ตอนที่ 615 เร็วเกินไปที่จะดีใจ
ผู้เฒ่ากับซู่ซีมองหน้ากัน ใบหน้าทั้งสองต่างมีรอยยิ้ม หลังดื่มชาจากเฟิ่งเซียว ซู่ซีก็มอบของขวัญให้เขา
จากนั้นเฟิ่งจิ่วยกน้ำชาให้ทั้งสอง และรับของขวัญที่ซู่ซีเตรียมไว้ให้เธอเช่นกัน
พวกเขาคุยกันในตำหนักสักพัก เฟิ่งเซียวก็ออกไปก่อน เพราะวันนี้พวกผู้ครองแต่ละแคว้นจะกลับไปแล้ว เขาจึงต้องจัดการไปส่ง
ส่วนเฟิ่งจิ่วหลังจากอยู่คุยกันพักหนึ่งก็ตามออกไปบ้าง เพราะงานแต่งท่านปู่ผ่านไปแล้ว เธอคิดจะไปเก็บตัวฝึกบำเพ็ญที่เวิ้งสวนท้อ เพื่อรอถึงวันที่สำนักศึกษาหกดาราจะรับสมัครนักเรียน
“วันนี้พวกพี่ใหญ่จะกลับไปแล้ว พวกเราก็ไปส่งพวกเขาสักหน่อยเถอะ!” ซู่ซีเอ่ยพลางมองคนข้างกาย ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข เฝ้ารอมาหลายปี ในที่สุดก็เห็นผล ใจจึงเต็มไปด้วยความยินดีเป็นธรรมดา
“ได้สิ” ผู้เฒ่าเฟิ่งขานรับ แล้วออกไปส่งเป็นเพื่อนนาง
ก่อนหน้างานแต่งของทั้งสอง สมาชิกแต่ละฝ่ายต่างมากันจนครึกครื้น หลังงานแต่งต่างคนต่างกลับไป แม้แต่กวนสีหลิ่นยังตามกองทหารรับจ้างตลาดมืดออกไปฝึกวิชาอีกครั้ง…
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาเดียวก็ผ่านไปสามเดือนแล้ว
ภายในเวิ้งสวนท้อ ชายชราที่กวาดพื้นได้ยินเสียงเตาระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง จึงเงยหน้ามองไปทางห้องปรุงยาเซียนทันที นี่เป็นครั้งที่สี่สิบสองของเดือนนี้แล้วที่เตาระเบิด ช่วงนี้คนทางตลาดมืดก็ขยันมากันบ่อย ต่างวุ่นอยู่กับการส่งเตากลั่นยาเซียนมาให้นาง
“แค่กๆ”
เฟิ่งจิ่วตัวดำสนิท แม้แต่เส้นผมยังโดนเปลวไฟที่ลุกขึ้นมาจากเตากลั่นที่ระเบิดเสียหายเผาไหม้ ม้วนขึ้นมาเล็กน้อยและส่งกลิ่นเหม็นไหม้ หน้ากระดำกระด่างราวกับหมาป่าที่ขนยุ่งอย่างยิ่ง
เธอปิดปากปิดจมูกวิ่งออกจากห้องยามาสูดหายใจเข้าลึกๆ ยังลานบ้าน คิ้วขมวดกันแน่นขณะพูดกับตนเองว่า “ไม่ถูกต้องเลย! ชัดเจนว่าเราควบคุมไฟได้ดีมากแท้ๆ ทำไมยังระเบิดอีกล่ะ? ผิดพลาดตรงไหนกัน?”
“หรือว่าปริมาณหญ้าร้อยแห้งจะมากไป?” พอนึกได้เธอก็วิ่งเข้าห้องยาไปอีกครั้ง หยิบเตากลั่นใบใหม่ออกมาจากห้วงมิติ แล้วเริ่มทดลองใหม่อีกเตา
ทว่าผ่านไปสองชั่วยาม เสียงระเบิดก็ดังสนั่นขึ้นอีก รอบนี้เตากลั่นไม่เสียหาย แต่ภายในเตาพลันมีกระแสลมพุ่งออกมา ยาทิพย์ในเตากลั่นเสียไปทั้งหมด และเป็นอีกครั้งที่ล้มเหลว
“ครั้งนี้เตาไม่ระเบิด ปริมาณหญ้าร้อยแห้งไม่ได้มากเกิน เช่นนั้นก็เหลือแค่คุณสมบัติยาขัดกัน…”
เธอนั่งขัดสมาธิหน้าเตากลั่น เนื้อตัวมอมแมม ขมวดคิ้วครุ่นคิดทั้งในดวงตาเต็มไปด้วยความบากบั่น สามเดือนมานี้นอกจากปรุงยาให้ตลาดมืดไปประมูลขายเธอก็ศึกษาด้านยาเซียน
แต่นึกไม่ถึงเลย ยาทิพย์ที่ดึงดูดสายฟ้าเธอยังปรุงออกมาได้ แต่ยาเพิ่มอายุขัยขั้นสามกลับทำอย่างไรก็ปรุงไม่สำเร็จ ทำให้เธออดสงสัยไม่ได้ ยาอายุวัฒนะที่ปรุงออกมาครั้งนั้นแค่โชคดีจริงๆ หรือ?
