เสียงปรบมือดังขึ้นเป็นเวลานาน และ หลินฟาน ทําได้เพียงส่งสัญญาณให้ทุกคนเงียบ
หลินฟาน มองไปที่ฝูงชนและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นักเรียนทุกคน ฉันรู้ว่าทุกคนไม่คุ้นเคยกับฉันดังนั้นจึงสงสัยในความสามารถของฉันและความสามารถของอาจารย์เต่ก็ดีมากทุกคนคิดถึงเขาแต่ฉันก็ยังหวังว่าทุกคนจะฟังการบรรยายของฉันให้ดีพวกคุณคิดว่าไง”
นักเรียนทุกคนพยักหน้า
แม้ว่า หลินฟาน จะไม่พูดอะไร พวกเขาก็ไม่สามารถดูถูก หลินฟานได้อีกต่อไป
ด้วยทักษะเปียโนที่ หลินฟาน แสดงให้เห็นในตอนนี้ พวกเขาหวังว่าจะเรียนรู้จากหลินฟานแค่ 10% เพียงเท่านี้พวกเขาก็สามารถเดินไปในระดับประเทศได้ในอนาคต
หากสามารถเรียนรู้ได้ 20% ก็สามารถเดินไปในระดับโลกได้
แค่เรียนรู้ 30% ก็เพียงพอแล้ว ที่จะแข่งขันกับนักเปียโนระดับนานาชาติ
เว้นแต่พวกเขาจะโง่ พวกเขาไม่กล้าที่จะดูหมิ่น หลินฟานอีกต่อไป และตอนนี้พวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะคุกเข่าต่อหน้าหลินฟาน และขอให้หลินฟานบอกความรู้ทั้งหมดให้แก่พวกเขา
“ครูหลิน ครูหล่อมาก แถมยังเด็กมากด้วย และทักษะเปียโนของเขาไม่ธรรมดานี่เป็นอัจฉริยะ!”
“ครูหลินเป็นแค่ครูสอนชั่วคราวจริง ๆ เหรอ ฉันอยากให้ครูหลินเปลี่ยนตําแหน่ง!”
“ครูหลินเป็นดั่งสมบัติ ฉันยินดีที่จะมีชีวิตอยู่ตลอดไป เพื่อจะเรียนรู้กับครูหลิน!”
“ใครคือครูเต๋ ฉันลืมไปแล้ว”
“แล้วใครคือครูเต๋?”
นักเรียนถูกหลินฟานพิชิตไปหมดแล้ว และพวกเขาลืมเต๋ ต้าไช่ ไปนานแล้ว
ทุกคนลืมครูเต๋ ไปทีละคน น่าสงสารครูเต๋ที่จากไป คราวนี้ไม่มีใครพูดถึงอีก
ดังนั้น หลินฟาน ยังคงบรรยายต่อไป
ต่างจากเมื่อก่อนมาก นักเรียนตั้งใจฟังมาก ไม่มีใครฟังซ่าน ทุกคนตั้งใจฟัง
คราวนี้ ทุกคนตั้งใจฟังทฤษฎีของหลินฟาน อย่างจริงจัง และพวกเขาก็ชื่นชม หลินฟานมากขึ้นเรื่อยๆ
ครูหลิน สุดอัศจรรย์!
ก่อนที่จะรู้ตัว ชั้นเรียนก็จบลงในไม่ช้า กริ่งก็ดังขึ้นเพื่อบอกว่าชั้นเรียนเลิกแล้วแต่นักเรียนยังคงไม่พอใจนั่งอยู่กับที่ไม่ยอมออกไป
“เฮ้ ทําไมชั้นเรียนจบเร็วจัง ฉันยังฟังไม่จบเลย!”
“ฉันอยากฟังการบรรยายของครูหลินต่อจริงๆ”
“เสียงกริ่งปิดคลาสบ้าๆ นี้!”
“คาบเรียนหน้ากี่โมง?”
หลินฟาน ที่ได้ยินเสียงกระดิ่ง ก็หยุดบรรยาย และพูดว่า “เอาล่ะ วันนี้หมดเวลาเรียนแล้ว!”
หลังจากพูด หลินฟาน ก็เดินออกจากแท่น และวางแผนจะออกจากห้องเรียนไป
วันนี้มีเรียนเปียโนคาบเดียวเท่านั้น และเขาสามารถกลับบ้านได้
มีคนทั้งใน และนอกห้องเรียน รวมทั้งนักเรียน และครู ทันใดนั้น ครู และนักเรียนเหล่านี้ล้อมรอบหลินฟาน นักเรียนต้องการถามหลินฟานเกี่ยวกับคําถามมากมายและครูต้องการริเริ่มทําความคุ้นเคยกับหลินฟาน.
