คิดมาก่อนว่าหลันเจิ้นจะใจดำกับเธอเพียงนี้ ตัดขาดความเป็นพ่อลูกกับเธอ
แม้ว่าหลันเจิ้นจะไม่ชอบเธอ แต่หลันซินก็ไม่เคยคิดที่จะออกจากบ้านตระกูลหลัน
ในใจเธอ ตระกูลหลันเป็นบ้านเกิดของเธอเสมอมา
แต่วันนี้เธอพบว่าตัวเองไม่ใช่คนของตระกูลหลันเลย!
ทันใดนั้นหลันซินก็ตะลึง
ตาแดงก่ำอย่างไม่รู้ตัวและน้ำตาก็ไหลออกมา
เมื่อหยางเฟิงเห็นสิ่งนี้ก็ส่ายหัวและพูดว่า “แม่ เราไปกันเถอะ!”
เย่เมิ่งเหยียนก้าวไปข้างหน้าและพยุงหลันซินขึ้นมา
หลันซินใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ต่างไปจากท่าทีที่ด่าทอเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง
แม้ว่าหลันซินจะเป็นหญิงปากร้าย แต่การที่พ่อตัดขาดความเป็นพ่อลูก ยังเป็นเรื่องที่หนักหนาสำหรับเธอ
ทันใดนั้นบอดี้การ์ดตระกูลหลันสิบกว่าคนก็ขวางอยู่หน้าประตู
หยางเฟิงหันหลังหรี่ตามองและถามว่า “นี่หมายความว่าอย่างไร?”
หลันเจิ้นเยาะเย้ยและพูดว่า: “หยางเฟิงแกทำให้ตระกูลหลันของเราอับอาย แกคิดจะไปก็ไปแบบนี้เลยเหรอ คงง่ายเกินไปสำหรับแก แกจะออกไปก็ได้ แต่แกต้องจะคุกเข่าขอโทษพวกเรา ”
“ใช่ หยางเฟิง หากแกอยากจะออกไป ต้องคุกเข่าขอโทษพวกเรา!”
หลันเฟิงและหลันจื่อจ้องมองที่หยางเฟิงอย่าที่ไร้ความปรานี
ในวันงานเลี้ยงหยางเฟิงให้พวกเขาคุกเข่าในที่สาธารณะ
หากไม่ให้หยางเฟิงคุกเข่าความเกลียดในใจคงไม่หาย
หยางเฟิงหันหลังกลับมาและพูดอย่างเหยียดหยาม “เจ้าคิดว่าคนอ่อนแอพวกนี้สามารถหยุดฉันได้หรือ”
“หยุดพูดจาไร้สาระ จับตัวมันให้มันคุกเข่าขอโทษคนตระกูลหลัน!”
ทันทีที่หลันเจิ้นโบกมือบอดี้การ์ดสิบกว่าคนรีบกระโจนเข้าหาหยางเฟิงทันที
ฮึ!
หยางเฟิงฮึออกมาร่างของเขาฉายแสงและภาพยังค้างอยู่ที่เดิม
ผลัวะ!
ผลัวะ!
ผลัวะ!
ในสามวินาทีบอดี้การ์ดตระกูลหลันสิบกว่าคนไปนอนกองอยู่บนพื้น
“นี่……”
เมื่อเห็นเช่นนี้ สมาชิกในตระกูลหลันก็ตกตะลึง
หยางเฟิงหันไปมองหลันเจิ้นและคนอื่น ๆแล้วพูดว่า “วันนี้เราออกจากตระกูลหลัน พวกท่านอย่ามาเสียใจในอนาคต”
เมื่อพูดจบหยางเฟิงไม่หันหลัง พาเย่เมิ่งเหยียนและคนอื่นๆออกจากตระกูลหลัน
หลังจากที่หยางเฟิงออกไป หลันจื่อและคนอื่นๆก็ยังไม่ได้สติ
มองบอดี้การ์ดที่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดบนพื้น พวกเขาก็ตกตะลึง
หยางเฟิงลูกเขยคนหนึ่งที่แต่งเข้ามาในบ้าน ทรงพลังมากขนาดนี้หรือ?
“หยางเฟิง แกคิดว่าตัวเองเป็นอะไร ที่ตระกูลหลันต้องเสียใจภายหลัง ฝันไปเถอะ!”
“ออกจากบ้านตระกูลหลันไป พวกแกทั้งครอบครัวจะต้องนอนข้างถนน!”
“ไป ไสหัวออกไปให้หมด ต่อไปอย่ามาที่บ้านตระกูลหลันอีก!”
เมื่อตั้งสติได้สมาชิกตระกูลหลันก็ตะโกนด่า
ได้วิชาต่อสู้หน่อยแล้วยังไง?
ในสังคมนี้คนรวยคือพระเจ้าต่างหาก!
อย่างไรก็ตามหลันเจิ้นและคนอื่น ๆ ไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า
ความแข็งแกร่งที่หยางเฟิงแสดงให้เห็นเมื่อกี้ทำให้พวกเขาหวาดกลัว
…
หลังออกมาจากบ้านตระกูลหลันแล้วหลันซินยังอยู่ในสภาพขวัญหาย
เย่เมิ่งเหยียนพูดด้วยความย่างกังวล: “หยางเฟิง คุณดูแม่ฉันสิ…