บทที่ 148 สองร้อยห้าสิบล้านแต้มตกใจ
“จอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญมาถึงแล้ว!”
“โอ้สวรรค์… แม้แต่จอมจักรพรรดิก็ยังรู้สึกได้”
“เมื่อจอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญเจอกับจอมจักรพรรดิชิงพวกเขาจะคุยอะไรกันมันจะเกี่ยวข้อง
กับความลับเมื่อหลายล้านปีก่อนหรือไม่?”
สรรพสัตว์ทั้งหลายต่างสั่นสะท้าน
จอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญไม่เคยปรากฏตัวในโลกนี้เลยตั้งแต่ก่อตั้งแดนต้องห้ามโบราณในแดนร้างตะวันออก
แต่ตอนนี้ นางกลับรับรู้ ทิ้งแดนต้องห้ามและมาภาคกลางเพื่อพบกับจอมจักรพรรดิชิง
นางกําลังจะทําอะไร?
ทุกสรรพชีวิตต่างตกตะลึง และในเวลาเดียวกันพวกเขาก็สงสัยเช่นกัน
ไม่ว่าอย่างไรแล้ว เนื้อหาของการสนทนาระหว่างจอมยุทธ์ระดับสุดยอดทั้งสองเมื่อหลายล้านปีก่อนนั้นอาจจะมีความเกี่ยวข้องอย่างมากหรืออาจจะไม่เกี่ยวข้องกับความลับอันยิ่งใหญ่ของยุคสมัยเมื่อหลายล้านปีก่อนเสมอไป
ไม่ใช่แค่สรรพชีวิตที่สั่นสะท้านและมีความอยากรู้อยากเห็นเท่านั้น ในตอนนี้แม้แต่ยอดยุทธ์โบราณที่อยู่ในแดนต้องห้ามในพื้นที่ตะวันออกต่างก็ตื่นตระหนกเช่นกันและพวกเขาทั้งหมดมอง
ออกไปในระยะไกลไปยังทิศทางของภาคกลาง
ชั่วขณะหนึ่ง ก็มีสัมผัสวิญญาณศักดิ์สิทธิ์สูงสุดส่งมายังภาคกลางทั้งทางลึกและกว้างมีแรง
กดดันอย่างท่วมท้นทําให้สรรพชีวิตที่อยู่ของภาคกลางสั่นสะท้าน
แต่ทว่า สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนี้ทําให้ยอดยุทธ์สูงสุดโบราณเหล่านี้ผิดหวัง
หลังจากที่จอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญมาถึงภาคกลาง และได้พบกับจอมจักรพรรดิชิงสถานที่
ที่ทั้งสองอยู่และสิ่งที่พวกเขาพูดก็ถูกปกคลุมไปด้วยความโกลาหลอันไม่สิ้นสุด
หมื่นวิถีสั่นสะเทือน กฎเกณฑ์เลื่อนลอย และทุกสรรพสิ่งยากต่อการติดตาม แม้แต่ยอดยุทธ์สูงสุดโบราณก็ไม่สามารถตรวจพบได้
ไม่มีใครรู้ว่าจอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญพูดอะไรกับจอมจักรพรรดิชิง
เมื่อหมื่นวิถีสงบลง ความโกลาหลก็หายไปและกฎก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งจอมจักรพรรดิผู้เหี้ยม
หาญได้ออกจากภาคกลางและกลับไปยังแดนต้องห้ามโบราณ
มีเพียงจอมจักรพรรดิชิงยืนอยู่ที่นี่ผู้เดียวเท่านั้น
“ข้าคิดว่าเจ้าอยู่ในโลก จะสามารถไขข้อสงสัยของข้าได้ แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเจ้าก็เป็นคนนอกสําหรับขาเช่นกันสินะ”
จอมจักรพรรดิชิงมองไปยังทิศตะวันออกจากระยะไกล ดูเหมือนว่าจะเห็นแดนต้องห้ามโบราณ
และครุ่นคิดอย่างรอบคอบ
“นั่นคือทั้งหมดสินะ หลายล้านปีผ่านไป และทุกๆอย่างก็ผ่านไปในพริบตา
แค่สามารถกลับมายังโลกได้ และมองดูภูเขาและแม่น้ําที่งดงามเพียงเท่านี้มันก็เพียงพอแล้ว”จอมจักรพรรดิชิงเคลื่อนไหว เขาเดินผ่านในดินแดนทั้งห้าด้วยท่าทางที่สงบมองดูทุกสิ่งใน
