บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 135
มาเดลีนนิ่งเงียบและพึมพำกับตัวเองอย่างไม่ขัดขืน
เธอมีเวลาเหลืออย่างน้อยหนึ่งเดือน
หนึ่งเดือนเพียงพอที่เธอจะรวบรวมและเอาหลักฐานที่มีไปแจ้งตำรวจกับหลักฐานที่เมเรดิธเป็นฆาตรกร
หลังจากเธอออกจากโรงพยาบาล แดเนียลพาเธอนั่งรถเล่นรอบ ๆ ใจกลางเมืองอย่างไร้จุดหมาย ในตอนท้ายของการเดินทาง รถของเขาหยุดอยู่ข้างรถขายอาหาร
แดเนียลมองมาเดลีนด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและนุ่มนวลบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา “แมดดี้คราวนี้เธอจะทานทาโก้กับซอสพริกกับผมอีกไหม?”
มาเดลีนรู้สึกแปลกใจ อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเห็นน้ำตาที่เปล่งประกายในดวงตาของแดเนียล เธอก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง
นี่เขารู้แล้วหรือว่าเธอมีเวลาอยู่ไม่มากนัก?
มาเดลีนไม่อยากคิดมากเกินไป เธอยิ้มและพยักหน้า “แน่นอน และไม่ใช่แค่ครั้งนี้นะ เราจะยังมีโอกาสอีกหลายครั้งในอนาคต”
“จริงหรือ?” แดเนียลมองเธออย่างคาดหวัง
“ใช่ จริง ๆ” มาเดลีนตอบอย่างมั่นใจ
มาเดลีนพร้อมกับแดเนียลขณะที่พวกเขากินทาโก้กับซอสพริกข้างรถขายอหาหารเคลื่อนที่ พวกเขาเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับชีวิตในมหาวิทยาลัย
แดเนียลสารภาพว่าเขาตกหลุมรักมาเดลีนตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามหาวิทยาลัย แต่แล้ว เขาก็พบว่าเธอตกหลุมรักเจเรมี่ตั้งแต่แรกเห็นเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม มาเดลีนรู้ดีว่าเธอไม่ได้ตกหลุมรักเจเรมี ตั้งแต่แรกเห็น ในความเป็นจริง ความรักของเธอที่มีต่อเขากลับมาอีกครั้งหลังจากที่เธอได้เจอเขาอีก
หลังจากกินเสร็จแดเนียลมาส่งมาเดลีนกลับไปที่บ้านของเธอ เขาอยากจะอยู่เป็นเพื่อนเธออีกสักหน่อยในบ้าน แต่เขาได้รับโทรศัพท์จากครอบครัว เขาจึงไม่มีทางเลือกที่จะกลับไป
เขามองดูขณะที่รูปร่างผอมบางของมาเดลีนเดินไกลออกไปจากเขา แดเนียลไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เขารีบลงจากรถ จากนั้น เขาก็วิ่งไปยืนอยู่ตรงหน้ามาเดลีนทันที
มาเดลีนตกใจไม่มีเวลาได้ตั้งตัวก่อนที่แดเนียลจะจูบเบา ๆ ที่หน้าผากของเธอ
“แมดดี้ ผมชอบเธอ”
หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็หันกลับไปที่รถของตัวเอง
มาเดลีนยืนตกใจตัวแข็งในตอนนี้ ลมยกผมม้าบาง ๆ บนหน้าผาก และเธอรู้สึกราวกับว่าเธอยังรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่หลงเหลืออยู่
“มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด!”
ในขณะที่เธอกำลังตกตะลึงถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เสียงที่น่าขนลุกดังมาจากด้านหลังเธอ
มาเดลีนหันกลับมาอย่างกะทันหันและเธอเห็นเจเรมี่เดินลงบันไดมาจากอพาร์ตเมนต์
เขาเดินเข้าไปหาเธอพร้อมกับออร่าแห่งการสังหารที่อยู่รอบตัวเขา ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาดูไม่ถูกรบกวนต่อสิ่งใด แต่อากาศเย็นที่มาจากร่างกายของเขาก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้มาเดลีนตัวสั่น
เธอบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ลง แต่แล้ว หัวใจของเธอยังคงเต้นผิดจังหวะอยู่ดี
ลมหนาวยังคงปะทะร่างกายของเธอแต่มันไม่มีอะไรเทียบได้กับออร่าแห่งการสังหารที่มาจากเจเรมี่
“เธอมันน่าเหลือเชื่อจริง ๆ เฟลิเป้ แดเนียล และแทนเนอร์ มีผู้ชายกี่คนกันแน่ห่ะ?”
คำพูดที่หนาวเย็นถึงกระดูกเหล่านั้นออกมาจากริมฝีปากบาง ๆ ของเขา
เขาเดินตรงหน้าเธอและคว้าข้อมือเธอไว้
“เธอคิดว่าผมตายแล้วงั้นเหรอ? เธอกล้าพลอดรักและอยู่กับผู้ชายอีกคนบนถนนได้ยังไง?”
มาเดลีนกำหมัดแน่นเมื่อเจอคำสบประมาทของเจเรมี่ “แล้วไง? คุณไม่เคยทำแบบนั้นกับเมเรดิธ ตลอดเวลาที่อยู่ต่อหน้าฉันงั้นสินะ คุณวิทแมน? คุณเคยคิดถึงจิตใจภรรยาของคุณเมื่อคุณทำแบบนั้นบ้างไหม?”
หลังจากที่เธอพูดแบบนั้น ใบหน้าของเจเรมี่ถูกทับซ้อนด้วยชั้นน้ำแข็งทันที
“กล้าดียังไงถึงพูดกับผมแบบนั้น? มาเดลีน เธอต้องการถูกลงโทษสินะ?”
หลังจากจบคำพูดที่โหดร้าย เขาขว้าจับเข้าที่เเขนของมาเดลีนอย่างรุนแรง
เธอไม่สามารถป้องกันตัวเองได้และถูกเจเรมี่ลากขึ้นไปชั้นบน
“เจเรมี่ จะทำอะไร? ปล่อยฉัน!”
เธอพยายามดิ้นรนอย่างหนัก แต่เขากลับทำเพียงแค่เมิน เมื่อพวกเขาเข้าไปในบ้าน เจเรมี่ผลัก มาเดลีนลงบนเตียง เขากดร่างของเขาเข้ากับเธออย่างโหดเหี้ยมเมื่อเธอพยายามวิ่งหนี