“อึก แค่ก แค่ก…”
เสียงแหลมเสียดแทงแก้วหูดังออกมาจากลำคอของ ‘เสี่ยวเยว่เอ๋อ’ขณะเดียวกันปากของเธอก็อ้ากว้างขึ้นเรื่อยๆ จนน่าตกใจ ท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของหลิงม่อ ก้อนเนื้อสีแดงที่กำลังดิ้นขลุกขลักอยู่ก็ค่อยๆ คลานออกมาจากลำคอของเธอ
“งี๊ด!”
เจ้าสิ่งนั้นพลันอ้าปากกว้างอยู่ในปากของ ‘เสี่ยวเยว่เอ๋อ’เผยให้เห็นเหงือกและซี่ฟันโค้งงอเหมือนตะขอเต็มปาก ปากของมันขยับเปิดและปิดไปพร้อมๆ กับปากของ ‘เสี่ยวเยว่เอ๋อ’ “หึหึหึหึ…เห็นหรือยัง? นี่ก็คือเหล้าน้องสาวที่เป็นหนึ่งเดียวกันกับฉัน ในร่างกายของพวกเธอ มีตัวตนของฉันแฝงอยู่…”
เสียงที่เธอเปล่งออกมาตอนนี้ฟังดูประหลาดมาก เหมือนมีปากสองอันกำลังพูดพร้อมกัน เสียงหนึ่งยังคงเป็นเสียงของเด็ก ส่วนอีกเสียงราวกับเสียงเสียดแทงแก้วหูที่เกิดขึ้นจากการขูดกระจก เมื่อสองเสียงมารวมกัน นอกจากฟังยาก แล้วยังแปลกมากอีกด้วย
“ที่แท้สัตว์ประหลาดอย่างนี้นี่เองที่เป็นน้องสาวของเธอ ถ้าอย่างนั้น เสี่ยวเยว่เอ๋อตัวจริงก็เป็นแค่ร่างภาชนะเท่านั้นน่ะสิ? สิ่งที่เธอแตกต่างจากเหล่ากระเป๋าเลี้ยงตัวอ่อนพวกนั้น คือเธอยังมีชีวิตอยู่เท่านั้นเอง…”
หลิงม่อได้ยินก็ขมวดคิ้วแน่น ขณะเดียวกันก็ลอบก้าวถอยไปข้างหลังเงียบๆ จากนั้นก็ยื่นมือไปลูบกล่องไม้ที่อยู่ข้างหลัง
“เจอแล้ว!”
เขาค่อยๆ ดึงเหล็กเส้นสำหรับยึดโครง หลังจากกระชับไว้ในมือแน่น ก็กวาดตามองรอบกายอย่างระแวดระวังอีกครั้ง สัตว์ประหลาดตัวนั้นยังคงไม่ปรากฏตัวออกมา แต่สิ่งที่มั่นใจได้คือ มันอยู่ในนี้แน่นอน และกำลังจ้องมองเขาจากที่ไหนซักแห่ง…สาเหตุที่มันยังไม่โจมตี เกรงว่าเป็นเพราะกำลังรอการส่งสัญญาณจากเสี่ยวเยว่เอ๋อก่อน ส่วนหุ่นซอมบี้อีกตัวของเขาถึงแม้จะอยู่กับหลี่ย่าหลิน แต่กลับไม่สามารถปลีกตัวออกมาช่วยทางนี้ได้….
สถานการณ์ชักไม่ดีแล้ว หรืออาจพูดได้ว่าอันตรายมากด้วยซ้ำ แต่ถึงแม้เหตุการณ์ตอนนี้จะตึงเครียด ทว่าหลิงม่อกลับไม่ได้รู้สึกกลัว ตรงกันข้าม เขาสัมผัสได้ถึงความใจเย็นอย่างผิดปกติ ขณะเดียวกันก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้
‘เสี่ยวเยว่เอ๋อ’ กำลังแอบสอดส่องพวกเย่เลี่ยน…ในทางกลับกัน เธอก็เป็นยาชูกำลังชั้นดีสำหรับพวกเย่เลี่ยนเหมือนกัน!หลิงม่อไม่เพียงได้เข้าใจการวิวัฒนาการของซอมบี้สัตว์ป่าจากเธอ แต่ยังได้ไวรัสนางพญาอันล้ำค่ามาให้พวกเย่เลี่ยน เพื่อให้พวกเธอได้วิวัฒนาการขึ้นอีกขั้นด้วย!
