ซูฉิงมีดีอะไรกัน!
ทำไมฮ่อหยุนเฉิงถึงสนใจเธอขนาดนั้น!
ก่อนที่เธอจะกระตุ้นอู๋ชิงหร่านให้จัดการกับซูฉิงนั้น ใครจะไปคิดว่าซูฉิงจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย!
อู๋ชิงหร่านนี่มันไร้ประโยชน์สิ้นดี!
เป็นการสิ้นเปลืองความพยายามของเธอในการช่วยอู๋ชิงหร่านอย่างลับๆจริงๆ!
คืนนี้ เธอจะทำให้ซูฉิงดูน่าเกลียด เพื่อที่ฮ่อหยุนเฉิงจะไม่มีวันมองไปที่ซูฉิงอีก!
การคำนวณปรากฏขึ้นในดวงตาของสวีหว่านเอ๋อร์เธอเหลือบมองไปที่ไป๋หลานและกระซิบคำสองสามคำที่หูของเธอว่า “เธอรู้ใช่ไหมว่าต้องทำอย่างไร? ให้ใครก็ได้ใส่ยาลงไปในเครื่องดื่มของซูฉิง”
“โอเค หว่านเอ๋อร์” ไป๋หลานเห็นด้วย
สวีหว่านเอ๋อร์นึกถึงบทเรียนของแอนนี่ครั้งล่าสุด ดวงตาของเธอก็เย็นชาและเธอกล่าวเสริมว่า “เอายาที่ไม่มีสีและไม่มีรส อย่าปล่อยให้ซูฉิงรู้ตัว !”
“โอเค ไม่มีปัญหา” ไป๋หลานพยักหน้า
ริมฝีปากของสวีหว่านเอ๋อร์ขดเป็นรอยยิ้มที่พึงพอใจ คราวนี้ซูฉิงจะต้องหนีไม่พ้นเหมือนครั้งก่อนๆแน่!
ซูฉิงมาถึงที่ห้องจัดเลี้ยงและเดินตรงเข้าไปทันที
ทันทีที่เห็น ลูกเรือหลายร้อยคนนั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหารขนาดใหญ่หลายโต๊ะ ทุกคนต่างดื่มกันอย่างมีความสุข และฉากนั้นก็ดูอบอุ่นมาก
เมื่อทุกคนเห็นซูฉิงปรากฏตัว พวกเขาก็หยุดและทักทายเธอทันที “สวัสดีคะ คุณหนูซู!”
“ตามสบายนะ” ซูฉิงยกมุมริมฝีปากของเธอและยิ้มอย่างสุภาพ
อู่กังยี่ยืนขึ้นและพูดเสียงดังกับซูฉิง “คุณหนูซู เชิญทางนี้!”
ซูฉิงเดินไปและที่โต๊ะมีเพียงที่นั่งเดียวนั่นก็คือที่นั่งถัดจากเฉินจุนเหยียน
ซูฉิงนั่งลง “ฉันขอโทษ พอดีมีบางอย่างล่าช้า”
อู่กังยี่หัวเราะทันที “เป็นไปได้ยังไง เป็นเกียรติของเรามากที่คุณหนูซูสามารถมาทานอาหารค่ำวันนี้ได้”
ซูฉิงยิ้มและสูดน้ำมูก
เฉินจุนเหยียน ถามด้วยความเป็นห่วง “ซูฉิง เธอเป็นอะไรเหรอ?”
