บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 146
“มาเดลีน!”
เจเรมี่วิ่งเข้าหามาเดลีนอย่างรวดเร็วด้วยความเป็นห่วง เขาไม่รู้ว่าความกลัวและความหวาดกลัวที่กัดกินในใจของเขามากแค่ไหนในขณะที่ตะโกนเรียกชื่อมาเดลีนออกมา
ร่างที่สั่นเทาของมาเดลีนถูกเจเรมี่โอบอุ้มไว้
ขาของเธออ่อนแอไม่มีแม้แรงพยุงตัวเองขึ้นในขณะที่เธอพิงกำแพงเพื่อบังคับให้ตัวเองลุกขึ้นยืน อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถทำได้ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหนก็ตาม แม้แต่สติของเธอก็ล่องลอยและเดินเตร่คล้ายมันจะทรุดลงไปทุกที
เมื่อมองไปที่เลือดที่น่าสยดสยองบนริมฝีปากของมาเดลีน หัวใจของเจเรมี่ได้รูกสึกเจ็บปวดแล้วเหมือนมีอะไรจุก ๆ ไปอยู่ที่ลำคอของเขาในขณะที่เขารู้สึกได้ถึงความกลัวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“เจเรมี่!” เมเรดิธวิ่งเข้ามาหาเขาขณะที่สายตาจับจ้องไปที่มาเดลีนที่กำลังจะตาย แน่นอนว่าเธอรู้สึกไร้กังวล แต่เธอไม่พอใจอย่างมากกับการที่เจเรมี่ปฏิบัติต่อมาเดลีนในตอนนี้
“เจเรมี่ แขกรออยู่ นายจะทิ้งเมอร์และไล่ตามผู้หญิงคนนั้นหรือไง?” เอโลอิสเดินตามมาเช่นกัน เธอมองไปที่มาเดลีนที่กำลังอาเจียนเป็นเลือดด้วยสีหน้าที่เเสดงความรังเกียจออกมา “นี่มันเป็นเลือดปลอมชัด ๆ เจเรมี่ มองไม่ออกหรือไง? หล่อนโกหกคุณด้วยเลือดปลอม เหตุผลที่หล่อนมาที่นี่ในวันนี้คือหล่อนต้องการการขัดขวางพิธีหมั้นของนายกับเมอร์!”
เฮ้
สติของมาเดลีนเริ่มล่องลอย แต่เธอยังคงได้ยินคำพูดที่คอยทำร้ายจิตใจจากเอโลอิส
จะยังไงก็ช่าง
เธอกำลังจะตายอยู่ดี เธอจะไม่รู้สึกใจสลายอีกเเล้วเมื่อตายไป
“เจเรมี่ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้! ผู้หญิงคนนี้มีเลือดอาบทั่วตัว ช่างสกปรกเหลือเกิน!” เอโลอิสกระตุ้นคำพูด
“หุบปาก!” เจเรมี่ตะโกนในทันที ความโกรธที่น่าสยดสยองได้เข้าครอบงำใบหน้าของเขาที่งดงามราวกับงานศิลปะ เมเรดิธและเอโลอิสตกตะลึงเมื่อเห็นเช่นนั้น
“มาเดลีน เธอเป็นอะไรไป?”
“ฉันกำลังจะตาย คุณวิทแมน มันเป็นไปอย่างที่คุณต้องการแล้ว…”
เสียงของมาเดลีนลอยเข้ามาในหูของเจเรมี่อย่างแผ่วเบาและคลุมเครือ
เจเรมี่อึ้งไปสองสามวินาที หัวใจของเขารู้สึกราวกับว่ามันถูกมดล้านตัวกัดแทะ
เธอกำลังจะตาย เป็นไปได้ยังไง? มันเป็นไปได้ยังไงกัน?
เขามองไปที่ผู้หญิงที่กลั้นหายใจเฮือกในสุดท้าย อย่างตกตะลึง เขาเห็นเธอเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อของเขาด้วยความทุลักทุเล ดวงตาที่ไม่สามารถโฟกัสจุดมองได้ของเธอจ้องมองมาที่เขา ราวกับว่าเธอกำลังใช้พลังงานสุดท้ายในการขยับริมฝีปากที่เปื้อนเลือดของเธอ
“ลูก…เด็กคนนั้นเป็นลูกคุณ ฉันหวังว่าหลังจากที่ฉันตายคุณจะตั้งชื่อให้เธอและปล่อยให้วิญญาณของเธออาศัยอยู่ในสุสานของตระกูลวิทแมน นี่คือความปรารถนาสุดท้ายของฉัน…”
หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้น มาเดลีนปล่อยมือของเธออย่างไร้ซึ้งแรงออกจากคอเสื้อของเจเรมี่ เธอล้มลงทันที
เจเรมี่หยุดก้าวขาออกจากหน้าประตู ความเจ็บปวดที่รุมเร้าเข้าครอบงำไปทั่วทั้งร่างกายและความรู้สึก โลกของเขาจมดิ่งสู่ความมืดมิด…
“แมดดี้! แมดดี้!”
เสียงกรีดร้องที่ทำให้หัวใจเต้นแรงของเอวาดังขึ้นข้าง ๆ เขา เมื่อเขาเห็นว่าการหายใจและการเต้นของหัวใจเธอหยุดลงในที่สุด
“เจเรมี่ นายมันเฮงซวย! คืนแมดดี้ให้ฉัน!” เธอคร่ำครวญ อยากจะกระชากมาเดลีนที่อยู่ในอ้อมแขนของเจเรมี่ออกมา
“ถ้าหากนายจะไม่พาเธอไปโรงพยาบาล ฉันจะเป็นคนพาไปเอง!”