ไม่นานหลินเฉี่ยนถูกส่งตัวเข้ารักษาที่โรงพยาบาล แม้ว่าจะทำแผลแล้วแต่ก็ยังต้องฉีดยาอยู่ดี
ด้วยภายในห้องคนไข้มีแต่คนที่เธอรู้จัก สุดท้ายหลินเฉี่ยนจึงปล่อยโฮออกมา
หลี่จิ่นรีบคว้าตัวเธอเข้าไว้ในอ้อมกอดของเขาเพื่อให้เธอไม่รู้สึกอ้างว้าง
ในตอนนี้เองที่ถังหนิงเข้าใจถึงความทุกข์ทรมานของหลินเฉี่ยน ดังนั้นต่อให้เธอต้องทอดทิ้งซย่าหันโม่ ต่อให้ต้องทำลายสิ่งที่ตัวเองสร้างมากับมือ เธอก็จะทำโดยไม่ลังเลใจ
ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากให้โอกาสกับซย่าหันโม่ แต่หากคนที่ดูแลสุนัขไม่ผ่านมาเจอเข้า หลินเฉี่ยนอาจจะไม่ได้มีชีวิตออกมาจากตรงนั้นแล้ว ที่แย่ที่สุดคือในขณะที่หลินเฉี่ยนหายตัวไป ซย่าหันโม่กลับไม่แม้แต่จะสนใจด้วยซ้ำ
สิ่งที่ทำให้ถังหนิงผิดหวังที่สุดคือสีหน้าของซย่าหันโม่ยามที่เธอปรากฏตัวขึ้น เจ้าตัวถือดีว่าตัวเองมีชื่อเสียงโด่งดัง เธอคิดว่าถังหนิงจะทอดทิ้งหลินเฉี่ยน นับตั้งแต่ที่จู้ซิงมีเดียได้ก่อตั้งขึ้น เจตนารมณ์ของมันไม่เคยต้องการผลประโยชน์ใดๆ แม้แต่น้อย
ในขณะเดียวกันภายในห้องคนไข้ ทุกคนมองหลินเฉี่ยนสะอึกสะอื้นและปลดปล่อยความทรมานใจของเธอออกมา หากแต่หลังจากนั้นไม่นานถังหนิงก็ได้รับสายจากหลงเจี่ย “เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ทุกคนพูดกันว่าคุณแตกหักกับศิลปินของตัวเองต่อหน้าสาธารณชน ซย่าหันโม่เป็นอะไรเหรอคะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่”
ด้วยเรื่องนี้ส่งผลกับการประชาสัมพันธ์ในอนาคต ถังหนิงได้อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้หลงเจี่ยฟัง และแน่นอนว่าด้วยอารมณ์ร้อนของปลายสาย หลงเจี่ยระเบิดอารมณ์ออกมาทันทีที่รับรู้เรื่องที่เกิดขึ้น “คุณทำดีแล้วล่ะค่ะ! ฉันล่ะไม่อยากจะเชื่อว่าซย่าหันโม่จะเห็นผิดเป็นถูกได้
“โจวชิงนี่เป็นเจ้าแผนการจริงๆ จู้ซิงมีเดียยืนหยัดในความถูกต้องมาเสมอแท้ๆ ”
“ไปสืบเรื่องนี้มาให้ละเอียดและเก็บหลักฐานเท่าที่จะหาได้ ที่สำคัญที่สุดอย่าลืมส่งเอกสารยกเลิกสัญญาไปให้ซย่าหันโม่ด้วย…
…ต่อให้โจวชิงลงมาจัดการเรื่องนี้เอง ฉันก็รับประกันได้เลยว่าสังกัดสถานีโทรทัศน์ก่อนหน้านี้ของเขาจะต้องตามเอาคืนเขาแน่”
“รับทราบค่ะ” หลงเจี่ยพยักหน้ารับ
หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ ถังหนิงกลับมาที่ห้องคนไข้ ตอนนี้หลินเฉี่ยนสงบสติอารมณ์ได้และหยุดร้องไห้แล้ว
ถังหนิงเดินเข้ามาหาหลินเฉี่ยนและดึงตัวเธอออกมาจากอ้อมแขนของหลี่จิ่นเพื่อคว้าเธอไปกอด “เธอเจ็บปวดขนาดนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเฉยๆ แน่”
“แต่โจวชิงน่ากลัวมากเลยนะคะ”
“ไม่ว่าเขาจะน่ากลัวขนาดไหนเขาก็ยังมีจุดอ่อน ตอนนี้เขายังไม่ถูกแฉ แต่วันใดวันหนึ่งเขาก็หนีไปไม่พ้นอยู่ดี” ถังหนิงกล่าวปลอบ “กลับบ้านไปพักให้หายดีเถอะนะ เรื่องที่เหลือฉันจะจัดการเอง ฉันจะแก้แค้นที่เธอต้องมาเจ็บปวดอย่างนี้ให้เอง”
หลินเฉี่ยนพยักหน้ารับพลางกอดถังหนิงกลับไปแน่น และซบศีรษะของตัวเองเข้ากับบ่าของอีกฝ่ายพร้อมเสียงสะอึกสะอื้น
