บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 141
ใบหน้าของเจเรมี่เย็นชาขึ้น “มาเดลีน ผมขอให้เธอเซ็นเอกสาร”
“ฉันจะไม่เซ็นมัน” มาเดลีนพูดออกม าในที่สุดน้ำเสียงของเธอฟังดูสงบอย่างผิดปกติ
เจเรมี่เห็นมาเดลีนนั่งอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเย็นชาและนิ่งในขณะที่เธอจ้องมองไปทางอื่น เธอไม่ได้มองเข้าไปในตาของเขาเลยสักครั้ง เจเรมี่รู้สึกโกรธขึ้นมาในใจ “มาเดลีน อย่าพยายามท้าทายความอดทนของผม เธอรู้ดีถึงผลที่จะตามมา”
เมื่อเธอต้องเผชิญกับการคุกคามและคำเตือนแบบขู่ของเขา มาเดลีนไม่ได้มีความกลัวใด ๆ เกิดขึ้นบนใบหน้า ตรงกันข้าม เธอกลับยิ้มออกมา
“เจเรมี่ ฉันจะบอกเป็นครั้งสุดท้าย ฉันจะไม่เซ็นเอกสารการหย่าใด ๆ ทั้งสิ้น ถ้าคุณอยากแต่งงานกับเมเรดิธใจจะขาด แน่นอน คุณควรรอให้ฉันฟ้องคุณในข้อหาแต่งงานซ้ำซ้อน”
“มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด!” เจเรมี่โกรธมาก “ผมจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้ายเช่นกัน เธอเซ็นหรือไม่เซ็น?”
“ไม่!” มาเดลีนกล่าวอย่างหนักแน่น
ใบหน้าของเจเรมี่กลายเป็นน้ำแข็ง เมื่อเขาเห็นว่ามาเดลีนยังคงแสดงท่าทีหยิ่งผยองและไม่ยอมมองหน้าเขา เขาจึงเดินไปหาเธอและบังคับปากกาไว้ในมือของเธอ จากนั้น เขาจับมือขวาของเธอแน่น
“เจเรมี่ จะทำอะไร? ปล่อยฉัน!” มาเดลีนเริ่มดิ้นรน
“เธอปฎิเสธที่จะเซ็นมันไม่ใช่หรือ? ฉันจะช่วยเธอเซ็นเอง!” เสียงที่เยือกเย็นและน่ากลัวของเขาข้างหูของเธอฟังดูเหมือนหายนะสำหรับเธอ
มาเดลีนต่อสู้อย่างสุดกำลัง แต่ยิ่งดิ้นมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น เนื้องอกที่เลวร้ายลงและหัวใจของเธอล้วนอยู่ในความเจ็บปวดที่รุมเร้าในขณะนี้
“เจเรมี่ นายมันป่าเถื่อน! ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณและเมเรดิธได้อยู่ร่วมกันแม้ว่าฉันจะตาย!” เธอผลักเขาออกไปอย่างแรงและหันหลังเพื่อวิ่งหนี
สำหรับความสูญเสียการมองเห็นของเธอ ทุกย่างก้าวที่เธอทำนั้นอันตรายอย่างยิ่ง
ก่อนที่มาเดลีนจะวิ่งไปได้ไกล เธอก็สะดุดล้มลงอย่างแรง ความเจ็บปวดท่วมท้นไปทั่วร่างกายของเธอ
เมื่อเธอต้องการจะลุกขึ้น ร่างอันใหญ่โตของเจเรมี่ปรากฎลาง ๆ ด้านบนเหนือหัวเธอ
มาเดลีนมองไม่เห็นอะไรเลย ด้วยเหตุนี้ เธอจึงรู้สึกได้เพียงเงาสีดำที่ตกลงมาที่เธอกำลังกักกันเธออย่างไร้ความปราณี
เจเรมี่ไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติในดวงตาของมาเดลีน เขาวางเข่าบนหลังของเธอและคว้าเอกสารการหย่าร้าง วางไว้ตรงหน้ามาเดลีน เขาโยนปากกาลงตรงหน้าเธอ
“มาเดลีน อย่าทำให้เรื่องยากไปกว่าที่ควรจะเป็น ตราบใดที่เธอเซ็นเอกสารอย่างเด็กดีที่เชื่อฟัง ผมจะให้เงินเธอ”
“ฉันไม่ต้องการเงินของคุณ!”
“แล้วเธอต้องการอะไร? นี่เธอคงไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดที่คิดว่าผมมีความรู้สึกให้กับเธอจนถึงตอนนี้สินะ”
คำพูดของเขาทำให้เธอเย็นชา
“มาเดลีน ฟังไว้ให้ดี ผมไม่เคยชอบเธอเลย นับประสาอะไรกับรักนี่ ไม่แม้แต่นิดเดียว”
คำพูดที่โหดร้ายของเขาไม่เหลือที่ว่างสำหรับการซ้อมรบถ้อยคำเหล่านั้นทะลุทะลวงหัวใจของ มาเดลีน ราวกับใบมีดที่ไร้หัวใจ
เธอรู้สึกปวดบีบในหัวใจขณะที่รสชาติของเลือดที่คุ้นเคยเริ่มเอ่อขึ้นในลำคออีกครั้ง
“อย่าทำให้ผมเสียเวลา หลังจากที่เธอเซ็นเอกสารแล้ว ผมจะไปเตรียมงานหมั้นกับเมอร์ ถ้าเธอไม่ต้องการเซ็น ก็ลองนึกถึงขี้เถ้าของปู่ของเธอสิ”
“เหอะเหอะ…” มาเดลีนหัวเราะอย่างคร่ำครวญ ดวงตาของเธอที่สูญเสียแสงทั้งหมดเป็นสีแดงและน้ำตาซึม “ได้เลย ฉันจะเซ็น”
ในที่สุดเธอก็ตอบตกลง เธอคลำหาปากกาในความมืดด้วยน้ำตาคลอเบ้า จากนั้น เธอก็กลืนเลือดเข้าไปในปากอย่างเด็ดเดี่ยว
“เจเรมี่ ตามความต้องการของคุณ ในที่สุดคุณก็จะแต่งงานกับเธอ จากนี้ไป เราจะแยกทางกัน”
เมื่อเจเรมี่ได้ยินเธอพูดดังนั้รน เขาก็รู้สึกหนาวสั่นในใจ ความรู้สึกแปลก ๆ กำลังเดือดขึ้นมาในหัวใจของเขามันเริ่มเต้นผิดจังหวะ
เขามองไปที่มาเดลีนที่กำลังเจ็บปวดขณะที่ใช้มือซ้ายแตะกระดาษซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ไม่ได้ลงนามในเอกสาร
“มาเดลีน เธอยังเล่นแง่อยู่อีกหรอ?”
มาเดลีนยิ้มอย่างขมขื่นและคร่ำครวญ “คุณวิทแมน ฉันตาบอด ฉันมองไม่เห็น”
“เธอตาบอดเหรอ?” เจเรมี่คิดว่าเธอโกหกเขาเพื่อซื้อเวลา เขาเย้ยหยันและตอบว่า “เอาล่ะ เนื่องจากเธอตาบอด ผมจะช่วยเธอเอง”