นี่เป็นเรื่องอันตราย แต่ขณะเดียวกันมันก็เป็นโอกาสดี!
ทั้งสองฝ่ายต่างไม่ได้เผชิญหน้ากันด้วยร่างจริง แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น การต่อสู้ครั้งนี้ก็ถือว่าค่อนข้างสำคัญทีเดียว
หากแพ้ ก็อาจถูกเปิดเผยตำแหน่งของร่างจริง ถึงแม้ไม่ถูกเปิดเผยตำแหน่ง แต่อย่างน้อยนั่นก็จะทำให้ ‘เสี่ยวเยว่เอ๋อ’กลายเป็นฝ่ายได้เปรียบ ซึ่งนั่นจะส่งผลให้พวกเย่เลี่ยนตกอยู่ในอันตราย
หากชนะ สถานการณ์ก็จะพลิกกลับ และยังสามารถฉวยโอกาสนี้ทำให้ ‘เสี่ยวเยว่เอ๋อ’ ได้รับบาดเจ็บหนัก
ดังนั้น…ต้องชนะเท่านั้น!
“ลองเจ้านั่นแล้วกัน…”
หลิงม่อขบกรามแน่น พลางลอบคิดในใจ
แขนทั้งสองข้างของ ‘เสี่ยวเยว่เอ๋อ’ห้อยต่องแต่งอยู่ข้างลำตัว ขาทั้งสองข้างก็สั่นไหวราวกับไร้เรี่ยวแรง “หึหึหึ…ไม่รู้ว่าถ้าเทียบกับฉัน แกจะเป็นยังไง?” เธอพลันเงยหน้าขึ้น เผยให้เห็นดวงตาที่แทบจะทะลุออกจากเบ้า แล้วหัวเราะน่าเกลียด “อย่าทำให้ฉันผิดหวังเชียว…ตั้งแต่ที่แกเข้ามาในนี้ ฉันก็ตั้งตารอคอยมากเลยล่ะ…”
น้ำลายไหลออกจากมุมปากของเธอไม่หยุด บวกกับดวงตากระหายเลือดและตะกละตะกลามนั้น เหมือนเธออยากจะกลืนหลิงม่อลงท้องไปซะเดี๋ยวนั้น
“หัวหน้ากองอะไรกัน…นี่มันหุ่นเชิดชัดๆ! แล้วไอ้ที่อยู่ในปากเธอ ก็เป็น ‘ทหาร’เวอร์ชั่นอัพเกรดแล้วไม่ใช่หรอไง! ไม่น่าล่ะเธอถึงได้รู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในนี้ได้ ที่แท้ก็สิ่งทีชีวิตทุกตัวในนี้ก็ถูกเธอควบคุมไว้นี่เอง…ถ้าอย่างนั้นการที่พวกนั้นเรียกเธอว่าพี่สาว ก็เป็นความชอบส่วนตัวของเธอเองน่ะสิ…” หลิงม่อเกร็งไปทั้งตัว แต่ปากกลับยังคงพูดกลั้วหัวเราะอย่างเย็นชา
กระตุ้นเธอให้โกรธ…ทำให้เธอตกอยู่ในสภาวะเคลื่อนไหวโดยสัญชาตญาณ…มีเพียงวิธีนี้ เขาถึงจะมีโอกาส!
การควบคุมเธอไม่มีประโยชน์ แล้วยังมีความเสี่ยงสูงมากด้วย…ดังนั้น ทำได้เพียงใช้ไม้แข็งเท่านั้น!
“แกว่าไงนะ! แต่ว่า…ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…ควบคุม?” ‘เสี่ยวเยว่เอ๋อ’ ตวาดเสียงแหลม แต่ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะเย้ยหยันแทน “ฉันก็นึกว่าสติปัญญาของแกจะวิวัฒนาการได้ไม่เลวแล้วซะอีก ไม่คิดเลยว่ากลับ…แต่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ยังไงซอมบี้บริสุทธิ์ก็ต้องโง่บ้างอยู่แล้ว…วางใจเถอะ หลังจากที่แกกลายเป็นส่วนหนึ่งของฉัน แกจะฉลาดขึ้นเอง…แทนที่จะเป็นเหมือนอย่างตอนนี้ สู้วิวัฒนาการไปกับฉันไม่ดีกว่าหรอ?”
