ตอนที่ 627 ใครไม่เปิดใจ
อวี๋กานกานวางแก้วน้ำลงแล้วพูดต่อจากประเด็นเมื่อครู่นี้ “ฉันก็พึ่งจะรู้ตอนมาถึงโรงพยาบาลค่ะ วันนี้อาจารย์เหม่ยเหรินไม่กลับเข้ามาแล้วก็เลยมาหาคุณแทนค่ะ”
“ได้สิคะ ยินดีต้อนรับค่ะ ฉันพึ่งกลับจีนยังไม่มีเพื่อน พอดีเลยเราจะได้ออกไปเดินเล่นกินข้าวด้วยกันค่ะ” ซย่าเสียวหร่านต้อนรับอย่างอบอุ่นอีกครั้ง
“อันที่จริงเราพึ่งจะเจอกันครั้งแรก ฉันก็บุกเข้ามาหาคุณแบบนี้นี่ละลาบละล้วงจริงๆ หวังว่าฉันจะไม่เจอแต่ฉันก็อยากรู้จริงๆ เพราะเป็นครั้งแรกที่อาจารย์เหม่ยเหรินพาผู้หญิงไปกินข้าวกับฉัน”
ซย่าเสียวหร่านปิดบันทึกการรักษาตรงหน้าจากนั้นยิ้มแล้วพูดกับอวี๋กานกาน “คุณกับเหอสือกุยสนิทกันจังเลยนะคะ คนที่ไม่รู้คงคิดว่าพวกคุณเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน”
ในคำพูดของเธอมีความหมายแอบแฝง
อวี๋กานกานฟังไม่ออกแต่กลับพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ใช่ค่ะ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ถือว่าฉันโตมากับอาจารย์เลยค่ะ ฉันเปรียบเสมือนลูกสาวของเขา เมื่อก่อนฉันเคยพูดว่า ถ้าเขาแก่ตัวไปฉันจะเป็นคนเลี้ยงเขาเองเป็นครอบครัวเช่นเดียวกันกับลูกๆ ของเขา”
ซย่าเสียวหร่านยกยิ้มอย่างหวาดหวั่น
นี่อวี๋กานกานฟังไม่รู้เรื่องหรือแสร้งทำเป็นฟังไม่รู้เรื่องกันแน่
เหอสือกุยมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอจะมีลูกสาวโตขนาดนี้ได้ยังไง
เธอจึงตอบกลับไป “แต่เขาก็ไม่ได้แก่กว่าคุณสักเท่าไหร่ หากนับกันจริงๆ แล้วเราแก่กว่าคุณแค่รอบเดียวเองค่ะ”
“ไม่เหมือนกันค่ะ อาจารย์เหม่ยเหรินเป็นผู้อาวุโสของฉันค่ะ…”
อวี๋กานกานไม่เข้าใจความหมายที่ซย่าเสียวหร่านพยายามจะสื่อ เธอแค่รู้ว่ามาหาซย่าเสียวหร่านเพื่อคุยธุระโดยไม่อยากอ้อมค้อม เธอจึงเอ่ยถามขึ้นทันที “คุณหมอซย่าคะ คุณชอบอาจารย์ฉันหรือเปล่าคะ”
ถามกันโต้งๆ แบบนี้โดยไม่อ้อมค้อมราวกับมีดแทงไร้ร่องรอย
ซย่าเสียวหร่านคาดไม่ถึงเช่นกันว่าจู่ๆ อวี๋กานกานก็ถามคำถามนี้จนเธอไม่รู้จะตอบกลับไปยังไงดีจึงถามกลับเสียงเรียบนิ่ง “ถ้าหากฉันบอกว่าชอบล่ะ แล้วถ้าฉันบอกไม่ชอบล่ะคะ”
“ฉันถามแบบนี้ดูเสียมารยาทไปหน่อย แต่ฉันไม่ได้หมายความเป็นอย่างอื่นนะคะ อาจารย์เหม่ยเหรินเป็นญาติของฉัน แม้จะแก่กว่าฉันไม่กี่ปีแต่ในใจของฉันเขาเปรียบเสมือนพ่อคนหนึ่ง ฉันหวังว่าเขาจะมีความสุขได้เจอผู้หญิงที่รักเขาและดีกับเขา แต่ว่าอาจารย์ของฉันคนนี้ไม่ค่อยเปิดใจด้านความรู้สึกสักเท่าไหร่”