โลกนี้ ราวกับว่าเขาต้องการเห็นทุกอย่างในสายตา
เขาก้าวเดินไปข้างหน้าและไขว้มือไว้ข้างหลัง ชุดสีฟ้าของเขาพริ้วไสว และดูเหมือนว่าเขายังอยู่ในช่วงวัยหนุ่มมีความกล้าหาญและความสง่างามด้วยพลังที่มองไม่เห็นของจอมจักรพรรดิไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนไม่ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตใดพวกมันทั้งหมดก็ต้องคุกเข่าลงให้เขา นี่ไม่ใช่ผลจากแรงกดดันของจอมจักรพรรดิชิงแต่มันเป็นการยอมรับตามธรรมชาติจากต้น
กําเนิดของกระแสพลังที่ทําให้ทุกสรรพชีวิตต้านทานได้ยากและทําความเคารพต่อเขา
เขาได้เดินทางไปทั่วภูเขาและแม่น้ําที่ปราศจากอารยะ และแม้แต่แดนต้องห้ามสองสามแห่งในโลกก็ไม่เว้นเขาได้เดินผ่านทั้งหมดเพียงครั้งเดียวและไม่มียอดยุทธ์สูงสุดโบราณที่จะก้าวมาข้างหน้าเพื่อหยุดเขา
สิ่งนี้ทําให้สิ่งมีชีวิตทั้งหมดต่างตกตะลึงมากยิ่งขึ้นและถอนหายใจต่อพลังของจอมจักรพรรดิ
ชิง สิ่งมีชีวิตในโลกยังไม่กล้าที่จะแตะต้อง หรือแม้แต่พูดถึงแดนต้องห้ามโบราณเลยแม้แต่น้อย
แต่ในสายตาของจอมจักรพรรดิชิงสถานที่นี้เหมือนกับสวนหลังบ้านไม่มีอะไรเลยและสามารถไปได้ทุกที่
เกรงว่า จะมีเพียงจอมยุทธ์ระดับสุดยอด เช่นจอมจักรพรรดิชิงและจอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญเท่านั้นที่สามารถมีความภาคภูมิใจเช่นนั้นได้
“แล้วชีวิตคืออะไร ความตายคืออะไร มาจากความโกลาหล กลับกลายเป็นความโกลาหล
กลีบบัวเก้ากลีบค้ําจุนฟ้าดิน และดอกบัวเขียวหนึ่งดอกในท้องฟ้าสีครามนิรันดร์…”
เสียงของจอมจักรพรรดิดังขึ้นในหูของทุกสรรพชีวิตในพิภพ และในที่สุดก็กลับสู่ความเงียบ
และร่างของจอมจักรพรรดิชิงก็ค่อยๆ จางหายไป จากนั้นไม่นานก็หายไปอย่างสมบูรณ์
“พริม”
ภาคกลาง โลงศพสั่นสะท้าน และในที่สุดจอมจักรพรรดิชิงก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยภายในแดนต้องห้าม สายตาของยอดยุทธ์สูงสุดโบราณจับจ้องไปที่โลงศพ แต่สุดท้ายก็ไม่มีผู้ใดเคลื่อนไหว
จอมจักรพรรดิชิงหายไปแล้ว ทุกอย่างเงียบสงบลง และความหายนะอันมืดมิดที่เผ่าพันธุ์มนุษย์ในภาคกลางกําลังเผชิญอยู่ก็หายไปในที่สุด
“ชีวิตที่เหลือของข้าหลังจากหายนะผ่านพ้นไป ในที่สุดก็จบแล้ว…แฮ่ก…”
แม้ว่าราชวงศ์ต้าเซี่ยจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เขาก็ยังโล่งใจ
นี่เป็นการต่อสู้ที่สิ้นหวังแม้ว่าจักรพรรดิของเผ่าพันธุ์มนุษย์ต่อสู้เพื่อก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้า
หาญ แต่พวกเขาก็รู้ว่าจุดจบกําลังรอพวกเขาอยู่
แต่ตอนนี้ อันตรายทั้งหมดได้สงบลงแล้ว เผ่าพันธุ์มนุษย์รอดพ้นจากหายนะอีกครั้งและโลกได้กลับคืนสู่ความสงบสุข
“จอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญยังมีชีวิตอยู่จอมจักรพรรดิอู๋จื่อท่านอยู่ที่ไหน….”
