เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1035 นักสำรวจสวรรค์ห้าเซียง
แปลโดย iPAT
เมฆสีขาวเคลื่อนตัวอยู่บนท้องฟ้า
ราชสีห์ตัวโตคำรามเสียงต่ำขณะที่เท้าทั้งสี่ของมันเหยียบย่ำอากาศและบินอยู่บนชั้นเมฆ
ร่างกายของมันเป็นสีขาวราวหิมะ แผงคอของมันพลิ้วไหวไปตามกระแสลมที่ถูกสร้างขึ้นจากใต้ฝ่าเท้า
บนแผ่นหลังของราชสีห์มีผู้อมตะสองคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ หนึ่งชายและหนึ่งหญิง
ผู้อมตะหญิงดูมีอายุมากกว่า นางเหมือนหญิงอายุหกสิบปี แต่ดวงตาของนางยังส่องประกายสดใส
ผู้อมตะชายอยู่ในรูปลักษณ์ของเด็กหนุ่มที่มีร่างกายบอบบางและปลดปล่อยกลิ่นอายอันเย็นเยียบออกมา
“ท่านลุงทวด พาหนะของท่านช่างอัศจรรย์นัก มันสามารถบินอยู่บนก้อนเมฆ เพียงครึ่งวันพวกเราก็เดินทางมาได้ไกลถึงหลายหมื่นลี้” ผู้อมตะหญิงกล่าวยกย่อง
“นี่คือราชสีห์ปราณ มันเป็นสัตว์อสูรเดียวดาย มันไม่ได้บินอยู่บนก้อนเมฆ แต่มันสามารถควบคุมมวลอากาศ” เด็กหนุ่มอธิบาย
“ราชสีห์ที่สามารถควบคุมมวลอากาศ ข้าไม่เคยเห็นสัตว์อสูรเช่นนี้มาก่อน สัตว์อสูรเดียวดาย…มันคือสิ่งใด?” ผู้อมตะหญิงถาม
ผู้อมตะหนุ่มเผยรอยยิ้ม “ฉีอี้ เจ้าพึ่งก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะ เป็นเรื่องปกติที่เจ้าจะไม่รู้เรื่องทั่วไปของโลกผู้อมตะ ราชสีห์ปราณตัวนี้มีร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าบนเส้นทางแห่งพลังปราณอยู่บนร่างกาย เมื่อมันโตเต็มวัย มันจะสามารถทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า แต่ในปัจจุบันราชสีห์ชนิดนี้หาได้ยากมาก มันเกือบสูญพันธุ์ไปแล้ว เราสามารถพบเห็นพวกมันในสวรรค์สีขาวและสวรรค์สีดำเท่านั้น”
“สำหรับสัตว์อสูรเดียวดาย มันเป็นระดับของสัตว์อสูรเหมือนกับผู้ใช้วิญญาณระดับหนึ่ง สอง และสาม แต่สัตว์อสูรจะเริ่มตั้งแต่สัตว์อสูรเดียวดาย สัตว์อสูรบรรพกาล และสัตว์อสูรแรกกำเนิด สัตว์อสูรเดียวดายมีพลังอำนาจเทียบเท่ากับผู้อมตะระดับหก สัตว์อสูรบรรพกาลมีพลังอำนาจเทียบเท่ากับผู้อมตะระดับเจ็ด และสัตว์อสูรแรกกำเนิดมีพลังอำนาจเทียบเท่ากับผู้อมตะระดับแปด”
ดวงตาของผู้อมตะหญิงส่องประกายขึ้นเมื่อได้ยินเรื่องนี้ “ไม่แปลกใจเลยที่ข้ารู้สึกว่าราชสีห์ตัวนี้ค่อนข้างอันตราย ขอบคุณท่านลุงทวดที่ช่วยให้ข้าผ่านพ้นภัยพิบัติและก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะ หากข้าต่อสู้กับราชสีห์ตัวนี้เพียงลำพัง ข้าอาจได้รับบาดเจ็บสาหัส”
ในความเป็นจริงฉีช่ายที่อยู่ในรูปลักษณ์ของเด็กหนุ่มมีอายุหลายร้อยปีและเป็นผู้อมตะระดับเจ็ด
เขาเต็มไปด้วยประสบการณ์ แน่นอนว่าเขาสามารถคาดเดาว่าหลานสาวผู้นี้กำลังคิดสิ่งใด