ซย่าเสียวหร่านมองอวี๋กานกานอย่างไร้คำพูด
เธอบอกว่าใครไม่เปิดใจนะ เหอสือกุยไม่เปิดใจ…หรือว่าอวี๋กานกานไม่เปิดใจกันแน่
คำพูด ทำเอาอยากขำซะจริงๆ
อวี๋กานกานไม่รู้ความใจในของซย่าเสียวหร่านเลยสักนิด คราวนี้เธอพูดกับซย่าเสียวหร่านด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ฉะนั้น หากคุณชอบอาจารย์ของฉัน ฉันคงต้องดีใจแน่ๆ แล้วก็หวังว่าคุณจะบอกอาขารย์ของฉัน แต่ถ้าหากคุณซย่าไม่ได้ชอบอาจารย์ของฉัน ฉันก็หวังว่าคุณจะบอกอาจารย์ฉันเหมือนกันค่ะ”
เธอได้ยินที่พยาบาลสองคนนั้นพูดว่าอาจารย์เหม่ยเหรินชอบซย่าเสียวหร่านมากและดูเหมือนซย่าเสียวหร่านจะไม่ตอบรับ ดังนั้นเธอเลยดูเหมือนจู้จี้จุกจิก แต่เธออยากปกป้องอา0ารย์เหม่ยเหริน ไม่อยากให้คนใกล้ชิดตัวเองไปเป็นตัวเลือกของใคร
ซย่าเสียวหร่านจ้องหญิงสาวตรงหน้าเขม็ง เธvยิ้มให้อย่างอ่อนโยนแต่สายตากลับคมกริบท่าทีแข็งกร้าว เห็นได้ชัดว่าเธอกลัวมีคนจะมาทำร้ายเหอสือกุย
พูดอย่างไรดีล่ะ
ถูกคนปกป้องเช่นนี้ช่างเป็นเรื่องที่มีความสุขจริงๆ
แต่เสียดายที่ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้ว่าคนที่เธอปกป้องอยู่ ความสุขที่เขาต้องการไม่ได้อยู่ที่คนอื่นเลย!
ตอนที่ 628 ขอแค่รักกันก็คู่ควร
ซย่าเสียวหร่านสับสนวุ่นวายในใจ เธอจึงเอ่ยถามเสียงเบา “ในใจของคุณ อาจารย์เหม่ยเหรินของคุณดีขนาดนี้ คุณกลัวว่าฉันจะไม่คู่ควรกับเขาใช่ไหมคะ”
อวี๋กานกานมองเธอแล้วเผยรอยยิ้มเจือจาง “ฉันคิดว่าคนสองคนรักกันไม่มีอะไรที่บอกว่าคู่ควรหรือไม่คู่ควร มีแค่รักกับไม่รัก หากรักกันแล้วอยู่ด้วยกันก็คู่ควรกัน ไม่รักกันแต่ฝืนอยู่ด้วยกันต่อให้เหมาะสมยังไงก็ไม่คู่ควรกันหรอกค่ะ”
“พึ่งได้ยินเป็นครั้งแรกรู้สึกแปลกใหม่ดีนะคะ” ซย่าเสียวหร่านเอ่ยยิ้มเสียงเรียบ เธอมองอวี๋กานกานด้วยความอิจฉาเล็กน้อย “จู่ๆ ฉันก็เข้าใจขึ้นมาบ้างว่าเหตุผลที่คุณมาหาฉันในวันนี้ก็พอจะรู้ว่าคุณรู้สึกอย่างไรกับความสัมพันธ์ของฉันกับอาจารย์ของคุณ แต่ที่จริงฉันกับอาจารย์ของคุณไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด ฉันชอบเขามากแล้วบอกเขาไปแล้วแต่เขาไม่ตอบรับฉันค่ะ”
อวี๋กานกานประหลาดใจและอึดอัดเล็กน้อย
เธอหัวเราะพลางพูดขึ้น “ขอทานะคะ วันนี้ฉันล่วงเกินคุณมากไปแล้ว ฉัน…ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี หวังว่าคุณจะไม่ถือสานะคะ”