…
คืนนั้นซย่าหันโม่นึกย้อนกลับไปและรู้สึกราวกับตัวเองฝันไป เป็นความฝันที่เหมือนจริงมากเหลือเกิน ฝันว่าถังหนิงประกาศต่อหน้าทุกคนว่าจะยกเลิกสัญญาของเธอ
ที่แท้เธอก็เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งที่ถูกกำจัดทิ้งอย่างง่ายดายของถังหนิงเท่านั้น…
แต่เธอก็ยังสำคัญตัวผิดไป
“หันโม่ เธอโอเคใช่ไหม” โจวชิงปลอบใจด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด “ขอโทษนะ มันเป็นความผิดของฉันเองที่เป็นต้นเหตุให้เธอมีเรื่องเข้าใจผิดกับจู้ซิงมีเดีย”
“ไม่หรอกค่ะ ฉันเองที่เป็นฝ่ายต้องขอโทษ คุณเพิ่งจะได้รับงานนี้มา แต่ดูเหมือนฉันจะทำมันพังซะแล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอกนะ หันโม่ ตัดขาดกับฉันแล้วไปขอโทษถังหนิงซะ…” โจวชิงถอนหายใจ “อย่าเพิ่งยอมแพ้กับชีวิตที่เธอสร้างขึ้นมาเพราะฉันเลยนะ”
หลังได้ยินดังนั้นเธอหันหน้าไปก่อนประคองฝ่ามือแนบแก้มของเขา ขณะที่น้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตา “ฉันจะกลับไปขอโทษถังหนิงก็ได้ค่ะ แต่ฉันจะไม่เลิกกับคุณเด็ดขาด คุณเป็นคนดีและฉันก็ไม่อยากทิ้งคุณไปไหน ฉันจะกลับไปขอโทษเธอเพราะไม่อยากให้ถังหนิงทำอะไรคุณค่ะ…
…คุณก็รู้ว่าเธอน่ากลัวขนาดไหน ไม่มีอะไรในโลกที่เธอทำไม่ได้หรอกนะคะ”
“หันโม่ ต้องลำบากคุณแล้วนะครับ” โจวชิงรั้งเธอเข้ามาในวงแขน “ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง ผมสัญญา”
ซย่าหันโม่รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รับความเป็นธรรมเพราะเธอคิดว่าเธอไม่ได้ทำผิดอะไร โจวชิงเป็นผู้ชายที่ดีมากคนหนึ่ง ทำไมถังหนิงถึงเข้าใจเขาผิดได้ ต้องเป็นเพราะหลินเฉี่ยนที่ใส่ร้ายเขาจนทำให้ถังหนิงไม่ชอบเขาอย่างแน่นอน
เธอแค่ได้ยินเขาคุยโทรศัพท์ครั้งเดียว ทำไมหลินเฉี่ยนถึงมั่นใจขนาดนั้นกัน
หากแต่ซย่าหันโม่ไม่รู้ว่าจากจุดเริ่มต้นเพียงโทรศัพท์สายเดียว นับตั้งแต่ตอนนั้น ทุกๆ การเคลื่อนไหวของโจวชิงได้พิสูจน์ให้ถังหนิงและหลินเฉี่ยนเห็นตัวตนที่แท้จริงของเขา
เธอไม่ได้ต้องการกลับไปที่จู้ซิงมีเดียเพื่อขอโทษ แต่ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้เธอจำเป็นต้องเสียสละเพื่ออนาคตของทั้งเธอและโจวชิง
อย่างน้อยนั่นก็เป็นสิ่งที่เธอคิดได้ในตอนนี้
ไม่อย่างนั้นเส้นทางหน้าที่การงานของโจวชิงที่เพิ่งเริ่มต้นคงต้องย่อยยับลงอีกครั้ง
คืนนั้นเพราะสิ่งที่ถังหนิงทำกับศิลปินของตัวเอง พาให้บรรยากาศบนโลกออนไลน์ตกอยู่ในความวุ่นวาย
ถังหนิงต้องโหดเ**้ยมขนาดไหนถึงทำกับศิลปินของตัวเองอย่างนั้นได้
“จากที่ได้ยินมาจากเพื่อนของฉัน หลินเฉี่ยนถูกฝูงหมารุมกัด แต่ซย่าหันโม่ไม่แม้แต่จะบอกหลินเฉี่ยนว่าย้ายสถานที่ถ่ายทำด้วยซ้ำ ถังหนิงถึงได้ตบหน้าซย่าหันโม่ยังไงล่ะ”
“ว่าแต่โจวชิงถูกลากเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ได้ยังไงล่ะเนี่ย”
“ใช่ๆ ถังหนิงข่มขู่โจวชิงด้วยล่ะ”
“เกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขาสี่คนกันแน่นะ ฉันล่ะสงสัยจริงๆ!”