ฉีช่ายยกแขนขึ้นตบไหล่ให้กำลังใจฉีอี้ “เสี่ยวอี้ อย่าได้กังวล ผู้คนส่วนใหญ่เป็นเช่นนี้หลังจากก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะ หลังจากข้าทำธุระเสร็จแล้ว พวกเราจะกลับไปยังถ้ำสวรรค์ทะเลฉี ผู้อาวุโสของตระกูลอยู่ที่นั่น หากพวกเขารู้ว่าตระกูลฉีมีผู้อมตะเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน พวกเขาจะมีความสุขมาก หลังจากนี้เจ้าจะอาศัยอยู่ที่นั่นและเรียนรู้สิ่งต่างๆจากเหล่าผู้อาวุโส อย่าลืมสังเกตและตั้งคำถามให้มาก”
“เข้าใจแล้ว ขอบคุณท่านลุงทวดที่แนะนำ” ฉีอี้ลุกขึ้นโค้งคำนับฉีช่ายด้วยการแสดงออกที่จริงจัง
“อืม นั่งลงเถอะ” ฉีช่ายพยักหน้าและแสดงออกด้วยความภาคภูมิใจ
ฉีอี้นั่งลงก่อนจะถามด้วยความลังเล “ตระกูลฉีของเรามีผู้อมตะมากมาย เหตุใดพวกเราไม่ปกครองภาคใต้เหมือนตระกูลวูกับตระกูลเฉิง?”
ฉีช่ายเผยรอยยิ้มบาง “เจ้าต้องการถามว่าเหตุใดผู้อาวุโสที่กลายเป็นผู้อมตะจึงไม่ทำตัวเช่นตระกูลวูกับตระกูลเฉิงและปล่อยให้ลูกหลานถูกรังแกใช่หรือไม่?”
“ข้าไม่กล้า” ฉีอี้กล่าวด้วยความกังวล
“ในอดีตเมื่อข้าก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะ ข้าก็มีคำถามเดียวกับเจ้า” ฉีช่ายถอนหายใจ “เรื่องนี้ค่อนข้างซับซ้อน มันต้องใช้เวลาสักพักในการอธิบาย”
“สาเหตุที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับบรรพชนของตระกูลฉี เขาเป็นหนึ่งในนักสำรวจสวรรค์ห้าเซียงเมื่อหลายพันปีก่อน”
“นักสำรวจสวรรค์ห้าเซียง?” ฉีอี้ถาม
“ห้าเซียงคือผู้อมตะห้าคนที่ได้รับการยอมรับจากผู้คนในภาคใต้ ในช่วงเวลานั้นพวกเขาเป็นผู้อมตะระดับแปดที่อยู่บนจุดสูงสุดของโลกผู้อมตะ พวกเขาร่วมมือกันสำรวจสวรรค์สีขาวและสวรรค์สีดำ ทั้งห้ามีความสัมพันธ์ใกล้ชิด ดังนั้นพวกเขาจึงถูกเรียกว่านักสำรวจสวรรค์ห้าเซียง บรรพชนของเรา ฉีเซียง เป็นหนึ่งในนั้น นั่นเป็นเหตุผลที่ตระกูลของเราบ่มเพาะบนเส้นทางแห่งพลังปราณเป็นหลัก”
“ผู้อมตะระดับแปด!” ฉีอี้ตกตะลึง
ฉีช่ายถอนหายใจ “ในช่วงเวลาที่ไม่มีผู้อมตะระดับเก้า ผู้อมตะระดับแปดถือเป็นจุดสูงสุด ทุกการกระทำของพวกเขาถือเป็นตำนานและจะส่งผลกระทบในวงกว้าง เวลานั้นนักสำรวจสวรรค์ห้าเซียงมีชื่อเสียงไปทั่วโลก พวกเขามักร่วมมือกันต่อสู้กับศัตรู ดังนั้นผู้อมตะระดับแปดคนอื่นๆมักจะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับพวกเขา”
“การคงอยู่ของนักสำรวจสวรรค์ห้าเซียงทำให้ภาคใต้มีความได้เปรียบภูมิภาคอื่น พวกเขามีชื่อเสียงมาก แต่หลายสิบปีต่อมา กลุ่มนักสำรวจสวรรค์ห้าเซียงกลับแยกย้ายกันไป”
“เพราะเหตุใด?” ฉีอี้เร่งถาม
ฉีช่ายถอนหายใจอีกครั้ง “ข้าไม่แน่ใจเกี่ยวกับรายละเอียด บางทีอาจเป็นเพราะนักสำรวจสวรรค์ห้าเซียงพบความลับอันยิ่งใหญ่แต่มีเพียงผู้เดียวที่จะได้รับมัน นักสำรวจสวรรค์ห้าเซียงต่างต้องการสิ่งนี้ แต่ความแข็งแกร่งของพวกเขาใกล้เคียงกันและเพราะความสัมพันธ์ของทั้งห้า พวกเขาจึงใช้วิธีเดิมพัน”
“เดิมพัน?”
