โจวยู่ชุ่ยทำเสียงฮึดฮัด “อะไรคือฉันผิดใจหล่อน? หรือว่าเมื่อกี้ไม่ใช่เพราะแก ฉินต้าหย่งถึงลงมือกับผู้หญิงคนนั้นเหรอ?”
ในสายตาฉินซีเต็มไปด้วยความผิดหวัง เธอไม่มีอารมณ์ไปถกเถียงกับโจวยู่ชุ่ยอีกแล้ว เพราะเดิมทีหล่อนคงจะไม่ยอมรับความผิดของตนเอง
“เมื่อกี้แกไม่ใช่เก่งมากหรอกเหรอ? แม้แต่หน้าฉันยังกล้าตบมาได้ มีฝีมือจริงก็มาตบฉันอีกทีสิ!”
หวังลู่เหยามองฉินต้าหย่งที่โดนตีปางตายด้วยท่าทางเย้ยหยัน จากนั้นถีบไปบนหน้าของฉินต้าหย่งอย่างแรงอยู่หลายที
ฉินซีที่อยู่ในห้อง มองเห็นฉากนี้เข้า ร้องไห้ฟูมฟายไปตั้งนานแล้ว
ทันใดนั้นเธอนึกถึงหยางเฉินขึ้นมา ตอนนั้นเหตุผลที่หวังลู่เหยามาขอโทษ เพราะว่าหยางเฉิน
นึกถึงตรงนี้ เธอมือสั่นเทาโทรศัพท์เข้าไปหา “หยางเฉิน พ่อโดนคนตีแล้ว คุณรีบมาช่วยเขาหน่อย พวกเราอยู่ที่TQ Garden 1-2-1602!”
หยางเฉินที่เพิ่งไล่เว่ยเชินกลับไปเสร็จ หลังจากได้ยินเสียงลนลานของฉินซี รีบลุกขึ้นยืนทันใด พูดอย่างโมโห “ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!”
“คุณหยาง เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ? ต้องการให้ผมออกหน้าหรือเปล่า?” หวังเฉียงถามด้วยความระมัดระวัง
“TQ Garden แถวนั้นมีคนของนายอยู่มั้ย?” หยางเฉินถาม
“นั่นมีคาราโอเกะของผมแห่งหนึ่งอยู่พอดีครับ” หวังเฉียงรีบตอบ
“รีบส่งคนไปที่ TQ Garden 1-2-1602ทันที มีคนตีพ่อตาฉันแล้ว!” หยางเฉินตะโกนบอก
หยางเฉินพูดจบ เหมือนลมหอบหนึ่ง พุ่งออกไปแล้ว หวังเฉียงโทรศัพท์จัดแจงไปด้วย วิ่งตามฝีเท้าของหยางเฉินออกไปด้วย
เพียงแค่ตอนที่หวังเฉียงพุ่งออกไปด้านนอก หยางเฉินขับรถโฟล์กเภาตันคันนั้นร้องคำรามออกไปเรียบร้อยแล้ว
“แม่งเอ๊ย กล้ามาตีพ่อตาของคุณหยาง ไม่อยากอยู่บนโลกนี้จริงๆ!”
หวังเฉียงท่าทางเหี้ยมโหด โบกมือไปยังลูกน้องหลายคนที่ด้านข้าง “พวกพ้อง ตามฉันมา!”
รถอาวดี้a6สีดำหลายคันออกเดินทางจากหวงเหอบาธ มุ่งตรงไปยัง TQ Garden
ในขณะเดียวกัน ฉินต้าหย่งถูกตีจนหน้าเต็มไปด้วยเลือดตั้งแต่นานแล้ว แม้แต่กำลังจะพูดยังไม่มีเหลือ ฉินซีทุบประตูกันขโมยอยู่ พลางร้องไห้ตะโกนอยู่ด้านในห้อง “อย่าตีเลย พวกนายอย่าตีเลย!”
“ในห้องยังมีนังแพศยาอีกสองคน พวกนายหากุญแจจากบนตัวของเจ้าสวะนี้ออกมาให้ได้” หวังลู่เหยาพูดจาอย่างชั่วร้าย ฉินต้าหย่งถูกตีอย่างหนัก เกือบสลบแล้ว
แต่หลังจากเขาได้ยินหวังลู่เหยาบอกว่าอยากหากุญแจ และอยากเข้าไปข้างใน ไม่รู้เขาไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ปีนขึ้นมาจากพื้นฉับพลัน
ชายสูงใหญ่สองคนยังไม่ทันตอบสนองกลับมา ฉินต้าหย่งคว้ากุญแจทิ้งออกไปจากหน้าต่างระหว่างบันได
“เชี้ย! คาดไม่ถึงทิ้งกุญแจแล้ว!”