“ไม่หรอกค่ะ ฉันรู้ว่าคุณและอาจารย์คุณมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก ฉันชอบอาจารย์ของคุณแล้วก็ชอบคุณด้วยค่ะ” ซย่าเสียวหร่านพูดจากใจจริง
“ฉันก็ชอบคุณเหมือนกันค่ะ หากคุณและอาจารย์มีพรหมลิขิตต่อกัน ฉันก็ดีใจที่ได้คุณเข้ามาเป็นครอบครัวเดียวกันค่ะ” อวี๋กานกานตอบอย่างนอบน้อม แม้จะเข้าใจผิดแต่เธอก็ไม่เสียใจสักนิด เพื่อความสุขของอาจารย์เหม่ยเหรินต่อให้ต้องฆ่าให้ตายเธอก็ไม่ยอมปล่อย หากจะโดนเกลียดงั้นก็เกลียดไปสิ
ซย่าเสียวหร่านมองนาฬิกาข้อมือ “ตอนบ่ายฉันว่างพอดี เราไปดื่มชายามบ่ายด้วยกันดีไหมคะ”
กินอีกแล้วเหรอ เมื่อกี้พึ่งจะกินข้าวกับซ่งฉาไป๋มายังจุกอยู่เลย
อวี๋กานกานครุ่นคิดก่อนจะออกความเห็น “เอางี้ไหมคะ เราไปหาอาจารย์ของฉันด้วยกัน ทานมื้อค่ำด้วยกันดีไหมคะ คือตอนนี้ฉันอิ่มมากจริงๆ ตอนเที่ยงไปกินข้าวกับเพื่อนกินเยอะไปหน่อยน่ะค่ะ”
“ไปหาคุณหมอเหอ จะดีเหรอคะ”
“ดีแน่นอนสิคะ” เธอสามารถใช้โอกาสนี้ดูสิว่าอาจารย์เหม่ยเหรินชอบซย่าเสียวหร่านหรือเปล่า
“โอเคค่ะ ไปกันเถอะ”
อวี๋กานกานและซย่าเสียวหร่านออกมาจากโรงพยาบาลด้วยกัน จากโรงพยาบาลมาที่อพาร์ตเมนต์ของเหอสือกุยไม่ไกลมากนัก ไม่ถึงยี่สิบนาทีรถก็หยุดลงที่ชั้นล่างในอพาร์ตเมนต์เล็กๆ ที่เขาอาศัยอยู่
อวี๋กานานมองลอดผ่านกระจกรถไปที่ชั้นล่างของอพาร์ตเมนต์ก็เห็นฟังจือหันยืนอยู่ตรงนั้นในชุดสูทสีดำ มือซุกในกระเป๋ากางเกง ดวงตาลุ่มลึกเย็นชากำลังมองคนที่อยู่ตรงหน้า
แล้วคนที่อยู่ตรงหน้าเขาก็คือเหอสือกุยที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแล้วจ้องฟังจือหันด้วยสายตาเย็นเยียบเช่นกัน
ไม่รู้ว่าสองคนนั้นกำลังคุยอะไรกัน เพราะว่าห่างออกมาไกลมาก อวี๋กานกานจึงได้ยินไม่ชัด
เธอแปลกใจว่าทำไมฟังจือหันถึงมาหาเหอสือกุยที่นี่ พอกำลังจะเปิดประตูลงไปทักทายฟังจือหันกับเหอสือกุย แต่ทันใดนั้นกลับเห็นฟังจือหันชกหน้าเหอสือกุย
เหอสือกุยโดนต่อยจนถอยกรูดไปข้างหลังพยุงกำแพงข้างๆ เพื่อทรงตัว
อวี๋กานกานตกตะลึงเบิกตาค้างอย่างไม่อยากเชื่อ นิ่งค้างอยู่กับที่
มุมปากเหอสือกุยโดนต่อยจนเลือดไหลซึมออกมา
นิ้วเรียวยาวของเขาแตะที่มุมปาก ดันลิ้นที่กระพุ้งแก้มแล้วปล่อยหมัดพุ่งเข้าใส่ฟังจือหัน
แม้เขาจะเคยฝึกมาแต่ก็เอาชนะฟังจือหันไม่ได้อยู่ดี ถึงอย่างไรฟังจือหันก็มาจากหน่วยรบพิเศษ
ฟังจือหันหลบหมัดของเหอสือกุยได้ทัน…