“ข้าไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ!” ดวงตาเธอเผยความแน่วแน่ ก่อนจะดำเนินการทดลองอีกครั้ง
ใต้ต้นดอกท้อในลานบ้าน ชายชรานั่งอยู่เงียบๆ มองที่ตั้งห้องปรุงยานั้น เมื่อผ่านไปสองชั่วยามยังไม่ได้ยินเสียงเตาระเบิดดังออกมาจากเรือนนั้นอีกเขาก็ค่อยๆ หลับตาลง และนั่งไปอย่างเงียบเชียบราวกับนักบวชเฒ่านั่งสมาธิ
กระทั่งผ่านไปอีกหนึ่งชั่วยาม เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะร่าของสาวน้อยคนนั้นลอยมาจากในเรือน เขาถึงจะลืมตา ลุกขึ้นหันตัวจากไปอย่างช้าๆ
ภายในห้องยา เฟิ่งจิ่วกำลังหัวเราะลั่นด้วยความยินดีที่ความล้มเหลวหลายสิบครั้ง ในที่สุดก็ปรุงยาเพิ่มอายุขัยสำเร็จ!
ตอนนี้เธอใช้คาถายาเซียนกะเทาะออก ช่วงเวลานั้นที่ยาอายุวัฒนะในเตาลอยออกมาก็ยื่นมือไปรับไว้ แต่เมื่อเห็นยาอายุวัฒนะสองเม็ดนั้นปรากฏบนฝ่ามือ รอยยิ้มบนใบหน้าก็แข็งทื่อไป
………………………………………………….
ตอนที่ 616 ยาเพิ่มอายุขัยปรุงสำเร็จ
ยาอายุวัฒนะขนาดเท่าลูกลำไยสองเม็ดบนฝ่ามือ เม็ดหนึ่งสีแดงเข้ม อีกเม็ดสีดำ บนยาอายุวัฒนะสองเม็ดนี้ไม่มีแม้แต่ลวดลายยา กลับยังแผ่กลิ่นหอมอบอวล ไม่ใช่ยาที่ใช้การไม่ได้แต่ก็ไม่ใช่ยาพิษ เฟิ่งจิ่วกลับไม่รู้เลยเพราะไม่เหมือนกับสีที่ระบุไว้ในตำรายา
“เตากลั่นไม่ระเบิด ยาทิพย์ไม่ผิดพลาด ซ้ำกลิ่นหอมยายังลอยออกมา ทำไมถึงกลายเป็นยาประหลาดสองเม็ด? ยาอายุวัฒนะเช่นนี้ไม่ใช่ยาเพิ่มอายุขัยแน่นอน แต่ที่ใช้ก็เป็นยาทิพย์จำเป็นสำหรับยาเพิ่มอายุขัยนี่นา!”
เธอยังสับสน ชัดเจนว่าปรุงตามตำรายา ขั้นตอนไม่มีผิดพลาดและไม่ได้ใส่ยาผิด แต่ทำไมสิ่งที่ปรุงออกมากลับเป็นยาประหลาดสองเม็ดที่แม้แต่เธอก็ไม่รู้ว่าคืออะไร?
เธอถือยาประหลาดสองเม็ดนั้นมาข้างๆ แล้วหยิบตำรายาที่รวบรวมข้อมูลมากมายจากห้วงมิติมาดูเทียบกันโดยละเอียด แต่กลับหาเบาะแสไม่พบเลยแม้แต่น้อย สุดท้ายเธอจึงใช้เข็มเงินลองตรวจว่ายาสองเม็ดนี้มีพิษหรือไม่
หลังจากตรวจไปเข็มเงินยังคงเป็นสีเงินขาวเช่นเดิม เธอทำได้เพียงลงบันทึกขั้นตอนการปรุง วิธีการ รวมถึงปริมาณยาที่ใช้ของยาประหลาดสองเม็ดนี้ ก่อนจะเก็บยาประหลาดสองเม็ดนั้นไป แล้วค่อยทดลองต่อ
แม้ไม่ใช่ยาเพิ่มอายุขัย แต่ก็เป็นยาเซียนที่ปรุงสำเร็จไม่ใช่หรือ?
