“ไม่เป็นไร จากที่นี่ถึงหมู่บ้านสายธาร ไม่อาจถึงในช่วงเวลาสั้นๆ ได้ อยู่ที่นี่ต่ออีกสักสองสามวันเถอะ”
หือ…
ไม่ใช่เย่เฟิงหรือที่รีบร้อนกลับไปที่สุด?
ตอนนี้ทำไมจะไม่กลับเสียแล้วล่ะ?
ต้องมีอะไรแน่
และต้องเป็นเรื่องใหญ่ด้วย
“เจ้าคงไม่ได้…คิดสั้นหรอกนะ…?” กู้ชูหน่วนถามแบบหยั่งเชิง
เย่เฟิงผงะ จากนั้นก็เข้าใจในความกังวลของนาง เขาปรากฏยิ้มบางอย่างยากจะได้เห็น
“วางใจเถอะ ข้าไม่อ่อนแอขนาดนั้น อีกอย่าง…ข้ายังมีครอบครัวที่ต้องดูแล” นอกจากท่านยาย เขายังมีพ่อแม่ที่จำเป็นต้องให้เขาดูแล
ถึงเขาจะไม่สามารถทำความรู้จักกับพ่อแม่ได้ แต่เขาก็จะภาวนาให้พวกเขาอย่างลับๆ
กู้ชูหน่วนโล่งอก “ก็บอกแต่ทีแรกสิ เจ้าจะซื้ออะไร ต้องให้ข้าช่วยไหม?”
“ไม่ต้อง ข้าคนเดียวก็พอ ชินแล้วด้วย”
“ได้ ถ้าอยากให้ช่วยอะไรก็บอกได้เลย”
“อือ”
แผ่นหลังผอมแห้งของเย่เฟิงหายไปจากวัด กู้ชูหน่วนลูบคางตัวเองแล้วพึมพำ “ฝูกวงน้อย เจ้าว่าเย่เฟิงแปลกๆ ไหม?”
“แปลกหรือขอรับ? ข้าน้อยกลับรู้สึกเป็นปกติมาก”
กู้ชูหน่วนก็บอกไม่ถูกว่าแปลกตรงไหน แต่รู้สึกเหมือน…จะแปลกสักที่
ก็อย่าง…ที่ผ่านมาเขาห่วงใยยายมากที่สุด
ตั้งแต่ออกมาจากเขาสูบวิญญาณ เขาก็ร้อนใจดั่งไฟแผดเผาอยากกลับไปหายายของเขา ตอนนี้ม้าเร็วลงแส้กลับไปได้ แต่กลับจะอยู่วัดเมฆขาวต่อ
วัดเมฆขาวมีอะไรควรค่าให้เขาอยู่ต่อหรือ?
กู้ชูหน่วนหาวไปฟอดหนึ่ง แล้วกลับห้องไปนอนต่อ
เพิ่งงีบได้ไม่นาน ก็ถูกหลวงจีนน้อย ปลุกขึ้นมากินอาหาร
กู้ชูหน่วนไปด้วยตาหมีแพนด้า
ตั้งแต่ข้ามมิติมาโลกนี้ นางไม่เคยได้นอนดีสักราตรี
ถึงวันนี้จะได้นอนแค่หนึ่งชั่วยาม แต่นางก็น่าจะพอใจแล้ว
แต่ไม่นอนเลยเสียจะดีกว่า
ความรู้สึกนอนไม่อิ่มนี่แย่สุดเหวี่ยงไปเลย
เดินตามทาง ตั้งแต่หลวงจีนตลอดจนถึงผู้มีจิตศรัทธาต่างวิจารณ์ว่าอาหารเจวันนี้อร่อยมาก
ฝูกวงอธิบายตามหลังกู้ชูหน่วน “คุณชายเย่เฟิงทำอาหารมากมายให้นักบวชกับผู้มีจิตศรัทธาในวัด ฝีมือการทำครัวเขาดีมาก ทุกคนพากันชื่นชม”
กู้ชูหน่วนอ้อเสียงหนึ่ง ถึงไม่รู้ว่าเย่เฟิงมาไม้ไหนกันแน่ก็ตาม
ฝูกวงเอ่ยอย่างลับๆ ล่อๆ “นายหญิงกู้ เย่เฟิงยังทำอาหารเจอีกหลายอย่าง กลิ่นหอมเชียว น่าจะทำให้นายหญิงกู้ ขอบคุณที่ท่านช่วยเขานะขอรับ”
“จริงหรือ?”
“ข้าน้อยจะหลอกท่านได้อย่างไร?”
“ยังเป็นเย่เฟิงที่ดี รู้จักสำนึกบุญคุณรู้จักทดแทน ไม่เสียแรงที่ข้าไปช่วยเขาที่เผ่าปีศาจอย่างยากลำบาก ไป เราไปโรงเจรอให้เขาส่งอาหารมาเถอะ อีกประเดี๋ยวข้าจะทำเป็นตะลึงมากนะ”
“ขอรับ!”
ครั้นกู้ชูหน่วนมาถึงโรงเจ เย่เฟิงก็จัดอาหารเจอยู่จริงๆ
กู้ชูหน่วนมองจากที่ไกล อาหารเจมีสามอย่างหนึ่งซุป ล้วนเป็นเจหมด อยู่ไกลๆ ก็ได้กลิ่นหอมรัญจวนใจแล้ว
นางกระแอมทีหนึ่ง แสดงออกว่าตนมาถึงแล้ว ไม่ต้องเอาใส่ตะกร้า
เย่เฟิงได้ยินเสียงพวกเขาจึงทักทายไป “อรุณสวัสดิ์”
“อรุณสวัสดิ์ ได้ยินว่าเจ้าตื่นมาทำอาหารแต่เช้าหรือ?”
“ใช่”
“ทำอะไรอร่อยบ้างล่ะ?”
“ก็อาหารเจไม่กี่อย่าง”
น้ำเสียงเย็นชาเช่นนี้เชียว?
ช่างเถอะ เดิมเขาก็เป็นคนไม่อินังขังขอบอยู่แล้ว พูดดีอะไรก็ไม่เป็นด้วย
“อาหารสามอย่างนี้เจ้าจัดวางได้งามจริงๆ”
เย่เฟิงยิ้มนิดๆ เงยหน้า นัยน์ตาเย็นเผยความหวัง
“งามจริงหรือ?”
“แน่นอน ดูแล้วน่ากินมาก อยากกินข้าวสักสองถ้วยเลย!”