“ถ้าต่อไปมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก ได้โปรดอย่าตัดสินใจบุ่มบ่าม ขอให้มาหาฉันเป็นอันดับแรก จิตแพทย์เฉินเสี่ยวเชี่ยนแก้ปัญหาทางใจได้ทุกอย่าง แน่นอนว่าไม่ได้จำกัดอยู่แค่ผู้ที่ป่วย ถึงไม่ป่วย แสร้งทำเป็นอกหัก คิดว่าลาออกจากองทัพแล้วจะเซอร์ไพรส์แต่กลับเกือบได้เป็นพ่อบุญธรรม เรื่องทะเลาะกันงี่เง่าแบบนี้ของคู่รักฉันก็จัดการได้นะ คิดราคากันเอง รับรองไม่หลอกต้มแน่นอน”
นอกจากอวี๋หมิงหลางแล้วอีกสองคนที่เหลือพากันหมดแรง อยู่ๆมาสอดแทรกโฆษณาแบบนี้มันช่าง…
“ก่อนหน้านี้เธอรักษาให้ฉันฟรีนะ…” สุ่ยเซียนคัดค้านเสียงเบา
“ครั้งนี้ก็ไม่เอาเงิน คิดเสียว่าเป็นของขวัญแต่งงานแล้วกัน ครั้งหน้าฉันจะเก็บเงินแล้วนะ—สุ่ยเซียน ครั้งนี้พี่จะขายเธอออกไปจริงๆแล้วนะ ต่อไปแต่งงานแล้วก็อย่างอแง ไม่ใช่เอะอะก็ร้องไห้ฟูมฟายกลับมา เห็นเธอเป็นแบบนี้แล้วฉันเสียใจนะ”
“เชี่ยนเอ๋อ” สุ่ยเซียนถูกเสี่ยวเชี่ยนพูดจาซึ้งๆจึงโผเข้าไปกอด โชคดีที่เธอมีพี่น้องแบบนี้ เธอถึงได้ก้าวผ่านช่วงลำบากของชีวิตได้ เติบโตอย่างมั่นคง เสี่ยวเชี่ยนอบรมสั่งสอนก่อนแต่งงานได้ดีมาก
“เป็นเด็กดี ทะเลาะกันครั้งหน้าโทรหาฉันนะ ฉันมีเป็นร้อยวิธีเตะจูขี้บ่นออกจากบ้าน เวลาทะเลาะกันคนที่ต้องไปคือผู้ชาย คนที่ต้องเสียใจต้องเป็นพวกผู้ชาย เธอทำตัวอยากจะตายให้ได้แบบนี้ยังจะกล้าพูดว่าเป็นพี่น้องกับฉันอีกเหรอ”
สมกับเป็นประธานเชี่ยนจริงๆ เวลาโหดก็โหดได้ใจ
จูเต๋อซีแกล้งแซวอวี๋หมิงหลาง “ดูซิ มีบ้านนายคอยหนุนหลังแบบนี้ ต่อไปสถานะในบ้านของฉันคงอันตรายแล้ว”
“พูดอย่างกับนายเคยมีอะไรแบบนั้น” อวี๋หมิงหลางลูบหน้าข้างที่โดนตบพลางคิดในใจ ขนาดพี่ยังไม่มีสถานะในบ้านเลย ไอ้จูขี้บ่นแล้วนายคิดว่าตัวเองจะมีเหรอ
“ต่อไปดีกับสุ่ยเซียนหน่อย ถ้ากล้ารังแกสุ่ยเซียนพวกเราสองคนไม่ปล่อยนายแน่ เข้าใจไหม” สุ่ยเซียนพูดด้วยน้ำเสียงล้อเล่นกับจูขี้บ่น แต่ทุกคนต่างรู้ว่า เธอพูดจริงทำจริง
“คุณหมอใหญ่เฉินครับ พี่สาวที่แสนดีของสุ่ยเซียน ผมได้เห็นฝีมือของคุณแล้วครับ แม้แต่มุกที่ให้สุ่ยเซียนโกหกว่าท้องคุณยังคิดออกมาได้ ผมล่ะนับถือคุณจริงๆ”
“พูดอย่างกับว่าฉันรังแกพวกนายมากมาย ตอนนั้นพวกเราเล่นเกมกันอยู่ ฉันยึดหลักประชาธิปไตยให้ทางเลือกสุ่ยเซียนสองทาง เขาเลือกทางนี้เองนะ”
“งั้นอีกทางคืออะไร” จูขี้บ่นถามด้วยความอยากรู้
