‘ไอ้อ้วนนี่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเจด?’ เจดสวยจะตาย ทำไมลูกพี่ลุกน้องของเธอถึงอ้วนและน่าเกลียดแบบนี้?’ แดร์ริลคิด
แดร์ริลส่ายหัว “ลิซ่าและแจ็คใช่ไหม? กลับบ้านไปซะ พวกเขาจะฟังฉัน และเราจะไม่ขายหมายเลข 99 ให้เธอ”
ลิซ่าผงะ เธอชี้ไปที่แดร์ริลแล้วตวาด “ฟังแก? แกพูดว่าไงนะ? พวกเขาจะไม่ขายวิลล่าให้เรา? แกเป็นพนักงานที่นี่เหรอ? จุ๊ จุ๊ จุ๊ ฉันรู้แล้ว แกเป็ยนามที่นี่สินะ ใช่ไหม? เอ๊ะ เมื่อไหร่กันที่ยามมีสิทธิ์มาปฏิเสธผู้ซื้อ?”
เสียงของเธอดังชัดเจน คนที่ผ่านไปมามากมายแล้วรวมตัวกันรอบพวกเขา
แก้มของดอร่าแดง เธอดึงแดร์ริล “ไปกันเถอะ”
“อย่าเพิ่งไป! ในเมื่อแฟนเธอเป็นยามที่นี่ ฉันจะโทรหาลูกพี่ลูกน้องฉันให้ไล่แกออก” แจ็คหัวเราะ
เขาหยิบมือถือขึ้นมาแล้วโทรหาเจด เธอรับสายในไม่นาน
“เจด มาที่นี่เร็ว เรื่องเร่งด่วน” แจ็คกล่าว
“ได้โปรด ได้โปรดอย่าโทร!” ดอร่าตื่นตระหนก เธอเข้าใจแล้วว่าแดร์ริลไม่ได้มาที่นี่เพื่อเยี่ยมชม เขาต้องทำงานพาร์ท-ไทม์เป็นยามที่นี่เหมือนกันแน่ ๆ
‘เขาจะเสียงานเพราะฉันไม่ได้!’ ดอร่าคิดในขณะที่เดินเข้าไป
“ฉันขอโทษพวกคุณ อย่าโทรเลย ฉันกับแดร์ริลจะไปแล้ว”
“มันสายไปแล้ว” แจ็คเก็บมือถือลงกระเป๋า “เอาแบบนี้เป็นไง? เธอกับแฟนเธอคุกเข่ากับพื้นแล้วขอร้องฉัน? ฉันจะไม่ทำให้เขาถูกไล่ออก แล้วฉันจะทำให้เขาเป็นหัวหน้ายามด้วย”
“ฉันจำเป็นต้องคุกเข่าจริงเหรอ?” แดร์ริลยิ้ม
“ใช่ คุกเข่าสิ! ถ้าแกยอมคุกเข่าขอร้องฉัน ฉันจะไม่ไล่แกออก” แจ็คกล่าว
“ฉันต้องทำมันจริงใช่ไหม?” แดร์ริลถาม
“ใช่!” แจ็คเย้ย “ไม่ใช่แค่แกที่ต้องคุกเข่า แฟนสาวของแกก็ด้วย ดอร่า มาคุกเข่าให้ฉันเหมือนกัน เธอเถียงฉันก่อนหน้านี้ และเธอทำให้ฉันอารมณ์เสีย ฉันจะไล่แกออกถ้าไม่คุกเข่าลงกับพื้น”
ในขณะที่เขากำลังพูด ร่างอันเซ็กซี่พร้อมส้นสูงก็เดินเข้ามาด้วยความเร่งรีบ
เธอคือเจด
เจดสวมเสื้อเชิ้ตขาวและกระโปรงทางการเข้ารูปที่เผยให้เห็นทรวดทรงเย้ายวนของเธอ เธออยู่ไม่ไกลที่นี่อยุ่แล้ว เมื่อแจ็คโทรมาบอกมาทีเรื่องเร่งด่วน เธอจึงมาได้ทันที
“เจด!” แจ็คเดินไปหาเธอแล้วยิ้ม
เจดพยักหน้าแล้วเหลือบมองลิซ่า เธอรู้จักลูกพี่ลูกน้องเธอดี เขาชอบควงสาวและเล่นกับพวกเธอไปเรื่อยเสมอ เธอได้ยินมาว่าแจ็คกำลังต้องการจะซื้อวิลล่าไม่นานมานี้ ดังนั้นเธอจึงเหลือหมายเลข 99 ให้เขา และลดราคาให้เขาด้วย ราคามันสมเหตุสมผลหลังจากลดราคา
“เจด ไอ้ยามนี่หยาบคายมาก ไล่มันออก!” แจ็คชี้ไปที่แดร์ริล
เจดมองไปตามทิศที่เขาชี้จนสายตาของเธอประสานกับแดร์ริล
“ค-ใครที่นายบอกว่าเป็นยามนะ?” เจดตวาด
“มันไง!” แจ็คชี้ไปที่แดร์ริล “เจด ไล่มันออกเดี๋ยวนี้เลย! มันน่าขยะแขยง การปล่อยให้มันทำงานที่นี่จะลดราคาของพื้นที่นี้”
เพี๊ยะ!