ในวันแรกของการเรียน หลินฟานได้รับชื่อเสียงล้นหลาม และได้รับการยอมรับจากครูในโรงเรียนอย่างไม่ต้องสงสัยปกติแล้วพวกเขาต้องรีบมีความสัมพันธ์ที่ดีกับหลินฟาน
ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดเข้าใจแล้วว่าทําไมหลิว เหมิงเจีย จึงออกไปพบกับ หลินฟานด้วยตนเองโดยธรรมชาติอัจฉริยะอย่างหลินฟานจะต้องไม่ถูกละเลย
หลินฟาน ตอบค่าถามของนักเรียนหลายคนเพิ่ม WeChat จํานวนมากและในที่สุดก็ออกจากห้องเรียนครูและนักเรียนที่พึงพอใจก็แยกย้ายกันไป
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข่าวของครูผู้มีความสามารถมาที่โรงเรียนดนตรีหยุนเฉิงก็แพร่กระจายออกไปและหลินฟานก็กลายเป็นคนดังของทั้งโรงเรียน
“พี่ชายเจ้าของบ้าน!”
หลินฟานซึ่งเพิ่งกําจัดครูและนักเรียนออกไปได้ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงใครบางคนเรียก
เสียงที่คุ้นเคย
หลินฟาน หันศีรษะ และเห็นเนีย เฉียวเอ่อ
เนีย เฉียวเอ๋อ เดินเข้ามาอย่างมีความสุข: “พี่ชายเจ้าของบ้าน ฉันไม่คิดว่าคุณจะเป็นครูที่นี่ฉันได้ยินมาว่าคุณเล่นเปียโนเมื่อครู่นี้ คณน่าพึ่งมาก!”
หลินฟาน ตกตะลึงชั่วขณะหนึ่งแต่เขาไม่ได้คาดว่าจะได้พบกับเนีย เฉียวเอ๋อที่นี่
“เนีย เฉียวเอ๋อ ทําไมคุณถึงมาที่นี่” หลินฟาน ถามอย่างสงสัย
เนีย เฉียวเอ๋อ กล่าวว่า “ฉันไม่ได้บอกคุณเหรอ ฉันเป็นนักเรียนในโรงเรียนนี้ฉันมาโรงเรียนสายวันนี้แต่ฉันบังเอิญไปเจอคุณที่เล่นเปียโน
หลินฟาน พ่นลมหายใจและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณเป็นนักเรียนที่นี่ คุณต้องการเรียกฉันว่าอาจารย์ถูกหรือไม่?”
เนีย เฉียวเอ๋อ หัวเราะเบา ๆ “ก็ได้ครูหลินอ้อครูหลินมีอยู่เรื่องหนึ่งก่อนหน้านี้ฉันโทรหาคุณแต่คุณไม่รับสายตอนนี้พบเหตุผลแล้วปรากฏว่าครูหลินอยู่ในชั้นเรียนจึงไม่น่าแปลกใจ”
หลินฟานยิ้ม และพูดว่า “มันเป็นเพราะเรื่องนั้นหรือไม่ เพลงใหม่?”
ดูเหมือนว่า หลินฟาน รู้อยู่แล้วว่าเพลงใหม่เป็นที่นิยม
เนีย เฉียวเอ๋อ กล่าวว่า “ใช่ พี่ชายเจ้าของบ้าน คุณช่วยฉันแก้เพลงเมื่อวานนี้ใช่ไหม”
หลินฟาน กล่าวว่า “ก็เมื่อตอนคุณทําอาหาร ผมบังเอิญเห็นต้นฉบับของคุณและมือของผมก็คันอยู่พักหนึ่งคุณคงจะไม่โทษผมหรอกนะ”
เนีย เฉียวเอ๋อ กล่าวว่า “ทําไมฉันจะตําหนิคุณ? หลังจากดูเมื่อคืนนี้ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้ลองเล่นและร้องเพลงด้วยตัวเองฉันบันทึกอัพมันบนอินเทอร์เน็ตฉันไม่ได้คาดหวังว่ามันจะดัรถระเบิดในชั่วข้ามคืน”
หลินฟาน กล่าวว่า “ผมได้ยินแล้ว คุณร้องเพลงได้ดีมาก”
เนีย เฉียวเอ๋อ กล่าวว่า “ทั้งหมดนี้เป็นเพราะพี่ชายเจ้าของบ้าน คุณคือพระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ ขอบคุณที่ช่วยฉันแก้ไขมันมิฉะนั้นเพลงนี้คงจะเกิดได้ยากอย่างแน่นอนแม้ว่าวันหนึ่งฉันจะทํามันให้เสร็จก็ตามแต่อาจจะล่าช้าอย่างน้อยก็หนึ่งหรือสองปี”
หลินฟานพยักหน้าเนีย เฉียวเอ๋อ ตระหนักในตนเองมาก ด้วยระดับดนตรีในปัจจุบันของเธอ เธออาจต้องเรียนที่โรงเรียนเป็นเวลาหนึ่งปีหรือสองปีเพื่อจบเพลงใหม่นี้
เนีย เฉียวเอ๋อ กล่าวว่า “พี่ชายเจ้าของบ้าน เพลงนี้ มันเกิดจากเราสองคนฉันยังไม่ได้ใส่ชื่อผู้เขียนเลยฉันวางแผนที่จะพูดคุยกับคุณก่อนฉันต้องการเขียนชื่อของคุณ”
หลินฟาน พูดอย่างเฉยเมยว่า “คุณตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง ผมแค่เปลี่ยนมันตามใจชอบไม่ว่าผมจะมีชื่อหรือไม่ก็ตาม มันไม่สําคัญ
แน่นอน เขาสามารถเขียนเพลงประเภทนี้ได้ สี่กิโลกรัมต่อวัน ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจจริงๆ
เนีย เฉียวเอ๋อ ไม่ได้รู้สึกว่าหลินฟาน แกล้งทํา เธอแค่ฟังหลินฟานเล่นเปียโนและเธอชื่นชมความสามารถทางดนตรีของหลินฟานมาก
“อืม ฉันรู้แล้วว่าต้องทํายังไง”เนีย เฉียวเอ๋อ กล่าว
เพลงนี้คือ ของเธอกับหลินฟาน!