“สวบ!”
เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด ‘เสี่ยวเยว่เอ๋อ’ก็เบี่ยงหัวหลบไปด้านข้างตามสัญชาตญาณทันที ม่านตาของเธอหดเล็กลงทันใด
ขณะเดียวกัน เงาสีดำเส้นหนึ่งพลันพุ่งผ่านหน้าหลิงม่อไป แล้วยังมีวัตถุยาวๆ สีแดงเส้นหนึ่งพุ่งเป้าไปทางศีรษะเขาอย่างรวดเร็ว
แต่ในเสี้ยววินาทีที่เจ้าสิ่งนี้พุ่งไปทางหลิงม่อ เกราะป้องกันที่มองไม่เห็นก็ได้ปรากฏขึ้นตรงหน้าหุ่นซอมบี้ทันใด ขณะที่วัตถุยาวๆ เส้นนั้นถูกดีดออกไป หลิงม่อรีบควบคุมหุ่นซอมบี้ให้โฉบตัวหลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว แต่ถึงแม้จะทำอย่างนั้น ไหลของเขาก็ยังคงถูกเงาสีดำเส้นนั้นพุ่งเฉี่ยวจนเลือดสาด
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในเวลาเพียงชั่วพริบตา เมื่อหลิงม่อกระโจนไปหยุดอยู่ตรงหน้ากล่องไม้กล่องหนึ่ง หัวของ ‘เสี่ยวเยว่เอ๋อ’ที่เบี่ยงหลบก็เพิ่งจะบิดกลับเข้าที่พอดี
“เกร๊ง…เคร้งคร้างๆๆ…”
เหล็กเส้นหงิกงอเส้นหนึ่งหล่นลงพื้น และกลิ้งหลุนๆ ไปกับพื้นเสียงดัง
แต่หลิงม่อไม่หันไปมองมันด้วยซ้ำ กลับยื่นมือเข้าไปกระชากชิ้นส่วนรูปร่างแปลกๆ ออกมาจากในกล่องไม้หนึ่งชิ้น
“อย่าพูดอะไรน่าขยะแขยงอย่างนั้นได้ไหม? ข้อแรกเลย ฉันไม่ใช่พวกคลั่งโลลิ ข้อสอง ถึงฉันจะคลั่ง ก็จะไม่ขอคลั่งโลลิแบบเธอหรอก!” เขาด่าอย่างเย็นชา
“เอ๋?”
‘เสี่ยวเยว่เอ๋อ’ มองเศษเนื้อที่ติดอยู่บนเหล็กเส้น และรอยเลือดบนพื้นด้วยสีหน้างงงัน จากนั้นก็ยกมือลูบมุมปากตัวเองเบาๆ
เลือด! เลือดเหนียวๆ ติดอยู่บนมือของเธอ ขณะเดียวกันก็ยังมีก้อนเนื้อชิ้นเล็กๆ ที่ติดมือเธอออกมาด้วย
‘เสี่ยวเยว่เอ๋อ’ ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วทันใดนั้นก็กรีดร้องราวกับบ้าคลั่งไปแล้ว “กรี๊ดดดด!”
