บทที่ 52 ดาร์ก เดม่อนพยายามออกจากหมอก
เรื่องที่ว่าเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตทำการบ้านเสร็จหรือไม่ ดาร์กสงสัยเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาไม่ได้ตั้งใจจะเจาะลึกเข้าไป
การถือการ์ดดอกไม้เก้าใบทำให้ดาร์กรู้สึกว่าตอนนี้เขามีหนทางในการควบคุม [ราคะ] มากขึ้น แต่ถ้าการ์ดดอกไม้นี้ถูกสร้างขึ้นโดยศาสตราจารย์เคเซอร์ เขาก็ต้องการที่จะเรียนรู้และเข้าใจวิธีการสร้างมัน!
ประการแรกเลยคือ ต้องมีแหล่งการ์ดดอกไม้ที่มั่นคง
และในทางกลับกัน เขาสงสัยมากว่าทำไมการ์ดดอกไม้ใบนี้ถึงสามารถดูดซับค่า [ราคะ] ได้!
แต่ถ้าเขาถามศาสตราจารย์เคเซอร์โดยตรงมันก็อาจจะดูกะทันหันเล็กน้อย
ดาร์กครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และนึกขึ้นได้ว่าเขายังมีขวดแห่งความคิดซึ่งเขายังไม่ได้คืนอาจารย์ไป
คิดได้แล้วจึงเร่งฝีเท้า เตรียมจะกลับไปที่หอพักเพื่อเอาขวดแห่งความคิดออกมา
…
ห้องนั่งเล่นส่วนกลางในคืนวันศุกร์มักจะเป็นช่วงเวลาที่พลุกพล่านมากที่สุด
นักเรียนจะระบายความกดดันจากการเรียนที่สะสมมาตลอดทั้งสัปดาห์ โดยเลิกกังวลเกี่ยวกับการบ้านและเวลาเรียน เพราะมันเป็นวันศุกร์ ส่วนการบ้านก็ไว้ทำในวันพรุ่งนี้ ส่วนช่วงเวลาเรียนก็เป็นสิ่งที่ต้องพิจารณาในวันมะรืนนี้
แม้แต่ห้องส่วนกลางของบ้านขุนนางก็ไม่มีข้อยกเว้น
ดาร์กเดินผ่านฝูงชน หลบสายตาที่จ้องเขม็งมาของไดแอนนาและรีบสาวเท้าเข้าไปในห้องพัก
ภายในห้องนั้นเงียบมาก และยังคงเหมือนเดิมก่อนที่เขาจะออกไป
ดาร์กปิดประตู เปิดไฟ แล้วเดินไปที่โต๊ะ
ขวดแห่งความคิดถูกวางไว้ในลิ้นชัก
หลังจากที่เขาหยิบมันขึ้นมาและกำลังจะออกไปอีกครั้ง ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียง ‘เมี้ยว’
สายตาอดไม่ได้ที่จะหันไปมองทางระเบียง
‘หญ้าแมวตื่นแล้วเหรอ?’
เขาเปิดประตูและมองดูหญ้าแมวที่อยู่ตรงระเบียง
แต่กลับมีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับมา
…
บนระเบียง
หญ้าแมวใช้อุ้งเท้าจับกิ่งหนอนซึ่งห้อยต่องแต่งอยู่ ลิ้นสีชมพูนุ่มเลียกับดูดหัวของกิ่งหนอนไปมา
กิ่งหนอนที่แข็งเพราะถ่ายเท [อัตตา] สามหยดเข้าไปในตอนนั้น ตอนนี้กลับอ่อนตัวลง
[โทสะ +1]
เมี้ยว!
หญ้าแมวไม่ได้สังเกตว่าเจ้าของของมันกำลังโกรธเลย เจ้าตัวน้อยเพียงวางกิ่งหนอนลงและวิ่งเข้าไปหาดาร์ก
ก้านหางของแมวยาวพอที่จะวิ่งไปที่เท้าของดาร์กได้
ดาร์กย่อตัวและคุกเข่าลง เขาสงสัยว่าควรบีบหน้านุ่ม ๆ ของมันเพื่อระบายความโกรธหรือไม่
ทันใดนั้น เขาก็สังเกตเห็นรอยจาง ๆ บนหน้าผากของหญ้าแมว
“ตราประทับของอัตตา?”