ทั้งข่าวบนหน้าหนังสือพิมพ์และอินเทอร์เน็ตเต็มไปด้วยเรื่องที่ถังหนิงปฏิบัติอย่างเลือดเย็นกับศิลปินของตัวเอง ถึงแม้ว่าคนนอกจะไม่รู้ว่าเหตุผลคืออะไร หากแต่ก็สัมผัสได้ว่าพวกเขากำลังจะได้ดูการแสดงเด็กอีกครั้งหนึ่ง
เพียงแค่อ่านข่าวซย่าหันโม่ก็รู้ว่าเมื่อคืนถังหนิงโหดเ**้ยมขนาดไหน เธอจึงยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมกว่าเดิม
เพื่ออนาคตของเธอกับโจวชิง สุดท้ายซย่าหันโม่จึงไปที่จู้ซิงมีเดีย ทว่าถังหนิงไม่มีอารมณ์จะมาเจรจากับเธอจึงส่งต่อหน้าที่ให้กับหลงเจี่ย
ทันทีที่หลงเจี่ยเห็นหน้าซย่าหันโม่ เธอเองก็อยากจะตบหน้าอีกฝ่ายให้ตาสว่างเช่นกัน
ยิ่งเมื่อนึกถึงบาดแผลบนร่างกายของหลินเฉี่ยน
ในท้ายที่สุดเธอสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองและยื่นเอกสารยกเลิกสัญญาที่เตรียมมาให้อีกฝ่ายแทน “เอาไปดูสิ นี่เป็นข้อตกลงในการยกเลิกสัญญาของเธอ”
“หลงเจี่ย ให้ฉันพบถังหนิงได้ไหมคะ ต่อให้เธออยากจะยกเลิกสัญญาของฉัน เธอก็ต้องให้เหตุผลที่ฉันเต็มใจสิ ถ้าเธอคิดว่าโจวชิงมีเรื่องไม่ชอบมาพากลเพียงเพราะสิ่งที่หลินเฉี่ยนพูด อย่างนั้นมันก็โหดร้ายเกินกว่าที่จะต้องทำอย่างนี้นะคะ”
หลงเจี่ยจ้องมองซย่าหันโม่และรู้สึกว่าหญิงสาวคนเดิมที่เคยมาร้องขอความช่วยเหลือ ในบัดนี้ได้หายไปแล้ว
ซย่าหันโม่ในตอนนี้มีเพียงความรักตัวโตแปะอยู่บนใบหน้า เธอได้สูญเสียความสามารถในการแยกแยะถูกผิดไปเสียแล้ว
“ฉันคิดว่าอย่างน้อยสิ่งแรกที่เธอถามถึงจะเป็นเรื่องที่หลินเฉี่ยนบาดเจ็บขนาดไหนซะอีก ถึงยังไงหลินเฉี่ยนก็ทำเพื่อเธอมามากนะ” หลงเจี่ยว่าเย้ยหยัน “เธอคงลืมไปแล้วว่าหลินเฉี่ยนเกือบตายที่กรงหมาเมื่อคืน และต้นเหตุที่ทำให้บาดเจ็บก็เพราะว่ามีใครบางคนบอกว่าเธอหายตัวไป แล้วหลินเฉี่ยนก็เลยเป็นห่วงเธอยังไงล่ะ!
“เธอเป็นห่วงคนไร้ค่าอย่างเธอเลยวิ่งออกไปตามหาจนทั่ว แล้วก็โดนฝูงสุนัขรุมกัดจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดแล้ว ในขณะที่เธอเอาแต่คิดถึงเรื่องของโจวชิงอย่างงั้นเหรอ
“โจวชิงจะเสี่ยงชีวิตมาช่วยเธออย่างนั้นไหม
“แล้วเธอคิดว่าฉันผิดตรงไหนที่เรียกเธอว่าคนทรยศน่ะ”
หลังจากได้ยินดังนั้น ซย่าหันโม่ถึงกับนิ่งค้างไป