ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 151 ชาติกำเนิดทั้งสองคนถูกเปิดเผย
จดหมายที่หยุนอี่ว์โหรวให้เชี่ยนปี้นำไปให้หนานชิงชิง ถูกนำไปส่งตามเวลาที่เหมาะสม
ในจวนอ๋องเฉิง ภายในห้องหนานชิงชิง ฮูหยินของเฉิงเซี่ยงกำลังร้องห่มร้องไห้ ร้องเรียกอยู่อย่างนั้น
หนานชิงชิงเก็บจดหมายไว้ สีหน้าเย็นชา ดวงตาคู่หงส์หรี่ลง แฝงไปด้วยความลึกล้ำอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ฮูหยินของเฉิงเซี่ยงร้องไห้ไปด้วย ดึงแขนเสื้อหนานชิงชิงไปด้วย
“ชิงชิง เจ้าไม่รู้ นังหนานหว่านเยียนนั่น กลับมาเยี่ยมบ้าน แล้วหลอกเอาของของข้าไปตั้งมากมาย”
“แม้แต่ แม้แต่สินสอดที่ข้าเตรียมไว้ให้กับหลานสาวก็ไม่มีแล้ว เจ้าว่า เจ้าว่าข้าควรทำอย่างไร”
หนานชิงชิงนวดขมับ สีหน้ากลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
นางรู้ว่า ความหมายบนจดหมายก็คืออยากหลอกใช้ให้นางไปกำจัดหนานหว่านเยียน
เดิมนางก็ไม่ชอบหนานหว่านเยียน เรื่องแบบนี้เป็นที่ต้องการอยู่แล้ว แต่ที่สำคัญก็คือ จะลงมือยังไง จัดการทีเดียวถึงแก่ชีวิต
ฮูหยินของเฉิงเซี่ยงเห็นหนานชิงชิงไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร จึงค่อนข้างร้อนใจ ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
“เจ้า ทำไมเจ้าไม่พูดอะไรเลย เจ้าดูสิ ตอนนี้แม่ของเจ้าสิ้นเนื้อประดาตัว หลายวันก่อนอ๋องเฉิงก็ถูกกู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนทำให้ขายหน้าไม่ใช่หรือ”
“เจ้าจะใจจืดใจดำ ไม่สนใจอะไรเลยหรือ? ชิงชิง แม่ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ”
หนานชิงชิงขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่ารำคาญ เดิมนางก็เป็นคนอารมณ์รุนแรง เวลานี้ยุ่งฉุนเข้าไปใหญ่
“วิธี? ตอนนี้หนานหว่านเยียนปีกกล้าขาแข็ง เริ่มปลุกปั่นเรื่องราวขึ้นมาแล้ว”
นางระงับความโกรธไว้ ดวงตาคู่หงส์ฉายแววอาฆาต
ฮูหยินของเฉิงเซี่ยงพูดขึ้นอย่างกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่ทรงพลังว่า “ใช่ นางไม่เพียงอวดดีใช้อำนาจบาตรใหญ่ ไม่เห็นตระกูลหนานของเราอยู่ในสายตา เจ้าว่า แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน นี่ยังเป็นเศษสวะในตอนนั้นอยู่ไหม?”
พูดเสร็จ นางก็ร้องห่มร้องไห้ขึ้นมาอีก โวยวายจนหนานชิงชิงทนไม่ไหว
หนานชิงชิงตะคอกพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องร้องแล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไรก็รู้จักเอาแต่ร้องไห้ เจ้ายังเป็นแม่ของข้าอยู่ไหม?”
ฮูหยินของเฉิงเซี่ยงถูกตะคอกใส่จนอึ้ง หุบปากสะอึกสะอื้นอย่างหวาดกลัว
หนานชิงชิงรู้ว่าน้ำเสียงตนเองรุนแรงไป จึงคว้าดึงมือฮูหยินของเฉิงเซี่ยงมา พร้อมยิ้มพูดอย่างอ่อนหวานว่า
“ท่านแม่ เมื่อกี้ข้าพูดจารุนแรงไป ท่านอย่าใส่ใจ เวลาเจอปัญหา การร้องไห้ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา แก้ไขให้ดีก็พอแล้ว”
ฮูหยินของเฉิงเซี่ยงผงกหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ามีวิธีรับมือไหม?”