จักรพรรดิ มองไปในทิศทางของจอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญที่จากไปและพึมพํากับตัวเองในที่สุดดูเหมือนว่าเขาตัดสินใจบางอย่างได้แล้วเขาจะไม่กลับไปที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์อู๋จื่อแต่จะไปที่อื่น
เขาต้องการค้นหาร่องรอยที่หลงเหลือเมื่อหลายล้านปีก่อนในโลก ต้องการทราบว่าเมื่อหลายล้านปีก่อนเกิดอะไรขึ้นเพื่อค้นหาที่อยู่และร่องรอยของจอมจักรพรรดิอู๋จื่อ!
“เจ้าได้รับแต้มตกใจ+999999 จากวิญญาณบริสุทธิ์”
“เจ้าได้รับแต้มตกใจ+999999 จากอู่ซือ”
“เจ่าไดรับ…”
ทุกอย่างจบลงแล้ว ฉินมู่มองไปที่หน้าจอระบบ ดูแต้มตกใจที่เขามีอยู่ในตอนนี้และอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง
สองร้อยห้าสิบล้าน!
นี่คือจํานวนแต้มตกใจทั้งหมดที่ฉินมู่มีในตอนนี้
โองการของอู๋จื่อปรากฏขึ้นพร้อมกับจอมจักรพรรดิชิง นอกจากนี้จอมจักรพรรดิผู้เหี้ยมหาญ
ก็ได้รับแจ้งเตือนและออกจากแดนต้องห้ามโบราณมาเพื่อพบกับจอมจักรพรรดิชิงการเคลื่อนไหว
นี้ทําให้ยอดยุทธ์สูงสุดโบราณในแดนต้องห้ามตกใจ และยังทําให้สิ่งมีชีวิตในดินแดนทั้งห้าตกใจ อีกครั้ง ดังนั้นฉินมู่จึงได้รับแต้มตกใจอีกรอบ
แต้มตกใจทั้งหมดนี้เมื่อรวมกันแล้ว ทําให้ฉินมู่มีแต้มตกใจมากมายในตอนนี้”แต้มตกใจที่สะสมไว้เกือบจะครบแล้ว ถึงเวลาวางแผนสําหรับขั้นตอนต่อไปแล้ว”
ฉิน ครุ่นคิด
“ระบบ ต้องใช้แต้มตกใจเท่าไหร่ในการยกระดับเขตแดนพลังยุทธ์ปัจจุบันของข้าไปสู่เขตแดนเทพเซียนนิรันดร์?”
ฉินมู่ถาม
“ต้องใช้แต้มตกใจห้าสิบล้านแต้มในการยกระดับเขตแดนปัจจุบันเป็นเขตแดนนิรันดร์ที่แท้จริงและต้องใช้แต้มตกใจสองร้อยล้านแต้มเพื่อยกระดับเป็นเทพเซียนนิรันดร์”
“จํานวนแต้มตกใจสําหรับยกระดับเขตแดนนิรันดร์ที่แท้จริงและเขตแดนเทพเซียนนิรันดร์แตก
ต่างกันขนาดนี้เชียวรึ?”
ฉินมู่รู้สึกประหลาดใจแต่ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
เหนือขอบเขตของจอมจักรพรรดิคือคือเขตแดนนิรันดร์ที่แท้จริง
และเขตแดนเทพเซียนนิรันดร์ก็เป็นเขตแดนนิรันดร์ที่แท้จริง แต่มันมีความพิเศษอย่างมาก
และเป็นของกรณีพิเศษในหมู่นิรันดร์ที่แท้จริง มันหมายถึงความสามารถที่จะบรรลุนิรันดร์โดยไม่
ต้องพึ่งพาสิ่งที่เป็นนิรันดร์และสามารถเรียกได้ว่าอยู่เป็นนิรันดร์อย่างไร้ที่เปรียบในหมู่นิรันดร์
ที่แท้จริงเอง
ตอนนี้เขาพร้อมที่จะขึ้นสู่เขตแดนเทพเซียนนิรันดร์แล้ว ฉินมู่ต้องเลือกเส้นทางที่ดีที่สุดให้ตัว
ดังนั้นฉินมู่จึงไม่ลังเลในทางเลือกต่อไปแม้แต่น้อย
“ระบบใช้แต้มตกใจสองร้อยล้านแต้มเพื่อยกระดับเขตแดนพลังยุทธ์ของข้าสู่เขตแดนเทพเซียนนิรันดร์!”