บทที่16 เขาคงไม่คิดแค้นหรอกมั้ง
ปี้ลีน่ากอดอก พูดอย่างยโส“ฉันจะดูถูกนาย แล้วจะทำไม แค่นี้พูดไม่ได้หรือไง”
“เพื่อนร่วมชั้นคนไหนที่ไม่รู้บ้างเล่าว่าพอเรียนจบนายก็ตกถังข้าวสารเป็นลูกเขยเศรษฐี ตอนเรียนไม่มีปัญญาแม้กินข้าว พอเรียนจบก็กินข้าวบ้านเมียเลย สวะแบบนี้ยังมีหน้ามาหาฉันให้ช่วยเหลืออีกเหรอ อย่างนายนี่นับประสาอะไร！”
ในใจของเย่เฉินเดือดดาล
ใครไม่ทำข้า ข้าไม่แตะใคร ปี้ลีน่านี่เกินไปแล้วจริงๆ！
ในเวลานี้เอง มือถือของเขาก็ปรากฏข้อความของถังซื่อไห่“คุณชายครับ แชงกรีล่า เป็นทรัพย์สินในเครือเย่ซื่อกรุ๊ปของเราครับ แชงกรีล่าเมืองจินหลิงเป็นแค่หนึ่งในร้อยของแชงกรีล่าทั้งหมดที่เรามีครับ”
ม่านตาของเย่เฉินหดลง！
แชงกรีล่าเป็นของตระกูลเย่หรอกหรือ
เขาดึงสติตอบกลับข้อความ“แกไม่ได้หลอกฉันใช่ไหม”
ถังซื่อไห่กล่าว“ผู้รับผิดชอบแชงกรีล่าในจินหลิงชื่อเฉินจื๋อข่ายครับ เบอร์โทรคือ155…… คุณชายโทรหาเขานะครับ เขาจะจัดการทุกอย่างให้”
“ตกลง”
เห็นเย่เฉินเอาแต่ก้มหน้าอ่านข้อความ ปี้ลีน่าจึงรู้สึกเซ็งมาก
หล่อนรู้สึกราวกับตัวเองกำลังแกล้งหมาตัวนึง แน่นอนว่าหล่อนอยากได้ยินเสียงหมาร้อง
แต่คิดไม่ถึงว่า เย่เฉินกลับไม่พูดอะไรเลย
ดูท่า รุ่นพี่มหาวิทยาลัยที่ชอบสวมเสื้อกล้ามคนนี้ ตอนนี้ก็ยังชอบใส่เสื้อกล้มอยู่ โดนด่า
ยังไงก็ไม่มีทีท่าอะไร
ดังนั้นเธอจึงได้ใจใส่แรงยั่วยุเข้าไปในคำพูด พูดเสียงเย็นชาว่า“แหม หัวหน้าห้องช่างมีน้ำอดน้ำทนเสียจริง！”
“จริงสิ ฉันได้ยินคนว่ากันว่า นายแต่งงานกับดาวมหาวิทยาลัยอย่างเซียวชูหรัน นายไม่ได้ขึ้นเตียงกับเธอเลยสักครั้งเหรอ หรือว่าดาวมหาวิทยาลัยอย่างเธอจะไปเป็นเมียน้อยคนอื่น นายคงไม่ได้โดนเจ้าหล่อนสวมเขาหรอกนะ ฮ่าๆๆ！”
เย่เฉินขมวดคิ้ว
หยามเกียรติฉันก็ช่างเถอะ ยังลามปามมาถึงเมีย
ปี้ลีน่า หล่อนรนหาที่ตายเองนะ！
ดังนั้น เขาจึงกดสายหาผู้รับผิดชอบแชงกรีล่าเมืองจินหลิงที่ชื่อว่าเฉินจื๋อข่าย มองไปที่ปี้ลีน่า พูดเสียงเรียบ“ฉันจะถามผู้รับผิดชอบของพวกเธอ ว่าตกลงแชงกรีล่าคัดเลือกพนักงานยังไง แม้แต่คนที่ปากเต็มไปด้วยขี้แบบนี้ยังรับเข้ามา！”
“กล้าด่าฉันเหรอ นายคงไม่อยากมีชีวิตแล้วสินะ！”ปี้ลีน่าระเบิดอารมณ์ออกมา คำรามใสรปภ.ข้างตัวว่า“มันมาหาเรื่อง ซ้อมมัน！”
ในเวลานี้เอง เย่เฉินต่อสายติดพอดี
“สวัสดีครับ ใครเรียนสาย”
สายโทรศัพท์ เป็นเสียงผู้ชายที่ค่อนข้างมีอำนาจคนหนึ่ง
เย่เฉินถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา“คุณคือเฉินจื๋อข่ายสินะ ผมชื่อเย่เฉิน ตอนนี้อยู่ที่หน้าประตูแชงกรีล่า ผมให้เวลาคุณหนึ่งนาทีไสหัวลงมา ไม่อย่างนั้นก็ไสหัวออกจากแชงกรีล่าตลอดไป！”
ชายที่น้ำเสียงมีบารมีในสายโทรศัพท์ถามเสียงสั่น“คุณ……คุณชาย อยู่หน้าประตูแชง กรีล่าจริงหรือครับ”