“ถูกต้อง การเดิมพันนี้มีผลหนึ่งพันปี กฎของการเดิมพันก็คือ ทั้งห้าเซียงต้องเฝ้าดูบุตรหลานของตนเติบโตขึ้นด้วยตนเอง หลังจากหนึ่งพันปี ตระกูลใดแข็งแกร่งที่สุด ตระกูลนั้นจะเป็นผู้ชนะ”
ฉีอี้คิดและตระหนักว่าหนึ่งพันปีได้ผ่านไปแล้ว ดังนั้นนางจึงเปิดปากถาม “แล้วผู้ใดได้รับชัยชนะ?”
ฉีช่ายเผยรอยยิ้มขมขื่น “หนึ่งพันปีต่อมามีสองตระกูลที่มีจำนวนผู้อมตะสูงสุดเท่ากันและไม่สามารถหาผู้ชนะ ส่วนอีกสามตระกูลต้องยอมรับความพ่ายแพ้ ดังนั้นสองตระกูลที่เหลือจึงต้องเดิมพันต่ออีกหนึ่งพันปี สองพันปี สามพันปี จนถึงตอนนี้นักสำรวจสวรรค์ห้าเซียงเสียชีวิตไปแล้วแต่การเดิมพันยังดำเนินต่อไป”
“เป็นเช่นนั้น!” ฉีอี้รู้สึกพูดไม่ออก
หลังจากนั้นนางจึงยอมรับความจริง “นั่นหมายความว่าหากปราศจากการเดิมพันนี้ ภาคใต้จะมีมากกว่าห้ากองกำลังใหญ่?”
ฉีช่ายส่ายศีรษะ “ท่ามกลางเซียงทั้งห้ามีผู้บ่มเพาะสันโดษและปีศาจอมตะรวมอยู่ด้วย ระบบตระกูลเป็นการกระทำของฝ่ายธรรมะเท่านั้น”
“ตระกูลฉีของเราเป็นหนึ่งในห้าเซียง แล้วอีกสี่คือผู้ใด?” ฉีอี้ถาม
ฉีช่ายตอบ “ฉีเซียง หนี่เซียง ไป่เซียง เซี่ยเซียง ซื่อเซียง พวกเขาคือนักสำรวจสวรรค์ห้าเซียง สถานที่ที่ข้ากำลังจะไปคือหนี่เซียงรุ่นปัจจุบัน”
“เหตุใดท่านลุงทวดจึงต้องไปหาหนี่เซียง?”
ฉีช่ายลังเลเล็กน้อยก่อนจะเผยรอยยิ้มบาง “ตอนนี้เกิดเหตุการณ์ใหญ่ขึ้นในโลกของผู้อมตะ ผู้อมตะภาคใต้จำนวนมากเสียชีวิตที่ภูเขาอี้เทียน หนึ่งในผู้อาวุโสของเราเสียชีวิตที่นั่นเช่นกัน ดังนั้นข้าจึงต้องมาหาหนี่เซียงเพื่อร่วมมือกันตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้น?”
