คุณย่าลินดันดูท่าทางอับอายอย่างมาก
“แม่ หยุดเถอะ…” ลิลี่ขอร้องเสียงแผ่ว
ลิลี่กล่าวต่อ “คุณย่าคะ คุณย่าอยากให้หนูช่วยอะไร?”
คุณย่าลินดันและวิลเลียมมองหน้ากัน “ลิลี่ หากหลานมอบเงินเพื่อช่วยธุรกิจของตระกูลให้ผ่านพ้นความยากลำบากครั้งนี้ไปได้ พวกเราจะซาบซึ้งมาก” เธอยิ้ม
วิลเลียมเสริม “แน่นอน เราจะมอบหุ้นบางส่วนให้เธอด้วย”
ลิลี่ยังคงนิ่งเงียบและจมอยู่ในภวังค์ของเธอ
ซาแมนธาเริ่มการดูหมิ่นของเธออีกครั้ง “พวกคนหน้าไม่อาย! ลืมไปแล้วเหรอว่าหุ้นบางส่วนนั่นมันเป็นของเธอ? พวกคุณขโมยมันไปจากเธอ แล้วตอนนี้พอพวกคุณเงินหมด พวกคุณก็วิ่งกลับมาหาเรา”
“แม่ หยุดนะ!” ลิลี่ตวาด เธอเหลือบมองคุณย่าลินดันแล้วตกลง “ก็ได้ หนูจะยอมรับข้อตกลงของคุณย่า”
เธอยังมีเงินเป็นสิบ ๆ ล้านอยู่กับตัว หากเธอยังเก็บไว้นานกว่านี้ มันจะต้องหมดจากอาการติดพนันของซาแมนธาแน่ เธอยอมเสียเงินแลกเปลี่ยนกับหุ้นบางส่วนยังดีเสียกว่า อย่างไรก็ตาม เธอตั้งใจแล้วว่าจะไม่ถูกอีกฝ่ายหลอกเอาในครั้งนี้
คุณย่าลินดันยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า “ยอดยเยี่ยม! ย่ารู้ว่าหลานไม่ใช่คนโหดร้าย เพราะยังไงเสียเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ! เราจะแลกเปลี่ยนหุ้นยี่สิบเปอร์เซ็นกับเงินสามสิบล้าน!”
“ก็ได้ค่ะ” ลิลี่พยักหน้า
คุณย่าลินดันได้สิ่งที่เธอต้องการแล้ว ดังนั้นเธอจึงยืนขึ้นแล้วกล่าว “ในเมื่อคืนนี้มีงานเทศกาลไหว้พระจันทร์ ทำไมพวกเธอทั้งสองไม่ไปร่วมทานมื้อค่ำกับพวกเราลินดันล่ะ?”
ลิลี่หัวเราะแล้วส่ายหัว “คุณย่าคะ หนูไปร่วมด้วยไม่ได้ หนูตกลงไปชอปปิ้งที่ถนนแอตแลนติกกับเพื่อนสนิทแล้วค่ะ”
คุณย่าลินดันชะงัก แต่เธอก็ตอบสนองด้วยการพยักหน้าและยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร!”
หลังจากพวกเธอจากไป ซาแมนธาก็โพล่งใส่ลิลี่ด้วยความกระวนกระวาย “นี่แกมันใสซื่อขนาดไหนกันหา? ทำไมแกยังเชื่อคนพวกนั้นอยู่อีก? ลืมแล้วเหรอว่าคนพวกนั้นเป็นคนเตะเราออกมาน่ะ?”
เมื่อไหร่ลูกสาวของเธอจะโตเสียที?
“แม่ หนูตัดสินใจแล้ว” ลิลี่ยืนยัน
เธอเปลี่ยนชุดแล้วเดินทางไปที่ถนนแอตแลนติกกับเจด
ถนนแอตแลนติกเป็นถนนย่านธุรกิจที่ยาวที่สุดของเมืองตงไห่ ทุก ๆ เทศกาลไหว้พระจันทร์ ท้องถนนก็จะแน่นไปด้วยผู้คน ทั่วทั้งเมืองจะมารวมกันอยู่ที่นี่
คนเกือบครึ่งเมืองเติมเต็มถนนสายนี้ มีร้านแผงลอยที่ขายของมากมายหลายร้าน ลิลี่คล้องแขนเจดและเฟบี้เดินไปบนถนน พวกเธอสนุกสนาน—ซื้ออาหารและดื่มกินพร้อมถ่ายรูป บรรยากาศที่นี่งดงาม ลิลี่อดไม่ได้ที่จะนึกไปถึงว่าตอนนี้แดร์ริลจะทำอะไรอยู่
ณ ห้องใต้ดินแห่งห้องสมุดของสถาบันหกวิถี แดร์ริลรู้สึกเวียนหัว ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็เปิดกว้าง เขารู้สึกถึงพลังของรังสีอันแข็งแกร่งที่เอ่อล้นออกมาจากร่างกาย
เขากลายเป็นปรมาจารย์อาวุโสขั้นที่สองแล้ว!
แดร์ริลถอนหายใจออกมายาวเหยียด คัมภีร์พลังพิสุทธิ์นี้ทรงพลังจริง ๆ —มันเป็นวิชาสำนักเส้าหลินของจริง!
เขาได้บรรลุวิชาและทะลวงระดับ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ พลังภายในของเขาบัดนี้บริสุทธิ์กว่าที่เคยเป็นมา! เขามั่นใจว่าเขาจะสามารถจัดการผู้บ่มเพาะคนอื่นในระดับเดียวกันโดยไม่จำเป็นต้องใช้มังกรนพเก้าทะยานฟ้าออกมา
เขาออกจากห้องสมุดแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเขาพบว่ามันไม่มีใครหลงเหลืออยู่ในสถาบันแล้ว จากนั้น เขาก็พบว่าวันนี้เป็นวันเทศกาลไหว้พระจันทร์ มันเป็นวันหยุดเรียน
มือถือของเขาสั่นไม่หยุด ใครกัน? เขาตรวจดูมือถือแล้วยิ้มออกมา
คนมากมายได้อวยพนให้เขามีช่วงเทศกาลไหว้พระจันทร์ที่สุขสันต์ ข้อความที่โดดเด่นนั้นเป็นของพอล เจมส์ แห่งดราก้อน เทค มีความว่า ‘แดร์ริล สุขสันต์วันไหว้พระจันทร์! หากคุณอยากไปที่ถนนแอตแลนติก ได้โปรดบอกผม ผมดูแลถนนเส้นนั้น ดังนั้นผมจึงสามารถพาคุณไปด้วยเฮลิคอปเตอร์ได้’