“จูบกับเสี่ยวเฉียงห้านาที”
จูขี้บ่นยิ้มค้างแล้วหันไปเตะอวี๋หมิงหลาง โชคดีที่อวี๋หมิงหลางความรู้สึกไวหลบได้ทัน
“โวะ ความคิดของเสียวเหม่ยนายมาเตะฉันไมวะ”
“ก็นั่นเมียนาย ไม่ให้เตะนายแล้วจะปล่อยนายไว้ทำไม อวี๋หมิงหลางมานี่เดี๋ยวนี้อย่าหนีนะโว้ย”
บนหาดทรายยามค่ำคืน ผู้ชายสองคนวิ่งไล่กัน ผู้หญิงสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังพวกเขาจับมือกันพลางมองภาพตรงหน้า
“เชี่ยนเอ๋อ ฉันรู้สึกโชคดีจริงๆที่ได้มาเจอเธอ ถึงขนาดที่รู้สึกขอบคุณที่ตัวเองเป็นโรคเบื่ออาหารด้วยซ้ำ มันทำให้ฉันได้พี่น้องที่ดีมา”
“เด็กโง่ พูดอะไรชวนขนลุกแบบนั้น”
“ฉันก็แค่ ไม่รู้จะแสดงความรู้สึกที่มีต่อเธอยังไง”
ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆแต่ดียิ่งกว่าพี่น้องแท้ๆ
“ถ้างั้นพวกเราหนีไปด้วยกันเลยดีไหม ให้พวกเขาฆ่ากันเอง” เสี่ยวเชี่ยนมองผู้ชายสองคนที่ไล่เตะกันบนหาดทราย ไม่อยากยอมรับเลยจริงๆว่าพฤติกรรมแบบเด็กๆแบบนี้จะมีผู้ชายของเธอรวมอยู่ในนั้น
“หา”
“อยากพิสูจน์ไหมว่าทหารหน่วยรบพิเศษสองคนนี้ความแข็งแรงลดลงหรือเปล่า ให้วิ่งกลับบ้านจากตรงนี้ ดูเหมือนจะไม่ไกลเท่าไรนะ”
“เชี่ยนเอ๋อ เธอคิดจะทำอะไรน่ะ”
“คอยดูฉันนะ”
เสี่ยวเชี่ยนเป็นผู้หญิงที่พอนึกสนุกขึ้นมาก็ชอบเล่นอะไรแผลงๆ เธอเอามือป้องปาก
“จูขี้บ่น นายคิดจะพาน้องฉันไปโดยไม่บอกกล่าวอย่างนั้นเหรอ”
จูเต๋อซีหยุดไล่เตะอวี๋หมิงหลาง จากนั้นถามอวี๋หมิงหลางด้วยความสงสัย “ผู้หญิงของนายมีแผนร้ายอะไรอีก”
คำตอบกลายเป็นหมัดของอวี๋หมิงหลาง
“ทำไมว่าเมียฉันแบบนั้นวะ แผนร้ายอะไร เมียฉันไม่เคยร้ายเว่ย แกมันโง่เอง อยู่ๆนายก็จะมาพาตัวเขาไปเหรอ ลองคิดดูให้ดีๆว่ายังขาดขั้นตอนอะไรไป”
จูเต๋อซีดวงตาเป็นประกาย เขานึกออกแล้ว
“สุ่ยเซียน คุณจะยอมแต่งงานกับผมไหม แต่งงานกับผมนะ”
ทั้งสองคนอยู่ห่างกันค่อนข้างไกล แต่เสียงของเขากลับถูกลมทะเลพัดเข้ามาที่หูเธอ สุ่ยเซียนเอามือปิดปากด้วยความประทับใจ
กำลังจะตะโกนไปว่าโอเค แต่เสี่ยวเชี่ยนกลับอุดปากเธอไว้
“เขาบอกว่าดูไม่จริงใจ”
“โวะ อวี๋หมิงหลาง ไปดูสัตว์เทพบ้านนายหน่อยไป” จูเต๋อซีหันไปเตรียมเตะอวี๋หมิงหลาง
“ถ้านายกล้าเตะเสี่ยวเฉียงของฉันอีก ฉันจะไม่ให้สุ่ยเซียนแต่งกับนายไปตลอดชีวิต” เสี่ยวเชี่ยนตะโกนอย่างได้ใจ
ช่วยจูขี้บ่นดูแลสุ่ยเซียนมาตั้งนาน ถึงเวลาต้องเก็บดอกเบี้ยแล้ว