ดังนั้นเธอจึงกลั่นยาเซียนอีกครั้ง ลองเปลี่ยนตำรายา และเพิ่มยาทิพย์บางอย่างที่เธอคิดว่าใช้ได้ การทดลองครั้งนี้ยิ่งใช้เวลาผ่านไปอีกครึ่งเดือน
หลายวันที่ผ่านมานี้เธอลืมความตั้งใจแรกเริ่มที่จะปรุงยาเพิ่มอายุขัยไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้เพราะความล้มเหลวและการลองเปลี่ยนแต่ละครั้ง เพียงเพื่อบากบั่นกลั่นมันให้สำเร็จ ถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับจนแทบจะเป็นบ้าไปแล้ว
สุดท้ายผ่านไปครึ่งเดือน เมื่อเห็นยาเซียนที่กลั่นสำเร็จ และเห็นยาเพิ่มอายุขัยสีน้ำตาลมีลวดลายยาไหลเวียนสองเม็ดนั้น เธอก็เผยรอยยิ้มเริงร่าที่ผ่อนคลายออกมาในที่สุด
“ในที่สุดก็สำเร็จ! ยาเพิ่มอายุขัยขึ้นสาม เป็นยาเพิ่มอายุขัยที่ผ่านการปรับปรุงมาแล้ว ยาเพิ่มอายุขัยขั้นสามเม็ดหนึ่งสามารถต่ออายุขัยได้สามปี ในที่สุดข้าก็ปรุงออกมาได้!”
ในดวงตาเปล่งประกายระรื่น เธอรีบจดบันทึกวิธีปรุงกลั่นลงไป หลังจากเก็บยาเพิ่มอายุขัยสองเม็ดนั้นขึ้นมาถึงจะสาวก้าวเดินออกจากห้องปรุงยา ขณะที่คิดจะกลับเรือนไปทำความสะอาดเสื้อผ้าที่ไม่ได้เปลี่ยนซักมาเนิ่นนาน ก็เห็นชายชราคนนั้นกวาดใบไม้อยู่ไม่ไกล แววตาสั่นไหวเล็กน้อย ฝีเท้าเลี้ยวเดินไปทางเขา
เมื่อมาถึงเบื้องหน้าเขา เธอหยิบขวดใบหนึ่งมาจากห้วงมิติ “นี่เป็นยาเพิ่มอายุขัยที่ข้าปรุงกลั่นออกมา ข้าให้ท่าน” ระหว่างพูดก็ยัดขวดใส่มือเขาก่อนจะเดินไป
แววตาชายชราที่หลุบลงสั่นไหวเล็กน้อย มองขวดใบนั้นในมือ แล้วเงยหน้าขึ้นช้าๆ มองตามร่างมอมแมมที่หันกายจากไป ริมฝีปากเม้มขึ้นมาเบาๆ เพียงยื่นอยู่เงียบๆ ตรงนั้น เทยาอายุวัฒนะในขวดออกมาพร้อมทั้งครุ่นคิดเสียเนิ่นนาน
เฟิ่งจิ่วกลับไปจัดการตนเองเสียใหม่ เพราะมาเก็บตัวฝึกบำเพ็ญที่นี่ แม้แต่เหลิ่งซวงยังไม่พามาด้วยกัน ด้วยเหตุนี้เรื่องพวกนี้จึงต้องลงมือทำด้วยตนเอง
หลังจากอาบน้ำ เมื่อเห็นเส้นผมสีหมึกที่ไหม้เกรียมซ้ำยังยาวออกมาในกระจก ก็ส่ายหน้าพลางส่งเสียงหัวเราะเบาๆ อย่างอดไม่ได้ “ยาอายุวัฒนะสองเม็ดทำให้ตัวเองกลายเป็นเช่นนี้ ช่างน่าอายจริงๆ”
“ยาอายุวัฒนะเทียบไม่ได้กับยาทั่วไปดังที่คาดไว้ สรรพคุณยาโดดเด่นเกิดคาด เริ่มปรุงขึ้นมากลับไม่ง่ายดายเช่นนั้น!” เธอถอนใจเบาๆ หลังจากตัดแต่งเส้นผมก็ดื่มยาหนึ่งขวดแล้วขึ้นเตียงนอน
ครั้งนี้เธอหลับไปสองวันสองคืนเต็มๆ สุดท้ายด้วยความหิวโหยถึงจะลุกขึ้นมา
เมื่อเธอเดินออกจากเรือนมายังห้องครัวและเห็นว่าไม่มีอะไรกิน ก็เห็นชายชราคนนั้นกำลังนั่งกำลังกินอาหารอยู่ที่โต๊ะหินนอกห้องครัว
………………………………………………….