“นะ-นะ-นาย… ฉะ-ฉะ-ฉันขอบอกไว้เลยนะ ว่ามันไม่ถูกต้อง! ลามกจกเปรต!” อันซย่าซย่าพูดรัวเป็นชุดส่วนเซิ่งอี่เจ๋อนั้นไม่ได้พูดอะไร “อันซย่าซย่า ครั้งล่าสุดที่ฉันเช็กดู นี่มันห้องของฉัน เป็นสิทธิ์ของฉันที่จะสวมอะไรก็ได้ที่ต้องการในห้องของฉันไม่ใช่เหรอ”
หญิงสาวชะงักทันที สายตาจับไปที่หน้าท้องของเขาอีกครั้งแล้วเธอก็รู้สึกถึงอะไรอุ่นๆ แล่นขึ้นจมูก เธอหมุนตัวกลับแล้วใช้หนังสือปิดตาเอาไว้ “ฉันไม่เห็น ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”
เซิ่งอี่เจ๋ออดส่ายหน้าไม่ได้ เขาหันหลังกลับไปสวมเสื้อผ้า แล้วเขาก็ถาม “ขึ้นมาที่ห้องทำไม”
“เอาหนังสือมาคืนน่ะสิ…” อันซย่าซย่าแอบยกหนังสือเรียนคณิตศาสตร์ขึ้น
เซิ่งอี่เจ๋อเดินมาหา กระชากหนังสือคืนจากมือของเธอ แต่กระนั้นอันซย่าซย่าก็ยังคงขาแข็งอยู่กับที่และไม่กล้าขยับ
“สวมเสื้อผ้าสิ! โอ๊ย! ฉันจะร้องให้คนช่วยนะ!” อันซย่าซย่าคิดว่าเขายังเปลือยอยู่และหวาดหวั่นเสียจนลำคอเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ
เซิ่งอี่เจ๋อเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น พลันนึกอยากแกล้งเธอเล่น ดังนั้นเขาจึงเขยิบเข้าไปใกล้เธออย่างจงใจแล้วกระซิบที่หลังใบหูเธอ “ผนังเก็บเสียงในบ้านเธอเยี่ยมมากเลยนะ ฉันเดาว่าต่อให้เธอร้องกรี๊ดจนคอแตกก็คงไม่มีใครมาช่วยหรอก”
อันซย่าซย่าตกใจเข้าไปอีกพลางกัดริมฝีปาก นัยน์ตาเต็มไปด้วยความฉงนสนเท่ห์ ลมหายใจร้อนๆ ที่ด้านหลังใบหู ประกอบกับเมื่อนึกภาพฉากอันน่าตื่นตกใจที่เธอเพิ่งประสบมา อันซย่าซย่าคิดว่าเธอกำลังจะ…
เธอไม่สามารถห้ามของเหลวข้างในโพรงจมูกได้อีกต่อไป มันเลยปะทุออกมา
อันซย่าซย่ารีบป้องจมูกเอาไว้
เลือดกำเดา! เลือดกำเดาไหลจริงๆ นั่นแหละ!
“ฮา…” ที่เบื้องหลังของเธอ เสียงหัวเราะหึๆ เบาๆ ดังขึ้นเพราะเซิ่งอี่เจ๋อปิดจมูกของเขาระหว่างที่หยอกเธอเล่น “อันซย่าซย่า ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะมีจินตนาการที่ลามกขนาดนี้”
“นายนั่นแหละลามก!” หญิงสาวทำท่าเหมือนแมวขี้โมโหที่ถูกเหยียบหาง เธอหันขวับกลับมาเพียงเพื่อจะพบว่าเซิ่งอี่เจ๋อสวมเสื้อผ้ามิดชิดเรียบร้อยแล้ว!
น่าหงุดหงิดจริง! เขาโกหกเธอชัดๆ
หญิงสาวรู้สึกโกรธจนพูดอะไรไม่ออก นัยน์ตาสีดำที่กำลังส่องเป็นประกายของเธอทำให้เซิ่งอี๋เจ๋อรู้สึกผิด
เขาหยิบกล่องกระดาษทิชชูยื่นให้เธอ แล้วก็ฉวยเอาแอปเปิลในมือซึ่งฉือหยวนเฟิงโยนให้เธอเมื่อครู แล้วก็กินอย่างเอร็ดอร่อย
“ของฉันนะ!” เด็กสาวทำได้แต่มองดูขณะที่แอปเปิลของเธอกำลังถูกเขากลืนลงกระเพาะ
เซิ่งอี่เจ๋อเลิกคิ้วขึ้น “ผู้ช่วยเขาพูดกันแบบนี้เหรอ อันซย่าซย่า เธออยากจะละเมิดสัญญาอย่างนั้นเหรอ”
สัญญา สัญญา อะไรๆ ก็สัญญา! เด็กสาวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เดินลิ่วออกจากห้องทั้งที่มือยังปิดจมูกอยู่
เจ้าปีศาจร้าย เจ้าคนร้ายกาจ! เธอจะไม่พูดกับเขาอีกแล้ว!
เมื่อเห็นใบหน้าของเด็กสาวเปื้อนเลือดตอนเดินออกจากห้อง ฉือหยวนเฟิงก็ตาโต “โห! สองคนนั้นคงถึงพริกถึงขิงกันในนั้นน่าดูชม…”
เหอจยาอวี๋ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร
–
อย่างเจ็บช้ำใจ อันซย่าซย่าตัดสินใจไปหาพี่ชายผู้เป็นที่รักเพื่อรักษาใจ หลังจากเคาะประตูห้องพี่ชายแล้ว เธอก็เปิดเข้าไปและเห็นว่าอันอี้เป่ยกำลังง่วนอยู่กับงาน
“พี่ ทำอะไรอยู่น่ะ” อันซย่าซย่าเดินมาที่โต๊ะทำงาน
“ยุ่ง” เขาตอบคำเดียวสั้นๆ ซึ่งมีความหมายว่า “พี่ไม่มีเวลาให้เธอ ไปซะ”
อันซย่าซย่าช้ำใจอีกครั้งและกำลังจะกลับออกไปอยู่แล้วเมื่ออยู่ๆ ก็เหลือบไปเห็นรูปของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งถูกถ่ายจากข้างหลังบนจนคอมพิวเตอร์ของเขา…
ดวงตาเธอลุกโพลง “ว้าว! พี่ นั่นแฟนพี่เหรอ”
อันอี้เป่ยดูเหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัวจึงรีบกดปุ่มพาวเวอร์เพื่อปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ทันที! และนั่นเป็นการตอกย้ำข้อสรุปของอันซย่าซย่า เธอรีบวิ่งไปเปิดเครื่องอีกครั้ง
เส้นเลือดสีฟ้าๆ ปูดขึ้นมากลางหน้าผากอันอี้เป่ยขณะที่เขาจับมือเธอไว้ “บอกมาว่าต้องการอะไร ไม่ว่าอยากได้อะไร พี่จะหาให้!”