“ฮู่ว…” หลิงม่อเหลือบมองหัวไหล่เร็วๆ แวบหนึ่ง พลางขมวดคิ้วแน่น
กระดูกถูกตีจนแหละแล้ว…ทั้งที่อุตส่าห์ป้องกันการโจมตีที่อันตรายถึงชีวิตได้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าแค่ถูกการโจมตีของเธอแบบถากๆ ก็ยังทำให้กระดูกแหลกอย่างนี้ได้
ชัดเจนว่า นี่เป็นฝีมือของสัตว์ประหลาดในกล่องเก็บอุณหภูมิ…และไม่ว่าจะเป็นความเร็วหรือพลังสังหารของมัน ล้วนทำให้หลิงม่อรู้สึกถึงแรงกดดันอันหนักหน่วง ที่สำคัญคือ จนถึงเสี้ยววินาทีที่เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นโจมตีเขา หลิงม่อจึงเพิ่งมองเห็นเงาร่างมัน…อาศัยการตอบสนองทางเนื้อกายของร่างกายเขาร่างนี้ ไม่มีทางที่จะสามารถหลบหลีกการโจมตีในระยะเวลาที่สั้นขนาดนั้นได้ และยิ่งไม่ต้องพูดถึงการโต้กลับเลย
ส่วนที่เขาสามารถต้านทานการโจมตีที่อันตรายถึงชีวิตเมื่อกี้ได้นั้น…
…………
เวลานี้ ณ อาคารสองชั้นแห่งนั้น ร่างจริงของหลิงม่อกำลังขมวดคิ้วเบาๆ ทว่าเนื่องจากเขาขมวดคิ้วเพียงชั่วขณะ มู่เฉินและอวี่เหวินซวนที่กำลังสังเกตสถานการณ์นอกหน้าต่างอย่างตึงเครียดจึงไม่ทันสังเกตเห็น…
“หากถ่ายเทพลังจิตเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในเวลาไม่กี่วินาที ก็จะสามารถทำให้หุ่นซอมบี้มีพลังจิตขึ้นมาได้ชั่วคราว และทำหน้าที่เป็นตัวกลางคล้ายกับเจ้ามาสเตอร์บอลได้ แต่หุ่นซอมบี้กลับไม่ได้มีความสามารถในการกักเก็บพลังจิตเหมือนเจ้ามาสเตอร์บอล ดังนั้นวิธีก็เหมือนกับการใช้อาวุธที่ใช้ได้เพียงครั้งเดียว…”
หลิงม่อลอบคำนวณในใจอย่างรวดเร็ว “พลังจิตที่ต้องใช้ในการกางเกราะป้องกันหนึ่งครั้ง เกือบเท่ากับพลังจิตในการสร้างหนวดสัมผัสทางจิตรูปสสารเส้นหนึ่งเลยทีเดียว…การเผาผลาญในระดับนี้ไม่ถือว่าเป็นปัญหา บวกกับเรามีพลังฟื้นตัว ดังนั้นจะปล่อยให้พวกมันใช้พลังจนหมดก็ยังได้…แต่ปัญหาจริงๆ กลับอยู่ที่ เจ้าสัตว์ประหลาดนั้นมีพละกำลังที่แกร่งเกินไปแล้ว การโจมตีแต่ละครั้งของมันรุนแรงเทียบเท่ากับระเบิดหนึ่งลูกเลยทีเดียว เกราะป้องกันต้านการโจมตีได้เพียงครั้งเดียว แต่ครั้งต่อไป…
เขาเหลือบมองแขนที่ถูกเลือดสดๆ ย้อมจนแดงเถือก พลางกัดฟันกรอดบอกว่า “ถึงฉันจะถูกโจมตี!”
“แต่ว่า ก็ยังมีโอกาส!”
เกราะป้องกันสามารถใช้ได้ ก็แสดงว่าหนวดสัมผัสก็ใช้ได้เหมือนกัน!แต่ว่า ต้องรอโอกาสดีๆ ที่จะใช้มัน…
“ฉันเปลี่ยนใจละ” น้ำเสียงของ ‘เสี่ยวเยว่เอ๋อ’เปลี่ยนเป็นเย็นชา เธอหลุบตาต่ำลง แล้วแลบลิ้นยาวๆ ออกมาจากปากเลียเลือดที่ริมฝีปากตัวเอง พลางบอกว่า “ฉันจะค่อยๆ กินแกทีละนิดๆ เพื่อให้แกได้ลิ้มรสการตกเป็นเหยื่อ ไม่เป็นไรหรอก อาศัยระดับวิวัฒนาการของแก น่าจะอยู่ได้ถึงครึ่งเดือนเลยนะ!” เธอค่อยๆ คลุ้มคลั่งขึ้นมา ขณะเดียวกันก็กางแขนทั้งสองข้าง แล้วบอกว่า “ในครึ่งเดือนนี้ แกจะต้องมองดูทุกส่วนในร่างกายตัวเองกลายเป็นส่วนหนึ่งของฉันไปทีละส่วนๆ…ทั้งพลังชีวิต และพลังความสามารถของแก จะกลายเป็นของฉันทั้งหมด…”
“เหมือนตอนแรก…ที่พวกฉันหั่นพวกมันเป็นชิ้นๆ จากนั้นก็กลืนลงท้องไปจนหมดไม่เหลือแม้แต่น้อย…” ‘เสี่ยวเยว่เอ๋อ’ พึมพำกับตัวเองสองสามคำ แล้วทันใดนั้นก็ชะงักงันไปครู่หนึ่ง “หื้ม? ฉันกำลังพูดอะไรน่ะ? ความทรงจำอันไร้ค่าพวกนั้นผุดขึ้นมาอีกแล้วหรอ…”
ส่วนหลิงม่อนั้นได้อึ้งค้างไปแล้ว ซอมบี้ตัวนี้…ร่างจริงของซอมบี้ตัวนี้ เคยเป็นผู้รอดชีวิตในบริษัทลอว์สันมาก่อน!