“เป็นหวัดนิดหน่อย” ซูฉิงตอบเบาๆ
“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นหวัด” น้ำเสียงของเฉินจุนเหยียนมีความรู้สึกผิดเล็กน้อย
ถ้ารู้ว่าซูฉิงเป็นหวัดตั้งแต่แรก เขาคงไม่โทรหาเธอให้มาที่งานเลี้ยงอาหารค่ำนี้หรอก และน่าจะให้เธอได้พักผ่อนอยู่ที่บ้าน
แต่ถ้าเธออยู่ที่บ้าน เขาก็จะไม่ได้เจอเธอ
“ไม่เป็นไร แค่หนาวนิดหน่อย” ซูฉิงวางตะเกียบลง ขนตาที่โค้งงอของเธอสั่นเทาเบาๆ เงาตกอยู่ใต้ตาของเธอ และโปรไฟล์ของใบหน้าของเธอเผยให้เห็นใบหน้าที่เล็กและละเอียดอ่อน
เธอที่เป็นหวัด ทำให้เห็นปลายจมูกของเธอที่เป็นสีชมพู เธอดูน่ารักมาก
เธอที่เป็นแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะทำให้เฉินจุนเหยียนไม่สามารถละสายตาได้
ละครของซูฉิงถูกถ่ายเสร็จไปแล้ว และพวกเขาก็ไม่น่าจะได้เจอกันทุกวัน…
เฉินจุนเหยียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่”ฉัน…”
เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆ พนักงานเสิร์ฟก็เข้ามาขัดจังหวะ
“คุณหนู รับเครื่องดื่มสักแก้วไหม ” พนักงานเสิร์ฟถือน้ำผลไม้และถามซูฉิงด้วยรอยยิ้ม
ซูฉิงเหลือบมองเครื่องดื่มแล้วพยักหน้าโดยไม่ต้องคิด
หลังจากเทลงไปแล้ว ซูฉิงก็หยิบขึ้นมาและจิบเล็กน้อย
พนักงานที่อยู่ด้านข้างเห็นว่าเธอดื่มแล้วก็จากไปอย่างมั่นใจ
เพราะเธอเป็นหวัด ซูฉิงจึงได้รสชาติที่จืดชืดและไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติในเครื่องดื่มนี้
หลังจากนั้นไม่นาน ซูฉิงก็รู้สึกร้อนและร่างกายของเธอก็เริ่มสูญเสียการควบคุม
เกิดอะไรขึ้น? !
ความคิดของซูฉิงดังขึ้นในใจ อาจเป็นเพราะเป็นไข้แล้วหรือเปล่านะ?
แต่ถ้าเป็นไข้ ร่างกายของเธอจะมีปฏิกิริยาแปลกๆ เช่นนี้เลยอย่างนั้นหรือ?
ซูฉิงหรี่ตาลงเล็กน้อยและมองไปที่พนักงานที่เพิ่งเทเครื่องดื่มให้เธอ
พนักงานเสิร์ฟจ้องไปที่ดวงตาของเธอที่เจาะเข้าไป และรู้สึกผิดในทันที และหลีกเลี่ยงที่จะมองเธอในทันที
จริงๆด้วยสินะ……
หัวใจของซูฉิงจมลงทันที เธอมองดูผู้คนที่โต๊ะและพูดว่า “ฉันเหนื่อยนิดหน่อย ฉันขอตัวไปที่เลานจ์เพื่อพักผ่อนก่อนนะ”
พูดจบเธอก็ลุกขึ้นและจากไปอย่างรวดเร็ว
พนักงานเสิร์ฟก็ก้าวไปข้างหน้าทันทีและพูดอย่างตั้งใจว่า “คุณหนูซู ไม่สบายหรือเปล่า? ให้ฉันช่วยพาไปที่เลานจ์เถอะ!”
ซูฉิงเหลือบมองเธอเบา ๆ และพยักหน้า “อื้ม”
พนักงานเสิร์ฟปะครองซูฉิงและตรงไปที่เลานจ์บนชั้นสอง
ทันทีที่เธอปิดประตู เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทันทีและส่งข้อความในวีแชทว่า “เธอคนนั้นอยู่ในห้องรับรองแล้ว และผลของยาจะเริ่มออกอาการทันที”
เมื่อดูพนักงานปิดประตูห้องรับรอง ตาซูฉิงก็หรี่ลงทันที
เธอรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว
ความรู้สึกนี้…คุ้นเคยมาก
เธอยังรู้สึกแบบเดียวกันกับที่เธอเคยถูกวางยาโดยไม่ได้ตั้งใจในบาร์มาก่อน
ดูเหมือนว่าพนักงานคนนี้จะมีปัญหาจริงๆ!