มันเหมือนกับเพลงนี้เกิดจากการตกผลึกของเธอ กับหลินฟาน แน่นอนว่าต้องเขียนชื่อของพ่อ แม่ผู้ให้กําเนิดเพลงนี้ด้วย!
เมื่อนึกถึงคําอุปมานี้เนี่ย เฉียวเอ๋อ ก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง
หลินฟาน ถามด้วยความสงสัย “ทําไมคุณถึงหน้าแดง”
เนีย เฉียวเอ๋อ รีบพูดว่า “ไม่ ไม่มีอะไร… ยังไงก็ตาม พี่ชายเจ้าของบ้าน ฉันจะเรียนรู้จากคุณในอนาคตได้ไหม ฉันอยากจะเก่งเหมือนคุณ และกลายเป็นนักร้องมืออาชีพเซ็นสัญญากับบริษัทใหญ่ๆ”
หลินฟานยิ้ม และกล่าวว่า “แน่นอนว่าคุณทําได้ ที่จริงแล้ว ความสามารถของคุณก็ดีมากตราบเท่าที่คุณ ได้รับคําแนะนําเพียงเล็กน้อยคุณจะสามารถเขียนเพลงได้อย่างแน่นอน หรือมีผลงานที่ยอดเยี่ยมมากมายในอนาคต”
ทั้งสองกําาลังคุยกัน ซู เฉิง และหลิว เหมิงเจีย ก็เดินเข้ามา
ซู เฉิงยิ้ม และพูดอย่างกระตือรือร้น: “คุณหลิน คุณจําฉันได้ใช่ไหม ฉัน ซู เฉิง ผู้อํานวยการบริษัทเผิงเหนี่ยวมิวสิค และฉันชื่นชมทักษะเปียโนที่คุณหลินเพิ่งเล่นไปคุณหลินจริงๆ คุณอยากคิดที่จะร่วมงานกับเป๊งเหนี่ยวของเราไหม?”
ผู้อํานวยการ บริษัทเผิงเหนี่ยว มิวสิค!
เนีย เฉียวเอ๋อ ตกตะลึง เฝูงเหนี่ยว มิวสิค เป็นบริษัทเพลงชั้นนําในประเทศมีกี่คนกันที่ฝันอยากจะเข้าไป!
ตอนนี้ ผู้อํานวยการ ของเฝูงเหนียว มิวสิค มาขอให้หลินฟานเซ็นสัญญา?
โอกาสแบบนี้ จะมีสักกี่คนที่ตื่นมาหัวเราะได้ เมื่อตอนหลับ
แต่สิ่งนี้ก็เข้าใจได้ ด้วยความสามารถทางดนตรีของพี่ชายเจ้าของบ้าน นับเป็นอะไร?ต้องถามว่ามีกี่บริษัทเพลงในโลก ที่จะไม่รีบเร่งที่จะขอ
แต่เธอได้ยินหลินฟาน พูดเบา ๆ ว่า “ผมขอโทษคุณซู ผมไม่ได้วางแผนที่จะเป็นนักร้อง”
หลินฟาน ชื่นชมจิตวิญญาณของ ซู เฉิง เล็กน้อย แต่เพื่อป้องกันไม่ให้ซูเฉิงรบกวนตัวเขาหลินฟานต้องคิดหาวิธี
ซู เฉิง เกือบจะคุกเข่าลงที่หลินฟาน: “คุณหลิน แค่คิดเกี่ยวกับมันสักเล็กน้อยโลกดนตรีไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจากคุณโปรดช่วยกอบกู้โลกดนตรีจีนด้วย!”
หลินฟานยิ้มและพูดว่า “คุณซู คุณรู้จักตู้เถาหรือไม่”