เย่เฉินพูดเสียงเย็นชา“แกเหลือเวลาอีกห้าสิบวินาที！”
ฝ่ายตรงข้ามตกใจจนตับไตแทบกระเด็นออกมา พูดขึ้นว่า“รอสักครู่นะครับ ผมจะลงไปเดี๋ยวนี้！”
ปี้ลีน่าโมโหคำพูดในสายของเย่เฉินจนขำพรวดออกมา พูดแดกดันว่า“เย่เฉิน คิดไม่ถึงว่านายก็โม้เก่งเหมือนกันนะ นายรู้ตำแหน่งของผู้จัดการเฉินมั้ย สมาชิกที่วีไอพีที่สุดสองคนของแชงกรีล่า ยังไม่กล้าวางท่ากับผู้จัดการเฉินเลย นายคิดว่าแค่แกล้งทำท่าโทรศัพท์ก็ขู่ฉันได้แล้วเหรอ”
เย่เฉินพูดเสียงเรียบ“ขู่ไม่ขู่ อีกสามสิบวินาทีก็รู้เอง！”
ปี้ลีน่าหัวเราะฮาเสียงดัง“เอาสิ หัวหน้าห้องเย่ ฉันจะรอเป็นเพื่อนนายอีกสามสิบวินาที！โอ๊ะไม่สิ ฉันรอเป็นเพื่อนนายสามนาทีเลยก็ได้！ภายในสามนาทีถ้าผู้จัดการเฉินยังไม่ปรากฏตัว ฉันจะให้รปภ.ฉีกปากนาย！ดูสิว่าต่อไปนายยังกล้าโม้มั้ย！ฮ่าๆๆ！ขำเป็นบ้าเลย！”
ยี่สิบวินาที
ชายวัยกลางคนที่สวมสูทสั่งตัดอย่างดีคนหนึ่ง วิ่งลงมาอย่างทุลักทุเล
เขาเป็นสุนัขรับใช้ตัวหนึ่งของตระกูลเย่ และก็เป็นสุนัขรับใช้ที่มีอิทธิพลด้วย
นับแต่เขามาประจำเมืองจินหลิง กลายเป็นผู้รับผิดชอบของแชงกรีล่า เขาก็เป็นคนที่ได้
รับการนับหน้าถือตามากที่สุดคนหนึ่งของเมืองจินหลิง มีที่ไหนที่ต้องมาลุกลี้ลุกลนแบบนี้
แต่ว่า จะไม่ให้เขาลุกลี้ลุกลนได้ไง ฝันก็ยังคิดไม่ถึง ว่าคุณชายจะมาปรากฏตัวที่แชงกรีล่าที่ตัวเองรับผิดชอบ……
ปี้ลีน่าที่กำลังคิดจะเสียดสีเย่เฉินต่อ จู่ๆเห็นรปภ.มองข้ามไปที่ข้างหลังตนเอง สีหน้าตระหนกตกใจ
เธอหันหลังไปอย่างรู้ตัว ฉับพลันเห็นผู้จัดการเฉินวิ่งทุลักทุเลมา เธอรู้สึกราวสายฟ้าฟาด
จากนั้น เธอมองไปที่เย่เฉิน แววตาเต็มไปด้วยความตระหนก“นี่……นี่เป็นไปได้อย่างไร……”
“ท่านไหนคือคุณเย่เฉินครับ？！”
น้ำเสียงของเฉินจื๋อข่ายสั่นเทา
คนรอบตัวมองตะลึง ผู้จัดการเฉินผู้ที่แค่กระทืบเท้าก็ทำให้เมืองจินหลิงสั่นคลอน ตอนนี้
ลนลานจนน้ำเสียงเปลี่ยน！
เย่เฉินเปิดปากพูด“กูนี่แหละ！”
เฉินจื๋อข่ายรีบพุ่งไปตรงหน้า โค้งคำนับพูดว่า“คุณ…..”
ยังไม่ทันพูดจบ เย่เฉินก็รีบชิงพูด“ผู้จัดการเฉิน เรื่องบางเรื่องไม่พูดข้างนอก”
เฉินจื๋อข่ายพอได้ยิน ตกใจจนตัวสั่น
แม่งเอ๊ย กูนี่โง่ฉิบหาย！ฐานะของคุณชายเป็นความลับสูงสุด เกือบหลุดปากไปแล้ว ถ้าคุณชายถือโทษ ไม่จบเห่เหรอวะ
ดังนั้นเขาจึงรีบเปลี่ยนคำเรียกขาน หากแต่ยังคงพูดอย่างนอบน้อม“คุณเย่ครับ ยินดีต้อนรับมาสู่แชงกรีล่า เรียนเชิญมาคุยรายละเอียดที่ห้องทำงานของข้าน้อยครับ”
ปี้ลีน่าตกใจจนเซ่อแดก เธอยอมรับความจริงตรงหน้าไม่ได้ แต่มันก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้น
จริงๆแล้ว
เย่เฉินคนนี้ ตกลงมีที่มาที่ไปยังไงกันแน่ ผู้รับผิดชอบแชงกรีล่าถึงต้องพินอบพิเทาขนาดนี้
เมื่อกี้เสียดสีดูแคลนเขาไปตั้งมากมาย เขาคงไม่คิดแค้นหรอกมั้ง