“อา…ภูเขาอี้เทียน…” ฉีอี้อุทาน
โดยไม่คำนึงถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตก่อนหน้าของฟางหยวน การต่อสู้บนภูเขาอี้เทียนเกี่ยวข้องกับผู้ใช้วิญญาณระดับมนุษย์และผู้อมตะ เป็นธรรมดาที่ฉีอี้จะเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน
แต่นางรู้เพียงว่าฝ่ายธรรมะของภาคใต้ส่งกองกำลังบุกโจมตีฝ่ายปีศาจบนภูเขาอี้เทียนเพื่อรักษาความยุติธรรมเท่านั้น ในภาคใต้ไม่เคยมีกองกำลังปีศาจขนาดใหญ่ ดังนั้นฝ่ายธรรมะจึงไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้น
ฉีช่ายบอกฉีอี้เกี่ยวกับการเดิมพันบนภูเขาอี้เทียนของกลุ่มผู้อมตะ
ในที่สุดฉีอี้ก็ตระหนักถึงความเป็นจริงที่เกิดขึ้น
นางพึมพำ “ความแตกต่างระหว่างมนุษย์กับผู้อมตะราวกับสวรรค์และพื้นพิภพ ผู้ใช้วิญญาณระดับสี่และห้าเป็นเพียงตัวหมากเบี้ยของผู้อมตะเท่านั้น”
ความจริงเรื่องนี้ส่งผลกระทบต่อจิตใจของฉีอี้ที่พึ่งก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะเป็นอย่างมาก
ฉีช่ายได้ยินและเผยรอยยิ้ม
เมื่อผู้ใช้วิญญาณก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะ ทั้งความแข็งแกร่ง วิธีการบ่มเพาะ และความคิดของพวกเขาจะเปลี่ยนแปลงไป
ฉีช่ายใช้เหตุการณ์บนภูเขาอี้เทียนเพื่อกระตุ้นฉีอี้ให้เติบโตขึ้นและสามารถปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้นบทสนทนาของทั้งสองจึงหยุดลง
ราชสีห์ปราณยังวิ่งอยู่บนท้องฟ้าอย่างเงียบเชียบ
ด้วยค่ายกลวิญญาณ คนทั้งสองที่นั่งอยู่บนแผ่นหลังของราชสีห์ปราณจึงไม่รู้สึกถึงแรงลมหรือเสียงใดๆ
ฉีอี้รู้สึกว่าโลกใบนี้ช่างกว้างใหญ่ มนุษย์ไม่ต่างจากแมลงตัวน้อย นางคิด ‘ถูกต้อง ตอนนี้ข้าเป็นผู้อมตะ ข้าไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป มนุษย์กับผู้อมตะแตกต่างกัน ข้าต้องจำเรื่องนี้เอาไว้’
หลังจากเตือนตนเอง อารมณ์ของฉีอี้จึงกลับมาเป็นปกติ
ฉีช่ายกล่าว “อันที่จริงระหว่างสองสามพันปีที่ผ่านมา ในบรรดาทายาทของนักสำรวจสวรรค์ห้าเซียง ตระกูลฉีของเราเจริญรุ่งเรืองมากที่สุด ลูกหลานของเซี่ยเซียงบ่มเพาะบนเส้นทางแห่งเลือด พวกเขาเกือบถูกลบออกไปจากโลกใบนี้แล้ว ลูกหลานของซื่อเซียงอาศัยอยู่ในถ้ำสวรรค์และใช้ชีวิตอย่างเกียจคร้าน พวกเขาไม่มีนัยสำคัญอีกต่อไป สายเลือดสุดท้ายของไป่เซียงพึ่งถูกกำจัดไปเมื่อไม่นานมานี้ สำหรับหนี่เซียง แม้พวกเขาจะมีหลายสาขาในภาคใต้ แต่ก็ไม่มีผู้อมตะตระกูลหนี่อีกต่อไป”
ฉีอี้พยักหน้า “การก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะเป็นเรื่องยากลำบากอย่างแท้จริง หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากท่านลุงทวด ข้าคงตายในภัยพิบัติไปแล้ว”
ฉีช่ายยิ้มและส่ายศีรษะ “แท้จริงแล้วตระกูลหนี่มีความหวังมากที่สุดในการผลิตผู้อมตะ แต่เพราะสาเหตุนี้กองกำลังอื่นจึงขัดขวางพวกเขาและทำให้พวกเขาตกอยู่ในสภาพที่น่าสมเพช”
“สามพันปีหลังการเดิมพัน ตระกูลหนี่ให้กำเนิดผู้อมตะบนเส้นทางแห่งการหลอมรวมที่โดดเด่นมากผู้หนึ่ง เขาชื่อหนี่เหริน เขาเป็นผู้อมตะคนสุดท้ายของตระกูลหนี่ ก่อนเขาตาย เขาได้ทำลายข้อตกลงและหลอมรวมวิญญาณอมตะเข้ากับสายเลือดของตระกูลหนี่”