ชายสูงใหญ่สองคนโมโหในชั่วขณะนั้น เข้าไปเตะต่อยอีกสักยกหนึ่ง
“นังแพศยาสองคนด้านใน ฟังฉันให้ดี ครั้งนี้ถือว่าพวกแกโชคดี ถ้าให้ฉันเห็นพวกแกอีก จะไม่ปล่อยพวกแกรอดไปง่ายๆ เด็ดขาด”
หวังลู่เหยาเดินไปหน้าประตูห้อง พูดจาเสียงดัง
พูดจบ หล่อนพาชายสองคนหมุนตัวออกไป
พวกเขาเพิ่งเดินออกไปกัน ประตูลิฟต์ของชั้นสิบหกเปิดออก ชายหนุ่มห้าหกคนในมือถือกระบองพุ่งออกมาแล้ว
“เชี้ย คนล่ะ?”
ชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้าย้อมผมสีทองคนนั้นตะโกนขึ้น เพิ่งเดินมาได้ไม่กี่ก้าวก็มองเห็นฉินต้าหย่งนอนอยู่ระหว่างบันได ตัวคนได้สลบลงไปแล้ว
ชั่วขณะนั้นไอ้ผมทองสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ เมื่อสักครู่ได้รับโทรศัพท์ของหวังเฉียง ให้เขาพาลูกน้องมาช่วยคนด้วยตนเอง ยังบอกเขาอีกว่าคนที่โดนตีนั้น สถานะสูงกว่าหวังเฉียงด้วย
เขารักษาความเร็วที่สุดแล้วรีบเข้ามาเลย สุดท้ายยังช้าไปก้าวหนึ่ง
“เร็ว ส่งคนไปโรงพยาบาล!”
ไอ้ผมทองมองเลือดสดที่สะดุดตาระหว่างบันได ชั่วพริบตาเดียวหวาดผวาแล้ว เขาไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นภาพย่ำแย่กว่านั้น แต่ว่าสถานะคนตรงหน้าผู้นี้ยังสูงกว่าเจ้านายเบื้องบนของเขาเสียด้วยซ้ำ
ฉินซีที่ถูกขังอยู่ในห้อง ยังทุบประตูอยู่ไม่เลิก ไอ้ผมทองถึงรู้สึกได้ ในห้องยังมีคนอยู่
“ขอโทษนะครับ ใช่คุณฉินหรือเปล่า? พวกผมเป็นคนที่มาช่วยคุณครับ”
ไอ้ผมทองจัดคนส่งฉินต้าหย่งไปโรงพยาบาล เขาเองยืนอยู่หน้าประตู ถามอย่างระมัดระวัง
ฉินซีรีบบอกไป “ฉันถูกขังไว้ในห้อง เมื่อกี้พ่อฉันเพิ่งทิ้งกุญแจออกไปจากหน้าต่างระหว่างบันได พวกคุณรีบช่วยหากุญแจหน่อยนะ”
“คุณฉินรอสักครู่นะครับ ผมจะไปหาเดี๋ยวนี้”
ไอ้ผมทองโทรศัพท์ออกไป ไม่นานคนสิบกว่าคนพุ่งออกมาจากคาราโอเกะแถวนั้น ค้นหากุญแจด้านล่างตึก
ส่วนเขารีบโทรศัพท์หาหวังเฉียง รายงานเรื่องที่เกิดขึ้นทางนี้ไปรอบหนึ่ง
หลังจากหวังเฉียงรู้ว่าฉินต้าหย่งโดนตีจนสลบ ทั่วตัวของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
“สารเลว ฉันกำชับกับนายว่ายังไงกัน? ให้นายไปช่วยคนอย่างว่องไวที่สุด นายแม่งอยากทำลายฉันให้ตายหรือไง?” หวังเฉียงด่าใส่มือถืออยู่
ไอ้ผมทองใกล้ตกใจจนร้องไห้แล้ว “พี่เฉียง ผมรีบมาอย่างเร็วที่สุดแล้ว แต่ยังช้าอยู่ดี”
“อย่ามาพูดไร้สาระ รีบไปตรวจดูวงจรปิดคอนโดให้ฉัน สรุปเป็นใครตีคุณฉิน แล้วคนพวกนั้นไปที่ไหนกันด้วย รอฉันไปถึงคอนโด ถ้านายยังหาไม่เจอ อย่ามาโทษว่าฉันไม่เกรงใจ!” หวังเฉียงพูดจาเดือดดาล
“ครับ พี่เฉียง ผมจะไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้ครับ”
ไอ้ผมทองพูดจบวางสายโทรศัพท์ลง รีบจัดคนไปตรวจกล้องวงจรปิดที่สำนักงานที่พัก
รอตอนที่หยางเฉินมาถึง1602 คนของไอ้ผมทองหากุญแจเจอพอดี จึงเปิดประตูห้องพักออกแล้ว
“เสี่ยวซี คุณไม่เป็นอะไรนะ?”
