เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 143 สายจาก วิล ซีวาน
อีกฝ่ายทำเป็นไม่ได้ยินเธอในขณะที่เขาลงโทษเธอ แอเรียนรู้สึกเหมือนเรือลำเดียวที่ขู่ว่าจะล่มได้ทุกเมื่อในทะเลที่โหมกระหน่ำ
เธอไม่รู้ว่าพายุจะกินเวลานานแค่ไหนก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลงในที่สุด มาร์คลุกเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่หันกลับมามองด้วยซ้ำ
แอเรียนนอนนิ่งอยู่บนเตียงเหมือนหุ่นที่หักขณะฟังเสียงฝักบัว หัวใจของเธอรู้สึกเหมือนกำลังจะระเบิด เธอรู้สึกเจ็บปวดและเสียใจ …
ไม่นานหลังจากนั้นมาร์คก็ออกไปจาก คฤหาสน์ เทรมอนต์ เธอได้ยินเสียงเครื่องยนต์รถของเขาอย่างชัดเจนจนกระทั่งมันจางหายไปในระยะไกล
ฉากเดิม ๆ ได้ฉายซ้ำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนในอดีตและทุกครั้งที่เธอถูกทิ้งให้รู้สึกเหมือนโลกของเธอแตกสลายอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม ความรุนแรงในครั้งนี้เลวร้ายกว่าก่อนหน้านี้มาก
วันรุ่งขึ้น แอเรียนมาทำงานตรงเวลาตามปกติ ฝันร้ายที่เธอได้รับจากเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้ผิวของเธอดูแย่ลงกว่าเดิม
เอริกสะดุ้งเมื่อเห็นเธอ “เมื่อคืนคุณทำอะไรกับมาร์ค? รอยคล้ำของคุณปกคลุมเกือบทั้งใบหน้าแล้ว…!”
แอเรียนส่ายหัวและไม่พูดอะไร แต่เอริกมองเธอแปลก ๆ “มัน… เกี่ยวกับ วิล ซีวาน หรือเปล่า?”
เธองงงวย “เรื่องวิลอะไร?”
เอริกหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “อ๊ะ ลืมไปเถอะ มันเป็นเพียงคำถามสุ่ม ไปทำงานของคุณเถอะ”
แม้ว่าเธอจะสงสัยว่า ทำไมจู่ ๆ เอริกถึงพูดถึงวิล แต่เธอก็ไม่ได้สนใจที่จะไล่ตามมัน เมื่อคืนเธอยังไม่หายจากอาการช็อก โชคดีที่ลูกน้อยในครรภ์ของเธอไม่เป็นไร…
เป็นเวลาประมาณสิบโมงเช้า เมื่อจู่ ๆ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอมองไปที่หมายเลขเรียกเข้าและลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะรับสาย “เฮ้…”
เสียงที่ค่อนข้างหดหู่ของวิลดังมาทางโทรศัพท์ “ฉันต้องการพบเธอตอนนี้ โอเคไหม?”
เธอรู้ดีว่าวิลไม่เคยเป็นคนอ่อนไหวง่ายดังนั้นเขาจะไม่ขอพบเธอในเวลาทำงาน เธอถามด้วยความกังวลว่า “เป็นอะไรไป? มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”
แทนที่จะตอบคำถามของเธอ วิลเพียงพูดว่า “เราจะคุยกันเมื่อเจอกัน ฉันแค่… อยากเจอเธอตอนนี้จริง ๆ …ฉันอยู่ใกล้ที่ทำงานของเธอแล้ว แค่ลงมาแล้วเลี้ยวซ้าย เธอจะเห็นรถของฉัน”
หลังจากวางสาย แอเรียนก็เคาะประตูห้องทำงานของเอริก “เข้ามา” เสียงของเอริกดังออกมาจากข้างใน
เธอผลักเปิดประตูและเดินเข้าไปหาเขา “อืม… ฉันต้องออกไปข้างนอกสักหน่อย ฉันขอลางานได้ไหม เพราะฉันไม่แน่ใจว่าจะสามารถกลับไปทำงานในช่วงเช้าที่เหลือได้หรือไม่?”
เอริกกำลังยุ่งอยู่กับการประมวลผลเอกสารบางอย่าง “ไปเถอะ ผมไม่ค่อยสนใจว่าคุณจะกลับมาทำงานกี่โมง อย่าลืมกลับไปให้ตรงเวลาหลังเลิกงาน ผมไม่อยากที่จะต้องอธิบายให้มาร์คฟัง” เขาพูดโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้า
เธอพยักหน้าและหันจากไป เมื่อเธอออกจากที่ทำงานเธอก็เลี้ยวซ้ายตามคำสั่งของวิลและรีบมอง เห็นรถสปอร์ตสีดำที่จอดอยู่ข้างทาง เธอมีลางสังหรณ์ว่านั่นคือรถของวิล
เธอขึ้นรถโดยไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไป แต่อย่างใดวิลเลื่อนหน้าต่างลงแล้วพูดว่า “ขึ้นมาสิ”