ถึงแม้จะเป็นเพียงคำพูดไม่ปะติดปะต่อกันเพียงไม่กี่คำ แต่หลิงม่อกลับมั่นใจเรื่องนี้แล้ว
นอกจากนี้… “เธอมีความทรงจำ…เธอรู้วิธีใช้อุปกรณ์พวกนี้ แล้วก็ยังได้รับผลกระทบจากความทรงจำของมนุษย์ด้วย…ทำได้ยังไงกา?”
หลิงม่อจ้อง ‘เสี่ยวเยว่เอ๋อ’ เขม็ง พลันกำฝ่ามือข้างที่ยังสบายดีอยู่แน่น
“ฉันเจอจุดอ่อนของแกแล้ว!”
“โครม!”
ทันใดนั้น ท้องของเขาถูกพละกำลังมหาศาลพุ่งอัดอย่างแรง หลิงม่อทำได้เพียงกางเกราะป้องกัน ร่างเขากระเด็นลอยไปกระแทกข้างหลังอย่างแรง
กล่องไม้แตกละเอียด ชิ้นส่วนมากมายกระจัดกระจายไปทั่วพื้น หุ่นซอมบี้ของหลิงม่อขดตัวงอ พลางอ้าปากไอแค่กๆ อย่างต่อเนื่อง
“เอ๋ ยังไม่ตายอีกหรอ?”
‘เสี่ยวเยว่เอ๋อ’ ค่อยๆ เดินเข้ามาทางหลิงม่อ เอียงคอแล้วพูดขึ้น เธอเอาแต่กลืนน้ำลายดังอึก พร้อมกับเดินใกล้หลิงม่อเข้ามาเรื่อยๆ
“แค่กๆ…”
หลิงม่อกระอักเลือดออกมาอีกหนึ่งครั้ง พยายามลุกขึ้นยืน ถึงแม้ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดของร่างกาย แต่อาศัยสัมผัสรู้อันอ่อนไหวที่ซอมบี้มีต่อร่างกายตัวเอง หลิงม่อก็ยังคงสามารถตัดสินอาการบาดเจ็บของตัวเองได้ในทันที
หน้าท้องมีรูแผลขนาดใหญ่เพิ่มขึ้นมาหนึ่งรู แต่ไม่ได้บาดเจ็บถึงอวัยวะภายใน…เขากางเกราะป้องกันช้าไปหนึ่งก้าว แต่มันกลับยังคงได้ผลอยู่…
“ให้เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นโจมตีอยู่ตัวเดียวงั้นหรอ…ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า การลอบโจมตีเมื่อกี้ของเรา ก็ได้ผลน่ะสิ…” หลิงม่อยกมือกุมแผล แต่ปากกลับหยักยิ้มขึ้น
แต่ในขณะเดียวกัน ‘เสี่ยวเยว่เอ๋อ’ก็ได้ยกมือขึ้นเหนือหัวอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่าฮ่าฮ่า! ถ้าอย่างนั้นฉันจะเล่นกับแกต่อแล้วกัน!”
“สวบ!”
บนหัวของหลิงม่อ เงาดำเส้นนั้นพุ่งเข้ามาอีกครั้ง…
—————————————————————————–