ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 165
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ฮาร์วีย์ คุณคิดว่าตัวเองสูงส่งมากนักเหรอ?” เจคหัวเราะ “ถ้าคุณเก่งจริง แล้วทำไมไม่ขอเธอตอนนี้เลยล่ะ? ทำไมไม่ให้เธอไปส่งคุณที่บ้าน? ถ้าคุณทำได้ละก็ พบจะคุกเข่าให้คุณเดี๋ยวนี้!”
อีวอนน์รีบเดินเข้าไปหาฮาร์วีย์ไปขณะที่เจคกำลังพูด
“มิสเตอร์ยอร์ก ฉันได้แจ้งให้ท่านประธานของเราทราบเกี่ยวกับการแลกเปลี่ยนภาพวาดแล้ว เขาขอให้ฉันบอกคุณว่าดูเหมือนเราจะเอาเปรียบคุณ เพื่อแสดงความขอโทษเราจะร่วมลงทุนที่มิซิมเมอร์เสนอมา เธอสามารถไปที่บริษัทและเซ็นเอกสารได้เลยในวันพรุ่งนี้” อีวอนน์พูดต่อ “นอกจากนี้ถ้าคุณไม่รังเกียจฉันอยากจะไปส่งคุณกลับบ้าน เราเพิ่งเสร็จสิ้นการเรจาธุรกิจกัน ฉันควรที่จะต้องไปส่งคุณกลับบ้านอย่างปลอดภัย”
“ตกลงครับ ขอบคุณแล้วมิสซาเวียร์ ผมตอบรับคำเชิญนี้” ฮาร์วีย์ยิ้มแล้วมองไปที่เจค
อะไรนะ? อีวอนน์มาบอกว่าจะไปส่งเขางั้นหรือ? ท่านประธานของยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ต้องการแสดงความขอบคุณเขางั้นหรือ? ในที่สุดเขาก็สามารถพลิกสถานการณ์ได้อีกแล้วงั้นหรือ?
เจครู้สึกหัวหมุนทั้งยังมีสีหน้าบูดบึ้ง
เป็นไปได้อย่างไร? เหตุใดเจ้าลูกเขยคนนี้ถึงโชคดีเสมอ นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง!
“มิสเตอร์เซอร์เรย์ คุณจำสิ่งที่คุณพูดเมื่อกี้ได้ไหม? คุณจะคุกเข่าลงต่อหน้าผมตอนนี้เลยไหม? หรือคุณต้องการเวลาเตรียมตัวและทำมันในวันหลัง” ฮาร์วีย์ถามด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ
“คุณ…” ใบหน้าของเจคเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มทันที และเขาก็เดินจากไป “ฮาร์วีย์ อย่าภูมิใจในตัวเองมากนัก มันยังไม่จบแค่นี้แน่!”
เซซิเลียลังเลอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็รีบเดินตามเจคไป
สำหรับแมนดี้เธอไม่ใส่ใจความคิดของเจคเลย เหตุผลในการพบกับเจคก็เพื่อทำความรู้จักกับผู้บริหารระดับสูงของยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ เพื่อขอรับเงินลงทุนนั้น หากยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ตกลงที่จะให้เงินลงทุนแก่พวกเขา เธอก็คงไม่ต้องให้ความสนใจเจคอีกต่อไป
ไวแอตต์ก็รีบถอยกลับอย่างรวดเร็วเมื่อเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาไม่ต้องการยั่วยุคนอย่างอีวอนน์ แต่สำหรับโรซาลี…
ในขณะที่ไวแอตต์ยังคงฝันกลางวันอยู่โรซาลีก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรออกไปที่หมายเลขหนึ่ง จากนั้นเธอก็เดินไปที่ข้าง ๆ ของฮาร์วีย์ด้วยท่าทางแปลก ๆ และกระซิบว่า “มิสเตอร์ยอร์ค…ฉันขอพูดหน่อยได้ไหม?”