หนานชิงชิงเดินไปที่ข้างหน้าต่าง สายตาโหดเหี้ยม
“หนานหว่านเยียน ในเมื่อห้าปีที่แล้วข้าสามารถทำให้เจ้าเชื่อฟังอย่างพลิกตัวไม่ได้ ตอนนี้ ข้าก็ยังสามารถทำได้อีก”
“ท่านวางใจ ข้าจะจัดการเรื่องนี้เป็นอย่างดี จะไม่ปล่อยให้เขาได้อยู่ดีมีสุข”
……
ส่วนอีกด้าน กู้โม่หานกลับมาถึงเรือนซีเฟิงแล้ว หัวสมองก็หวนคิดถึงแต่ท่วงทำนองเพลง《เป็ดว่ายน้ำ》
“หืมหืม กุกกัก…..”
เขายืนตรงอยู่ตรงหน้ากระจก คิ้วยาวโค้งงอ จากนั้นก็วาดตรงหน้ากระจกอยู่อย่างไม่รู้ตัว
“มีอะไรน่าขำหรือ? ข้าคิดว่าก็เหมือนอย่างมาก”
จู่ๆ เขาสะบัดหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่ข้าหลงกลเจ้าเด็กสองคนนั้นจริงแล้ว”
เมื่อกี้ เขาเตรียมใจไว้อย่างพร้อมมาก ค่อยผ่อนตัวไปกล่อมพวกนาง
ที่ไหนได้ เจ้าเด็กสองคนนี้ กลับเข้าข้างหนานหว่านเยียนอย่างเดียว
แต่ก็ไม่เป็นไร วันนี้เขาก็จะได้ลูกสาวกลับมาแล้ว
ต่อไปเขายังมีอีกมากมาย เพื่อซื้อใจลูกสาว
เพียงแค่คิด กู้โม่หานก็ดีใจอย่างมาก จนระงับความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่
จู่ๆ เขาก็คิดถึงภาพเมื่อกี้ที่เด็กสองคนนั้นหัวเราะขำกลิ้ง สายตากู้โม่หานฉายแววยิ้มแย้ม มุมปากกระตุกอมยิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
ยิ่งมองดูเจ้าเด็กสองคนนั้น ก็ยิ่งรู้สึกว่าหน้าตาคล้ายเขา
“ท่านอ๋อง”
จู่ๆ เซียงเหลียนก้าวเท้าเข้ามาอย่างรีบร้อน
นางโค้งคำนับเล็กน้อย จากนั้นก็ล้วงเอาสิ่งของอย่างหนึ่งออกมาอย่างระมัดระวัง ยื่นให้กับกู้โม่หาน พร้อมพูดขึ้นว่า “สิ่งของที่ท่านอยากได้ บ่าวหาเจอแล้ว ใช่อันนี้ไหม?”
ก่อนหน้านี้กู้โม่หานให้นางไปหา วันนี้มีโอกาส นางแอบเข้าไปในห้องหนานหว่านเยียน ค้นหาอยู่ตั้งนานค่อยตามหาเจอที่คล้ายที่สุด
กู้โม่หานจับจ้องมองดู เห็นสิ่งที่อยู่ในมือเซียงเหลียน ก็คือกระดาษทดสอบที่หนานหว่านเยียนใช้ในวันนั้น
ถึงเขาจะไม่เคยเห็น แต่ดูจากคำบอกเล่าของรองแม่ทัพกวนกับเสิ่นจวิน น่าจะใช่สิ่งนี้แหละ
สายตากู้โม่หานอึ้งเล็กน้อย รีบรับเอากระดาษทดสอบมาอย่างไว พร้อมพูดขึ้นว่า “ดีมาก”
มีกระดาษทดสอบนี้แล้ว ชาติกำเนิดของเด็กสองคนนั้นก็จะปรากฏความจริง….