บัญชามังกรเดือด บทที่ 226 งานศพ
เมื่อเห็นฉากนี้ จุยเฟิงก็ตกตะลึง
ผ่านหน้าจอ เขาสั่นเทาอย่างคาดไม่ถึง
ยังเป็นคนอยู่ไหม？
ฉินเทียนหัวเราะ: “พวกเขา เป็นพี่น้องที่กระหายเลือดมากที่สุด พวกเขายังเป็นนักฆ่าที่โหดเหี้ยมที่สุดด้วย”
จุยเฟิงพูดไม่ออก
ถัดไปเถียหนิงซวงและเหมยหงเซว่ แม้จะได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ฆ่าคู่ต่อสู้ของพวกเขาลงได้
เวลาผ่านไปสิบนาที
ตระกูลเจียถูกจัดการ ยมทูตทั้งสิบที่โหดเหี้ยม ได้หายสาบสูญไปจากโลกนี้โดยสิ้นเชิง
ฉานเจี้ยนและคนอื่นๆ ผลักรถไปที่หน้าผา ทำความสะอาดสนามรบ เตรียมตัวที่จะจากไป
ในเวลานี้ ภายในหน้าจอ เสียงของเครื่องยนต์รถก็ดังขึ้น
“แย่แล้ว!”
“คนจากตระกูลหลี่มาแล้ว!”
ในขณะนี้ ยกเว้นฉานเจี้ยน คนอื่นๆ ได้รับบาดเจ็บทั้งหมด พลังการต่อสู้ลดลงอย่างมาก
และยอดฝีมือของตระกูลหลี่ก็ไม่อ่อนแอไปกว่ายมทูตทั้งสิบอย่างแน่นอน
พวกเขาเป็นทหารที่ทรงพลัง
ฉานเจี้ยนคนพวกนี้ ตกอยู่ในอันตราย!
ชั่วครู่ รถยนต์สองคันพุ่งเข้าใส่ราวกับสัตว์ร้าย พุ่งตรงไปที่ฉานเจี้ยนและคนอื่น ๆ ที่ยังอยู่กลางถนน
ฉานเจี้ยนและคนอื่นๆ ดูตกตะลึง เมื่อมองดูไฟรถที่แสบตา พวกเขาลืมที่จะหลีกเลี่ยง
ผ่านหน้าจอหัวใจของจุยเฟิงถูกยกขึ้น
เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คุณจงใจไม่ได้บอกพวกเขาว่ามีฆาตกรอยู่ข้างหลัง คุณเล่นกับชีวิตของพวกเขา!”
ฉินเทียนหัวเราะเยาะและไม่พูดอะไร
ถ้าฉานเจี้ยนไม่สามารถจัดการกับสถานการณ์นี้ได้ ไม่ช้าก็เร็ว เขาจะตาย
ในเวลาไม่นาน เสียงคำรามของเสือก็ดังก้องไปทั่วภูเขาและป่าไม้
เห็นชายร่างยักษ์ลุกขึ้นจากด้านหลังหินข้างๆ เขา
ร่างกายที่สง่างามเหยียดออกกลางอากาศ ดูเหมือนเสือที่ บินขึ้นไปบนท้องฟ้า
ในมือของเขา มีโซ่เหล็กสีดำขนาดใหญ่ ทุบลงไปที่หัวรถด้านล่าง
“ปัง！”
ภายใต้เสียงอันรุนแรง โซ่ก็ทุบหน้ารถที่หันหน้าไปทางด้านหน้า
ทันใดนั้นเอง ทั้งด้านหน้าของรถก็ถูกทุบ ด้านหลังของรถถูกปิดกั้น ภายใต้แรงกระแทก มันก็พลิกกลับ
“ตาย!”
ชายร่างยักษ์อย่างกับเดอะฮัค กำหมัดแน่น กระแทกร่างกายเข้ากับรถที่หงายขึ้น
“ปัก！”
หนึ่งหมัด！
ครึ่งหลังของตัวรถ พร้อมกับฆาตกรอยู่ข้างใน ถูกโยนขึ้นไปในอากาศ ก่อนจะตกลงสู่หน้าผาสูงหลายร้อยเมตร
ในขณะนั้น รถคันหลังก็รีบเบรก พยายามจะหลบหนี
โซ่เหล็กยาวในมือของชายร่างยักษ์ถูกโบกขึ้น ปักปักปักปัก!
ฆาตกรไม่มีเวลาลงจากรถเลยแม้แต่วินาทีเดียว ทุบรถจนแบนเป็นเศษเหล็ก
ที่นี่พวกเขาล้วนเป็นมือดีของตระกูลหลี่!