“ครับ?” ฮาร์วีย์ชำเลืองมองแมนดี้ เขาเห็นเธอคุยอยู่กับอีวอนน์ เขาจึงพยักหน้าและเดินตามโรซาลีไป
โรซาลีหันไปมองฮาร์วีย์และลังเลสักพักก่อนจะพูดว่า “ปู่ของฉันเพิ่งส่งข้อความมาหาฉันเขาบอกว่าเขามีวัตถุโบราณและเขาอยากจะได้คำแนะนำจากคุณ ฉันไม่มั่นใจว่าคุณพอจะมีเวลาหรือเปล่า”
“อาจารย์ไนส์เวลล์?” ฮาร์วีย์อึ้งไปครู่หนึ่ง แต่เขารีบพูดว่า “ไม่มีปัญหา จดเบอร์โทรศัพท์ของผมไว้ โทรมาบอกผมได้ทุกเมื่อ”
จากนั้นฮาร์วีย์ก็ให้เบอร์ของเขาแก่เธอ
โรซาลีจดเบอร์ ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อและเสียงของเธอก็แผ่วเบาลง “คุณพ่อ…ฉันถามคำถามเรื่องส่วนตัวได้ไหม”
ฮาร์วีย์ผงะไปชั่วครู่ เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินและถามว่า “มิสไนส์เวลล์ คุณเรียกผมว่าอะไรนะ?”
“คุณ…พ่อ…” โรซาลีจ้องมองฮาร์วีย์ด้วยดวงตาที่สวยงามของเธอจากนั้นก็กัดริมฝีปากและกระซิบว่า “พวกเราไนส์เวลล์รักษาคำพูดเสมอ เนื่องจากฉันได้เดิมพันกับคุณ ฉันจะทำตามสิ่งนั้นอย่างแน่นอน คุณไม่จำเป็นต้องบอกฉันว่าเราเสมอกัน ถ้าฉันแพ้ก็คือฉันแพ้ ขอบคุณที่ให้สิ่งที่ดีแก่ฉัน… ฉันจะเรียกคุณว่าพ่อเป็นการส่วนตัวนับจากนี้ไป” ใบหน้าของโรซาลีมีสีแดงระเรื่อมากขึ้นหลังจากพูดแบบนี้
ฮาร์วีย์พูดไม่ออกจากนั้นพูดอย่างขบขันว่า “มิสไนส์เวลล์ แม่ของคุณรู้ไหมว่าคุณมีพ่ออีกคน?”
“คุณ!” อัตราการเต้นของหัวใจของโรซาลีพุ่งสูงขึ้นและเธอรู้สึกเหมือนว่าใบหน้าของเธอกำลังเห่อร้อน “คุณช่างเป็นผู้ชายร้ายกาจ!”
เธอไม่เคยคิดว่าฮาร์วีย์จะลื่นไหลได้ขนาดนี้ ชายคนนี้เป็นเพียงลูกเขยที่ไร้ประโยชน์จริง ๆ หรือ? เขาพูดจาทะเล้นแบบนี้ได้ยังไง?
ฮาร์วีย์พูดไม่ออกเมื่อเห็นโรซาลีเริ่มลุกลี้ลุกลน ใครบอกว่าเธอเป็นจิ้งจอกเยือกเย็น? หรือเขาทำให้หัวใจของเธอละลายหรือ?
หลังจากนั้นใบหน้าของไวแอตต์กลายเป็นสีซีดเซียว ลูกเขยคนนี้ช่างขี้เล่นเสียจริง! เขาคุยกับโรซาลีอย่างสนุกสนานและหัวเราะเสียงดัง เขาไม่กลัวว่าภรรยาของเขาจะหึงหวงหรือ?
ในขณะนั้นอีวอนน์และแมนดี้ก็สังเกตเห็นฮาร์วีย์และโรซาลี แม้ว่าทั้งสองคนกำลังสนทนากัน แต่ก็ยังคงถูกดึงความสนใจจากพวกเขา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฮาร์วีย์กลายเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดในห้องอีกครั้ง