รู้สึกร้อนรนไปทั่วร่างกาย เธอดึงปลอกคอออกอย่างอึดอัด เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือโดยตั้งใจจะโทรหาฮ่อหยุนเฉิงแต่เธอก็ไม่พบโทรศัพท์มือถือของเธอหลังจากคนกระเป๋าเป็นเวลานาน
พนักงานเสิร์ฟกลัวว่าเธอจะขอความช่วยเหลือจากใครซักคน เขาจึงขโมยโทรศัพท์มือถือของเธอไป
เฉินจุนเหยียนกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับซูฉิง เธอรีบออกไปและใบหน้าของเธอก็แดงอย่างผิดปกติ
เขากังวลเรื่องอุบัติเหตุของเธอ และเมื่อเขากำลังจะไปหาเธอเมื่อพนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามาหาเขา “คุณเฉิน คุณหนูซูบอกว่าเธอรู้สึกไม่ค่อยสบาย ฉันหวังว่าคุณจะไปดูเธอหน่อย”
“โอเค” เฉินจุนเหยียนไม่ได้คิดอะไรมาก แล้วเขาก็ลุกขึ้นและออกไปกับพนักงานทันที
ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องรับรองเฉินจุนเหยียนก็เห็นซูฉิงนอนอยู่บนโซฟากำลังดึงเสื้อผ้าของเธอ และปลอกคอที่หลุดออกมาเผยให้เห็นไหล่ที่งามสง่าและอ่อนโยนของเธอ
เธอแยกริมฝีปากสีแดงออกเล็กน้อย ทำเสียงที่มีเสน่ห์ และถูขายาวของเธอไปมาใต้กระโปรง
เฉินจุนเหยียนหายใจเข้า
ผู้หญิงอันเป็นที่รักอยู่ตรงหน้าเขา ด้วยท่าทางที่ยั่วยวนเช่นนี้ เฉินจุนเหยียนก็ถึงกับกลืนน้ำลายและเลือดก็พุ่งพลานไปทั่วร่างกายของเขา
ซูฉิง เกิดอะไรขึ้น?
ผิดปกติมาก!
เฉินจุนเหยียนบังคับตัวเองให้สงบลง แต่ในขณะนี้ คลื่นความร้อนเกิดขึ้นในช่องท้องส่วนล่างของเขา มันกระทบกระเทือนจิตใจ และซูฉิงที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ดูน่าดึงดูดใจมากขึ้นในทันที
เขาไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว เขาเพียงรู้สึกอยากกินเธอขึ้นมาทันทีเท่านั้น!
จู่ ๆ ซูฉิงก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่หนักหน่วงบนร่างกายของเธอ เธอลืมตาขึ้นเล็กน้อย และสิ่งที่ดึงดูดสายตาของเธอคือดวงตาของเฉินจุนเหยียนที่ปั่นป่วนด้วยอารมณ์
ในตอนนี้ เขาก็เหมือนกับเธอ ใบหน้าของเขาแดงอย่างผิดปกติ และเขาก็พึมพำในปากของเขา เรียกชื่อเธอว่า “ซูฉิง ซูฉิง ฉันรักคุณมาก ฉันรักคุณจริงๆ ฉันรักคุณ…”
นี่เขาโดนวางยาชัดๆ!
เหมือนกับเธอเลย!
ซูฉิงหรี่ตาลงอย่างอันตราย กัดลิ้นของเธออย่างสุดกำลัง และความเจ็บปวดก็ปะทุขึ้นในใจของเธอในทันที ทำให้เธอรู้สึกตัวอีกครั้ง
ซูฉิงผลักเฉินจุนเหยียนออกจากร่างกายและตะโกนว่า “เฉินจุนเหยียนตื่น!”
“ซูฉิงฉันรักคุณ” เฉินจุนเหยียนมองเธอด้วยดวงตาที่พร่ามัว
“ฉันรู้ว่าคุณไม่มีวันลืมฮ่อหยุนเฉิง แต่ฉันรักคุณมากกว่าเขา ทำไมคุณรับฉันไม่ได้ ซูฉิง คุณรับรักฉัน ได้ไหม…”
เฉินจุนเหยียนรู้สึกอึดอัดมากในขณะนี้ และเขาพูดอย่างชัดเจนในใจว่าเขาต้องไม่ทำร้ายซูฉิง แต่ร่างกายของเขาไม่สามารถควบคุมได้
ก่อนที่ซูฉิงจะพูดได้ เฉินจุนเหยียนก็ก้มศีรษะลงและจูบผู้หญิงที่เขารักมานานหลายปี …