ดาร์กขมวดคิ้ว ความโกรธเคืองในใจก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากตรวจสอบซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาก็ยืนยันได้ว่ามันเป็นตราประทับของอัตตาจริง ๆ แต่น่าประหลาดใจที่หญ้าแมวไม่แสดง ‘ความเย่อหยิ่ง’ ของมันออกมาเหมือนรุกกี้เดวิมอนและอีบุย
‘เพราะมันเป็นพืชเหรอ?’
ดาร์กครุ่นคิด ปล่อยให้หญ้าแมวจับนิ้วเขาไปดูดเล่น
‘จะว่าไปแล้ว หญ้าแมวที่เหมือนมีชีวิตนี้มีอยู่ได้อย่างไร’
ดวงตาของดาร์กเป็นประกาย จากนั้นเขาก็ดึง [อัตตา I] ออกจากซองการ์ด
“จงออกมา!”
ลูกบอลแสงสีทองเข้มพุ่งออกมาจาก [อัตตา I] แล้วจมลงไปในหัวหญ้าแมว
แต่การ์ดเวทมนตร์ที่สามารถทำให้คนเย่อหยิ่งกลับไม่ได้ส่งผลกระทบต่อหญ้าแมวเลย
‘ฉันควรไปที่ห้องสมุดแล้วตรวจสอบมันซะ!’
ดาร์กสูดหายใจเข้าลึก ๆ มือวางหญ้าแมวลง จากนั้นจึงย้ายต้นไม้หนอนเข้ามาในห้อง
นี่ถึงเรียกวัวหายล้อมคอกอย่างแท้จริง
พรุ่งนี้เขาจะไปที่ถนนนักเดินทางเพื่อซื้อรั้วกั้นแยกต้นไม้หนอน จากนั้นค่อยไปหาซื้อบอลแมวเพื่อเอาบรรเทาความเบื่อหน่ายของหญ้าแมว
ดาร์กนั่งจดบันทึกและพบว่าตัวเองกลับมายุ่งอีกแล้ว
‘ฉันควรไปที่ห้องสมุดก่อนหรือไปหาศาสตราจารย์ก่อนดี?’
‘ไปหาศาสตราจารย์ก่อนดีกว่า!’
‘ห้องสมุดไปตอนกลางคืนก็ไม่สาย’
…
ศาสตราจารย์เคเซอร์ไม่ได้อยู่ในห้องทำงาน ดังนั้นดาร์กจึงไปที่ห้องทดลองแทน
เป็นไปตามที่คาดไว้ เขาพบว่าศาสตราจารย์เคเซอร์กำลังทำการ์ดเวทมนตร์อยู่ในห้องทดลอง
แต่วันนี้อาจารย์ไม่ได้ทำ [แจ็คพัมป์กิ้น] ทว่ากำลังทำ [มัมมี่] ด้วยผ้าพันแผลและหุ่น
ดาร์กคิดอย่างรวดเร็วว่าจะเปิดบทสนทนาอย่างไรเพื่อให้ดูเป็นธรรมชาติมากขึ้น มือของเขาเปิดประตูเข้าไป พร้อมกับดึงการ์ดดอกไม้มันดาลาสีขาวออกมา
“เดม่อน? เธอต้องการยืมห้องทดลองเหรอ? กุญแจห้องทดลองถัดไปอยู่ในลิ้นชักที่สองของห้องทำงานนะ”
ศาสตราจารย์เคเซอร์ดูจริงจัง
ดาร์กไม่ได้วางขวดแห่งความคิดลงบนโต๊ะทดลองโดยตรง กระทั่งเขาเดินเข้ามาและพูดว่า “ศาสตราจารย์ครับ ผมเอาสิ่งนี้มาคืน”
“ขวดแห่งความคิด?” ศาสตราจารย์เคเซอร์เหลือบมองแล้วยิ้มขึ้น “เธอจะใช้งานนานกว่านี้อีกหน่อยก็ได้นะ”
ดาร์กตอบ “ไม่ครับ ศาสตราจารย์ ผมซื้อต้นไม้หนอนมาแล้ว”
เขาต้องการพูดถึงเรื่องอารมณ์และความคิดก่อน แล้วจึงเปลี่ยนไปใช้หัวข้อการ์ดดูดวงความรัก
แต่หลังจากเห็นการ์ดดอกไม้ในมือของเด็กชาย ศาสตราจารย์เคเซอร์ก็พูดออกมาโดยไม่รู้ตัว “หืม เธอสนใจการ์ดดอกไม้ด้วยเหรอ?”