ขาของจูเต๋อซีค้างกลางอากาศ
“ดูดิ มีขู่ด้วย” จูเต๋อซีทำได้แค่ฟ้อง อวี๋หมิงหลางยังจะบอกว่าเมียตัวเองไม่ร้ายอีก นี่มันส่งเสริมกันชัดๆ
อวี๋หมิงหลางผายมือออก “ใครใช้ให้เสน่ห์ของนายมีไม่มากพอล่ะ ถ้านายมีเสน่ห์พอนะ แค่ขอแต่งงานสุ่ยเซียนก็ตอบตกลงแต่แรกแล้ว มีเหรอจะฟังเสียวเหม่ยของฉัน”
จูเต๋อซีกัดฟัน เขามองออกแล้ว สมแล้วที่สองคนนี้เป็นผัวเมียกัน
“จูขี้บ่น สุ่ยเซียนบอกว่า ถ้าพวกนายสองคนวิ่งตามรถไปที่หน้าตึกบ้านฉันได้ เขาจะแต่งกับนาย”
“เฉินเสี่ยวเชี่ยนเอามือออกจากปากแฟนผมเดี๋ยวนี้ คุณอุดปากเขาไว้แล้วเขาจะเป็นคนพูดได้ยังไง”
“สุ่ยเซียนใช้ท้องพูดได้”
“…” แบบนี้มันแกล้งกันชัดๆ
“จำไว้นะ ถึงช้ากว่าพวกเราได้แค่สิบนาที ช้ากว่านี้สุ่ยเซียนจะไม่แต่งกับนาย” เสี่ยวเชี่ยนพูดจบก็ลากสุ่ยเซียนวิ่ง สีหน้าของทั้งสองคนหัวเราะอย่างสนุกสนาน
พรุ่งนี้ บางทีเธออาจกลายเป็นจิตแพทย์ที่เคร่งขรึมจริงจัง ส่วนสุ่ยเซียนก็เป็นนักธุรกิจที่กุมชะตาชีวิตคนมากมาย อนาคตยังมีทางที่ต้องเดินอีกไกล แต่ละวงการล้วนมีเรื่องที่รอพวกเธอไปจัดการอยู่
แต่เวลานี้พวกเธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา ชอบที่จะเล่นอะไรพิเรนทร์ ปั่นหัวผู้ชายทึ่มๆที่เป็นบ้าเพราะความรักสองคนนั้น
“เมียจ๋า ผมไม่เกี่ยวนะ ทำไมมันขอแต่งงานต้องให้ผมวิ่งด้วยอ้ะ” อวี๋หมิงหลางเห็นจูเต๋อซีวิ่งเอาเป็นเอาตาย เขาตะโกนถามเสี่ยวเชี่ยนอย่างไม่ยอม
“ถ้านายเป็นตัวถ่วง สุ่ยเซียนก็ไม่แต่งเหมือนกัน ใครใช้ให้นายเป็นเพื่อนสนิทจูขี้บ่นล่ะ อย่าลืมแบกเตาย่างกลับมาด้วยนะ ใช้ของสิ้นเปลืองเดี๋ยวสวรรค์ลงโทษ”
พอฟังถึงตรงนี้จูเต๋อซีก็รีบหันไปช่วยอวี๋หมิงหลางแบกถ่านที่เหลือกับเนื้อที่ยังไม่ได้ย่าง ส่วนอวี๋หมิงหลางก็แบกเตา ทั้งสองคนวิ่งเอาเป็นเอาตาย
“อวี๋หมิงหลางนายวิ่งเร็วๆหน่อยสิวะ ถ้านายทำฉันแต่งเมียไม่ได้ ฉันจะไปนอนบ้านนายทุกวันเลยคอยดู ฉันจะไปตั้งรกรากที่บ้านนาย”
“ถ้าพวกนายกินอาหารที่ลูกเชี่ยนฉันทำแล้วยังยืนหยัดอยู่ได้ อยากมาก็มาเลย…ผู้หญิงพวกนี้นับวันชักเอาใหญ่ กล้าเล่นงานผู้ชายตัวเอง นี่ฉันไปลบหลู่ใครเข้าวะเนี่ย ดึกดื่นยังต้องมาวิ่งเป็นเพื่อนนาย”
อวี๋หมิงหลางแบกเตาวิ่งตามรถคันข้างหน้ากับจูเต๋อซี นั่นรถเขานะ คนที่ขับเป็นเมียเขาด้วย แต่เมียเขาพาเมียชาวบ้านหนีไปด้วย ตอนนี้เขาทำได้แค่วิ่งสู้ฟัด