มองเห็นฉินซี หยางเฉินรีบสอบถาม
ฉินซีร้องไห้จนดวงตาบวมไปก่อนหน้านั้นแล้ว กระโจนเข้าในอ้อมอกของหยางเฉินทันที กอดเขาแล้วร้องไห้พูดว่า “ฉันไม่เป็นอะไร เพื่อช่วยฉันไว้ พ่อผลักฉันเข้ามาให้ห้อง แถมยังล็อกเอาไว้จากด้านนอกอีก ฉันออกไปไม่ได้!”
ฉินซีร้องไห้แบบเศร้าเสียใจมาก มองเห็นหยางเฉิน เหมือนหาที่พึ่งพิงเจอทันที จึงร้องไห้ระบายความรู้สึกไม่เป็นธรรมในใจตนเองออกมา
เธอมองผ่านช่องตาแมว มองเห็นเหตุการณ์ที่ฉินต้าหย่งถูกตีได้ชัดเจนแจ่มแจ้ง แต่ทว่าถูกกั้นไว้ด้วยประตูบานหนึ่ง เธอกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย มองคนรักของตนเองโดนตีอย่างหนักไปต่อหน้าต่อตา เธอรับไม่ไหวจริงๆ
เห็นฉินซีส่งเสียงร้องไห้อย่างเจ็บปวด ในลูกตาหยางเฉินสาดยิงแสงหนาวเหน็บออกมา กอดฉินซีเอาไว้แน่น พูดอย่างจริงจัง “คุณวางใจได้ ไม่ว่าจะเป็นใคร ผมจะให้มันชดใช้แน่!”
“เป็นหวังลู่เหยา ผู้หญิงของตระกูลจางคนนั้น ครั้งก่อนตอนที่เสี่ยวยีชวนพวกเราไปกินข้าว ผู้หญิงที่ตบแม่คนนั้น” ฉินซีรีบบอกทันที
หยางเฉินหรี่ดวงตาขึ้นมาเล็กน้อย “ได้ ผมรู้แล้ว!”
สายตาของเขาน่ากลัวอย่างมาก บนตัวระเบิดความหนาวเหน็บออกมา อุณหภูมิภายในห้องเหมือนลดลงมาหลายองศาในชั่วพริบตาเดียว
โจวยู่ชุ่ยสั่นไม่หยุดไปทั้งตัว มองทางหยางเฉินที่มีท่าทีแบบนี้ หัวใจของหล่อนเต้นแรงตุบๆ
“แบบนี้ก็ดีเลย ผมจะให้คนส่งคุณไปดูแลพ่อที่โรงพยาบาลก่อน เรื่องที่เหลือ ให้ผมไปจัดการเอง!”
หยางเฉินเก็บความรู้สึกโกรธของตนเองเอาไว้ มองฉินซีแล้วพูดขึ้น
ไม่รอให้ฉินซีตอบรับ เขาหมุนตัวมองทางหวังเฉียงที่สั่นเทาอยู่ด้านข้าง “นายไปส่งเมียฉันที่โรงพยาบาลด้วยตัวเอง ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉันเอาเรื่องกับนายแน่!”
“ครับ คุณหยางวางใจได้ ผมจะคุ้มครองคุณฉินด้วยตัวเอง!” หวังเฉียงสั่นทั้งตัว รีบรับปาก
“ไปเถอะ!”
หยางเฉินมองฉินซีแล้วบอกไป
ฉินซีกำลังเป็นห่วงฉินต้าหย่งเช่นกัน จึงตามหวังเฉียงไป
พวกเขาเพิ่งลงลิฟต์มา ไอ้ผมทองวิ่งมาพอดี รีบรายงานต่อหวังเฉียง “พี่เฉียงครับ ผมหาเจอแล้ว สองคนนั้นเป็นคนของตระกูลสง เมื่อกี้ไปทางตระกูลสงแล้วครับ”