ความแข็งแกร่งไม่ด้อยไปกว่ายมทูตทั้งสิบก่อนหน้านั้น
ไม่มีแม้กระทั่งโอกาสโผล่หน้า ก็โดนจัดการแบบนั้นแล้ว
พวกเขายังคงคิด ที่จะเป็นนกขมิ้นที่อยู่ด้านหลัง
คิดไม่ถึงว่า เทียบไม่ได้กับตั๊กแตนตำข้าวที่อยู่ด้านหน้า
“เหี้ย!” จุยเฟิงตกตะลึง
“นี่ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า” เขาพึมพำ
การต่อสู้จบลงแล้ว
ฉานเจี้ยนเดินกะโผลกกะเผลก หยิบโทรศัพท์จากกิ่งไม้ในแนวทแยงมุมตรงหน้าเขา
“นายน้อย ยังมีอีกไหม?” เขาถามอย่างเฉยเมย
ฉินเทียนรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย เกาศีรษะและพูดว่า “เอ่อ อันที่จริงลุงฉาน ฉันก็ไม่รู้ พวกเขาจะมีคนตามมาทีหลังอีกด้วย”
“โชคดีที่คุณจัดการได้ดี ให้ผีหวูฉางซุ่มโจมตีล่วงหน้า”
“ข้างหลัง น่าจะไม่มีอีกแล้ว”
ฉานเจี้ยนพยักหน้าและพูดด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่า: “อาหารมื้อดึกจบลงแล้ว ฉันจะพาพวกเขากลับไปนอน”
พรึ่บ
เขาปิดโทรศัพท์และหน้าจอก็หายไป
จุยเฟิงรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง เขาลังเลอยู่นาน ยิ้มอย่างเขินอายเล็กน้อย: “เอ่อ พี่เทียน เจ้าฝึกพวกเขาได้อย่างไร?”
“คุณบอกฉันได้ไหม?”
ฉินเทียนยิ้มเยาะ: “นายต้องการขโมยเรียน?”
จุยเฟิงหน้าแดงและพูดว่า: “เอ่อ เรียนรู้จากกันและกันไง”
“โดยเฉพาะฉานเจี้ยนคนนั้น ฉันไม่คิดว่าความเร็วดาบของเขาจะช้ากว่าของฉันเท่าไหร่นัก”
“ไม่ช้ากว่านายเท่าไหร่ หมายความว่า ยังไม่เร็วเท่านายเหรอ?” ฉินเทียน รู้เรื่องนี้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะปกป้องคนของตัวเอง
“ความแข็งแกร่งของลุงฉาน ไม่ได้มีแค่ดาบ”
“ดูการแสดงออกของนายสิ”
“ถ้านายทำให้ฉันพอใจ วันไหนฉันอาจจะมีความสุข จะพานายไปเล่นที่ฐานฝึก”
“จริงเหรอ?” จุยเฟิงกัดฟัน ดูเหมือนจะตัดสินใจครั้งใหญ่แล้วพูดว่า: “ถ้าคุณสามารถพาฉันไปเล่นจริงๆ ต่อไปนี้ฉันจะไม่เรียกคุณว่าคนไร้ยางอายอีก”
“ไปให้พ้น!”
ฉินเทียน เตะจุยเฟิง จากคานหลังคา
“อะไร?”
“ยมทูตทั้งสิบของตระกูลเจียไม่ได้เข้าไปในเมืองหลงเจียง พวกเขาทั้งหมดถูกฆ่าตาย?” จี้เฟิงตกใจเมื่อเขาได้รับรายงาน
หลี่ชุนกัดฟันและพูดว่า “ไม่ใช่แค่ตระกูลเจีย”
“คนที่ตระกูลหลี่ส่งมาเพื่อช่วยเหลือตระกูลเจีย ก็เสียชีวิตทั้งหมด”
จี้เฟิงกลืนน้ำลายแล้วพูดว่า “มันเป็นใคร?”
“ฉินเทียนอยู่ในหลงเจียง ใครซุ่มโจมตี?”
หลี่ชุนกล่าวอย่างเคร่งขรึม: “ไม่รู้ว่าอย่างไง หลงเจียง พวกเราไม่ควรไปที่นั่นในตอนนี้”
“แผนการที่จะใช้ซูซูบังคับให้ฉินเทียนปรากฏตัวนั้น ทำได้เพียงยอมแพ้”
ในสายตาของเขา มีเจตนาฆ่า คิดไม่ถึง แผนการยืมมือคนอื่นฆ่าที่วางไว้ สุดท้าย จบลงด้วยการสูญเสียแม้แต่คนของเขาเอง
นอกจากนี้เขายังหวังว่า หลังจากทำให้ตระกูลเจียอ่อนแอลง เขาจะพึ่งพาตระกูลหลี่ที่แข็งแกร่งเพื่อช่วยให้เขาขึ้นสู่จุดสูงสุด
ตอนนี้ตระกูลหลี่ก็อ่อนแอลงในเวลาเดียวกัน
ตอนจบนี้ทำให้หลี่ชุน รู้สึกเหมือนเขากินแมลงวัน
โกรธ สะอิดสะเอียน แต่พูดไม่ได้
ใบหน้าของจี้เฟิงซีดเผือด ก่อนจะพูดว่า “งานศพเร็วๆ นี้ ถ้าฉันไม่เห็นฉินเทียน หลิวหรูยู่ก็จะไม่ตกลงแต่งงานกับฉัน จะทำยังไงล่ะ?”