ดาร์กขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ใช่ครับ ศาสตราจารย์ ผมกำลังสงสัยว่าสิ่งที่เรียกว่าการทำนายของการ์ดดอกไม้นี้เกี่ยวข้องกับการแอบดูจิตใจของผู้คนหรือเปล่า?”
ศาสตราจารย์เคเซอร์อึ้งไปครู่หนึ่งแล้วจึงยิ้มอย่างมีความสุข
เขาวางงานลง ถอดถุงมือทดลองออก แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันไม่นึกเลยจริง ๆ ว่างานวิจัยของเธอที่เกี่ยวข้องกับสสารแห่งความคิดจะมาถึงระดับนี้ได้”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็กลับไปที่โต๊ะทดลองและเหยียดมือออก
ขณะที่ดาร์กตื่นตัวระมัดระวังตัว อาจารย์ก็หยิบเอาการ์ดดอกไม้จากซองออกมา มันเป็นการ์ดดอกกุหลาบสีเขียว
กุหลาบสีเขียวที่ไร้เดียงสาและเรียบง่าย มันมาพร้อมกับพรที่มอบให้แด่วัยเยาว์ และยังเป็นสัญลักษณ์แห่งความปรารถนาในรักนิรันดร์
นัยน์ตาของศาสตราจารย์เคเซอร์ฉายแววอ่อนโยนออกมาและเขาก็พูดต่อ “ถึงแม้นี่จะเป็นเพียงกลอุบาย แต่มันมีบางอย่างในนั้นที่ฉันไม่อาจมองเห็นได้ ตราบใดที่พลังเวทถูกขัดจังหวะ มันก็สามารถแยกออกได้อย่างปลอดภัย ดังนั้น มันจึงไม่เป็นอันตรายอะไร”
…
เมื่อดาร์กเดินออกจากห้องทดลอง เขาก็ยอมแพ้ในการทดสอบศาสตราจารย์เคเซอร์แล้ว
แม้ว่าเขาจะยังไม่สามารถยืนยันได้ แต่ในใจกลับรู้สึกว่าศาสตราจารย์เคเซอร์ไม่น่าเป็นคนทำการ์ดดอกไม้จริง ๆ
ส่วนรุ่นพี่ลีออนก็ดูเหมือนจะไม่ได้โกหกเช่นกัน อันที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องโกหกด้วยซ้ำ
‘ถ้าอย่างนั้น หมายความว่ามีคนอื่นปลอมตัวเป็นศาสตราจารย์เพื่อให้ได้รับความไว้วางใจจากผู้อื่นเหรอ?’
ดาร์กคิดถึงการ์ดแต่งตัว
‘ถ้าการ์ดแต่งตัวสามารถสร้างพื้นผิวแบบที่ต้องการ งั้นบางทีมันก็น่าจะสามารถสร้างผิวหนังของเป้าหมาย และปลอมเป็นคนคนนั้นได้?’
นี่เป็นทั้งสมมติฐานและการอนุมาน
‘บางทีฉันควรศึกษาการ์ดแต่งตัวด้วย’
…
รุ่นพี่สาว แพนดอร่ากำลังเล่นกับหญ้าแมวชินชิล่าตัวอ้วนของเธอบนเคาน์เตอร์ของห้องสมุด
เธอใช้การ์ด [เงียบสงัด] ขนาดเล็กรอบ ๆ หญ้าแมว เพื่อให้แน่ใจว่าหญ้าแมวจะไม่ส่งเสียงดังรบกวนนักเรียนในห้องสมุด
ดาร์กรู้สึกว่าพฤติกรรมของเธอนั้นค่อนข้างแปลกไป เพราะเธอไม่เคยนำหญ้าแมวมาที่ห้องสมุดมาก่อน
‘นี่คือเหยื่อเหรอ?’
ขณะที่คิดอย่างนั้น นิ้วของดาร์กก็เอื้อมมือไปเกาคางของชินชิล่าโดยไม่รู้ตัว
มีเกล็ดบนคางของชินชิล่า ซึ่งมันอุ่นนุ่มไม่น้อย
“เธอซื้อหญ้าแมวมาหรือเปล่า?” รุ่นพี่แพนดอร่าหรี่ตาเอ่ยถาม
ดาร์กตอบ “ผมซื้อแมวขนสั้นมาตัวหนึ่ง”