เจดยกมือของเธอตบหน้าแจ็คอย่างแรง
“หุบปากของแกซะ!” เจดสั่นเทาด้วยความโกรธและเธอในขณะที่เดินไปหาแดร์ริล “ป๊ะป๋า…”
‘หา?’ แจ็คตะลึง ‘แดร์ริลอายุประมาณยี่สิบไม่ใช่เหรอ ทำไม… เขาจะเป็นป๊ะป๋าได้ยังไง?’
แดร์ริลยิ้มให้เจด “ลูกพี่ลูกน้องของเธอนี่สุดยอดเลยนะ เขาสั่งให้ฉันขอโทษเขา เธอคิดว่าไง? ฉันควรคุกเข่าดีไหม?”
ในทันใดนั้น หัวของเจดก็ขาวโพลน ร่างกายของเธอสั่นสะท้านและขาของเธอก็เหลวกลายเป็นวุ้น เธอจ้องแจ็คอย่างอดไม่ได้ ลูกพี่ลูกน้องของเธอชอบสร้างเรื่องตลอดเวลา!
ก่อนที่เจดจะได้กล่าวอะไร ใบหน้าของแจ็คก็ซีดเผือด เขาคุกเข่ากับพื้น
“พี่ชาย… คุณผู้ชาย ผมผิดไปแล้ว ผมมันโง่ที่พูดอะไรหยาบคายกับคุณไป ได้โปรด ได้โปรด อภัยให้ผมด้วย” แจ็คตะกุกตะกัก
แจ็คตื่นตระหนก ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าแดร์ริลไม่ใช่ยาม เขาดูเหมือนจะเป็นเจ้าของของอสังหาริมทรัพย์วินดัน ในเมื่อลูกพี่ลูกน้องของเขาเรียกชายคนนี้ว่าป๊ะป๋า เขาจึงควรเรียกชายคนนี้ว่าคุณผู้ชาย
ในขณะเดียวกัน ลิซ่าก็คุกเข่าลงกับพื้นตามแจ็ค ใบหน้าของเธอขาวซีด เธอตัวสั่นอย่างกระวนกระวายและไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ
‘เขาเป็นใครกัน?’ คนที่ผ่านไปมาคิด
เหล่าผู้ผ่านไปมาจ้องมองด้วยความไม่เชื่อ พวกเขาถึงกับลืมหายใจด้วยความตะลึง
“หือ? ไม่ใช่ว่านายบอกให้ฉันคุกเข่าเหรอ? ทำไมมาคุกเข่าให้ฉันแทนล่ะ?” แดร์ริลเหลือบมองที่แจ็คแย่างล้อเลียน
“คุณผู้ชาย ผมผิดไปแล้ว ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วยเถอะ” แจ็คยิ้มอย่างอับอาย ในขณะที่เขาพูด เขาก็มองที่เจด หวังให้เธอช่วยเขา
“ป๊ะป๋าคะ คุณ… คุณจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี?” เจดกัดริมฝีปากของเธอแล้วถามด้วยความระมัดระวัง
พูดตรง ๆ สีหน้าของแดร์ริลอ่านยากมาก เขาดูเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว นั่นทำให้เจดยิ่งกระวนกระวายมากกว่าที่เป็น ยังไงเสีย แดร์ริลก็เป็นคนที่ทำให้เธอมีทุกอย่างในวันนี้ หากแดร์ริลโกรธ เธออาจสูญเสียงานไป
เมื่อมองดูความกระวนกระวายบนหน้าของเจด แดร์ริลก็ยิ้ม “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง? เขาไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องเธอเหรอ? เธอตัดสินใจสิ”
เจดพลันถอนหายใจออกมายาวเหยียดด้วยความโล่งอก แดร์ริลไม่ได้โกรธ มันจึงไม่แย่นัก