หลี่ชุนหัวเราะ “พี่เฟิง มาถึงขนาดนี้แล้ว จะมีโอกาสให้เธอได้พูดอะไรงั้นเหรอ?”
“คำพูดของนายท่านที่บอกเอาไว้ พวกเราเชื่อฟังทั้งสิ้น”
“ถึงตอนนั้นพายุกำลังก่อตัวขึ้น ฉันเชื่อว่า หลิวหรูยู่ จะไม่มีอำนาจที่จะต่อต้าน”
“พี่เฟิง จัดพิธีศพทันที ตรวจสอบสถานการณ์ให้แน่ใจ!”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องฉินเทียนแล้ว!”
จี้เฟิงกัดฟันและพูดว่า “นายพูดถูก!”
“หลิวหรูยู่ถูกลิขิตมาให้เป็นของฉัน ต่อต้านไปก็ไม่มีประโยชน์!”
“สร้างความรำคาญให้กู กูจะทำให้เป็นของกูเอง!”
“หลี่ชุน แจ้งทุกคน เตรียมงานศพพรุ่งนี้!”
“เมื่อถึงเวลา นายพาคนไปที่คฤหาสน์หว้อหลง แล้วเอาศพของตาแก่นั่นมา!”
“ครับ!” หลี่ชุนรับคำสั่ง
อานกั๋วถูกฆ่าตาย หนานเจียงกำลังสั่นคลอน
ในวันที่ไว้ทุกข์ครั้งใหญ่ วัยรุ่นที่มีผ้าสีขาวผูกไว้บนหน้าผากสามารถเห็นได้ทุกที่ในเมือง
บางส่วนเป็นคนที่มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลอัน บางส่วนก็ไม่ใช่
เนื่องจากสถานะที่ต่ำต้อยของเขา จึงเป็นเรื่องยากที่จะเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลอัน ไปบอกลาถึงที่
นี่เป็นวิธีเดียว ที่จะแสดงความเศร้าโศก
คฤหาสน์ตระกูลอาน！
ความปลอดภัยขั้นสูง!
ผ้าขาวพลิ้วไสวไปทุกหนทุกแห่ง ทุกคนที่เห็นก็นุ่งห่มผ้ากระสอบ เพื่อไว้อาลัย
ท่ามกลางความเศร้าโศก หลี่ชุนกษัตริย์องค์ใหม่แห่ง Wutian ที่หาที่เปรียบมิได้ ได้นำประชาชนเดินเข้าไปด้วยรถยนต์ส่วนตัว
บนรถมีโลงศพอยู่หนึ่งโลง
จุยเฟิงมีใบหน้าที่ไร้อารมณ์ กำดาบยาวแน่น แล้วเดินตามไปข้างๆ
“คุณปู่!” หลิวหรูยู่ร้องไห้ด้วยความโศกเศร้า จะพุ่งเข้าไปหา
“หรูยู่ อย่ากระวนกระวายสิ!”
“ทุกอย่างต้องปฏิบัติตามขั้นตอน!” ด้านข้าง มีจี้เฟิงที่ยังดึงเธอแน่น
“นายท่าน！”
“นายท่านหลับให้สบาย!”
“หลับให้สบายนะนายท่าน!” เหล่าสาวกและแขกต่างพากันหลั่งน้ำตา
หลี่ชุนพูดเสียงดัง: “ตามความประสงค์ของนายท่าน ฝังศพลงดินวันนี้ หลับให้สบาย!”
“ก่อนหน้านั้น เราต้องทำให้แน่ใจว่า ความต้องการสุดท้ายของนายท่าน เป็นจริง”
“ตอนนี้ เชิญพ่อบ้านจี้เจิน ประกาศความปรารถนาสุดท้ายของนายท่าน!”
สถานที่นั้นเงียบลง
จี้เจินรู้ ว่าช่วงเวลาสำคัญได้มาถึงแล้ว
มีเพียงวันนี้ต่อหน้าทุกคนเท่านั้น ที่จะได้รับการยอมรับ พวกเขาสองพ่อลูก ถึงจะสามารถควบคุมดูแลกิจการของตระกูลอัน
เขาสงบสติลง เอ่ยพูดอย่างเคร่งขรึม “ความปรารถนาสุดท้ายของนายท่าน : อย่างแรกคือการส่งต่อบัลลังก์ให้กับคุณหนูหลิวหรูยู่”
“เราควรให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ เพื่อให้รากฐานของตระกูลอันมั่นคง เจริญรุ่งเรือง”
“ทุกคน มีข้อโต้แย้งอะไรไหม?”