บทที่ 250
“สองคนนี้ไม่เลวนะ……”
อาจารย์อี้ชิงส่ายหน้าพูดแล้วยิ้มออกมา
อาจารย์เต้ากวงพูดว่า “อี้ชิง นายว่าตอนนี้อี้ชิงกับหยุนอาน ใช้พลังไปกี่เปอร์เซ็นต์”
อาจารย์อี้ชิงพูดว่า “หยุนอานต้องใช้พลังอย่างน้อย 60 เปอร์เซ็นต์ ส่วนลู่ฝานใช้เพียง 30 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น”
อาจารย์เต้ากวงพยักหน้า
“ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน เจ้าเด็กลู่ฝานล้ำลึกมาก ทักษะของเขาเยอะมากเลย”
อาจารย์อี้ชิงเห็นด้วยอย่างยิ่ง
บนเวที ลู่หมิงยิ้มอย่างโล่งใจ
ถอยไปด้านหลังแล้วกอดอกไว้
ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองกังวลมากไป ลู่ฝานยังแข็งแกร่งเหมือนเดิม เหนือกว่าเขาอย่างมาก
ตระกูลลู่มีคนอย่างลู่ฝาน รับรองได้ว่าจะมีเกียรติอันรุ่งโรจน์
เหมือนลู่หมิงเห็นภาพลู่ฝานกลับมาอย่างมีเกียรติ สายเลือดตระกูลลู่แห่งเมืองเจียงหลิน ถึงกระทั่งที่ออกจากเมืองเจียงหลิน ไปยังสถานที่รุ่งเรืองกว่านี้ กลายเป็นตระกูลใหญ่ในเมืองใหญ่อย่างแท้จริง
รอยยิ้มบนใบหน้ากว้างขึ้น ตอนนี้ลู่หมิงไม่มีจิตใจแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นอีกแล้ว
เขาไม่แก่งแย่งอะไรกับลู่ฝานอีกแล้ว เพราะเขากับลู่ฝานแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
ตอนนี้ลู่ฝานยืนต่อหน้าเขา เขาคงต้องเงยหน้ามองแล้วสินะ
ลู่หมิงหัวเราะออกมา คนข้างๆ มองเขาเหมือนมองคนสติไม่ดี
“มีอะไรให้ขำ ไม่เห็นเหรอว่าศิษย์พี่หยุนอาน ทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้เลย”
“ลู่หมิงบ้าหรือเปล่า เขาเป็นนักเรียนคณะนานานะ ขำอะไรไม่รู้”
“ไม่ใช่สิ ลู่หมิงแซ่ลู่ ลู่ฝานที่อยู่บนเวทีก็แซ่ลู่ อย่าบอกนะว่า……”
“จริงเหรอ ลู่ฝานกับลู่หมิงเป็นคนตระกูลเดียวกันเหรอ ฉันจำได้ว่าตระกูลของลู่หมิง เป็นตระกูลเล็กๆ ไม่ใช่เหรอ ครั้งนี้ตระกูลลู่จะยิ่งใหญ่แล้ว!”
……
ลู่หมิงมองนักเรียนรอบๆ อย่างดูหมิ่นเล็กน้อย จากนั้นหัวเราะออกมาเบาๆ
บนเวทีอีกด้านหนึ่ง โม่หยุนเฟยหน้าซีดเผือด
เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะมีวันที่ลู่ฝานแข็งแกร่งถึงขั้นนี้ พลังแบบนี้ ถึงเป็นพ่อหรือปู่ของเขา ก็ไม่มีทางสู้ได้
ตอนนี้สิ่งที่โม่หยุนเฟยอยากทำเพียงอย่างเดียวคือ ตบหน้าตัวเอง
ทำไมเขาต้องล่วงเกินลู่ฝานตอนอยู่เมืองเจียงหลิน ทำไมต้องไปหาเรื่องตระกูลลู่
ปู่ พ่อ ตระกูลลู่มีคนน่ากลัวขนาดนี้ ไม่นานตระกูลโม่ต้องซวยแน่
โม่หยุนเฟยทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว พูดอะไรไม่ได้อีกแล้ว
หลังจากการต่อสู้จัดอันดับของสถาบัน ไม่นานก็เป็นวันหยุดเทศกาลเซ่นไหว้ประจำปี เมื่อถึงตอนนั้น ลู่ฝานกลับไปด้วยท่าทางแข็งแกร่งเช่นนี้ ตระกูลโม่ของพวกเขา จะเอาอะไรมาต้านทาน
โม่หยุนเฟยรีบลุกขึ้นเดินออกไป
เขาต้องรีบกลับไปเขียนจดหมาย ส่งกลับไปแจ้งพ่อกับปู่
ตระกูลลู่มีปีศาจ ปีศาจที่แท้จริง ปีศาจที่ไม่สามารถต้านทานได้
พวกเขาต้องแสดงท่าทีออกมา จะเป็นศัตรูกับตระกูลลู่อีกไม่ได้ ไม่งั้นคงไม่ต้องคิดถึงผลที่ตามมา
โม่หยุนเฟยรีบออกจากลานประลอง วิ่งเหมือนเอาชีวิตรอดอย่างไรอย่างนั้น
ตอนอยู่หน้าประตู เขาสะดุดบันไดหินด้วย จากพละกำลังนักบู๊แดนปราณในของเขา ยังสะดุดบันไดหินได้ คนอื่นเห็นก็หัวเราะออกมา
คนที่รู้จักโม่หยุนเฟย ตะโกนอยู่ด้านหลัง
“โม่หยุนเฟย รีบกลับไปเกิดใหม่หรือไง”
“โอ๊ย โม่หยุนเฟย นายทำฉันขำจะตายแล้ว”
“ฮ่าๆๆ โม่หยุนเฟย นายวิ่งเหมือนหมาเลย”
……
บทที่ 249
บทที่ 251